Αποκρατικοποιήσεις / Ιδιωτικοποιήσεις και ΕΛΤΑ

Οι συνταγές σωτηρίας

Οι εταίροι (=κατακτητές) / δανειστές (=τοκογλύφοι),  εκπροσωπούμενοι από τη λεγόμενη τρόικα, συνομολόγησαν (=επέβαλαν) με τους εγχώριους υποτακτικούς τους, δηλαδή την ελληνική (;) πολιτική ηγεσία, απανωτά «σχέδια σωτηρίας» της χώρας ή επί το ακριβέστερον, σχέδια πλήρους υποταγής της χώρας και εξαθλίωσης του λαού της.

Τα σχέδια αυτά περιελάμβαναν, περιλαμβάνουν και θα περιλαμβάνουν τη λήψη μέτρων φτωχοποίησης του πληθυσμού της χώρας και ταυτόχρονα αφελληνισμού του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων, ακόμα και εκείνων που πιθανώς γεννηθούν στο μέλλον (π.χ. υδρογονάνθρακες). Τα μέτρα αυτά εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται με την τακτική του σαλαμιού (κόψιμο σε φέτες = διαδοχικά πακέτα μέτρων), και σε τέτοιους χρόνους ώστε πριν «αφομοιωθεί» το ένα να ακολουθεί το επόμενο.  Είναι  σαφές, ακόμα και στους μέχρι πρότινος ανυποψίαστους, ότι βασικό μοχλό υποβοήθησης,  για να περνάνε τα μέτρα αυτά στην κοινή γνώμη δίχως ουσιώδεις αντιστάσεις, αποτελεί το σύνολο των λεγόμενων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, που χρησιμοποιούνται έτσι ώστε με έντεχνο τρόπο να διαμορφώνουν κλίμα αναμονής για κάτι καλύτερο, για κάτι αναγκαίο, για μέτρα που δήθεν αποσκοπούν στη σωτηρία της χώρας, και  για τη θεοποίηση του ευρώ. Παράλληλα «αποδομούν» με μαεστρία κάθε διαφορετική άποψη, λειτουργούν σαν πεδίο εκτόνωσης της λαϊκής οργής προβάλλοντας «σκάνδαλα», «μεγαλοοφειλέτες», «τεμπέληδες» του δημοσίου κτλ., αλλά και οργανώνοντας συζητήσεις με στόχο να περάσουν στον απλό άνθρωπο την άποψη ότι μια διαφορετική πολιτική - οικονομική διαχείριση των πραγμάτων θα οδηγούσε στο απόλυτο χάος.  Εκ του αποτελέσματος, τα έχουν καταφέρει μια χαρά.

Μέρος αυτών των σχεδίων σωτηρίας αποτελεί και το λεγόμενο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Ουσιώδη αιτιολογική βάση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων αποτελεί η παραδοχή ότι η μεταβίβασή τους («πώληση») από το δημόσιο σε ιδιώτες «επενδυτές» θα δημιουργήσει ένα έσοδο κάποιων δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί εξ ολοκλήρου για τη μείωση του δημόσιου χρέους. Η κοινή γνώμη προετοιμάστηκε έτσι ώστε να ακούει θετικά αυτήν την εκδοχή, σε βαθμό που να προφέρει χαμηλόφωνα «ας πουλήσουνε ακόμα και την Ακρόπολη αρκεί να γλιτώσουμε από το χρέος». Το πρώτο (και διαρκές) μέρος αυτής της προετοιμασίας αφορούσε την κατασυκοφάντηση της εργασίας στον δημόσιο τομέα, δηλαδή της εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων, που συλλήβδην πλέον καταγράφονται στη συνείδηση του