Χαράτσια και αδιέξοδα

Σεπτέμβρης 2011 – Ο φόρος πολυτελείας στη φασολάδα επιβλήθηκε

Πριν 16 μήνες, Απρίλης 2010, που ακόμα δεν είχαμε δει «μέτρα», τρόικες και «σχέδια σωτηρίας», σημείωνα «...δεν ξέρω αν η «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ προβλέπει επιβολή φόρου πολυτελείας στη φασολάδα, αλλά ξέρω ότι έτσι κι αλλιώς η φασολάδα θα γίνεται για όλο και περισσότερους Κυριακάτικο όνειρο» (http://ebloko.gr/_luxurytax?page=3). Ήδη από χτες ο φόρος στη φασολάδα πήγε στο 23%, που μαζί με το φόρο στο μαγέρικο ξεπερνάει το 50%.

Ένα μήνα νωρίτερα, Μάρτης 2010, σημείωνα επίσης ότι «Η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος (νέας δραχμής, ευρωδραχμής ή όπως ονομαστεί) υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ μοιάζει, ατυχώς, σαν η μοναδική λύση ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Αποτελεί κατά την άποψή μου μοναδική πατριωτική πράξη η άμεση εγκατάλειψη της ευρωζώνης. Είναι πατριωτικός μονόδρομος η επιστροφή όχι στην κατάσταση προ ευρώ, αλλά η επιστροφή σε συνθήκες διάρθρωσης του παραγωγικού ιστού κοντινές στην προ ένταξης στην τότε ΕΟΚ (τηρουμένων των αναλογιών, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω). Δεν ξέρω ποιοι το καταλαβαίνουν αυτό και ποιοι όχι.

Είμαι σίγουρος πως το καταλαβαίνουν όσοι πήραν σαφείς αποστάσεις από τα πολιτικά δρώμενα στις αρχές της δεκαετίας του 80, αφού κατάλαβαν ότι η ένταξη της χώρας σε έναν οικονομικό συνασπισμό ισχυρότερων οικονομικά χωρών θα την οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη οικονομική εξάρτηση και κατά συνέπεια σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ίσως σήμερα το καταλαβαίνουν ακόμα περισσότεροι. Ίσως το καταλαβαίνουν και εκείνοι που προσπάθησαν τότε να διαχειριστούν τις αντίθετες στην ένταξη φωνές παγιδεύοντάς τες κάτω από το σύνθημα «όχι στις συνέπειες της ένταξης» (!)». (http://ebloko.gr/_eurohunger?page=3) Ήδη το κλίμα για ενδεχόμενο αποχώρησης (κατόπιν εορτής) από την ευρωζώνη φτιάχνεται με μαεστρία και με κορώνες του τύπου «δεν κυβερνάει η τρόικα την Ελλάδα». Κατόπιν εορτής αφού σε αυτούς τους 16 μήνες έγινε λυσσώδης επίθεση στο εισόδημα, στο βιοτικό επίπεδο και στην υπερηφάνεια του ελληνικού λαού. Μια επίθεση που κατάφερε να κατεδαφίσει κατακτήσεις δεκαετιών, να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, να διαλύσει το όποιο κοινωνικό κράτος, κυρίως στους τομείς υγείας και παιδείας, να κάνει ισοδύναμο της λέξης εφιάλτης τις λέξεις φόρος, ανεργία και λουκέτο, να εκτοξεύσει την ανεργία σε πραγματικό ποσοστό πάνω από 25%, να διαλύσει τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να φέρει σε κατάσταση χρεοκοπίας το σύνολο των ελληνικών επιχειρήσεων και να αποτελειώσει ότι είχε απομείνει ως εγχώρια παραγωγή. Κατάφερε να απαξιώσει την δημόσια περιουσία μετατρέποντάς την σε φτηνό έδεσμα για τους «επενδυτές» -σωτήρες που είναι έτοιμοι να «επενδύσουν» για να σώσουν δήθεν θέσεις εργασίας – με μισθούς των 600 ευρώ βεβαίως και με μεροκάματα των 25 ευρώ – ώστε να αναλάβουν εργολαβικά την «ανάπτυξη» της χώρας…

