Ελλαδέμπορες. Που το πάνε άραγε;

Πέρσι στις 25 Μαρτίου σημείωνα,

« … η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος (νέας δραχμής, ευρωδραχμής ή όπως ονομαστεί) υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ μοιάζει, ατυχώς, σαν η μοναδική λύση ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Αποτελεί κατά την άποψή μου μοναδική πατριωτική πράξη η άμεση εγκατάλειψη της ευρωζώνης. Είναι πατριωτικός μονόδρομος η επιστροφή όχι στην κατάσταση προ ευρώ αλλά η επιστροφή σε συνθήκες διάρθρωσης του παραγωγικού ιστού κοντινές στην προ ένταξης στην τότε ΕΟΚ (τηρουμένων των αναλογιών, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω). Δεν ξέρω ποιοι το καταλαβαίνουν αυτό και ποιοι όχι. Είμαι σίγουρος πως το καταλαβαίνουν όσοι πήραν σαφείς αποστάσεις από τα πολιτικά δρώμενα στις αρχές της δεκαετίας του 80, αφού κατάλαβαν ότι η ένταξη της χώρας σε έναν οικονομικό συνασπισμό ισχυρότερων οικονομικά χωρών θα την οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη οικονομική εξάρτηση και κατά συνέπεια σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ίσως σήμερα το καταλαβαίνουν ακόμα περισσότεροι. Ίσως το καταλαβαίνουν και εκείνοι που προσπάθησαν τότε να διαχειριστούν τις αντίθετες στην ένταξη φωνές παγιδεύοντάς τες κάτω από το σύνθημα «όχι στις συνέπειες της ένταξης» (!) .

Βασίλη, ξέρω πως είμαι με τους νικημένους, αλλά ακόμα το παλεύω

Λίγο η ζαλάδα από τις κατακεφαλιές της καθημερινότητας, λίγο η συσκευασία της ελιάς Καλαμών (καμιά 20αριά χιλιάδες βάζα), λίγο τα εποχικά φυτέματα και οι συντηρητικές καλλιέργειες, με απομάκρυναν κοντά ένα δίμηνο από το πληκτρολόγιο. Αν και τα ερεθίσματα πολλά, ο χρόνος λίγος αλλά και, κυρίως, η διάθεση απούσα. Άλλωστε ούτε εξ επαγγέλματος αρθρογραφώ ούτε για προσωπική εκτόνωση. Γράφω μόνο για να υποστηρίξω ό,τι το εγχείρημα του ebloko.gr πρεσβεύει, με την ελπίδα πως κάποιοι από όσους διαβάζουν αυτά τα σύντομα άρθρα θα αισθανθούν σαν να τα έγραψαν οι ίδιοι. Διευκρινίζω ως προς το «η διάθεση απούσα» πως δεν αποφάσισα να καταθέσω το όπλο του λόγου, αλλά να περιορίσω τη χρήση του και τούτο διότι τους τελευταίους μήνες κροταλίζουν ακατάπαυστα όλο και περισσότερα όπλα λόγου σε διατεταγμένη υπηρεσία. Κι είναι τόσα πολλά, που σκεπάζουν, εξαφανίζουν κάθε διαφορετικό ήχο. Όλα βροντερά (σαν τρανταχτές πορδές μου φαίνονται) που στοχεύουν είτε στον «μνημονιακό» είτε στον «αντιμνημονιακό» στόχο, δηλαδή στον είτε έτσι είτε αλλιώς ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ.

Αυτή η συγχορδία των ήχων από τα λογο-όπλα των καθεστωτικών μισθοφόρων φαίνεται πως έχει καταφέρει να καθηλώσει τον μέσο άνθρωπο (μαζί και μένα) στη θέση του παρατηρητή των «οικονομικών» εξελίξεων παρά το γεγονός ότι αυτές οι εξελίξεις παίζουν ταμπούρλο στην πλάτη και την τσέπη του. Η καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου σχεδόν καθορίζεται από ένα τρομο-δελτίο «οικονομικών» ειδήσεων που έχει μονίμως ως κεντρικό θέμα το ότι «η χώρα κινδυνεύει με χρεοκοπία», «όλοι φταίμε», «οι αγορές δεν μας δέχονται», «τα σπρέντς σκαρφάλωσαν στα ύψη», «η τρόικα απαιτεί», «η πέμπτη δόση είναι αμφίβολη», «φιλόδοξο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων», «νέοι φόροι», «νέες περικοπές» και άλλα τέτοια χαρμόσυνα. Οι Ευρωπαίοι αρχιμαφιόζοι τύπου Γιούνγκερ, Τρισέ, Καν (πάει αυτός), Ρεν, Μέρκελ και Σία βάλλουν κατά της Ελλάδας γενικώς, προσβάλλοντας βάναυσα τον ελληνικό λαό, και οι εγχώριοι φίλοι τους απλώς κάνουν υποκλίσεις συμφωνίας, εισπράττοντας τα εύσημα των αρχιμαφιόζων.