To: Homo Rufianus c/o: Homo Lamogius

..επειδή υπάρχουν και οι μετά Χριστόν Προφήτες

«Η υποκουλτούρα της καταγγελίας» , «Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ (τα φασιστικά φαινόμενα τύπου troktiko.blogspot)» ήταν τίτλοι άρθρων που δημοσίευσα πριν από δυο ακριβώς χρόνια, στην προ μνημονίων και τρόικας εποχή, επειδή με το μάτι του απλού, καθημερινού, πλην σκεπτόμενου, ανθρώπου έβλεπα τι ερχόταν κι επειδή άλλο όπλο εκτός του λόγου ούτε είχα ούτε έχω. [ http://ebloko.gr/_thesubculture?page=5 & http://ebloko.gr/_withthepoliceman?page=5 ]

Θυμίζω πως εκείνη την περίοδο το αναφερόμενο blog (που αργότερα διέκοψε εξ αφορμής της μαφιόζικης εκτέλεσης του διαχειριστή του – αλήθεια τι απέδωσε η έρευνα για τους δράστες;) όχι μόνο αποτελούσε για το σύνολο των ΜΜΕ «πηγή» ειδήσεων που κατονομαζόταν , αλλά «μεγάλες επιχειρήσεις (από άποψη όγκου και αναγνωρισιμότητας, γιατί από άποψη μάνατζμεντ νομίζω πως δεν έχουν την ίδια μεγαλειότητα) κυριολεκτικά τρέχουν να απολογηθούν στο μέσον (troktiko) για «καταγγελίες» ανώνυμες και δυσφημιστικές, οπότε λίγο μετά εισπράττουν τον έπαινο του μέσου γι’ αυτή την επίδειξη ευαισθητοποίησης!» Δηλαδή για να τα βάλεις τότε μαζί του, αρθρογραφώντας και αποκαλύπτοντας κατά κάποιο τρόπο τον βρόμικο ρόλο του και την ολότελα φασιστική πρακτική του, έπρεπε τουλάχιστον να έχεις λύσει στο κεφάλι σου δυο τρία πράγματα…

Η ανέλπιστη σανίδα σωτηρίας του καθεστώτος

Πριν λίγες μέρες πολλοί εκ των 300 και οι συν αυτοίς φυγαδεύονταν από τις εξέδρες των επισήμων για να αποφύγουν αποδοκιμασίες ή και λιντσάρισμα. Μέχρι πριν λίγες ώρες το πολιτικό κατεστημένο κρυβόταν και τα μέλη του χρειάζονταν κουστωδία ένοπλων φρουρών απλώς για να κυκλοφορήσουν, φοβούμενα την οργή των πολιτών (πελατών τους). Ξαφνικά όλοι τούτοι δω ξαναβρήκαν φωνή, ρόλο και πελάτες. Ξανανοίγουν πολιτικά γραφεία (μαγαζιά) και δέχονται πολίτες (πελάτες). Θρασείς και αναιδώς λαλίστατοι (ο μίμης ο παρλαπίπας είναι ανάμεσά τους βεβαίως) δίκην αθώας περιστεράς βγαίνουν στα κάγκελα φτύνοντας εκεί που έγλειφαν. Οι μέχρι χτες αντίπαλοι πράσινοι και γαλάζιοι συνωθούνται στην γραμμή καρα - τζαφέ σπεύδοντας να συνυπογράψουν συμφωνίες (πολιτικών) κυρίων για την σωτηρία της πατρίδας και της δημοκρατίας (της κουτάλας). Σωτηρία που την ταυτίζουν με την υπογραφή της λεγόμενης δανειακής σύμβασης δηλαδή της συμφωνίας για την υποταγή της χώρας και του λαού της στους διεθνείς τοκογλύφους. Τέτοιος πατριωτισμός! Για να μη χρεοκοπήσει η χώρα λένε, όμως το απευθύνουν σε ένα λαό ήδη χρεοκοπημένο.

Τουλάχιστον ας πουν ένα …«ευχαριστώ» στο βαρκάρη του Τιτανικού που τους έδωσε αυτήν την ανέλπιστη σανίδα σωτηρίας, που τους έδωσε δηλαδή και πάλι ρόλο εθνοπατέρων που θα σώσουν την πατρίδα.

