Κουμπούρια και Κουμπούρες

Αν και δεν έχω μουσικό αυτί, το σούρουπο της προπερασμένης Τρίτης δεν είχα δυσκολία να διακρίνω από τετρακόσια περίπου μέτρα απόσταση δυο απανωτές ριπές με τον ξερό ήχο του Καλάσνικοφ (κάπου 20 σφαίρες) και στη συνέχεια 5- 6 γεμάτους ήχους μάλλον από 9άρι πιστόλι. Δευτερόλεπτα μετά, από το παράθυρο διπλανού γραφείου, είδα στο μισοσκόταδο καμιά δεκαπενταριά άσπρα κράνη σε περίπου τοξοειδή σχηματισμό στραμμένα προς μια πάροδο της Κηφισού. «Αν οι ριπές ήταν προς τα εκεί, φοβάμαι πως θα έχουν ξαπλωθεί πολλοί, γιατί τα κράνη και τα γιλέκα τους είναι μόνο για σφεντόνες», είπα στους δυο παρευρισκόμενους και γύρισα πάλι στη δουλειά μου. Συγκράτησα αυτήν την εικόνα. Καμιά δεκαπενταριά ένστολοι μηχανόβιοι, ήδη πεζοί, σε σχηματισμό τόξου να κινούνται ελάχιστα και μόνο προς δεξιά ή αριστερά χωρίς κανένας να κινείται προς τα εμπρός. Ήταν φανερό ότι το έργο παιζόταν λίγο μπροστά τους και κρατούσαν απόσταση ασφαλείας. Περίπου 50 μέτρα πιο πίσω γύριζαν τα φωτεινά καρούμπαλα δυο περιπολικών και τσίριζε μια σειρήνα.

Μισή ώρα αργότερα κάνοντας μια διαδρομή 10 περίπου χιλιομέτρων μέτρησα πέντε παρέες ένστολων μηχανόβιων σε διαφορετικά σημεία. Δεν μου φάνηκε ότι βρισκόντουσαν σε κάποια ετοιμότητα. Όρθιοι ή ακουμπισμένοι στις μηχανές κουβέντιαζαν μεταξύ τους. Τα μαντάτα είχαν ήδη κυκλοφορήσει. Δυο νέοι ένστολοι σκοτωμένοι και δύο άσχημα χτυπημένοι. Η ραδιοτηλεοπτική κοτσανολογία είχε ήδη ξεκινήσει. «Λουτρό αίματος ήθελαν οι κακοποιοί», «100 κάλυκες περισυνελέγησαν από το σημείο της συμπλοκής», «ζήτημα τιμής για την αστυνομία η σύλληψη των κακοποιών», «δεν αποκλείεται να πρόκειται για τυχαία συνάντηση με τρομοκράτες» κι άλλες τέτοιες τρανταχτές μπούρδες έφτιαχναν ένα σήριαλ που λίγο μετά αναζητούσε θέματα από το οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον των νεκρών, πριν ακόμα γίνει η ταφή τους, ενώ μια μέρα μετά, κάποιοι θερμοκέφαλοι (ένστολοι και μη) που μαζεύτηκαν στον τόπο του μακελειού υιοθέτησαν το σύνθημα «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει»!.

Δεν έχω τη δυνατότητα αλλά και ούτε με ενδιαφέρει να κρίνω τις επιχειρησιακές δυνατότητες του λεγόμενου αστυνομικού σώματος, την επάρκεια εξοπλισμού του και άλλα τέτοια. Επειδή όμως πήγαν κυριολεκτικά σαν το σκυλί στο αμπέλι δύο νέοι άνθρωποι κι άλλοι δυο πιθανώς θα μείνουν σακάτηδες από ένα περιστατικό που έτυχε να γίνει δίπλα μου, σκέφτομαι πως το να είσαι ζωσμένος ένα κουμπούρι δεν σημαίνει αυτονόητα πως διαθέτεις κάποια σοβαρή υπεροπλία σε αστικό περιβάλλον, γιατί αν έτσι νιώθεις έχεις πολλές πιθανότητες να δεις μια και καλή τα ραδίκια ανάποδα καθόσον οι αρματωμένοι λήσταρχοι δεν κουβαλάνε τα κουμπούρια για μόστρα. Είναι επαγγελματίες φονιάδες, αδίστακτοι. Ως λίγο παλιά καραβάνα συμβαίνει να γνωρίζω πως βασική αντίληψη του συνειδητού κουμπουροφόρου (του σύγχρονου αρματωμένου ληστή που «δουλεύει» σε αστικές συνθήκες) είναι ότι το κουμπούρι δεν το μοστράρει. Κρυμμένο το έχει και το «δείχνει» μόνο όταν πατήσει τη σκανδάλη χωρίς κιόλας να τρέμει τα χέρι του. Πριν το κάνει φροντίζει να έχει πλεονέκτημα αιφνιδιασμού και καλή θέση ως προς τη βολή, την κάλυψη και κυρίως τη διαφυγή. Έτσι ακριβώς έκαναν και οι προχτεσινοί επαγγελματίες εκτελεστές.

