Και όμως, Η ΑΠΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ !

ΌΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ οι κοινοβουλευτικοί πολιτικοί σχηματισμοί διατυπώνουν χωρίς περιστροφές μία κοινή «πολιτική» θέση, ότι η μη συμμετοχή στις εκλογές οποιουδήποτε επιπέδου, δηλαδή η ΑΠΟΧΗ, συνιστά απολιτική συμπεριφορά, αδιαφορία για τα κοινά, ωχαδερφισμό, παθητική συμπεριφορά και τα τοιαύτα. Ακόμα και οι σχηματισμοί – κόμματα, που, ενώ συγκρότησαν ψηφοδέλτια και πήραν μέρος στις εκλογές, δεν κατάφεραν να πάρουν τις απαραίτητες ψήφους ώστε να εκλέξουν βουλευτές, διατυπώνουν την ίδια θέση. Οπότε σκέφτομαι ότι όλοι τούτοι δω είτε είναι πιο πολιτικοποιημένοι δημοκράτες από μένα τον …απολιτικό είτε κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Σε προηγούμενες σημειώσεις μου   επιχείρησα να καταγράψω τις σκέψεις μου ως προς το πελατειακό πολιτικό σύστημα αλλά και ως προς το γιατί η αποχή από τις μεθαυριανές κατά Καλλικράτη εκλογές μου φαίνεται ότι αποτελεί πατριωτική στάση.

Συνάμα βλέπω τις τελευταίες μέρες ένα καινούργιο φρούτο που οσμίζομαι πως έχει την προέλευσή του σ’ αυτό το ίδιο το πελατειακό σύστημα. Άρχισαν δηλαδή να εμφανίζονται κάποιες «κινήσεις πολιτών» που προωθούν την αποχή ως περίπου πολιτικό σχηματισμό! Εμφανίστηκε ακόμα και παράταξη με ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΑΠΟΧΗΣ!!, ενώ σε μια άλλη περίπτωση, που έπεσε στην αντίληψή μου, διαφημίζεται το «κίνημα της αποχής» μέσα από ένα φυλλάδιο πολυτελούς εκτύπωσης ιδιαίτερα προσεγμένο αισθητικά. Υποθέτω λοιπόν πως μπορεί να εμφανιστούν αύριο κόμματα «αποχής» που θα παίρνουν μέρος στις εκλογές! Κόμματα πολυσυλλεκτικά στη βάση μηδενικής ιδεολογίας που θα στοχεύουν να εισπράξουν την ψήφο οργής ή απογοήτευσης, για να εκφράσουν, προφανώς, το απόλυτο τίποτα.

Ο Σωτήρας ο Β΄

Με το που θα ανοίξει το στόμα του ο «σωτήρας» μπορεί κανείς να προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια ότι, ανεξάρτητα από το ζήτημα για το οποίο πρόκειται να πει κάτι, τρία πράγματα θα τα επαναλάβει με στερεότυπη φρασεολογία, όπως προφανώς του έχουν υποδείξει οι επικοινωνιολόγοι σύμβουλοί του. Το πρώτο «ανέλαβα να σώσω τη χώρα μην υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος», το δεύτερο «παρέλαβα μια Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας» και το τρίτο (αυτό είναι το πιο πρόσφατο) «ο συναγερμός δεν έχει ακόμα λήξει». Δεν παραλείπει επίσης κάθε τόσο να λέει ότι «είμαστε σε πόλεμο».

Για την ώρα προσπερνάω τον αυτοπροσδιορισμό του ως σωτήρα επειδή θέλω, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, να αποφύγω κάποιους ανατριχιαστικούς συνειρμούς που μου προκαλεί η θύμηση των σωτήρων που προηγήθηκαν του τωρινού, και ιδίως εκείνων της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας.
Γιατί στα χρόνια μου δυο περιπτώσεις ανθρώπων είδα να επαναλαμβάνουν εκατοντάδες φορές, και μάλιστα με περισσή αναίδεια σε πρώτο ενικό πρόσωπο, την έκφραση «ανέλαβα να σώσω την Ελλάδα». Ο ένας ήταν ο παρανοϊκός φασίστας δικτάτορας Παπαδόπουλος το 1967 και ο δεύτερος ο σημερινός πρωθυπουργός. Βέβαια ο σημερινός σωτήρας είναι εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό, αλλά αφού ο προηγούμενος (μη σωτήρας) πρωθυπουργός την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και αφού βεβαίως ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ όσους τον ψήφισαν (παλιά μου τέχνη κόσκινο), πλασάροντας ένα προεκλογικό πρόγραμμα ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ με εκείνο που ήξερε ότι θα εφαρμόσει. Ένα πρόγραμμα που προεκλογικά είχε τον τίτλο «λεφτά υπάρχουν» και μετεκλογικά «δεν υπάρχει σάλιο».