Όταν λοιπόν ένας καθημερινός άνθρωπος, ένας άνθρωπος της αγοράς που ούτε την τέχνη του μελλοντολόγου κατέχει ούτε έχει να επιδείξει κάποιο βαρύ πτυχίο οικονομικών σπουδών, μπορεί, αποδεδειγμένα, να βλέπει έγκαιρα και με ακρίβεια πού πάει το πράγμα, είναι προφανές ότι με μεγαλύτερη ακρίβεια βλέπουν το ίδιο εκείνοι που τρέχουν το σενάριο, εκείνοι δηλαδή που το υλοποιούν και που δεν είναι άλλοι από την κυρίαρχη πολιτική τάξη. Ηθελημένα και συνειδητά η, και εκ των πραγμάτων πλέον, υποτελής εγχώρια πολιτική τάξη ανέλαβε να διεκπεραιώσει το σενάριο μετατροπής της Ελλάδας από ανεξάρτητη χώρα σε προτεκτοράτο των διεθνών τοκογλύφων. Μετατροπή που συνεπάγεται απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, φτωχοποίηση του συνόλου του ελληνικού λαού, διάλυση του συνολικού κοινωνικού οράματος για καλύτερες μέρες, αγωνία επιβίωσης που πλην των άλλων δημιουργεί ατέλειωτες ουρές για μια θέση εργασίας, για ένα επίδομα ανεργίας, για ένα συσσίτιο, για μια θέση μετανάστη ή ακόμα χειρότερα για αναζήτηση κάποιου φαγώσιμου υπολείμματος στους κάδους σκουπιδιών. Αδυνατώ βεβαίως να μπω στο μυαλό εκείνων των αγανακτισμένων και ολότελα απογοητευμένων ανθρώπων που μη αντέχοντας άλλο πήδηξαν από ένα παράθυρο ή πέρασαν αγχόνη στο λαιμό τους, αλλά καταλαβαίνω κατά κάποιο τρόπο γιατί, ακόμα τουλάχιστον, δεν βγήκε ο κόσμος στους δρόμους με τσεκούρια και κουμπούρια. Γιατί ο μέσος άνθρωπος διαθέτει πολιτισμό, αξιοπρέπεια και συναίσθημα ευθύνης τουλάχιστον απέναντι στα παιδιά του. Γιατί δεν παραιτείται από το όνειρο και την ελπίδα. Αλλά μέχρι πότε;

Ομολογούν οι αναιδέστατοι με δήθεν λυπημένο ύφος ότι «απωλέσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας» και ότι τα μέτρα που λαμβάνονται είναι μεν άδικα αλλά αναγκαία. Είναι δηλαδή «αναγκαίο» να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις και να διατιμηθεί η εργασία με βάση την προσφορά και τη ζήτηση. Είναι «αναγκαίο» να παρέχονται υπηρεσίες υγείας και παιδείας μόνο επί πληρωμή. «Αναγκαία» η συλλήβδην κατασυκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων ως τεμπέληδων και η μείωση των αμοιβών τους πάνω από 30%. «Αναγκαία» τα χαράτσια των έκτακτων εισφορών και των κεφαλικών φόρων. «Αναγκαία» και η αύξηση του ΦΠΑ στο 23%. Αλλά αναγκαία προκύπτει και το ερώτημα: Αφού οι άθλιοι ξέρουν ότι κανείς δεν μπορεί να πληρώσει ούτε εισφορές, ούτε φόρους, ούτε ΦΠΑ, αφού (έστω και μόνο) με δικές τους μετρήσεις η λιανική κατανάλωση έχει πέσει πάνω από 11% μέσα σε ένα χρόνο, τότε γιατί βάζουν όλο και μεγαλύτερους φόρους; Γιατί οι θεσμικοί κλέφτες και φοροφυγάδες απειλούν τα θύματά τους με φυλάκιση, διαπόμπευση, εξόντωση; Κάπου το πάνε ασφαλώς. Και αυτό το κάπου δεν είναι άλλο από την υλοποίηση του ξεπουλήματος των πάντων χωρίς ουσιώδεις αντιδράσεις, καθόσον άμα ο άλλος πεινάει, τότε μάλλον δεν θα αντιδράσει αν για ένα καθημερινό πιάτο φαΐ πουληθεί ακόμη και ο Παρθενώνας. Γιατί άμα είναι άνεργος θα μπει στις λίστες του πολιτικού γραφείου (εκείνου που συνηγόρησε ή δέχτηκε την πώληση του Παρθενώνα), ώστε να πάρει μια θέση προσωρινής απασχόλησης μέσω ΜΚΟ ή στις λίστες για την παραχώρηση γης με χαμηλό μίσθωμα και στη συνέχεια στο «πρόγραμμα» για την αξιοποίησή της. Γιατί άμα είναι «οφειλέτης» θα είναι σταθερός αιμοδότης του κοντραμπατζίδικου εισπρακτικού μηχανισμού και των νταραβεριτζήδων.

Ομολογούν αλλά συνεχίζουν. Γιατί η επίθεση δεν τελείωσε και δεν πρόκειται να τελειώσει μέχρι να ξεπουληθεί κοψοχρονιά το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε εγχώριους και διεθνείς χρηματέμπορους, οπότε η προσδοκία ενός μισθού των 600 ευρώ ή ενός μεροκάματου των 25 ευρώ θα έχει ήδη καταστεί όχι απλώς αποδεκτή αλλά ευκταία.

