Η ανέλπιστη σανίδα σωτηρίας του καθεστώτος

Πριν λίγες μέρες πολλοί εκ των 300 και οι συν αυτοίς φυγαδεύονταν από τις εξέδρες των επισήμων για να αποφύγουν αποδοκιμασίες ή και λιντσάρισμα. Μέχρι πριν λίγες ώρες το πολιτικό κατεστημένο κρυβόταν και τα μέλη του χρειάζονταν κουστωδία ένοπλων φρουρών απλώς για να κυκλοφορήσουν, φοβούμενα την οργή των πολιτών (πελατών τους). Ξαφνικά όλοι τούτοι δω ξαναβρήκαν φωνή, ρόλο και πελάτες. Ξανανοίγουν πολιτικά γραφεία (μαγαζιά) και δέχονται πολίτες (πελάτες). Θρασείς και αναιδώς λαλίστατοι (ο μίμης ο παρλαπίπας είναι ανάμεσά τους βεβαίως) δίκην αθώας περιστεράς βγαίνουν στα κάγκελα φτύνοντας εκεί που έγλειφαν. Οι μέχρι χτες αντίπαλοι πράσινοι και γαλάζιοι συνωθούνται στην γραμμή καρα - τζαφέ σπεύδοντας να συνυπογράψουν συμφωνίες (πολιτικών) κυρίων για την σωτηρία της πατρίδας και της δημοκρατίας (της κουτάλας). Σωτηρία που την ταυτίζουν με την υπογραφή της λεγόμενης δανειακής σύμβασης δηλαδή της συμφωνίας για την υποταγή της χώρας και του λαού της στους διεθνείς τοκογλύφους. Τέτοιος πατριωτισμός! Για να μη χρεοκοπήσει η χώρα λένε, όμως το απευθύνουν σε ένα λαό ήδη χρεοκοπημένο.

Τουλάχιστον ας πουν ένα …«ευχαριστώ» στο βαρκάρη του Τιτανικού που τους έδωσε αυτήν την ανέλπιστη σανίδα σωτηρίας, που τους έδωσε δηλαδή και πάλι ρόλο εθνοπατέρων που θα σώσουν την πατρίδα. Που θα μπορούν πλέον να κυκλοφορούν στην πιάτσα επαναλαμβάνοντας με κομπασμό «εγώ τα είχα πει». Μετά ας ορίσουν (κατά προτίμηση) ένα τραπεζίτη για πρωθυπουργό, έτσι για να φαίνεται το αφεντικό φόρα παρτίδα. Εν τέλει, μάλλον κάποια αφεντικά πέραν του ατλαντικού πρόσταξαν «δημοψήφισμα» ενώ κάποια άλλα (εταίροι δήθεν) πρόσταξαν το ερώτημα του δημοψηφίσματος και την ημερομηνία που θα γίνει. Δεν ξέρω πόσα κονόμησε ο καθένας από δαύτους ξέρω μόνο ποιος έχασε. Γι αυτό και σήμερα έγραφα σε ένα διαδικτυακό συνομιλητή μου:

Χ. Δεν θα γράψεις κανένα άρθρο για το κόλπο του δημοψηφίσματος;

Τ.Β. Μα ήδη το έγραψα στις 17 Οκτώβρη: " Ο θίασος αλλάζει. Το έργο συνεχίζεται" . Κοίτα, ελάχιστη εντύπωση (δηλαδή καθόλου) μου προκαλούν οι μανιφατούρες του πολιτικού κατεστημένου. Θα δούμε πιθανώς αυτά τα κόλπα δημοψηφισμάτων και πολλά άλλα ακόμα ωστόσο το έργο θα συνεχιστεί κανονικά και θα τελειώσει όπως ακριβώς προβλέπει το σενάριο. Αυτό δεν είναι απαισιόδοξη ανάγνωση. Είναι κατά τη γνώμη μου ρεαλισμός. Δυστυχώς παράγονται πάρα πολλές "ειδήσεις" από το πολιτικό κατεστημένο που καταναλώνονται με μανία από τον πολύ κόσμο (που επιμένει να θεωρεί πως κάτι θα συμβεί και τα πράγματα θα αντιστραφούν αυτόματα) αλλά οι "ειδήσεις" δεν γεμίζουν ούτε τα στομάχια ούτε τα ταμεία όμως αυτό (δυστυχώς) θα το συνειδητοποιήσει ο πολύς κόσμος όταν το στομάχι αρχίσει να γουργουρίζει και όταν τα ταμεία έχουν στεγνώσει εντελώς. Δηλαδή, βοήθειά μας (όχι δεν κατηγορώ ούτε μέμφομαι κανένα, απλώς αυτή είναι η γνώμη μου για την πραγματικότητα). Οι "θεσμοί" της "δημοκρατίας" θα θριαμβεύσουν και πάλι όπως και η πείνα. Αυτοί οι "θεσμοί" έχουν υπογράψει την υποτέλεια της χώρας και με κάθε τρόπο θα "τιμήσουν" την υπογραφή τους. Δεν έχει κάποια διαφορά αν πρόεδρος είναι ο παπ. ή κάποιος άλλος, αν πρωθυπουργός είναι ο παπ. ή ο σαμ. ή κάποιος άλλος, αν γίνουν νέα κόμματα από αποκόμματα, κτλ Και δεν έχει διαφορά γιατί ο Καλλικράτης είναι γενικώς αποδεκτός νόμος όπως και οι δανειακές συμβάσεις "σωτηρίας" επίσης γενικώς αποδεκτές. Τα αφεντικά δηλαδή δεν αμφισβητούνται απλώς αλλάζουν τα υπάκουα κουτάβια.