Καλλικράτης. Στο βάθος διάλυση;

Κοντά τριάντα χρόνια σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι την απόφαση που πήρα γύρω στα 25 μου να απέχω συνειδητά από κάθε εκλογική διαδικασία. Ουδέποτε μπόρεσα να βρω κάποιον επαρκώς πειστικό λόγο που θα με οδηγούσε σε αναθεώρησή της και θα με έστελνε στην εκλογική κάλπη. Έτσι η αφεντιά μου συνέχισε να καταγράφεται μαζί με κάποιες ακόμα χιλιάδες «πολιτών» που απείχαν και που μαζί με τους πεθαμένους (τους παραμένοντες όμως στους εκλογικούς λεγόμενους καταλόγους) διαμορφώνουν το «ποσοστό αποχής».

Με τις εκλογές του Νοέμβρη να απέχουν κάποιες λίγες μέρες, σκέφτομαι πως αυτή τη φορά υπάρχει ένας εξαιρετικά σημαντικός και εντελώς καινούργιος λόγος που από μόνος του είναι επαρκής όχι μόνο να με κρατήσει για μια ακόμα φορά μακριά από την κάλπη, αλλά που με υποχρεώνει κατά κάποιον τρόπο να τον κοινοποιήσω όπου και όπως μπορώ. Και ο λόγος είναι ότι βρίσκομαι κοντά στην εκτίμηση πως το σχέδιο Καλλικράτης, που η νομιμοποίηση εφαρμογής του θα προέλθει από τις μεθαυριανές εκλογές, αποτελεί τον Δούρειο ίππο για τη διάλυση της χώρας. Εννοώ την πραγματική διάλυση τής υπόστασής της ως χώρας.

Μαγαζιά, πωλητές, εμπορεύματα και πελάτες

Αν και είχα την πεποίθηση πως όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί (κόμματα) αποδίδουν τον χαρακτηρισμό «ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ» στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, ωστόσο για να σιγουρευτώ πριν κάνω αυτές τις σημειώσεις, έκανα μια γρήγορη αναζήτηση, ώστε να εντοπίσω και να αποδελτιώσω δηλώσεις των ηγετών τους που πράγματι να αναφέρουν αυτό τον χαρακτηρισμό. Βρήκα λοιπόν δηλώσεις ηγετικών στελεχών (ή ηγετών) ΟΛΩΝ των πολιτικών κομμάτων, και μάλιστα πρόσφατες, που κάνουν λόγο για ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Αυτονόητο πως ο καθένας δίνει τις δικές του ερμηνείες και επιρρίπτει συνήθως στους υπόλοιπους την ευθύνη για την εγκαθίδρυση τέτοιας λογής σχέσεων μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων. Μια καλύτερη ανάγνωση αυτών των δηλώσεων δείχνει πως η συγκεκριμένη κατάσταση σχέσεων θεωρείται τόσο γενικευμένη και τόσο αποδεκτή ως πραγματικότητα, ώστε να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ».

Καταλαβαίνω ότι σχέσεις αυτού του τύπου, και μάλιστα γενικευμένες σε τέτοιο βαθμό ώστε να δικαιολογούν χαρακτηρισμό «πελατειακό κράτος», δικαιολογούν συνάμα και την υπόθεση πως έχουμε να κάνουμε με σοβαρότατη συνταγματική εκτροπή του πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αφού κιόλας η συνταγματική νομιμότητα έχει προφανώς καταλυθεί από τα ίδια τα θεσμικά όργανα στα οποία έχει ανατεθεί η τήρησή της.
Δεν έχω την αξίωση να αναλύσω και να κατανοήσω αυτό το πρόβλημα σαν πολιτειολόγος, συνταγματολόγος, ή σαν κάτι άλλο …λόγος, αφού τέτοιες γνώσεις δεν κατάφερα να αποκτήσω. Με ενδιαφέρει να το καταλάβω σαν απλός, καθημερινός, ενεργός και σκεπτόμενος άνθρωπος.