Νηστικοί εναντίον Πεινασμένων;

(Αθάνατε) ποιητή στον αιώνα ΜΑΣ λέγε τι βλέπεις;

Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου ( Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κιόλας φάει

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο χωρίς να έχουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής

Πώς να αναρωτηθούν πούθε έρχονται και πού πηγαίνουν
Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι
Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα δεν τα έχουν ακόμα δει όταν σημαίνει η ώρα τους

Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί γι αυτό που είναι ταπεινό ποτέ δεν θα υψωθούν

Το ημερολόγιο δεν δείχνει ακόμα την ημέρα
Όλοι οι μήνες, όλες οι ημέρες είναι ανοιχτές
Κάποια απ’ αυτές θα σφραγιστεί μ’ έναν σταυρό

Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν για αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται

Αυτοί που αρπάζουν το φαΐ απ’ το τραπέζι κηρύσσουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα ’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο λένε πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό
είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού

Ο θίασος αλλάζει. Το έργο συνεχίζεται

Η ασθενής πολιτική μου όσφρηση οσμίζεται αλλαγή φρουράς στο πολιτικό σκηνικό. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή και βεβαίως τίποτα το διαφορετικό για όλους εμάς τους ανθρώπους της καθημερινότητας, τους ανθρώπους της «πραγματικής οικονομίας» που πασχίζουμε για τον επιούσιο και το μέλλον των παιδιών μας, που (και τα δυο) το εγχώριο πολιτικό καθεστώς τα ποντάρισε σε στημένο στοίχημα στις αγορές και τα ξεπούλησε. Οι «καλύτερες μέρες», το «φως στο βάθος του τούνελ» και η «σωτηρία της πατρίδας» θα επαναληφθούν πολλές φορές τις επόμενες μέρες από τις εφεδρείες του καθεστώτος, που ετοιμάζονται να καταλάβουν έδρανα και ψηλές (και ασφαλώς ψηλά αμειβόμενες) καρέκλες.

Νέοι (όχι και τόσο) τυχοδιώκτες ετοιμάζονται να διαδεχτούν τους ξεφωνημένους και χρεοκοπημένους της τελευταίας διετίας, ενώ φαντάσματα βγαίνουν από τα ράφια της πρόσφατης ιστορίας δίκην σωτήρων της πατρίδας.

Βλέπω δήθεν τεχνοκράτες, πολιτικούς μαθουσάλες, συμβούλους τραπεζών, αναλυτές της άσπρης ξέξασπρης πέτρας, τον παρλαπίπα Μίμη, την επίτροπο Μαρία, κάτι εκδότες προαγωγούς, μερικούς καθηγητές έμμισθα μέλη δεκάδων διοικητικών συμβουλίων και ένα τσούρμο ακόμα ανεπάγγελτους αρλουμπολόγους έτοιμους για εφόρμηση με το αζημίωτο σε ό,τι απέμεινε να γίνει. Βλέπω πολλούς να φλερτάρουν με το πολιτικό τους χαρακίρι, μπας και διατηρήσουν ρόλο στην επόμενη μέρα. Αλλά βλέπω ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια, μιζέρια, εξαθλίωση, κοινωνική διάλυση και καταστροφή ονείρων. Βλέπω 11 εκατομμύρια ονοματεπώνυμους (κάπου τόσοι είμαστε) δίχως πατρίδα.