Ως προς τους νεαρούς ένστολους τόσο οι γνωρίζοντες όσο και οι μη γνωρίζοντες δημοσιολογούντες διατύπωσαν την ίδια άποψη που διατύπωσε και η κυρά Μαρία η περιπτερού. Ότι δηλαδή πρόκειται για νέα παιδιά με φιλότιμο, αλλά δίχως εκπαίδευση, δίχως εξοπλισμό και δίχως μέσα, που τα έβγαλαν στους δρόμους ανά δύο καβάλα σε μηχανάκια της συμφοράς για να «μας» φυλάξουν από την κάθε λογής εγκληματικότητα. Τα παιδιά αυτά είτε από κλίση είτε από ώθηση του περιβάλλοντος είτε από ανάγκη φόρεσαν μια στολή, έριξαν δέκα βολές, άκουσαν πέντε μαθήματα περί κανόνων παρακολούθησης, καταδίωξης και εμπλοκής, έμαθαν πώς δουλεύει η χειροπέδη κι αφού έβαλαν στη ζώνη ένα κουμπούρι κι ένα κλομπ, καβάλησαν τη μηχανή για περιπολίες. Αν λογαριάσει κανείς ότι δουλειά τους είναι η πρόληψη και η καταστολή της εγκληματικότητας, πράγμα που υπό τις παρούσες συνθήκες σημαίνει ότι με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα αντιπαρατεθούν με αδίστακτους κουμπουροφόρους κακοποιούς, τότε δεν χρειάζονται τίποτα ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κανείς ότι αποτελούν κινούμενους και ευδιάκριτους στόχους για τους βαριά αρματωμένους κακοποιούς.

Επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μπορεί βεβαίως να αποδοθεί ελάχιστο ίχνος ευθύνης για τη συνεχιζόμενη έξαρση της εγκληματικότητας στους ένστολους νεαρούς που για ένα μισθό πείνας φόρεσαν τη στολή και βγήκαν στο δρόμο. Ούτε μπορεί να περιμένει κανένας ότι σε ηλικίες λίγο πάνω από τα 20 το μυαλό έχει πήξει. Εντελώς φυσιολογικά υπάρχει άγνοια κινδύνων, υπεροψία, πιθανώς και κάποια αλαζονεία λόγω της στολής και του υπηρεσιακού ντοπαρίσματος που μαζί με την παραπανίσια ορμή της ηλικίας τους δεν φτιάχνουν δα και το καλύτερο μείγμα. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για την πολιτική και τη φυσική τους ηγεσία. Εδώ νομίζω ότι μπορούμε, τουλάχιστον κατά κανόνα, να μιλάμε για πολύ μεγάλους κουμπούρες, άσχετους δηλαδή και άκαπνους γραφειοκράτες που φορτώθηκαν τίτλους, γαλόνια και προνόμια σαν καλοί υπηρέτες του πελατειακού κομματικού κρατικού μηχανισμού. Γιατί αν δεν πρόκειται για μεγάλους κουμπούρες, τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, αφού το μόνο που απομένει ως υπόθεση είναι ότι, ενώ έχουν γνώση των ελλείψεων και της γενικής ακαταλληλότητας, στέλνουν αυτούς τους νεαρούς ένστολους στο στόμα του λύκου, γιατί δεν φαντάζομαι να πιστεύουν ότι οι ληστές κυκλοφορούν με νεροπίστολα, ούτε ότι μπορεί να καταδιωχτούν από δυο επιβαίνοντες σε ένα παπάκι.

Δεν ήταν το πρώτο περιστατικό και σιγουρότατα δεν θα είναι το τελευταίο. Όπως και να διάκειται κανείς απέναντι στα λεγόμενα σώματα ασφαλείας, δεν μπορεί παρά να εξοργιστεί από το τραγικό γεγονός ότι δυο άνθρωποι, σχεδόν παιδιά, δολοφονήθηκαν κάτω από τέτοιες συνθήκες. Ότι δυο οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος και τη δυστυχία. Παρά ταύτα κανένα παχύδερμο δεν πήγε σπίτι του, κανένας πολιτικάντης δεν διανοήθηκε να παραιτηθεί. Οι ένστολοι νεαροί συνεχίζουν να βρίσκονται ακάλυπτοι στους δρόμους, φτερό στον άνεμο δυο δυο πάνω σε μηχανάκια σαβούρες, ενώ οι ληστοδολοφόνοι ετοιμάζουν το επόμενό τους χτύπημα.

