Ανωνύμως επώνυμος λοιπόν

Συλλογισμοί ενός αρχάριου (στο blogging)

Στην έκτη δεκαετία της ζωής μου και με ένα σκασμό μπελάδες στην πλάτη δεν ψάχνω ακόμη έναν αποφασίζοντας να δημιουργήσω αυτό το blog. Οι μπελάδες αυτοί είναι για τους νεώτερους, γιατί απαιτούν μεγαλύτερα κουράγια. Θέλω μόνο να προσθέσω μια ακόμη φωνή σε εκείνες που παίρνουν θέση για τα κοινά χωρίς περιστροφές και μυωπικές προσωπικές βλέψεις. Βλέπω πως μέρα τη μέρα οι φωνές αυτές πληθαίνουν κι αυτό μου φαίνεται καλό.
Είχα κάνει την ίδια σκέψη (αλλά δεν το αποφάσισα τελικά) πριν κάνα χρόνο σχεδόν, εξοργισμένος από τη ραγδαία διείσδυση φασιστοϊστοσελίδων και κυρίως από την τεράστια διάδοση της κορυφαίας σελίδας του είδους που έφτασε στο σημείο να θεωρείται «πηγή έγκυρων ειδήσεων», ενώ η θετική επίκλησή της από δημοσιογράφους, κυβερνητικούς, επιχειρηματίες κτλ. έμοιαζε περίπου σαν επίδοση διαπιστευτηρίων.
Η οργή μου μετριάστηκε κάπως αφού, διατρέχοντας την μπογκόσφαιρα, διαπίστωσα πως ήταν κάμποσοι εκείνοι που είχαν μυριστεί την τεχνηέντως καλυμμένη φασιστοδομή του συγκεκριμένου «τρωκτικού» και επιχειρούσαν την άμεση ή έμμεση αποδόμησή της. Μ' αυτή την αφορμή προσέγγισα τον χώρο των blogs και των ιστοσελίδων γενικότερα, σερφάρισα δηλαδή, κατά το κοινώς λεγόμενο, ώρες ατέλειωτες. Κατέληξα στην άποψη (στην οποία και παραμένω) πως ο χώρος αυτός είναι κατειλημμένος από μεγάλα ή μικρά εμπορικά μαγαζιά. Καθένα με την πραμάτειά του, αλλά πάντως πουλάει για να κονομήσει. Και με όλους τους κανόνες του σύγχρονου μάρκετινγκ...
Μια μεγάλη πιάτσα, όπου ο μη υποψιασμένος διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να πέσει σε βαθιές λακκούβες. Ειδησεογραφικού περιεχομένου σελίδες – παπαγαλάκια των καθεστωτικών ΜΜΕ (αν όχι θυγατρικές) – τίγκα στη διαφήμιση. Ηλεκτρονικά μαγαζιά σκέτη απάτη. Forums για πικραμένους, στερημένους και ανώμαλους. Σελίδες life style που φέρνουν σε κάτι ανάμεσα στην κοσμική στήλη τηλεπεριοδικού και στο παλιό Ρομάντζο. Σελίδες blogs που κυνηγάνε τη γρήγορη ό,τι νάναι «είδηση». Και παντού «καταγγελία» γενικώς, πολλή καταγγελία για τα πάντα. Ο ένας καταγγέλλει τον άλλο χωρίς προϋποθέσεις, αρχές και κανόνες. Τους τελευταίους κάνα δυο μήνες με αφορμή την ψύχωση για τη συλλογή αποδείξεων μπορεί να δει κανείς στην ίδια σελίδα κάτω από μια ανάρτηση που (και καλά) εκφράζει αντιρρήσεις για το ανελέητο φοροκυνηγητό των μικρομικρών μια άλλη ανάρτηση – φωτογραφία ενός δελτίου παραγγελίας που δήθεν έδωσε ο τάδε (επώνυμα) ταβερνιάρης αντί απόδειξης. Το καθίκι βέβαια που έστειλε τη καταγγελία για δημοσίευση είχε στα χέρια του την απόδειξη, αλλά είτε του φάνηκε άνοστη η μαρίδα είτε είχε μαγαζί δίπλα… Το άλλο (μεγαλύτερο) καθίκι που έκανε την ανάρτηση έχει βάλει σε μια γωνιά της σελίδας του ένα «όποιος ενοχλείται από τις αναρτήσεις μας να επικοινωνήσει μαζί μας», ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Υπεράνω υποψίας ψαρεύει πελάτες...