Το κατά Ευάγγελο Ευαγγέλιο και συναφή φληναφήματα

Από άποψη αρχής δεν αναφέρομαι ονομαστικά σε κυβερνητικά, κοινοβουλευτικά και λοιπά πολιτικά στελέχη γιατί, πολύ απλά, έχω την σταθερή άποψη (πεποίθηση) πως δεν πρόκειται για πρωταγωνιστές αλλά για κομπάρσους ενός θιάσου στον οποίο πρωταγωνιστούν οι σκιές των μεγάλων αφεντάδων. Ενός θιάσου που με το σμάρι των κομπάρσων του παίζει το χωρίς τέλος έργο «Τα δικά μας δικά μας και όλα τα δικά σας δικά μας», ενώ στο ιντερμέτζο παίζει το χαλαρωτικό μονόπρακτο «να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι». Κάνω μόνο μερικές ελάχιστες εξαιρέσεις για τις περιπτώσεις εκείνων των μελών του μπουλουκιού -κομπάρσων που, είτε από βλακεία, ανεπάρκεια ή υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από οπορτουνιστικό εξουσιαστικό φαταουλισμό, μπαίνουν τόσο μέσα στο πετσί του ρόλου τους, που εκ των πραγμάτων τείνουν να υπερακοντίσουν του πρωταγωνιστές – σκιές.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η βαρύγδουπη ρήση (δηλαδή η καρακοτσάνα ολκής) του Ευαγγέλου του Ευτραφούς ότι η «συμφωνία της 21ης Ιουλίου αποτελεί θεσμικό Ευαγγέλιο»; Προφανώς εννοούσε «θεσμικό απαράβατο» αλλά ήθελε να το διατυπώσει με κάποια παραπάνω ..μεγαλοπρέπεια. Υποθέτω μάλιστα ότι εδώ αιτία δεν είναι ούτε η ανεπάρκεια ούτε η μωρία… Γιατί, αν «ευαγγέλιο» σημαίνει «καλή αγγελία», τότε ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ευάγγελος ο Ευτραφής έφτυσε κατάμουτρα όλους τους ιθαγενείς ονοματεπώνυμους (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε) λέγοντάς μας ότι αποτελεί ακραία θετική αναγγελία το γεγονός ότι οι φερόμενοι ως κυβερνώντες συμφώνησαν με τους τοκογλύφους δανειστές το λεγόμενο roll over («εθελοντική» ανταλλαγή των κρατικών ομολόγων με νέα μεγαλύτερης διάρκειας, ώστε να έχουν να πληρώνουν τα δισέγγονά μας και βάλε), ενώ ως εγγύηση γι’ αυτό συμφώνησαν μαζί τους ένα πρόγραμμα φορολογίας που ζητάει φόρους ακόμα κι από τη σύνταξη των 370 ευρώ της μάνας μου, ενώ της στέλνει και χαράτσι 200 ευρώ για το πατρογονικό αγροτόσπιτο.

Χαράτσια και αδιέξοδα

Σεπτέμβρης 2011 – Ο φόρος πολυτελείας στη φασολάδα επιβλήθηκε

Πριν 16 μήνες, Απρίλης 2010, που ακόμα δεν είχαμε δει «μέτρα», τρόικες και «σχέδια σωτηρίας», σημείωνα «...δεν ξέρω αν η «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ προβλέπει επιβολή φόρου πολυτελείας στη φασολάδα, αλλά ξέρω ότι έτσι κι αλλιώς η φασολάδα θα γίνεται για όλο και περισσότερους Κυριακάτικο όνειρο» (http://ebloko.gr/_luxurytax?page=3). Ήδη από χτες ο φόρος στη φασολάδα πήγε στο 23%, που μαζί με το φόρο στο μαγέρικο ξεπερνάει το 50%.

Ένα μήνα νωρίτερα, Μάρτης 2010, σημείωνα επίσης ότι «Η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος (νέας δραχμής, ευρωδραχμής ή όπως ονομαστεί) υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ μοιάζει, ατυχώς, σαν η μοναδική λύση ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Αποτελεί κατά την άποψή μου μοναδική πατριωτική πράξη η άμεση εγκατάλειψη της ευρωζώνης. Είναι πατριωτικός μονόδρομος η επιστροφή όχι στην κατάσταση προ ευρώ, αλλά η επιστροφή σε συνθήκες διάρθρωσης του παραγωγικού ιστού κοντινές στην προ ένταξης στην τότε ΕΟΚ (τηρουμένων των αναλογιών, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω). Δεν ξέρω ποιοι το καταλαβαίνουν αυτό και ποιοι όχι.