Ατυχώς για τους ίδιους τους νεαρούς ένστολους, ατυχώς και για τους «πολίτες» τα λεγόμενα σώματα ασφαλείας νομίζω ότι έχουν δομηθεί πάνω σε φάλτσα δόγματα και κατά τρόπο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα και την ασφάλεια της άρχουσας τάξης και των εκλεκτών της. Η οργάνωσή τους οικοδομήθηκε πριν από σαράντα τόσα χρόνια πάνω στο δόγμα «για όλα φταίνε οι κομμουνιστές». Λίγο αργότερα το δόγμα συμπληρώθηκε με το αλησμόνητο (…) «το κράτος είστε εσείς», για να καταλήξει στη σύγχρονή του εκδοχή που δεν είναι άλλη από εκείνη που ορίζει κεντρικό τους στόχο την «πάταξη της τρομοκρατίας». Που βλέπει παντού επικίνδυνους αναρχικούς και τρομοκράτες. Τρομοκράτες στις πορείες και στις απεργίες, τρομοκράτες στα Εξάρχεια, τρομοκράτες συνταξιούχους, τρομοκράτες κάτω από ζαρντινιέρες, τρομοκράτες στην Κερατέα, τρομοκράτες πίσω από τις ληστείες, τρομοκράτες ψάχνουν ακόμα και στο προχτεσινό μακελειό. Κατά πως φαίνεται η οργάνωση της αστυνομίας παρέμεινε κολλημένη στο δόγμα «για όλα φταίνε οι κομμουνιστές». Απλώς άλλαξε το «κομμουνιστές» σε «τρομοκράτες» και συνεχίζει στα ίδια περίπου πατήματα τη στιγμή που τα τελευταία τουλάχιστον 5-6 χρόνια το λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα γιγαντώθηκε. Συμμορίες ντόπιων και εισαγόμενων ληστοφονιάδων με βαρύ οπλισμό δρουν σχεδόν ανενόχλητες. Ληστεύουν, κακοποιούν και σκοτώνουν μέρα μεσημέρι. Τα πράγματα δηλαδή άλλαξαν αλλά η αστυνομία όχι, αφού μάλλον δεν κατάλαβε ότι τα καλάσνικοφ και τα ούζι των ληστοφονιάδων δεν είναι …κομμουνιστές. Είναι θανατηφόρα μαραφέτια που δεν τα κάνεις ζάφτι με μπουζουριάσματα και τσαμπουκάδες εκ του ασφαλούς. Όμως η οργάνωση αυτού του τύπου προφανώς βολεύει μια χαρά την άρχουσα τάξη και, φυσικά, σύμπασα την πολιτική τάξη και όλους τους επώνυμους υποτακτικούς και στυλοβάτες της, αφού ο κάθε ένας από δαύτους μπορεί να διαθέτει μια κουστωδία ένστολων που φροντίζουν την προσωπική του ασφάλεια. Στην ουσία πρόκειται για άτυπη ιδιωτική αστυνομία οπότε η υπόνοια περί δημιουργίας στο κοντινό μέλλον ιδιωτικής αστυνομίας με τυπικά χαρακτηριστικά φαίνεται βάσιμη. Πολιτικοί, τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, εκδότες, μεγαλοδημοσιογράφοι και λοιποί επώνυμοι έχουν τις προσωπικές τους φρουρές. Διμοιρίες ολόκληρες διατίθενται για τη συνοδεία των αστέρων και των παραγόντων των ποδοσφαιρικών κτλ. ομάδων, κι άλλες διμοιρίες ένστολων έχουν κατασκηνώσει στην Κερατέα, για να καταστείλουν τις διαμαρτυρίες των κατοίκων της. Εμείς οι υπόλοιποι, οι ονοματεπώνυμοι, απλώς πληρώνουμε θέλοντας και μη αυτό το σέρβις και τα συμπράγκαλά του (μεταφορικά μέσα, δακρυγόνα, χημικά σπρέι, ασπίδες, ρόπαλα, χειροβομβίδες κρότου και τα τοιαύτα). Πληρώνουμε εμείς οι υπόλοιποι που καθόλου δεν τρομοκρατούμαστε από τους διαμαρτυρόμενους «τρομοκράτες», αλλά είμαστε σφόδρα τρομοκρατημένοι από την οικονομική κρίση, από τους γραβατωμένους υπεράνω υποψίας ληστές των δημόσιων ταμείων, από τους «σωτήρες» - ληστές του εισοδήματός μας που εισβάλουν νόμιμα σε όλα τα σπίτια και σε όλες τις τσέπες, από τους φύλακές «μας» που όμως φυλάνε την ασφάλεια αυτών των νόμιμων ληστών, και δευτερευόντως από τους κάθε λογής κουμπουροφόρους που οργώνουν τις γειτονιές και μπουκάρουν στα σπίτια, στα περίπτερα και στα μαγαζιά, αν και σε λίγο μάλλον δεν θα βρίσκουν τίποτα να αρπάξουν.

Αλλά είπαμε, «για όλα φταίνε οι κομμουνιστές» ! (για πόσο ακόμα άραγε;)