Μέχρι χτες άκουγα τον κυβερνητικό επικεφαλής φοροεισπράκτορα και άλλους της ίδιας συνομοταξίας όχι απλώς να απεύχονται αλλά να αρνούνται πεισματικά το ενδεχόμενο «επιμήκυνσης» της αποπληρωμής του εκ της τρόικας δανείου. Είχαν κιόλας «επιχειρήματα» για να αποδείξουν και πως η επιμήκυνση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας, αλλά κυρίως να αποδείξουν ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να «επιστρέψει στις αγορές» αφού θα σημειώσει οικονομική ανάκαμψη επομένως το «κακό» ενδεχόμενο της επιμήκυνσης θα έπρεπε να αποκλείεται. Ξωπίσω, όπως πάντα, οι τηλεαστέρες - εργολάβοι της οικονομικής ενημέρωσης ανέλυαν και υποστήριζαν ακριβώς αυτήν την άποψη, περιγράφοντας το ενδεχόμενο επιμήκυνσης ως σημάδι χρεοκοπίας. Χτες όλως ξαφνικά (!) το κακό (επιμήκυνση) βαφτίστηκε σωτήριο καλό. Δεν άκουσα ακόμα το θεομπαίχτη φοροεισπράκτορα - ΥΠΟΚ να εκφράζεται σχετικά, αλλά έτυχε να ακούσω έναν ξεφωνημένο τελάλη του καθεστώτος, έναν τηλεαστέρα της πλάκας, που κάθε βράδυ αναλύει από καθέδρας τα τεκταινόμενα, εκείνο τον ιπποκόμο του φυσιολάτρη εφοπλιστή, που πανηγύριζε για το καλό που μας βρήκε, καλώντας μάλιστα τους τηλεθεατές να σημειώσουν τη σωτήρια ημερομηνία της 28/11 κατά την οποία οι τροϊκάνοι αποφάσισαν την επιμήκυνση αποπληρωμής του τελευταίου δανείου, χωρίς μάλιστα να τους το ζητήσει η Ελλάδα (!) αλλά, επειδή προφανώς οι άνθρωποι είναι ακριβοδίκαιοι, το έκαναν από μόνοι τους, για να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα όπως ακριβώς αντιμετώπισαν την Ιρλανδία. Βέβαια, ούτε που σκέφτηκε να κάνει έστω έναν υπαινιγμό για το ότι αυτή η επιμήκυνση θα περάσει μέσα από μια νέα συμφωνία (μνημόνιο όπως μάθαμε πια να το λέμε), γιατί προφανώς η επόμενη κουβέντα θα πήγαινε στους όρους αυτής της νέας συμφωνίας…