Ελλαδέμπορες. Που το πάνε άραγε;

Πέρσι στις 25 Μαρτίου σημείωνα,

« … η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος (νέας δραχμής, ευρωδραχμής ή όπως ονομαστεί) υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ μοιάζει, ατυχώς, σαν η μοναδική λύση ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Αποτελεί κατά την άποψή μου μοναδική πατριωτική πράξη η άμεση εγκατάλειψη της ευρωζώνης. Είναι πατριωτικός μονόδρομος η επιστροφή όχι στην κατάσταση προ ευρώ αλλά η επιστροφή σε συνθήκες διάρθρωσης του παραγωγικού ιστού κοντινές στην προ ένταξης στην τότε ΕΟΚ (τηρουμένων των αναλογιών, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω). Δεν ξέρω ποιοι το καταλαβαίνουν αυτό και ποιοι όχι. Είμαι σίγουρος πως το καταλαβαίνουν όσοι πήραν σαφείς αποστάσεις από τα πολιτικά δρώμενα στις αρχές της δεκαετίας του 80, αφού κατάλαβαν ότι η ένταξη της χώρας σε έναν οικονομικό συνασπισμό ισχυρότερων οικονομικά χωρών θα την οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη οικονομική εξάρτηση και κατά συνέπεια σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ίσως σήμερα το καταλαβαίνουν ακόμα περισσότεροι. Ίσως το καταλαβαίνουν και εκείνοι που προσπάθησαν τότε να διαχειριστούν τις αντίθετες στην ένταξη φωνές παγιδεύοντάς τες κάτω από το σύνθημα «όχι στις συνέπειες της ένταξης» (!) .

Βασίλη, ξέρω πως είμαι με τους νικημένους, αλλά ακόμα το παλεύω

Λίγο η ζαλάδα από τις κατακεφαλιές της καθημερινότητας, λίγο η συσκευασία της ελιάς Καλαμών (καμιά 20αριά χιλιάδες βάζα), λίγο τα εποχικά φυτέματα και οι συντηρητικές καλλιέργειες, με απομάκρυναν κοντά ένα δίμηνο από το πληκτρολόγιο. Αν και τα ερεθίσματα πολλά, ο χρόνος λίγος αλλά και, κυρίως, η διάθεση απούσα. Άλλωστε ούτε εξ επαγγέλματος αρθρογραφώ ούτε για προσωπική εκτόνωση. Γράφω μόνο για να υποστηρίξω ό,τι το εγχείρημα του ebloko.gr πρεσβεύει, με την ελπίδα πως κάποιοι από όσους διαβάζουν αυτά τα σύντομα άρθρα θα αισθανθούν σαν να τα έγραψαν οι ίδιοι. Διευκρινίζω ως προς το «η διάθεση απούσα» πως δεν αποφάσισα να καταθέσω το όπλο του λόγου, αλλά να περιορίσω τη χρήση του και τούτο διότι τους τελευταίους μήνες κροταλίζουν ακατάπαυστα όλο και περισσότερα όπλα λόγου σε διατεταγμένη υπηρεσία. Κι είναι τόσα πολλά, που σκεπάζουν, εξαφανίζουν κάθε διαφορετικό ήχο. Όλα βροντερά (σαν τρανταχτές πορδές μου φαίνονται) που στοχεύουν είτε στον «μνημονιακό» είτε στον «αντιμνημονιακό» στόχο, δηλαδή στον είτε έτσι είτε αλλιώς ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ.

Αυτή η συγχορδία των ήχων από τα λογο-όπλα των καθεστωτικών μισθοφόρων φαίνεται πως έχει καταφέρει να καθηλώσει τον μέσο άνθρωπο (μαζί και μένα) στη θέση του παρατηρητή των «οικονομικών» εξελίξεων παρά το γεγονός ότι αυτές οι εξελίξεις παίζουν ταμπούρλο στην πλάτη και την τσέπη του. Η καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου σχεδόν καθορίζεται από ένα τρομο-δελτίο «οικονομικών» ειδήσεων που έχει μονίμως ως κεντρικό θέμα το ότι «η χώρα κινδυνεύει με χρεοκοπία», «όλοι φταίμε», «οι αγορές δεν μας δέχονται», «τα σπρέντς σκαρφάλωσαν στα ύψη», «η τρόικα απαιτεί», «η πέμπτη δόση είναι αμφίβολη», «φιλόδοξο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων», «νέοι φόροι», «νέες περικοπές» και άλλα τέτοια χαρμόσυνα. Οι Ευρωπαίοι αρχιμαφιόζοι τύπου Γιούνγκερ, Τρισέ, Καν (πάει αυτός), Ρεν, Μέρκελ και Σία βάλλουν κατά της Ελλάδας γενικώς, προσβάλλοντας βάναυσα τον ελληνικό λαό, και οι εγχώριοι φίλοι τους απλώς κάνουν υποκλίσεις συμφωνίας, εισπράττοντας τα εύσημα των αρχιμαφιόζων.

