Με το χατζάρι ανά χείρας

Ότι κάνω δυο δουλειές το φανέρωσα από την πρώτη μέρα, το δήλωσα στην πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλοκ, «για το ζην ασκώ επαγγελματική δραστηριότητα μεταφορέα και για το ευ ζην αγροτική» (μάλλον γι’ αυτό δεν έχω ακόμα πεινάσει). Σήμερα λοιπόν ασκώντας την βιοποριστική μου ιδιότητα όφειλα να κάνω μια περίπου δεσμευτική εισήγηση ως προς την «λήψη μέτρων» (sic) με σκοπό την διατήρηση εν ζωή του επιχειρηματικού σχήματος από το οποίο εξαρτάται το μεροκάματο περίπου 1500 ανθρώπων. Με απλές κουβέντες, όφειλα να πάρω τη χατζάρα και να ορμήξω κατά μισθών και επιχειρηματικών δαπανών γενικώς, προκειμένου να μη πάει αύτανδρα άπατο το μαγαζί. Η εισήγηση έγινε σε ένα τραπέζι με περίπου 30 συνομιλητές. Είχε και τίτλο μάλιστα! «Κανόνες επιβίωσης στις συνθήκες της νέας Κατοχής».

Έτσι, ως καπιταλιστής, πλουτοκράτης ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, έκανα τη σκατοδουλειά μέσα σε δυόμισι ώρες. Η εισήγησή μου –γραπτή όπως πάντα – είχε δυο μέρη, δηλαδή το γενικό - «περιβάλλον» - και το ειδικό - «διά ταύτα»-. Το γενικό λοιπόν μέρος το αναρτώ εδώ για την ελάχιστη περίπτωση να ενδιαφέρει και κάποιον που δεν υφίσταται τις συνέπειες του ειδικού (της λυπητερής δηλαδή). Έπεται αυτολεξεί.

Η λέξη ΕΛΛΑΔΑ «πουλάει». Γιούρια λοιπόν κοπρόσκυλα, πλιάτσικο !

Ο παντελονάτος πατριωτισμός είναι παλιά εκδοχή «πατριωτισμού» που συνήθως πάει χέρι χέρι με την εθνικιστική του εκδοχή. Απαντάται συνήθως με ένα κράμα ηλίθιας ρητορικής, που δεν καταφέρνει ωστόσο ούτε τη βλακεία των φορέων της να κρύψει ούτε και την ιδιοτέλεια των προσώπων ή θεσμών που την πατρονάρουν, ενώ στις μέρες μας, πλην των άλλων, διέπει ατομικές ή συλλογικές ενέργειες περίπου ακτιβιστικές, που κινούνται (αν δεν υπερβαίνουν κιόλας σε κάποιες περιπτώσεις) στα όρια του φασισμού και του εθνικισμού.

«Η Ελλάδα της ευημερίας και της προόδου αντικατοπτρίζεται στο δυναμικό Ελληνικό Χρηματιστήριο». Έτσι έλεγαν οι παντελονάτοι πατριώτες πριν από 10 χρόνια και κατάφεραν να ληστέψουν μέχρι και τις οικονομίες της γιαγιάς, που τις βάσταγε ως τότε κρυμμένες στο μαξιλάρι.

«Η Ελλάδα διοργανώνει τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες! Η Ελλάδα είναι υπερήφανη που οι Ολυμπιακοί αγώνες επιστρέφουν στον τόπο που γεννήθηκαν». Σημαίες, χαρές, πανηγύρια, σημαιάκια, καπελάκια, εθελοντές μωρόχαυλοι, ντόπες, και στο παρασκήνιο μίζες, εργολάβοι, c4i, ζέπελιν, ρουφιανιά επίσημη, καλατράβες, ολυμπιακά έργα, χοντρές κονόμες από όλες μπάντες, και μετά ο λογαριασμός στους «πατριώτες» και τα ακίνητα στους καλογέρους ή στα αζήτητα.

Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας

12-2-12 Μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ναι, 199. Όχι, μισοναί, μισοόχι, παρών και κοπάνες, 101. Σε τι ακριβώς; Κι από αύριο αλλάζει κάτι; Μα το αύριο είναι σήμερα κι όλα ίδια με χτες είναι.

Σάββατο μεσημέρι 11 Φλεβάρη, 300 χιλιόμετρα νοτιότερα από την έδρα του ναού της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, που εκπροσωπείται από 300 εκλεγμένους «αντιπροσώπους του λαού». Βρέχει του σκοτωμού, οπότε αναβάλλεται το κλάδεμα του αμπελιού και τα συμμαζέματα των κλαδιών. Ίσα που πρόλαβα να τελειώσω το μοίρασμα της κοτσιλιάς (κοπριάς δηλαδή από ορνιθοτροφείο) στις νιόφυτες ελιές πριν αρχίσουν τα καρεκλοπόδαρα του ουρανού να πέφτουν. Οπότε, καλή ευκαιρία για παρακαλλιεργητική δραστηριότητα.

Ένα πέρασμα, πέντε χιλιόμετρα παρακάτω, από τον Σταύρο το μηχανουργό που τα χέρια του φτιάχνουν αγγέλους. – «Ζείτε ακόμα σαπάνου στην Αθήνα ή σας έχει λιγώσει η πείνα; Τι θα γίνει, ρε, γαμώ το ξεσταύρι τους, έπεσε πείνα της αλεπούς κι αυτοί μ…… όλοι μαζί». – «Αυτή είναι η δουλειά τους, ρε Σταύρο, αυτοί τις έχουνε μαζέψει τις ελιές τους μια και καλή, εμείς τι θα κάνουμε, θα το τελειώσουμε το μαραφέτι καμιά φορά;» Κάτω από την αυτοσχέδια τέντα της αυλής (δηλαδή ένα τρύπιο μουσαμά από φορτηγό, που μπάζει νερά) κεντάει με το αργκόν την «επαναστατική» ελαιοσυλλεκτική μηχανή που σχεδιάσαμε (μεγαλεία ε;) τρεις τέσσερις παραγωγοί, μπας και μικρύνουμε τον μπελά της συγκομιδής.