Ελλαδέμπορες. Που το πάνε άραγε;

Πέρσι στις 25 Μαρτίου σημείωνα,

« … η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος (νέας δραχμής, ευρωδραχμής ή όπως ονομαστεί) υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ μοιάζει, ατυχώς, σαν η μοναδική λύση ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Αποτελεί κατά την άποψή μου μοναδική πατριωτική πράξη η άμεση εγκατάλειψη της ευρωζώνης. Είναι πατριωτικός μονόδρομος η επιστροφή όχι στην κατάσταση προ ευρώ αλλά η επιστροφή σε συνθήκες διάρθρωσης του παραγωγικού ιστού κοντινές στην προ ένταξης στην τότε ΕΟΚ (τηρουμένων των αναλογιών, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω). Δεν ξέρω ποιοι το καταλαβαίνουν αυτό και ποιοι όχι. Είμαι σίγουρος πως το καταλαβαίνουν όσοι πήραν σαφείς αποστάσεις από τα πολιτικά δρώμενα στις αρχές της δεκαετίας του 80, αφού κατάλαβαν ότι η ένταξη της χώρας σε έναν οικονομικό συνασπισμό ισχυρότερων οικονομικά χωρών θα την οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη οικονομική εξάρτηση και κατά συνέπεια σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ίσως σήμερα το καταλαβαίνουν ακόμα περισσότεροι. Ίσως το καταλαβαίνουν και εκείνοι που προσπάθησαν τότε να διαχειριστούν τις αντίθετες στην ένταξη φωνές παγιδεύοντάς τες κάτω από το σύνθημα «όχι στις συνέπειες της ένταξης» (!) .

…αδυνατώ να φανταστώ τις συνέπειες της επιλογής που δείχνει τις τελευταίες μέρες όλο και πιο κοντινή. Δηλαδή η πολιτική ηγεσία της χώρας να προχωρήσει σε επαχθή τοκογλυφικό δανεισμό και να πάρει ακόμα πιο σκληρά μέτρα κατά των Ελλήνων πολιτών κρατώντας τη χώρα δέσμια του ευρώ των αδίστακτων αγορών και των ιμπεριαλΗστών ευρωεταίρων.»

(http://www.ebloko.gr/_eurohunger?page=3)
Τότε βέβαια δεν υπήρχαν ακόμα ΔΝΤ, τρόικα, μνημόνια και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας στη διεθνή τοκογλυφία. Μετά από 16 μήνες ήρθε η «ευρωπαία επίτροπος» δήθεν αγωνιούσα να μας πληροφορήσει ότι το σενάριο αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι πάνω στο τραπέζι. Αλλά μέσα σε αυτούς τους 16 μήνες η πολιτική ηγεσία (συμπεριλαμβανομένης και της …αγωνιούσας επιτρόπου ασφαλώς) φρόντισαν να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, ώστε να αναβαθμίσουν τους τοκογλύφους δανειστές σε οικονομικούς κατακτητές της χώρας βυθίζοντας ταυτόχρονα τον ελληνικό λαό στη μιζέρια και την οικονομία σε κώμα. Τώρα πασχίζουν να τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο τον κόσμο με τις διαρροές για τις συνέπειες από τη μη καταβολή της «5ης δόσης» και από το ενδεχόμενο αποπομπής της χώρας από την ευρωζώνη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δρομολόγησαν έτσι τις εξελίξεις ώστε η έξοδος από την ευρωζώνη να μοιάζει περισσότερο εφιαλτική από την παραμονή. Φυσικά άλλο πράγμα είναι (θα ήταν) η εγκατάλειψη της ευρωζώνης και της ΕΕ σαν εθνικής πολιτικής απόφασης και εντελώς άλλο πράγμα είναι η αποπομπή από την ευρωζώνη με ένα φουσκωμένο εθνικό χρέος και με πραγματικά υποθηκευμένη την δημόσια (και ιδιωτική) περιουσία, πράξη που συνομολογήθηκε μέσω του λεγόμενου μνημονίου.

Σήμερα λοιπόν τι ακριβώς επιχειρεί η κυρίαρχη πολιτική τάξη;

