άντε πάλι, ΕΚΛΟΓΕΣ
Σύσσωμο το πολιτικό
σκηνικό συνομολογεί πως "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα",
υπονοώντας ότι πάντοτε υπάρχει η μοναδική λύση της προσφυγής στη βούληση του
λαού, δηλαδή σε κοινοβουλευτικές εκλογές. Μετά τις εκλογές οι περισσότεροι
υμνούν το λαό για τη σοφία του και τα σαφή μηνύματα που μέσω της ψήφου του
έστειλε (πού άραγε;), αλλά λίγο αργότερα οι ίδιοι ανακαλύπτουν πως αυτός
ο λαός δεν αποφάσισε και τόσο σοφά, οπότε εκλογές ξανά (…αφού είπαμε πως
αδιέξοδο δεν υπάρχει) για να εκφραστεί πάλι ο σοφός λαός. Και πάει λέγοντας.
Μεθαύριο στις 20 του μήνα επαναλαμβάνεται το ίδιο
σκηνικό εκλογών για να δοθεί ...δημοκρατική διέξοδος όχι στα αδιέξοδα του λαού
αλλά στο χοντρό και μάλλον αιφνιδιαστικό αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε η άρχουσα
πολιτική και οικονομική τάξη μετά από εκείνο το 62% ΟΧΙ στο πρόσφατο
δημοψήφισμα. Ένα ΟΧΙ που δεν με οδηγεί βεβαίως στο να προσχωρήσω στη
λαϊκίστικη άποψη περί της σοφίας του λαού, καθόσον αυτό το ΟΧΙ δεν ήταν τίποτα
περισσότερο από έκφραση συσσωρευμένης αγανάκτησης λόγω της εκτεταμένης
φτωχοποίησης και της διάχυτης ανασφάλειας, δίχως να υποκρύπτει σαφή
συνειδητοποίηση για τα αίτιά της. Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο μπόρεσε με
εντελώς χοντροειδέστατο τρόπο η άρχουσα τάξη (εκφρασμένη στην προκειμένη
περίπτωση από το μόρφωμα Συριζα) να διαστρέψει αυτό το ΟΧΙ (στις απαιτήσεις των
εταίρων τοκογλύφων) σε ΝΑΙ (σε όλες τις απαιτήσεις των τοκογλύφων) και να
αποδεχτεί ένα τρίτο μνημόνιο βαρβαρότητας.