Ένας μικρός κόσμος με μεγάλη ποιότητα

Μέσα σε αυτό το βόρβορο φαίνεται πως απαιτείται καλό και επίμονο ψάξιμο για να διακρίνει κανείς κάποιες εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) αξιόλογες δημιουργίες που τραβώντας το δικό τους δρόμο - μακριά από πειρασμούς επισκεψιμότητας και επιδιώξεων κονόμας μέσω άμεσης διαφήμισης ή σπονσοράροντας συγκεκριμένα συμφέροντα - έχουν επιλέξει ενδιαφέρουσα θεματολογία και προσπαθούν να κρατήσουν ψηλό επίπεδο ποιότητας και σε έκφραση και σε περιεχόμενο. Έχω σκοντάψει πάνω σε δεκάδες περιπτώσεις ιστοσελίδων που είναι φανερό πως πίσω από τις αναρτήσεις τους υπάρχουν άνθρωποι διανοούμενοι (κυριολεκτικά) εξαιρετικά μελετημένοι, με στέρεα άποψη και κρίση κοφτερή. Άνθρωποι που δεν πλασάρονται σαν να κατέχουν κάποια απόλυτη αλήθεια αλλά που, με γνώση, συνθέτουν άποψη και την παλεύουν. Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένη θεματολογία. Μπορεί προσωπικά να έλκομαι από ιστοσελίδες που αρθρώνουν πολιτικό προβληματισμό και λόγο ή υλοποιούν αντισυμβατικά concepts, ωστόσο υποκλίνομαι μπροστά σε μια σελίδα με συνταγές μαγειρικής, σε μια σελίδα με χρηστικές πληροφορίες για εφαρμογές υπολογιστών και σε πολλές τέτοιες σελίδες με «ψαγμένο» χρηστικό περιεχόμενο.
Κατά τα άλλα βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις προσπάθειες πολλών χρηστών που επιχειρούν τη δημιουργία και ανάρτηση συνθέσεων video με τα οποία "ντύνουν" κομμάτια έντεχνης ελληνικής μουσικής και ελληνικού (κυρίως) τραγουδιού. Οι προσπάθειες αυτές νομίζω πως, πλην των άλλων, εκφράζουν την άμυνα των δημιουργών τους απέναντι στο ντόπιο σκυλοκαψουροτράγουδο και την ξενόφερτη σαβούρα. Υποκλίνομαι με πολλά μπράβο σ' αυτές τις προσπάθειες και προσπαθώ να συλλέξω όσες παραπάνω μπορώ τέτοιες συνθέσεις. Ένας πραγματικά ωραίος κόσμος, ένα περιβόλι ορμορφιάς.

Τις ιστοσελίδες που σημειώνω κάτω από τον τίτλο «υποχρεωτικές στάσεις» (για μένα, εννοείται) τις έχω με τα δικά μου (υποκειμενικά βεβαίως) κριτήρια αξιολογήσει συνολικά και τις παρακολουθώ, ενώ εκείνες που σημειώνω κάτω από τον τίτλο «συχνές στάσεις» είτε δεν τις έχω τρέξει σε όλη τους την έκταση ώστε να τις χαρακτηρίσω πιθανώς ως «υποχρεωτικές» είτε, ενώ «υποκλίνομαι» μπροστά τους, η θεματολογία τους δεν έχει μεγάλη σύμπτωση με τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα, οπότε τις επισκέπτομαι με μικρότερη συχνότητα.