Ελιές Καλαμών – Το ελληνικό (παρ΄ ολίγον) μαύρο χαβιάρι

Πρόκειται για ποικιλία βρώσιμης ελιάς που παράγεται μόνο στη χώρα μας και είναι παραδοσιακά εξαγώγιμο προϊόν, ενώ βρίσκεται σταθερά στην πρώτη θέση ποιότητας της κατηγορίας «βρώσιμες ελιές» σε παγκόσμια κατάταξη. Παρά ταύτα και αυτό τα κορυφαίο ελληνικό αγροτικό προϊόν είναι αφημένο στην τύχη του, παραμελημένο όπως όλα τα αγροτικά προϊόντα, έρμαιο των αδηφάγων χειριστών των λεγόμενων νόμων της αγοράς που ρυθμίζουν, μεταξύ άλλων, την προσφορά και τη ζήτηση με σκοτεινούς διακόπτες, έτσι ώστε οι μεν παραγωγοί να εισπράττουν τιμές κάτω του πραγματικού κόστους οι δε καταναλωτές να αγοράζουν το προϊόν ως είδος πολυτελείας.

Η παραγωγή βαίνει μειούμενη, επειδή είναι ασύμφορη για τους παραγωγούς, ενώ η ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος είναι σημαντικά υποβαθμισμένη εξαιτίας της αδυναμίας των παραγωγών να καλλιεργήσουν συστηματικά και σωστά.

Η εμπορία του προϊόντος που συνυπάρχει (συνήθως) με την μεταποίησή του (δηλαδή την επεξεργασία και κονσερβοποίηση) βρίσκεται σε λίγα χέρια που δεν σέβονται το προϊόν και τους καταναλωτές, χέρια που επιχειρούν να βγάλουν από τη μύγα (ελιά) ξίγκι.

Επειδή τυχαίνει να ασχολούμαι πολλά χρόνια τόσο με την καλλιέργεια της ελιάς Καλαμών όσο και με την επεξεργασία του καρπού και την τυποποίησή του, ισχυρίζομαι ότι οι απόψεις που σημείωσα παραπάνω είναι απολύτως ακριβείς. Και εξηγούμαι:

25η Μαρτίου (2011)

Ουδέποτε συμμερίστηκα το αναγκαίο των αρχιερατικών δοξολογιών και των με στρατιωτικό βήμα πειθαρχημένων παρελάσεων κατά τις λεγόμενες εθνικές επετείους. Και δεν νομίζω ότι αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι βίωσα, ως με το ζόρι παρελαύνων έφηβος, τις επετείους της εθνοσωτηρίου των χουντοφασιστών συνταγματαρχών (21 Απριλίου). Είχα πάντα την υποψία ότι όλοι εκείνοι οι επίσημοι που στήνονται πάνω στις εξέδρες και καμαρώνουν σα γύφτικα σκεπάρνια όταν εισπράττουν τα βλέμματα της «κεφαλή δεξιά» θεωρούσαν εαυτούς ως μέλη της ανώτερης κοινωνικής ελίτ και κυρίως ως εξέχοντες πατριώτες. Από την άλλη πάλι πάντα είχα και μια δεύτερη υποψία, ότι δηλαδή αυτές οι επέτειοι παρέπεμπαν μεν σε υπαρκτά ιστορικά γεγονότα που είχαν φτάσει όμως σε μας τους νεώτερους ιστορημένα κατά πως βόλευε κάθε φορά την εγχώρια άρχουσα τάξη, δηλαδή την τάξη που διαχειρίστηκε τις νίκες και εν προκειμένω, σε ό,τι αφορά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, τη νίκη – σύσταση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους (ανεξάρτητου από την οθωμανική αυτοκρατορία και μόνο).

