Ο Σωτήρας ο Β΄

Με το που θα ανοίξει το στόμα του ο «σωτήρας» μπορεί κανείς να προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια ότι, ανεξάρτητα από το ζήτημα για το οποίο πρόκειται να πει κάτι, τρία πράγματα θα τα επαναλάβει με στερεότυπη φρασεολογία, όπως προφανώς του έχουν υποδείξει οι επικοινωνιολόγοι σύμβουλοί του. Το πρώτο «ανέλαβα να σώσω τη χώρα μην υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος», το δεύτερο «παρέλαβα μια Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας» και το τρίτο (αυτό είναι το πιο πρόσφατο) «ο συναγερμός δεν έχει ακόμα λήξει». Δεν παραλείπει επίσης κάθε τόσο να λέει ότι «είμαστε σε πόλεμο».

Για την ώρα προσπερνάω τον αυτοπροσδιορισμό του ως σωτήρα επειδή θέλω, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, να αποφύγω κάποιους ανατριχιαστικούς συνειρμούς που μου προκαλεί η θύμηση των σωτήρων που προηγήθηκαν του τωρινού, και ιδίως εκείνων της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας.
Γιατί στα χρόνια μου δυο περιπτώσεις ανθρώπων είδα να επαναλαμβάνουν εκατοντάδες φορές, και μάλιστα με περισσή αναίδεια σε πρώτο ενικό πρόσωπο, την έκφραση «ανέλαβα να σώσω την Ελλάδα». Ο ένας ήταν ο παρανοϊκός φασίστας δικτάτορας Παπαδόπουλος το 1967 και ο δεύτερος ο σημερινός πρωθυπουργός. Βέβαια ο σημερινός σωτήρας είναι εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό, αλλά αφού ο προηγούμενος (μη σωτήρας) πρωθυπουργός την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και αφού βεβαίως ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ όσους τον ψήφισαν (παλιά μου τέχνη κόσκινο), πλασάροντας ένα προεκλογικό πρόγραμμα ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ με εκείνο που ήξερε ότι θα εφαρμόσει. Ένα πρόγραμμα που προεκλογικά είχε τον τίτλο «λεφτά υπάρχουν» και μετεκλογικά «δεν υπάρχει σάλιο».

Προσπερνάω επίσης, για την ώρα, το «ανέλαβα την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας», κυρίως γιατί είναι πολυφορεμένο ως επιχείρημα, αφού η επίκληση του κινδύνου οικονομικής χρεοκοπίας χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες παραλλαγές τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια, ώστε να δικαιολογηθεί η λήψη μέτρων λιτότητας (για τον πολύ κόσμο εννοείται) και η επιβολή νέων φόρων. Εξάλλου οι πενιχρές μακρο οικονομικές μου γνώσεις με έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι με πραγματικούς αριθμούς (αυτούς δηλαδή που δημοσιεύονται επίσημα) η Ελλάδα είναι ως χώρα σε κατάστασης πτώχευσης τουλάχιστον από το 1990 και δώθε.

Προσπαθώ λοιπόν να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί ο σωτήρας όταν λέει πως «ο συναγερμός δεν έληξε ακόμα», πολύ δε μάλλον που τώρα τελευταία χρησιμοποιώντας ποδοσφαιρική διάλεκτο προσδιόρισε πως υπάρχει ακόμα το «δεύτερο ημίχρονο» του συναγερμού. Πριν από όλα προσπαθώ να δω τι λογής συναγερμός είναι τούτος. Για ποιον πόλεμο δηλαδή βάρεσε ο συναγερμός. Ποιος είναι σαν να λέμε ο εχθρός. Καταλαβαίνω λοιπόν πως «βομβαρδιζόμαστε» από τις «αγορές - τοκογλύφους» και το τίμημα που πρέπει όλοι (…) να τους πληρώσουμε είναι χρήμα, πολύ χρήμα, εκατοντάδες δις ευρώ. Νάτοι λοιπόν οι εχθροί, νάτο και το τίμημα του πολέμου!