Μια όψη της (νεο)Εθνικής Ταυτότητας

 * Εθνικοί ευεργέτες: 50 φαμίλιες κλεφτών

· Εθνική απασχόληση: Ανεργία

· Εθνικό άθλημα 1: Εμπόριο. Όλα για πούλημα
· Εθνικό άθλημα 2: Τζόγος
· Εθνικό προϊόν : Ρουφιανιά (εσχάτως και επιδοτούμενη)
· Εθνικός δάσκαλος - διαφωτιστής: Τηλεόραση
· Εθνική γλώσσα : Θυμίζει κατά κάποιον τρόπο αυτή που μιλούσαν οι Έλληνες
· Εθνικά προϊόντα: Υπήρχαν παλιότερα
· Εθνικό αγροτικό προϊόν: Η επιδότηση

· Εθνικό όραμα: Το δημόσιο

· Εθνικοί πατέρες: 300 και βλέπουμε
· Εθνικοί άγιοι πατέρες: Τραγογένηδες κοιλαράδες αγιογδύτες αγιορείτες
· Εθνικό πολίτευμα: Ολιγαρχία με δημοκρατικό φερετζέ
· Εθνικοί ληστές και λωποδύτες: Δεν τους χωράει η σελίδα ονομαστικά
· Εθνική μπίζνα: Φιλανθρωπία

· Εθνικές εμμονές: Το κεραμίδι, το δημόσιο, το μαγαζάκι μου, αν ήμουνα πρωθυπουργός, το λαχείο, η φιγούρα κι η λιγούρα, τα reality, τα πολιτικά γραφεία, η μεσαία τάξη, η γυναίκα του γείτονα, η ομαδάρα.

· Εθνική οικονομία: Η παραοικονομία
· Εθνική περιουσία: Πουλήθηκε μπιτ παρά
· Εθνική βιομηχανία: Τουρισμός για κορόιδα
· Εθνική περηφάνια: Πρωτιά στη Γιουροβίζιον
· Εθνικό χόμπι : Real estate
· Εθνικός στόχος: Φόρος
· Εθνική παιδεία: Δια βίου (και τηλεοράσεως) αποβλάκωση
· Εθνικοί φιλόσοφοι: Διαφημιστές, προπονητές, επικοινωνιολόγοι και ο Ανδρουλάκης
· Εθνική Σωτηρία: - ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ: ΔΝΤ & ΣΙΑ - ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΟΙ: Πάγκαλος, Λοβέρδος, Παμπούκης, Πεταλωτής, Γερουλάνος & ΣΙΑ – ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΕΣ: Ραγκούσης, Παπακωνσταντίνου
· Σχέδια Εθνικής Σωτηρίας: Μνημόνιο & Καλλικράτης
· ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ: Η ΒΟΥΛΗ(ΣΗ) των ΕΦΗΒΩΝ

Πρόσω ολοταχώς -> κατά διαόλου

-Οι διαδηλώσεις για την "ιστορία" μιας ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας μαζεύουν πιο πολύ κόσμο από τις εργατικές. Τα γήπεδα γεμίζουν, τα μαγαζιά και τα εργοστάσια αδειάζουν.

-Οι γαλαζοπράσινες μαριονέτες κάνουν τούμπες ανάποδες μπροστά στους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές και εκπονούν σχέδια δήθεν σωτηρίας

-Η Αριστερά ομφαλοσκοπεί (όταν δεν αυτοϊκανοποιείται ηδονισμένη από την απήχησή της στις «μάζες»)

-Οι μεγαλόσχημοι αγιογδύτες και αγιορείτες ρασοφόροι πέρδονται αναίσχυντα τρώγοντες του σκασμού με άλλοθι τα συσσίτια των πεινασμένων και τα γεύματα «αγάπης»

-Οι ραμπο – φορατζήδες, οι ραμπο – ικατζήδες, οι ραμπο – μπάτσοι, οι ραμπο - κυνηγοί (γενικώς) έχουν ξαμοληθεί ασύδοτοι να υπερασπίσουν τα δημόσια οικονομικά και τη δημόσια τάξη (και πρωτίστως την τσέπη τους)