Η συμμορία των Προθύμων

Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο έφτιαξα μια πλούσια συλλογή πρόσφατων φωτογραφιών με δυο επώνυμες φάτσες η καθεμιά. Η πρώτη φάτσα ανήκει σταθερά στον Καντάφι, ενώ στη δεύτερη εναλλάσσονται όλοι οι διεθνείς πολιτικοί αστέρες, από τον Ομπάμα και τον Σαρκοζί μέχρι τον βαρκάρη (του «Τιτανικού»). Ο Καντάφι σταθερά βλοσυρός πλην ενδεδυμένος τουλάχιστον περίεργα και εκκεντρικά, ενώ οι παρακείμενοί του αστέρες συναγωνίζονται για το ποιος θα φωτογραφηθεί με το πλέον εγκάρδιο χαμόγελο. Όλα αυτά μέχρι προχτές, γιατί χτες όλοι τούτοι οι διεθνείς πολιτικοί αστέρες ομολόγησαν ομαδικώς και ντε φάκτο πολιτική ηλιθιότητα, αφού εν χορώ δήλωσαν ότι είχαν κάνει τεραστίου μεγέθους λάθος εκτίμηση. Ξαφνικά δηλαδή διαπίστωσαν ότι ο μέχρι χτες φίλτατος Καντάφι …καταπιέζει το λαό ΤΟΥ, σκοτώνει το λαό ΤΟΥ και είναι επικίνδυνος για την ασφάλεια της περιοχής. Έτσι, σκυλεύοντας κατά κάποιον τρόπο τον παππού τον Όμηρο, έφτιαξαν το υπό εξέλιξη σενάριο «η αυγή της Οδύσσειας», χαρακτηρίζοντάς το ως ανθρωπιστική παρέμβαση υπέρ του λιβυκού λαού. Το σενάριο είναι λίγο πολύ γνωστό, αφού δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από εφαρμογή της πολιτικής των κανονιοφόρων, που εν προκειμένω στοχεύει στην μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών ισοπέδωση κάθε ίχνους υποδομής, ώστε να προκύπτει ένα νέο τοπίο ερημίας, εναρμονισμένο προς την εκτεταμένη λιβυκή έρημο. Καλλιτέχνες κανονικοί δηλαδή.

Κουμπούρια και Κουμπούρες

Αν και δεν έχω μουσικό αυτί, το σούρουπο της προπερασμένης Τρίτης δεν είχα δυσκολία να διακρίνω από τετρακόσια περίπου μέτρα απόσταση δυο απανωτές ριπές με τον ξερό ήχο του Καλάσνικοφ (κάπου 20 σφαίρες) και στη συνέχεια 5- 6 γεμάτους ήχους μάλλον από 9άρι πιστόλι. Δευτερόλεπτα μετά, από το παράθυρο διπλανού γραφείου, είδα στο μισοσκόταδο καμιά δεκαπενταριά άσπρα κράνη σε περίπου τοξοειδή σχηματισμό στραμμένα προς μια πάροδο της Κηφισού. «Αν οι ριπές ήταν προς τα εκεί, φοβάμαι πως θα έχουν ξαπλωθεί πολλοί, γιατί τα κράνη και τα γιλέκα τους είναι μόνο για σφεντόνες», είπα στους δυο παρευρισκόμενους και γύρισα πάλι στη δουλειά μου. Συγκράτησα αυτήν την εικόνα. Καμιά δεκαπενταριά ένστολοι μηχανόβιοι, ήδη πεζοί, σε σχηματισμό τόξου να κινούνται ελάχιστα και μόνο προς δεξιά ή αριστερά χωρίς κανένας να κινείται προς τα εμπρός. Ήταν φανερό ότι το έργο παιζόταν λίγο μπροστά τους και κρατούσαν απόσταση ασφαλείας. Περίπου 50 μέτρα πιο πίσω γύριζαν τα φωτεινά καρούμπαλα δυο περιπολικών και τσίριζε μια σειρήνα.

Μισή ώρα αργότερα κάνοντας μια διαδρομή 10 περίπου χιλιομέτρων μέτρησα πέντε παρέες ένστολων μηχανόβιων σε διαφορετικά σημεία. Δεν μου φάνηκε ότι βρισκόντουσαν σε κάποια ετοιμότητα. Όρθιοι ή ακουμπισμένοι στις μηχανές κουβέντιαζαν μεταξύ τους. Τα μαντάτα είχαν ήδη κυκλοφορήσει. Δυο νέοι ένστολοι σκοτωμένοι και δύο άσχημα χτυπημένοι.

