Αναγκαία επανάληψη
Συμπεριλαμβάνομαι σε εκείνους που
συνειδητά έχουν πάρει σαφείς, ομολογημένες και κατά την άποψή τους επαρκώς τεκμηριωμένες
αποστάσεις από το κοινοβουλευτικό τσίρκο, με επίγνωση βεβαίως του γεγονότος πως
είναι αυτό το κοινοβουλευτικό τσίρκο που ορισμένως επηρεάζει τη ζωή μου. Σε εκείνους που όχι απλώς θεωρούν αλλά και
πορεύονται (πράττουν) με σταθερή
πολιτική πεποίθηση καθημερινά κι όχι
ασκώντας το δήθεν κορυφαίο πολιτικό τους δικαίωμα -αυτό της ψήφου- κάθε φορά
που η κυρίαρχη πολιτική / οικονομική τάξη αποφασίζει να κάνει
"εκλογές" οποιασδήποτε μορφής.
Κι αυτό όχι γιατί εμφορούμαι από κάποιο ιδεολόγημα κατά της
αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Γιατί, δηλαδή,
έχω μια (κατά τη γνώμη μου) επαρκέστατη τεκμηρίωση πως το συγκεκριμένο
πολίτευμα της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας μόνο
αντιπροσωπευτικό δεν είναι (σε άλλα σημειώματά μου έχω εξηγήσει επαρκώς,
νομίζω, αυτή την άποψη). Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι ως βαθύτατα πολιτικό ον έχω,
πλην των άλλων, κρατήσει συνειδητά, σταθερά και διαχρονικά, ευδιάκριτη απόσταση
από δύο τουλάχιστον "δικαιώματα" που παρέχει (σταθερά ή κατά
περίπτωση) η σύγχρονη δημοκρατία μας στους πολίτες της: α) δικαίωμα ψήφου β) δικαίωμα σε τζάμπα χρήμα.