-Τα μαγαζιά των καναλαρχών αποπατούν στη μούρη μας τόνους τηλεβλακείας

-Τα ρουφιανοφασιστοblogs σπάνε τα δικά τους ρεκόρ επισκεψιμότητας αλαλάζοντας

-Η αναρχοβλακεία ερωτοτροπεί με τις σέχτες των μυστικών υπηρεσιών

-Τα λαμόγια παντός καιρού συνεχίζουν ακάθεκτα τα γλέντια και τα τσιμπούσια

- Η ρουφιανιά θεσμοθετήθηκε ως επικερδές ελεύθερο επάγγελμα. Αμοιβή με ποσοστό και δίχως κρατήσεις

- -Οι χορτάτοι διαφεντεύουν τους πεινασμένους

-Οι απελπισμένοι πηδάνε απ' τα παράθυρα ή τινάζουν τα μυαλά τους στον αέρα

-Οι «φιλάνθρωποι» μπιζναδόροι οργανώνουν συσσίτια

-Ο τζόγος προτείνεται αναιδώς ως ελπίδα και λύση

-Η απώλεια μέρους (!) της εθνικής ανεξαρτησίας ομολογήθηκε επίσημα, ενώ ο Καλλικράτης φαντάζει ως ο δούρειος ίππος για τη διάλυση της χώρας

Ανωνυμία; Ναι μεν αλλά...

Έχω τη γνώμη ότι χρειάζονται πολλά καντάρια αφέλειας (στα όρια της ηλιθιότητας), για να δεχτεί κανείς τη γενικώς διαδιδόμενη μπαρούφα περί ελευθερίας έκφρασης στο internet με αποκορύφωμα την μπλογκόσφαιρα, που πατρονάρεται από τη google και που αξίως πλαισιώνεται από τις «πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης» τύπου facebook, twitter κτλ.

Τα περί διασφάλισης ανωνυμίας στην περίπτωση αυτή μου φαίνονται σαν κοινή απάτη, οπότε όποιος ασχολείται με το blogging συνετό μοιάζει το να έχει υπόψη του ότι δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ένα ψευδώνυμο. Κάθε κλικ που γίνεται στο internet καταγράφεται. Δηλαδή καταγράφεται αυτός που το κάνει, έστω και απλώς ως μια διεύθυνση στο διαδίκτυο (ip). Και είναι μάλλον κοινό μυστικό ότι η διαχείριση – εντοπισμός των ip διευθύνσεων έχει εξελιχθεί σε βαθμό που επιτρέπει τον εντοπισμό με ακρίβεια εκατοστών του μέτρου, ενώ διακινούνται διάφορα σενάρια ως προς την ταυτόχρονη καταγραφή προσωπικών στοιχείων (ταυτότητα προσωπικού ηλεκτρονικού υπολογιστή, σελίδες που επισκέπτεται ο χρήστης και φυσικά τα στοιχεία της γραμμής πρόσβασης στο internet).

Μπίζνες blog;