Περί ελαιολάδου

Έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες που υποστηρίζουν και εξηγούν τις ευεργετικές επιπτώσεις που έχει στην υγεία του ανθρώπου η λεγόμενη Μεσογειακή διατροφή. Η διατροφή δηλαδή που βασίζεται πρωτίστως στην κατανάλωση τροφών φυτικής προέλευσης, στο ελαιόλαδο, στα φρούτα, στα λαχανικά, στο ψάρι και δευτερευόντως σε περιορισμένη κατανάλωση γαλακτοκομικών, κρέατος και αυγών. Υποθέτω πως όλα αυτά ισχύουν υπό την προϋπόθεση ότι πρόκειται για προϊόντα παραδοσιακής καλλιέργειας ή εκτροφής και όχι για προϊόντα εντατικών καλλιεργειών ή εκτροφών με χρήση επικίνδυνων φυτοφαρμάκων, χημικών λιπασμάτων και ζωοτροφών παραμόρφωσης.

Η χώρα μας αποτελεί στο σύνολό της τη γεωγραφική περιοχή που είναι το σημείο αναφοράς της Μεσογειακής διατροφής υπό την έννοια ότι έχει τις προϋποθέσεις παραγωγής όλων των συντελεστών της, είτε φυτικής είτε ζωικής προέλευσης. Παρά ταύτα αυτή η χώρα – σημείο αναφοράς της Μεσογειακής διατροφής κατόρθωσε ελέω Κοινής Αγροτικής Πολιτικής να γίνει από αυτάρκης και εξαγωγική (τουλάχιστον στα συγκεκριμένα προϊόντα) εισαγωγική, αφού η εγχώρια παραγωγή δεν μπορεί από χρόνια τώρα να καλύψει τις ανάγκες της. Εισάγονται και καταναλώνονται υποκατάστατα Μεσογειακής διατροφής ΟΛΩΝ των κατηγοριών. Εισάγονται πλέον τεράστιες ποσότητες σε λάδια, λαχανικά, φρούτα, άλευρα, όσπρια, γάλα, κρέας, ψάρια κτλ .

Άντε, και του χρόνου ! (όσοι απομείναμε)

Η φετινή συγκομιδή ελιάς τέλειωσε και μαζί της “τελειώνουν” κάμποσοι ακόμα ελαιοπαραγωγοί , αφού η τιμή (παραγωγού) του λαδιού είναι χαμηλότερη από τη περσινή (2,15 € για την πρώτη ποιότητα με τάση μείωσης) και η ζήτηση πεσμένη.

Η παραγωγή 10.500 κιλών λαδιού θα μπορούσε να μου δώσει «εισόδημα» 22.500 €. Μια χαρά ακούγεται, αλλά, επειδή έχω βάλει κάτω με χαρτί και μολύβι τα έξοδα που χρειάστηκαν για την παραγωγή αυτή, ο λογαριασμός δεν βγαίνει, καθόσον τα έξοδα ξεπέρασαν τις 19.500 € δίχως να υπολογίσω αποσβέσεις και μάλιστα για καλλιέργεια όχι ποτιστική. Εν τέλει, μεροκάματο δεν βγήκε. Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα και επειδή είναι έτσι, δηλαδή επειδή ο ελαιοπαραγωγός δεν μπορεί πλέον να βγάλει μεροκάματο, δεν έχει άλλη επιλογή από το μειώσει το κόστος παραγωγής. Εδώ όμως δεν υπάρχει κανένα πραγματικό ελαστικό περιθώριο, οπότε αναγκαστικά ακολουθείται η μέθοδος «μη καλλιέργεια». Όλο και περισσότεροι δηλαδή ελαιοπαραγωγοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος συστηματικής καλλιέργειας και αποθέτουν τις ελπίδες τους για κάποια καλή παραγωγή στον καλό θεό της Ελλάδας και στον καλό της τον καιρό, που και οι δύο μαζί φέρνουν τον κακό τους τον καιρό, γιατί ο δάκος κάνει πάρτι, ο πάγος καταστρέφει τον καρπό, το χώμα δεν αντέχει δίχως βοήθεια να θρέψει τα δέντρα και το λαδάκι φτάνει στο τραπέζι σαν είδος πολυτελείας, αφού στοιχίζει κοντά στα 8 € το κιλό (κιλό λέω όχι λίτρο, ε; …), ενώ η ποιότητά του διαρκώς υποβαθμίζεται.