Αποτελεί γενική πεποίθηση πως οι λεγόμενοι μηχανισμοί εμπορίου, είτε εισαγόμενων είτε ντόπιων προϊόντων, ευθύνονται για τη διαμόρφωση υψηλών τιμών καταναλωτή.Πολύς λόγος γίνεται κάθε τόσο από πολλούς και από διάφορα μέσα για υποτιθέμενα (αλλά πάντα ανώνυμα και ασύλληπτα ) καρτέλ στον τομέα των τροφίμων και όχι μόνο. Στην πιάτσα πάντως είναι γνωστά και συζητιούνται ονόματα και επωνυμίες, αλλά μέχρι εκεί. Κανένας δεν ανοίγει το στόμα του να μιλήσει επώνυμα. Ούτε για το γάλα ούτε για το λάδι ούτε για τα όσπρια ούτε για κανένα προϊόν. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον έντονο, αν και συνήθως απροσδιόριστο, φόβο πως αν μιλήσω μπορεί να μου συμβεί κάποιο κακό ή ατύχημα, αν και ο πιο συνήθης φόβος είναι αυτός του εισαγγελέα, καθότι η ρήση ενός μεγάλου (…) πολιτικού άνδρα της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας «όποιος έχει στοιχεία να τα προσκομίσει στον εισαγγελέα» έχει δημιουργήσει σχολή βιομηχανίας διώξεων των θυμάτων αντί των θυτών. Έτσι μπορεί πράγματι από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί κανείς φορτωμένος με αγωγές εκατομμυρίων, μηνύσεις περί συκοφαντικής δυσφήμησης και άλλα τέτοια καλούδια, οπότε βγάζουν όλοι το σκασμό και οι ληστές συνεχίζουν ακάθεκτοι να κάνουν γιουρούσια. Και όχι μόνο κάνουν γιουρούσια, αλλά οργανώνονται πίσω από ανώνυμα δημοσιεύματα (τελευταία και από blogs), ώστε να φτιάχνουν το προφίλ τους με δήθεν κοινωνικές προσφορές, φιλανθρωπίες και άλλες τέτοιες προβιές.