Και πώς θα το πληρώσουμε το τίμημα (χρήμα) στους εχθρούς; Τη βρήκε τη λύση ο σωτήρας καθ΄ υπαγόρευση. Η λύση λοιπόν λέγεται «Σχέδιο Σωτηρίας». Τι λέει αυτό το σχέδιο; Λέει ότι ΘΑ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ (οι εχθροί) ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ! (τους εχθρούς) ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΖΟΥΝ (οι εχθροί από τους εχθρούς). Αφού λοιπόν έτσι θα είμαστε στην οδό της ….σωτηρίας, οφείλουμε (λέει το σχέδιο) όλοι εμείς οι πληβείοι να συνδράμουμε το σχέδιο και ιδού πώς: Με το να παίρνουμε λιγότερα χρήματα για τη δουλειά μας από όσα μέχρι χτες, ώστε να περισσέψουν μερικά που θα δοθούν στους εχθρούς (αγορές -τοκογλύφους). Επειδή όμως αυτό δεν φτάνει, θα πρέπει και από τα ήδη λιγότερα που παίρνουμε να δίνουμε πίσω κάποια μετρητά (άμεσοι φόροι), ώστε κι αυτά να πάνε στους εχθρούς (αγορές -τοκογλύφους). Αλλά πάλι δεν φτάνουν. Για να συμπληρώσουμε λοιπόν κάτι παραπάνω, ακριβαίνουν τα πάντα είτε με αύξηση του ΦΠΑ είτε με αύξηση άλλων (έμμεσων όπως τους λένε) φόρων, ώστε να αυγατίσει το κομπόδεμα που θα παίρνουν οι εχθροί (αγορές -τοκογλύφοι). Πάλι όμως το κομπόδεμα δεν φτάνει. Οπότε πρέπει οι μισοί να σταματήσουμε να δουλεύουμε, ώστε να μην παίρνουμε καθόλου χρήματα, για να περισσέψουν κι άλλα για τους εχθρούς (αγορές - τοκογλύφους). Προστέθηκαν κι αυτά, αλλά ούτε και τώρα φτάνουν. Οπότε, λέει ο σωτήρας, πως για να λύσουμε το πρόβλημα οριστικά, δηλαδή να σωθούμε μια και καλή, θα πρέπει να παραχωρήσουμε στους εχθρούς (αγορές - τοκογλύφους) όλη την κοινή περιουσία που δημιουργήθηκε με δουλειά και φόρους τα τελευταία πενήντα τόσα χρόνια, δηλαδή να δώσουμε στους εχθρούς (αγορές -τοκογλύφους) τον ΟΣΕ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα ΕΛΤΑ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τους δρόμους, τα δημόσια κτίρια, το υπέδαφος, τη δημόσια γη και όλη γενικά τη λεγόμενη δημόσια περιουσία. Άμα τα κάνουμε (δώσουμε) όλα αυτά, τότε, καθώς λέει ο σωτήρας, θα σταματήσει ο βομβαρδισμός και οι εχθροί (αγορές - τοκογλύφοι) θα γίνουν φίλοι μας. Θα κάνουν επενδύσεις, θα μας δανείζουν απλόχερα, θα δημιουργήσουν ανάπτυξη και θα απαλλαγούμε από την κατοχή (μνημόνιο). Κοντολογίς, τότε οι εχθροί θα μας αδειάσουν τη γωνιά και θα αποκτήσουμε πάλι την χαμένη τώρα εθνική μας ανεξαρτησία.

Αυτά λέει ο σωτήρας, οι αυλικοί και οι παπαγάλοι του. Αλλά εγώ σκέφτομαι ότι μας δουλεύει ψιλό γαζί, γιατί μου φαίνεται πως αυτοί οι εχθροί δεν ήρθαν ακάλεστοι και περαστικοί. Καλεσμένοι ήρθαν και δεν ήρθαν για να φύγουν, αλλά για να εγκατασταθούν μόνιμα. Και πώς δηλαδή να φύγουν, όταν θα έχουν στην κατοχή τους (ιδιοκτησία) τα ελληνικά λιμάνια, τα ελληνικά αεροδρόμια, την ενέργεια, τις μεταφορές και ό,τι άλλο μέχρι σήμερα ορίζεται σαν δημόσια περιουσία; Εδώ θα κάτσουν για να διαφεντεύουν τη περιουσία «τους». Κοντά στο νου κι γνώση δηλαδή. Συλλογίζομαι κατά συνέπεια ότι ο, κατά τα άλλα ευγενέστατος, σωτήρας για να μπορεί να λέει όσα λέει ή διαθέτει IQ Νταού Πεντέλης ή είναι κατεργάρης και θεομπαίχτης. Το δεύτερο μού μοιάζει πιθανότερο, αν και δεν κάνει διαφορά στο αποτέλεσμα. Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν μου φαίνεται δεδομένο, δηλαδή κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των εχθρών (αγορών - τοκογλύφων) και του σωτήρα. Έχω την αίσθηση πως όλο και πιο πολλοί πληβείοι δεν θέλουν να «σωθούν» ψοφώντας απ΄ την πείνα, οπότε το μέλλον του σωτήρα και του «σχεδίου σωτηρίας» αρχίζει να μου φαίνεται πολύ χλωμό