Ανωνυμία; Ναι μεν αλλά...

Έχω τη γνώμη ότι χρειάζονται πολλά καντάρια αφέλειας (στα όρια της ηλιθιότητας), για να δεχτεί κανείς τη γενικώς διαδιδόμενη μπαρούφα περί ελευθερίας έκφρασης στο internet με αποκορύφωμα την μπλογκόσφαιρα, που πατρονάρεται από τη google και που αξίως πλαισιώνεται από τις «πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης» τύπου facebook, twitter κτλ.

Τα περί διασφάλισης ανωνυμίας στην περίπτωση αυτή μου φαίνονται σαν κοινή απάτη, οπότε όποιος ασχολείται με το blogging συνετό μοιάζει το να έχει υπόψη του ότι δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ένα ψευδώνυμο. Κάθε κλικ που γίνεται στο internet καταγράφεται. Δηλαδή καταγράφεται αυτός που το κάνει, έστω και απλώς ως μια διεύθυνση στο διαδίκτυο (ip). Και είναι μάλλον κοινό μυστικό ότι η διαχείριση – εντοπισμός των ip διευθύνσεων έχει εξελιχθεί σε βαθμό που επιτρέπει τον εντοπισμό με ακρίβεια εκατοστών του μέτρου, ενώ διακινούνται διάφορα σενάρια ως προς την ταυτόχρονη καταγραφή προσωπικών στοιχείων (ταυτότητα προσωπικού ηλεκτρονικού υπολογιστή, σελίδες που επισκέπτεται ο χρήστης και φυσικά τα στοιχεία της γραμμής πρόσβασης στο internet).
Εξυπακούεται ότι άμεση πρόσβαση σε αυτές τις καταγραφές έχει ο θείος Σαμ, οι συνέταιροί του και οι υπάλληλοί του. Καλό είναι να μην αγνοεί κανείς, αλλά ούτε και να ξεχνά, πού χτυπάει η καρδιά του internet. Σε ένα χωράφι του θείου Σαμ χτυπάει και από εκεί αιματώνει επί πληρωμή όλο τον κόσμο... Αυτή η γνώση δεν συνιστά δαιμονοποίηση του μέσου, αλλά υποθέτω ότι παρέχει (τουλάχιστον) επαρκή αιτιολόγηση της απλής σκέψης, ότι ένα ελεγχόμενο «μέσο» δεν μπορεί να μετατραπεί σε κανάλι πραγματικής υπονόμευσης των συμφερόντων αυτών που το ελέγχουν. Εξαιτίας αυτής της απλής, πλην αιτιολογημένης σκέψης, κάθε αναφορά περί κοινωνικών ανατροπών μέσω της χρήσης των επικοινωνιακών δυνατοτήτων του internet (portals, forums, blogs, emails, facebooks κτλ.) μοιάζει τουλάχιστον αφελής αν όχι βλακώδης.

Εξάλλου δεν είναι ανεξήγητο το γιατί μέσω των blogs (και όχι μόνο) παρέχεται ένα γενικό επίπεδο ανωνυμίας, αφού μπορεί κανείς «οχυρωμένος» πίσω από ένα ψευδώνυμο να εκφραστεί σχετικά ελεύθερα, απαλλαγμένος από συνήθεις αναστολές που παράγει η επωνυμία, συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς της απαλλαγής από τον φόβο του εισαγγελέα, αφού απαιτούνται (για την ώρα τουλάχιστον) κάποιες χρονοβόρες και όχι πάντα αποτελεσματικές διαδικασίες ταυτοποίησης του blogger. Φαίνεται μάλιστα πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η google – φορέας της υπηρεσίας «blog» – σταθερά αρνείται να αποκαλύψει τα στοιχεία των “bloggers” ακόμα και όταν τα ζητούν εθνικές δικαστικές αρχές. Αλλά είναι τόσο δημοκρατική αυτή η goggle; Τόσο πολύ προασπίζει τα προσωπικά δεδομένα και την ελευθερία έκφρασης; Όχι βέβαια. Δεν είναι η δημοκρατικότητά της που βάζει την κόντρα. Τα συμφέροντά της είναι που βάζουν την κόντρα. Είναι η διασφάλιση του τεράστιου κέρδους από τη διαφήμιση και η προσδοκία αύξησής του. Η αποκάλυψη στοιχείων χρηστών, εν προκειμένω bloggers, από την google θα σήμαινε πως πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται (αυτό είναι το “αδύνατο” σημείο της google και της κάθε google…). Τα στοιχεία των χρηστών αποτελούν για την google, και για κάθε τέτοια εταιρεία, εμπόρευμα που δεν το πετάει στα σκουπίδια, ούτε το χαρίζει. Απλώς το πουλάει. Σε τελευταία ανάλυση οι θεματοφύλακες της παγκόσμιας τάξης και ασφάλειας (…) είναι εκείνοι που διαχειρίζονται αυτές τις τεράστιες βάσεις στοιχείων – προσωπικών δεδομένων και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως δεν μοιράζονται αυτή τη «διαχείριση» με κρατικές αρχές ασφαλείας και εθνικές δικαστικές εξουσίες, πολύ δε μάλλον όταν πρόκειται για κράτη εξαρτημένα οικονομικά και πολιτικά σαν το «δικό» μας.