Παρατηρώ πως συνολικά η μπλογκόσφαιρα στρέφεται όλο και πιο πολύ σε ό,τι μπορεί να αποφέρει οικονομικό κέρδος στους διαχειριστές (ή «ιδιοκτήτες») των blogs. Η προσέλκυση διαφημιστικών καταχωρήσεων στο blog απαιτεί «στρατηγική», «target group» και τα τέτοια. Από τη στιγμή που μπαίνει σαν στόχος το κυνήγι διαφήμισης, πάντα με τη δικαιολογία «να συντηρηθούμε για να μπορούμε να συντηρήσουμε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση», μάλλον τελειώνουν τα περί ελευθερίας έκφρασης, ξεθωριάζουν τα δημοκρατικά φληναφήματα, αρχίζει το παζάρι και οι λοβιτούρες. Αρχίζουν τα κόλπα πλασματικής επισκεψιμότητας, οι μαϊμού αναρτήσεις, οι μαϊμού σχολιασμοί, τα ρομποτάκια και πάει λέγοντας. Εδώ δεν χωράνε υποκειμενισμοί και τα τοιαύτα. Δεν υπάρχει διαφήμιση «με ολίγη». Και το χαρτζιλίκι ευρώ στην τσέπη συνεπάγεται. Οι λίγες εξαιρέσεις, που σίγουρα υπάρχουν, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αντιλαμβάνομαι μια ιστοσελίδα τύπου blog σαν ένα προσωπικό «ημερολόγιο» . Γράφω τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα πιθανά συμπεράσματά μου, δημιουργώντας συνάμα ένα ανθολόγιο αποδελτιώσεων από σκέψεις, θέσεις, άρθρα κτλ. άλλων, που τα διάβασα και τα βρήκα προσφιλή ή ενδιαφέροντα. Έχω υπόψη μου ότι το ημερολόγιο αυτό είναι σε κοινή θέα και γράφω με ό,τι συνεπάγεται (υποκειμενική εκτίμηση) αυτή η «δημοσιότητα». Αν κάποιος από όσους τύχει να διαβάσουν αναρτήσεις στο blog μου θεωρήσει πως έχει να κάνει ουσιώδες σχόλιο, φυσικά και μπορεί να το στείλει στο email μου εμπιστευόμενος συνάμα και την ευχέρεια ανάρτησής του. Αν θέλει απλώς να ξεθυμάνει, είτε ως συμφωνών είτε ως διαφωνών, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να το κάνει κάπου αλλού ή με κάποιον άλλο τρόπο.

Η κατανόηση του blog ως προσωπικού ημερολογίου καθόλου δεν αποκλείει κατά την αντίληψή μου τη δημιουργία blog από ομάδα bloggers με την προϋπόθεση (τουλάχιστον) ότι μπορούν να εκπέμπουν όλοι σε γειτονικό, αν όχι στο ίδιο, μήκος κύματος. Νομίζω, για παράδειγμα, πως αν δει κανείς την περίπτωση του blog “kafeneio-gr.blogspot” θα έχει ένα πολύ καλό δείγμα τέτοιας υλοποίησης, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί με το μήκος κύματος που εκπέμπει και παρά το μπάχαλο των ανοιχτών σχολίων.

Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι ο blogger που αντιμετωπίζει την ιστοσελίδα του όπως περιγράφω παραπάνω ενδιαφέρεται πρώτα και πάνω από όλα να βρει και να συνομιλήσει με άλλους bloggers. Η «συνομιλία» αυτή, κατά τη δική μου τουλάχιστον αντίληψη, υλοποιείται με τον καλύτερο τρόπο μέσω της επιλογής αναρτήσεων άλλων blogs με ή χωρίς κάποιο σχολιασμό. Προσωπικά, σχεδόν ενθουσιάζομαι όταν πέφτω πάνω σε αναρτήσεις- κείμενα που πραγματεύονται ζητήματα που με ενδιαφέρουν και είναι διατυπωμένα όπως περίπου θα τα διατύπωνα ή θα ήθελα να τα διατυπώσω. Ένα τέτοιο κείμενο το αναρτώ δίχως δεύτερη σκέψη και όχι μόνο αναφέρω την πηγή του, αλλά ενημερώνω πάραυτα και τον φίλο blogger. Αν εκτιμήσω πως έχω κάποιο ουσιώδες σχόλιο σε τέτοιου είδους ανάρτηση, τότε το διατυπώνω και το κοινοποιώ στον blogger- πηγή αφήνοντας τον ίδιο να αξιολογήσει αν θα το προσαρτήσει ως σχόλιο στη συγκεκριμένη ανάρτηση του blog του.

Ότι οι απόψεις που διατυπώνω για τη διαχείριση blog δεν είναι ευθυγραμμισμένες προς ό,τι σχετικά συμβαίνει (γενικώς) είναι προφανές. Επαναλαμβάνω πάντως πως αναφέρομαι στα blogs που οι συντάκτες τους έχουν κάνει την επιλογή να τοποθετήσουν τη θεματολογία τους μέσα στα όρια του ευρύτερου πολιτικού προβληματισμού, καθένας με τις δικές του προσεγγίσεις και τα δικά του συντακτικά –εκφραστικά ιδιώματα και επιλογές. Το ότι η προσέγγισή μου αυτή βεβαιότατα προσκρούει πάνω σε εξαιρετικά διαδεδομένες ενστάσεις του τύπου είναι «αντιδημοκρατικό»(!) ένα blog που είτε έχει «κλειστά» σχόλια είτε εφαρμόζει «λογοκρισία», ελέγχοντας - εγκρίνοντας τα σχόλια πριν αναρτηθούν, ή ακόμα πιο θορυβώδεις «δημοκρατικές» κορώνες του τύπου «φοβάται το διάλογο» γι' αυτό δεν δέχεται σχόλια, είναι δεδομένο. Απλώς δεν με ενδιαφέρουν αυτές οι ενστάσεις. Έτσι είναι για όποιον έτσι νομίζει…