Τελικά ανώνυμος;

Τώρα ως προς το επωνύμως ανώνυμα, σε ό,τι με αφορά δεν έχω καμιά αυταπάτη για τα περί ανωνυμίας θρυλούμενα. Όσοι ξέρουν τη φάτσα μου με αναγνωρίζουν, γιατί κατά τα άλλα δεν προσδοκώ γνωριμίες καινούργιες και «φίλους» από ένα δημόσιο ημερολόγιο - blog, προτιμώ να μείνω απλώς ένας ονοματεπώνυμος ανάμεσα στα 11 εκατομμύρια των ιθαγενών Ελληνόφωνων. Με εμάς τους ονοματεπώνυμους ο ιστορικός του μέλλοντος θα ασχοληθεί συνολικά (και καλά θα κάνει), για να μελετήσει τις επιλογές και τη συμπεριφορά μας σαν μάζας και όχι εξετάζοντας τον άσημο προσωπικό βίο και την πολιτεία καθενός ξεχωριστά. Καμιά φορά βέβαια με κάτι ονοματεπώνυμους της δικής μου κοπής μπορεί να ασχοληθούν σε ενεστώτα χρόνο κάποιοι άλλου τύπου «ιστορικοί». Σ΄ αυτούς ωστόσο δεν χρειάζεται να συστηθεί κανείς, τον μαθαίνουν από μόνοι τους, ιδιαίτερα σε εποχές που «οι αντιεξουσιαστές έχουν έρθει στην εξουσία», όπως πομπωδώς διακήρυξε ο (προφανώς) μέγας αρχι- αντιεξουσιαστής πρωθυπουργός της χώρας. Εννοώ τους «ιστορικούς» που δεν γράφουν ακριβώς την ιστορία που ξέρουμε αλλά μια διαφορετικού τύπου που δεν διδάσκεται στα σχολεία. Γράφουν, για παράδειγμα, ποιος είναι πού, ποιος κάνει τι, ποιος είναι με ποιους και με τι, ποιος εν πάση περιπτώσει διάγει κατά τρόπο που απειλεί την ηρεμία και τη γαλήνη του τόπου (τοπικά, εθνικά, υπερεθνικά, παγκόσμια). Όπου «τόπος» = το εγκατεστημένο σύστημα οικονομικών συμφερόντων και οι πολιτικοί του υπάλληλοι (αλλιώς και «κυβερνήσεις») με τους συμπεθέρους τους (αλλιώς και «αντιπολίτευση»).

Αυτοί μάλιστα οι ...ιστορικοί λειτουργούν σε χρόνο πραγματικό. Συλλέγουν πληροφορίες, καταγράφουν επιλογές, νοοτροπίες, ιδεολογίες, τάσεις, συναισθήματα, προθέσεις …. Σκιτσάρουν «προφίλ» και το βαθμολογούν με την κλίμακα επικινδυνότητας για τον «τόπο». Κι όταν τους προκύπτει προφίλ υψηλής επικινδυνότητας τότε ρίχνουν σύρμα στους μηχανισμούς ...περιφρούρησης που, καθώς παλαιόθεν είναι γνωστό, δεν έχουν στο οπλοστάσιό τους λογο-varelota και λογο-ρουκέτες. Έχουν όπλα ανώτερης κλάσης. Όπλα «νομικού πολιτισμού», που σε χρόνο μηδέν με ένα ωραίο «στήσιμο» σε καθιστούν ύποπτο ή και υπόδικο ή και προφυλακιστέο κτλ. για διακίνηση πρέζας, φοροδιαφυγή, λαθρεμπορία, παιδοφιλία, κατασκοπεία, τρομοκρατία, … για κάποιο τέλος πάντων βαρύ ποινικό αδίκημα που σε στέλνει αδιάβαστο, πολύ πριν «η αλήθεια λάμψει». Σημειωτέον ότι σε ... βαριές περιπτώσεις σε στέλνει κατευθείαν άναυλο κι αδιάβαστο...

Όχι δεν νιώθω κάποιο ιδιαίτερο κίνδυνο από αυτούς τους ...ιστορικούς, πρώτον διότι ήδη μετράω ανάποδα το χρόνο και δεύτερον επειδή όλοι αυτοί μου φαίνονται απλώς ηλίθιοι, ισχυρίζομαι ότι έχω αρκούντως ασκηθεί να επιβιώνω σε συνθήκες επιθετικής ηλιθιότητας, χώρια που δε θα χάσει η Βενετιά βελόνι