Νομίζω ότι επιχειρεί την αγορά του αναγκαίου πολιτικού χρόνου προκειμένου να καταστεί δυνατή η εκποίηση (ξεπούλημα) της δημόσιας περιουσίας μέσω των λεγόμενων προγραμμάτων αποκρατικοποιήσεων. Μετά από αυτό θα βγει στη σύνταξη και θα πιάσουν δουλειά οι σωτήριες εφεδρείες της. Ήδη έχουν αρχίσει να παίζουν τα σενάρια κυβέρνησης εθνικής ενότητας, κυβέρνησης με τεχνοκράτες & προσωπικότητες, εκλογών, δημοψηφισμάτων, συνεννόησης πολιτικών αρχηγών και άλλων τερτιπιών του είδους. Με όλα αυτά επιδιώκεται η εξεύρεση πολιτικού χρόνου γιατί στο μεταξύ έχουν πιάσει εντατική δουλειά οι εκτιμητές της δημόσιας περιουσίας που δουλεύουν για λογαριασμό των «επενδυτών» τύπου Deutsche telecom, των επενδυτών δηλαδή που θα αγοράσουν με χρήματα (για την ακρίβεια, μέρος των χρημάτων) που προέρχονται από την έως σήμερα ληστεία του ελληνικού λαού και που πάλι στη δική τους τσέπη θα καταλήξουν, αφού η Ελλάδα φέρεται πως τους χρωστάει πολλαπλάσια! Δηλαδή η κυρίαρχη πολιτική τάξη θα δημιουργεί συνθήκες ελεγχόμενης πολιτικής κρίσης για όσο χρόνο χρειάζεται, ώστε να ολοκληρωθεί στο μεταξύ το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως το λεγόμενο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων αποτελεί την κορύφωση του οικονομικού σοκ που συστηματικότατα (ομολογουμένως και αποτελεσματικά) επιχειρήθηκε και επιχειρείται κατά της χώρας και του λαού της. Το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων συνιστά μια μεταβολή - πακέτο και δεν πρόκειται απλώς για μια μεταβολή ως προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς των δημόσιων επιχειρήσεων, υποδομών και αγαθών. Κυρίως συνεπάγεται την πλήρη ανατροπή των υφιστάμενων εργασιακών σχέσεων. Μόλις το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων ολοκληρωθεί τότε φαίνεται εξαιρετικά πιθανή (προσωπικά τη θεωρώ βέβαιη) η αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη δηλαδή η επιστροφή σε «εθνικό» νόμισμα υποτιμημένο ίσως και κατά 50% έναντι του ευρώ. Μια αποπομπή – ποινή του ληστή στον ληστεμένο, που θα συνοδεύεται πιθανότατα από γαλαντομίες του τύπου διαγραφής μέρους του χρέους και επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του υπολοίπου.

Στη χρονική αυτή στιγμή, που τη βλέπω ακόμη και εν μέσω θέρους, η πραγματική ανεργία θα έχει σκαρφαλώσει πάνω από 25% (ένας στους τέσσερις δηλαδή), το μεροκάματο (αν βρίσκεται) θα είναι 25 ευρώ και ο μισθός (αν βρίσκεται) γύρω στα 600 ευρώ. Στην περίπτωση μάλιστα (βέβαιη κατά την εκτίμησή μου) δραχμής το μεροκάματο των 25 δραχμών (υποθέτω την μετάβαση στη δραχμή ως 1 προς 1 με το ευρώ και αυτόματη υποτίμηση κατά 50%) το μεροκάματο που θα πληρώνει ο «επενδυτής» που μόλις χτες μέσω του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων αγόρασε κάποια ελληνική επιχείρηση, θα είναι το ισοδύναμο των 12,5 ευρώ. Σε τέτοιες συνθήκες είναι φανερό ότι η μηχανή της οικονομίας θα πάρει μπροστά, θα παράγει «ανταγωνιστικά», θα τρέφει τους εργάτες της ίσα για να δουλεύουν και άντε φτου κι απ’ την αρχή.

Αν κάποιος μου έλεγε πως όλα αυτά του φαίνονται σαν αποκυήματα νοσηρής φαντασίας θα τον καταλάβαινα. Αν μου έλεγε πως οι λαϊκές δυνάμεις θα ακυρώσουν αυτήν την προοπτική, θα του έλεγα να γυρίσει πλευρό για να δει καλύτερο όνειρο*. Αν μου έλεγε πως θα το παλέψουμε μεθοδικά συστηματικά και με ιδρώτα θα ήμουν σύμφωνος. Γιατί ασφαλώς και παλεύεται το πράγμα. Όχι με εκλογές πάντως (τουλάχιστον όσο είναι …νόμιμες). Με τρακτέρια, τσάπες, σπαρτά και αυτοοργάνωση κάτι μπορεί να γίνει. Αλλά θέλει δουλειά πολλή. Η γεωργία κι η κτηνοτροφία πρώτα και τα άλλα ακολουθούν. Τα είχαμε και τα χάσαμε. Ώρα να τα ξαναβρούμε.

* ΥΓ. Δεν κατέχομαι από ηττοπάθεια. Ισχυρίζομαι ότι είμαι ρεαλιστής. Έτσι προσπαθώ (άλλο θέμα αν τα καταφέρνω) να κάνω εκτιμήσεις όχι για το πώς θα ήθελα να είναι τα πράγματα αλλά για το πώς πράγματι είναι. Έτσι μου προκύπτει ότι αφενός μεν ανήκω στους ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά (προσωρινά πιστεύω) ηττημένους αφετέρου δε εκτιμώ πως αυτό που συνήθως λέμε συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στον λαϊκό παράγοντα και στην οικονομική ολιγαρχία έχει αποκτήσει απίθανα μεγάλο βάρος υπέρ της δεύτερης. Διευκρινίζω συνάμα πως δεν ανιχνεύω τον λαϊκό παράγοντα ως κοινοβουλευτική εκλογική διάθεση αλλά ως το μέγεθος συνειδητής αντίληψης που κατανοεί σαν ακύρωση των ολιγαρχικών σχεδίων όχι απλώς την απεμπλοκή από το «ευρωπαϊκό ιδεώδες», τους μηχανισμούς και τους θεσμούς του αλλά την άρνηση του εθνικού χρέους και την αξίωση αποζημιώσεων από τους, εισέτι ανώνυμους και αόρατους, τοκογλύφους δανειστές - κατακτητές.