Μπίζνες blog;

Παρατηρώ πως συνολικά η μπλογκόσφαιρα στρέφεται όλο και πιο πολύ σε ό,τι μπορεί να αποφέρει οικονομικό κέρδος στους διαχειριστές (ή «ιδιοκτήτες») των blogs. Η προσέλκυση διαφημιστικών καταχωρήσεων στο blog απαιτεί «στρατηγική», «target group» και τα τέτοια. Από τη στιγμή που μπαίνει σαν στόχος το κυνήγι διαφήμισης, πάντα με τη δικαιολογία «να συντηρηθούμε για να μπορούμε να συντηρήσουμε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση», μάλλον τελειώνουν τα περί ελευθερίας έκφρασης, ξεθωριάζουν τα δημοκρατικά φληναφήματα, αρχίζει το παζάρι και οι λοβιτούρες. Αρχίζουν τα κόλπα πλασματικής επισκεψιμότητας, οι μαϊμού αναρτήσεις, οι μαϊμού σχολιασμοί, τα ρομποτάκια και πάει λέγοντας. Εδώ δεν χωράνε υποκειμενισμοί και τα τοιαύτα. Δεν υπάρχει διαφήμιση «με ολίγη». Και το χαρτζιλίκι ευρώ στην τσέπη συνεπάγεται. Οι λίγες εξαιρέσεις, που σίγουρα υπάρχουν, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αντιλαμβάνομαι μια ιστοσελίδα τύπου blog σαν ένα προσωπικό «ημερολόγιο» . Γράφω τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα πιθανά συμπεράσματά μου, δημιουργώντας συνάμα ένα ανθολόγιο αποδελτιώσεων από σκέψεις, θέσεις, άρθρα κτλ. άλλων, που τα διάβασα και τα βρήκα προσφιλή ή ενδιαφέροντα. Έχω υπόψη μου ότι το ημερολόγιο αυτό είναι σε κοινή θέα και γράφω με ό,τι συνεπάγεται (υποκειμενική εκτίμηση) αυτή η «δημοσιότητα». Αν κάποιος από όσους τύχει να διαβάσουν αναρτήσεις στο blog μου θεωρήσει πως έχει να κάνει ουσιώδες σχόλιο, φυσικά και μπορεί να το στείλει στο email μου εμπιστευόμενος συνάμα και την ευχέρεια ανάρτησής του. Αν θέλει απλώς να ξεθυμάνει, είτε ως συμφωνών είτε ως διαφωνών, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να το κάνει κάπου αλλού ή με κάποιον άλλο τρόπο.

Προβληματισμός ή καρφώματα και στριμωξίδι;

Αν και μου φαίνεται σχεδόν αδύνατος αλλά και πιθανώς πρακτικά άχρηστος ο διαχωρισμός των τύπου blog ιστοσελίδων σε κατηγορίες, διαπράττω την αυθαιρεσία σύντομης αναφοράς σε δυο αυτοδιακρινόμενες (από τις πολλές) κατά κάποιον τρόπο κατηγορίες, γιατί πιθανολογώ πως συμμετέχουν περισσότερο σ' αυτό που λέμε διαμόρφωση κοινής γνώμης.