Χ. Επιμένω, γράψε κάτι

Τ.Β. Τεσπα, ίσως κάτι γράψω αλλά δεν ξέρω αν πραγματικά ενδιαφέρει κανένα και όσο για εκτόνωση (που μάλλον όλοι έχουμε ανάγκη) όπως ξέρεις έχω πολύ πιο παραγωγικούς τρόπους ως αγρότης. Δηλαδή, πως να στο πω, μου φαίνεται πιο χρήσιμο να γράψω πάλι και να αναρτήσω τη συνταγή μου για το πως μπορεί κανείς να φτιάξει βρώσιμες ελιές τώρα που είναι η εποχή τους παρά να σχολιάσω τα καμώματα των παραγωγών ειδήσεων, υποτέλειας και φτώχειας.

Χ. Όμως υπάρχει λύση…

Τ.Β. Δεν είναι δικιά μου δουλειά, αλλά λύση μου φαίνεται πως είναι η επιστροφή στις συνθήκες προ ΕΟΚ τηρουμένων των αναλογιών γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Δηλαδή έξοδος από την ΕΕ, εθνικό νόμισμα, εισαγωγικοί δασμοί σε όλα τα εισαγόμενα προϊόντα, εξαγωγικοί δασμοί σε όσα εξάγονται, ένας χαμηλός φόρος συναλλαγών (αντί ΦΠΑ) όπως το παλιό "χαρτόσημο", έλεγχος διακίνησης κεφαλαίων (δηλαδή άντε γεια συνθήκη Μάαστριχτ), μονομερής διαγραφή του επαχθούς χρέους, κτλ, κτλ.. Αλλά αυτό ποιός θα το κάνει; Τα βολεμένα κοπρόσκυλα των κομματικών μηχανισμών; Δεν παίζει. Αυτά θεωρούν πως λύση είναι οι εκλογές !!!

Χ. Μήπως πρέπει τελικά να γίνει δημοψήφισμα μπας και το πει αυτό ο λαός;

Τ.Β. Ο λαός ε; Αυτό με προβληματίζει γιατί νομίζω ότι ένα μεγάλο "δυστύχημα" της σύγχρονης ελληνικής "ιστορίας" είναι πως ο λαός έχει μαύρα μεσάνυχτα. Εξηγήσιμο είναι αυτό γιατί η βιομηχανία παραπληροφόρησης δουλεύει μια χαρά επί τρείς δεκαετίες όπως δούλευαν επίσης και τα μπαξίσια φθοράς συνειδήσεων (επιδοτήσεις). Κάνω λοιπόν την εξής ερώτηση (τρόπος του λέγειν) για να τεκμηριώσω κατά κάποιο τρόπο αυτόν τον ισχυρισμό: Πόσοι γνωρίζουν ότι όσα χρήματα δαπανά η χώρα για εισαγωγή πετρελαίου αλλά τόσα ακριβώς δαπανά και για εισαγωγή κρέατος; Νομίζω ότι το γνωρίζουν ελάχιστοι και πάντως κανένα πολιτικό κόμμα, κανένα μέσο ενημέρωσης και κανείς τέλος πάντων "αρμόδιος" δεν έχει δώσει αυτήν την πληροφορία, που είναι ΕΙΔΗΣΗ και όχι "είδηση", στον ελληνικό λαό. Μιλάμε βέβαια για μια χώρα που το 1980 όχι απλώς είχε αυτάρκεια σε κρέας και γαλακτοκομικά αλλά έκανε και εξαγωγές. Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί λέω ότι δεν είμαι απαισιόδοξος αλλά ρεαλιστής. Ποιός λαός λοιπόν θα αποφασίσει για ποιό πράγμα; Οπότε, δυστυχώς, "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή".. Άντε, βοήθειά μας.