Εξαθλίωση και
αφελληνισμός με κοινοβουλευτική έγκριση
Από όσα είδα πριν κάτι μέρες
κανένας εθνοπατέρας δεν είχε αγωνία για το αν θα περάσουν τα τελευταία μέτρα
από το κοινοβούλιο. Τα χαρτιά ήταν σημαδεμένα έτσι κι αλλιώς και οι
εναλλακτικές λύσεις διαθέσιμες. Είχαν βέβαια κάποια αγωνία οι μαγαζάτορες για
τα μαγαζιά τους, καθόσον μερικοί
εθνοπατέρες (και εθνομητέρες) έχουν αρχίσει να νιώθουν κάπως άβολα και ψάχνουν
πιο βολικό στασίδι σε γειτονικό μαγαζί (όπως λέμε Ανδρουλάκης).
Είναι αλήθεια ότι οι τρεις μαγαζάτορες του γκουβέρνου (συνήθως λέγονται πολιτικοί αρχηγοί)
χρειάστηκαν κάμποσες μέρες για να καταπιούν αμάσητη τη σαλάτα των κόκκινων
γραμμών, των 18 σημείων και των 6 προϋποθέσεων, αλλά στο τέλος τα κατάφεραν,
αφού προφανώς κάποιος τους ειδοποίησε ότι «η διαπραγμάτευση τελείωσε».
Έτσι, το τρίτο κατά σειρά
«μνημόνιο» και ο προϋπολογισμός του 2013,
αφού εγκρίθηκαν από την πλειοψηφία του κοινοβουλίου (να μην ξεχνιόμαστε:
έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία),
ορίζουν πλέον την τύχη του λαού μας και της χώρας. Και την ορίζουν με ένα
οδυνηρό τρόπο για το 80% περίπου των υπηκόων της, αφού το οδηγούν σε
ακραία φτωχοποίηση και ζοφερό μέλλον.
Αυτό το ενδεχόμενο όχι μόνο δεν το αποκλείουν οι κυβερνητικοί συνεταίροι που
υπερψήφισαν μνημόνιο και προϋπολογισμό, αλλά έριξαν πολλές δραματικές κορώνες
κατά τις ομιλίες τους, διαβεβαιώνοντας
ότι καταλαβαίνουν τον πόνο του κόσμου, ότι συμπάσχουν, ότι δεν γίνεται αλλιώς
και ότι ελπίζουν πως στο τέλος θα υπάρξει …ανάπτυξη. Το πόσο συμπάσχουν ήταν απολύτως φανερό στο τέλος και των δύο
ψηφοφοριών, όταν στριμώχνονταν για να κάνουν συγχαρητήριες χαιρετούρες και
υποκλίσεις στους μαγαζάτορες με διάπλατα χαμόγελα επιτυχίας! Το γιατί
αντάλλασσαν συγχαρητήρια χασκογελώντας, σε μένα τουλάχιστον, δεν κάνει
εντύπωση.