Η πρώτη αφορά blogs πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων και σχολιασμού. Νομίζω πως αυτή η «κατηγορία» είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον υπάρχει στην μπλογκόσφαιρα. Η περιήγηση σε blogs αυτής της κατηγορίας σε μένα τουλάχιστον όχι απλώς συντηρεί αλλά αυξάνει την ελπίδα πως το απάνθρωπο πολιτικό μοντέλο, που μια από τις πιο απάνθρωπες εκδοχές του έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας, δεν είναι αιωνόβιο…
Ένα πράγμα που κατά κάποιον τρόπο με ενοχλεί όταν επισκέπτομαι τέτοια blogs είναι πως αρκετά από αυτά, είτε στη βάση μιας ακατανόητης (από μένα τουλάχιστον) αντίληψης περί δημοκρατικού διαλόγου είτε για λόγους αύξησης της επισκεψιμότητάς τους, είτε για κάποιον άλλο λόγο που δεν μπορώ να υποθέσω, έχουν ανοιχτή τη δυνατότητα διατύπωσης σχολίων από τους επισκέπτες τους. Σχόλια που εννιά φορές στις δέκα είναι άλλα αντί άλλων και που συχνά πυκνά καταλήγουν σε δημιουργία σεντονιών με σχόλια επί σχολίων.
Κάτι σαν τηλεοπτικός παραθυροκαυγάς - ξεκατίνιασμα.

Σπανίζει ο "βαρύ γλυκός", χάθηκε ο "με ολίγη"

Τα blogs είναι ήδη περισσότερα από τα καφενεία. Τα καφενεία τα παραδοσιακά ήταν αντρικά στέκια, που μετά εκσυγχρονίστηκαν σε ...καφετέριες, οπότε έγιναν στέκια για αρσενικούς και για θηλυκούς (και για ουδέτερους κάθε λογής βεβαίως).

Στο καφενείο οι περισσότεροι θαμώνες ήταν μεταξύ τους γνωστοί, είχαν όνομα και επώνυμο. Στην καφετέρια οι περισσότεροι ανώνυμοι και περαστικοί, τουλάχιστον στις μεγάλες γειτονιές και στις «in».
Στο καφενείο γινότανε κουβέντα για όλα. Οι καρέκλες και τα τραπέζια μετρημένα και μαρκαρισμένα. Μια μικρή Βουλή ήτανε το κάθε καφενείο με πολλούς μικρούς πρωθυπουργούς και βουλευτές. Υπήρχαν αριστερά και δεξιά καφενεία. Υπήρχαν ποδοσφαιρικά καφενεία πράσινα, κίτρινα, κόκκινα, μαύρα, μπλε, όλα τα χρώματα. Υπήρχε βαρύ γλυκός, σκέτος και με ολίγη. Υπήρχε τάβλι και κολτσίνα. Υπήρχε μπαρμπούτι και μετά Θανάσης, γκανιότα γαρ. Άντε και κάνα ζάρι στη ζούλα. Σε ένα τοίχο υπήρχε και μια τηλεόραση μπαούλο. Και ρουφιάνοι υπήρχαν, αλλά σταμπαριζόντουσαν εύκολα, καίγονταν αμέσως κι έπιαναν ψωριάρηδες στασίδι στη γωνία.
Στη καφετέρια τα πράγματα έγιναν ανώνυμα, τα χρώματα όλα μαζί, το τάβλι και η κολτσίνα εξοστρακίστηκαν, το μπαρμπούτι και ο Θανάσης μετακόμισαν, οι αναπαυτικές πολυθρόνες τα hi tech συστήματα ήχου, τα φωτορυθμικά και οι καπουτσινοφρέντοι κατέπλευσαν. Έπιασαν θέση δυο τρεις τηλεοράσεις plasma και κάτι ενυδρεία. Τραπεζοκαθίσματα στο πεζοδρόμιο, υπαίθριος κλιματισμός, φραγκάτοι, κουστουμάτοι, ζευγαράκια, νεολαία, μουσικές από το αλλού. Μόνο οι ρουφιάνοι έμειναν στη θέση τους. Πολλαπλασιάστηκαν κιόλας, αφού τώρα είχαν καλύτερη κάλυψη.