Τις μέρες αυτές εξελίσσεται για μια ακόμα φορά το έργο του δήθεν ελέγχου από κάποιους τροϊκάνους των επιδόσεων της ελληνικής οικονομίας σε σχέση με όσα δήθεν συμφωνήθηκαν από τον καπετάνιο του Τιτανικού (τον βαρκάρη της συμφοράς δηλαδή) και το πλήρωμά του με τους δανειστές – κατακτητές. Δήθεν, γιατί και οι μεν και οι δε ξέρουν ότι πρόκειται για μια συμφωνία που απλώς εξασφαλίζει κάποια παραπάνω προσχήματα, ώστε οι δανειστές να ζητάνε περισσότερα «μέτρα» και οι «εκπρόσωποι» των δανεισμένων (εκλεγμένοι δε λέω) να διαπραγματεύονται δήθεν για κάτι λιγότερο (στα περισσότερα μέτρα). Το έργο είναι στημένο και στα μέτρα τους. Των μεν και των δε. Άλλος πληρώνει ούτως ή άλλως.

Το ματς είναι σικέ σαν τους στημένους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Το αποτέλεσμα έχει προεξοφληθεί. Απλώς στην παρούσα φάση φαίνεται πως φλερτάρουν με το ενδεχόμενο να βάλουν στο παιχνίδι την εφεδρική ομάδα «εκπροσώπων» των δανεισμένων. Προετοιμάζουν δηλαδή το έδαφος ώστε το σενάριο «εθνικές εκλογές» να προκύπτει ως δήθεν αναγκαία λύση και μια κυβέρνηση συνεργασίας (ποιών αλήθεια;) να εισπραχθεί ως λύση που θα διασκεδάζει τον θυμό και την αγανάκτηση του μέσου ανθρώπου. Οι εξαγγελίες διορισμών (προσωρινής δηλαδή λαθροαπασχόλησης με μηνιάτικο 400 ευρώ) 60.000 ανέργων και εκείνες για την τζάμπα παραχώρηση γης σαν τροχιοδεικτικά εκλογών φαντάζουν. Έτσι ή αλλιώς το σενάριο αυτό θα χρησιμοποιηθεί με βεβαιότητα, εφόσον εκτιμηθεί ότι διαμορφώνεται ένα γενικευμένο κλίμα αντιδράσεων που δεν επιτρέπει παραπάνω χειρισμούς χωρίς κινδύνους για το πολιτικό κατεστημένο. Έτσι ελπίζουν (βάσιμα νομίζω) ότι θα έχουν μια πολύ καλή λύση που θα εξασφαλίζει στους δανειστές και τους «εκπροσώπους» των δανεισμένων τον αναγκαίο χρόνο, ώστε να ξεπουλήσουν τα πάντα και να ξεθεμελιώσουν ότι απέμεινε.

Αν και μη μελλοντολόγος, αν και μη οικονομολόγος δεν δυσκολεύομαι να προβλέψω ότι τούτο το φθινόπωρο θα γεννήσει μεγάλα σημεία και μεγαλύτερα τέρατα. Θα δούμε σχολεία δίχως βιβλία και δασκάλους. Χιλιάδες ανθρώπους σε απόγνωση γιατί οι λίγες οικονομίες σώθηκαν. Περισσότερους πεινασμένους να προστρέχουν στα συσσίτια και στους κάδους σκουπιδιών. Διαμερίσματα να ζεσταίνονται με μαγκάλι αντί καλοριφέρ. Δρόμους γεμάτους λουκετωμένα μαγαζιά. Θα δούμε να πέφτει το κάστρο του δημοσίου και χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους να αθροίζονται με τους ήδη ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Θα δούμε επιχειρήσεις – φίρμες να κατεβάζουν ρολά. Μπορεί να δούμε λίγο μετά …ηρωική έξοδο από την ευρωζώνη, ή και την ΕΕ ακόμα, φτιαγμένη κατά τρόπο που τα ξένα ευρώ θα αποκτήσουν την αίγλη του δολαρίου της δεκαετίας του 60 … ενώ όλη η δημόσια περιουσία θα είναι ξεπουλημένη ή υποθηκευμένη. Αυτό που δεν μπορώ να προβλέψω είναι ότι θα δούμε ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου. Και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως, όσο αυτό το πολιτικό κατεστημένο διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας και του λαού της, φως στον ορίζοντα δεν υπάρχει, γιατί παραμένω στην άποψη πως το συνολικό ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό και τεταρτευόντως οικονομικό, ενώ πάντα θυμάμαι ότι εδώ είναι Βαλκάνια και ότι πιο δίπλα οι Τούρκοι σωβινιστές -μιλιταριστές δεν βλέπουν …καλά όνειρα και χαμογελάνε βλέποντας τις ευκαιριακές λυκοφιλίες με το χωροφύλακα της περιοχής (Ισραήλ)…

Στο μεταξύ κυκλοφορούν δυο πιπεράτα ανέκδοτα. Το ένα ότι ασκήθηκαν, λέει, διώξεις κατά πρακτόρων της Αμερικανικής πρεσβείας για υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων Ελλήνων πολιτικών! Το δεύτερο λέει ότι το σύνολο της εγχώριας παραγωγής αντιστοιχεί σε εισόδημα περίπου 300 ευρώ ανά κάτοικο με τάση μείωσης !! Βοήθειά μας.