Ανωνύμως επώνυμος λοιπόν

Συλλογισμοί ενός αρχάριου (στο blogging)

Στην έκτη δεκαετία της ζωής μου και με ένα σκασμό μπελάδες στην πλάτη δεν ψάχνω ακόμη έναν αποφασίζοντας να δημιουργήσω αυτό το blog. Οι μπελάδες αυτοί είναι για τους νεώτερους, γιατί απαιτούν μεγαλύτερα κουράγια. Θέλω μόνο να προσθέσω μια ακόμη φωνή σε εκείνες που παίρνουν θέση για τα κοινά χωρίς περιστροφές και μυωπικές προσωπικές βλέψεις. Βλέπω πως μέρα τη μέρα οι φωνές αυτές πληθαίνουν κι αυτό μου φαίνεται καλό.
Είχα κάνει την ίδια σκέψη (αλλά δεν το αποφάσισα τελικά) πριν κάνα χρόνο σχεδόν, εξοργισμένος από τη ραγδαία διείσδυση φασιστοϊστοσελίδων και κυρίως από την τεράστια διάδοση της κορυφαίας σελίδας του είδους που έφτασε στο σημείο να θεωρείται «πηγή έγκυρων ειδήσεων», ενώ η θετική επίκλησή της από δημοσιογράφους, κυβερνητικούς, επιχειρηματίες κτλ. έμοιαζε περίπου σαν επίδοση διαπιστευτηρίων.
Η οργή μου μετριάστηκε κάπως αφού, διατρέχοντας την μπογκόσφαιρα, διαπίστωσα πως ήταν κάμποσοι εκείνοι που είχαν μυριστεί την τεχνηέντως καλυμμένη φασιστοδομή του συγκεκριμένου «τρωκτικού» και επιχειρούσαν την άμεση ή έμμεση αποδόμησή της. Μ' αυτή την αφορμή προσέγγισα τον χώρο των blogs και των ιστοσελίδων γενικότερα, σερφάρισα δηλαδή, κατά το κοινώς λεγόμενο, ώρες ατέλειωτες. Κατέληξα στην άποψη (στην οποία και παραμένω) πως ο χώρος αυτός είναι κατειλημμένος από μεγάλα ή μικρά εμπορικά μαγαζιά. Καθένα με την πραμάτειά του, αλλά πάντως πουλάει για να κονομήσει. Και με όλους τους κανόνες του σύγχρονου μάρκετινγκ...

Το ebloko.gr με την οπτική ενός παραγωγού

Στους πέντε μήνες λειτουργίας του www.ebloko.gr έχουν έρθει αρκετά σχόλια από παραγωγούς, που στο σύνολό τους εκθειάζουν το εγχείρημα και διατυπώνουν άμεσα ή υπαινικτικά κάποιες ευχαριστίες. Είναι προφανές πως όλοι οι άνθρωποι του ebloko.gr νιώθουν δικαίωση και ευχαρίστηση διαβάζοντας αυτά τα σχόλια αλλά για ευνόητους, πιθανώς, λόγους αποτελεί σταθερή επιλογή η μη δημοσίευσή τους. Ακριβώς η ίδια επιλογή ισχύει και για τα εγκωμιαστικά σχόλια των καταναλωτών. Η προβολή των προϊόντων Ελλήνων παραγωγών μέσα από ebloko.gr ακολουθεί κάποιους μη συνηθισμένους κανόνες, υπηρετώντας μια συγκεκριμένη σκοπιμότητα, δηλαδή την ισότιμη προβολή όλων των παραγωγών και των προϊόντων τους. Μπορεί για παράδειγμα ο επισκέπτης του site να παρατηρήσει πως, πέραν του ότι παρέχεται σε όλους τους παραγωγούς ο ίδιος «χώρος», στην περίπτωση του ebloko.gr λείπει το τέχνασμα «αυτοί που αγόρασαν αυτό το προϊόν αγόρασαν επίσης και ετούτο και εκείνο», όπως και διάφορα άλλα διαφημιστικά τεχνάσματα που συνιστούν έμμεση προνομιακή διαφήμιση επιλεγμένων διαφημιζόμενων (επιλογή που συνήθως υποκρύπτει οικονομική συναλλαγή).

Με τις παραπάνω παρατηρήσεις να ισχύουν, κάνω σήμερα μια εξαίρεση δημοσιεύοντας ένα πρόσφατο σχόλιο παραγωγού, αφενός μεν επειδή δεν απευθύνεται στο ebloko.gr αλλά στους καταναλωτές, αφετέρου δε επειδή είναι διατυπωμένο με έναν ξεκάθαρο και σαφή τρόπο, ανεξάρτητα από τις ενστάσεις που μπορεί κανείς να έχει για το περιεχόμενό του.