40 μέρες μετά τις πρώτες 40

Κόβουν από δω, κόβουν από κει, θα κόβουν μέχρι να τους πιάσει κόψιμο

Τρεχάτοι πήγανε πριν από 80 μέρες οι «συνεπείς και υπεύθυνοι  πολίτες»  να ψηφίσουν την προαναγγελθείσα γαλαζοπρασινορόζ τρόικα για να κάνει  κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», πεισμένοι όντες (δηλαδή για μια ακόμα φορά ξεγελασμένοι) ότι  το «κόψιμο» αφορά άλλους και πάντως όχι τα «ειδικά μισθολόγια» και τους μεσο-υψηλούς γραφειοκράτες. Τους συνεπήρε ίσως και η δραχμοφοβία μη και χάσουν το ευρωκομπόδεμα.

Ξωπίσω έτρεξαν οι νοικοκυραίοι που έχαψαν τις εξαγγελίες του μεγάλου ηγέτη (αυτού του Καλαματιανού  ομορφάντρα που διακήρυξε πως «τα μισά Οικονομικά είναι Ψυχολογία»), που τους είπε (επακριβώς) στις 26/5, προεκλογικά δηλαδή:

«Όχι άλλες μειώσεις μισθών»  (εννοούσε μειώσεις πάνω από 20%).

«Όχι άλλες μειώσεις συντάξεων» (εννοούσε μειώσεις πάνω από 30%).

«Όχι άλλοι φόροι» (εννοούσε φόρους πάνω στους φόρους).

«Πρόκειται να επαναδιαπραγματευθούμε την αποκατάσταση των αδικιών» (εννοούσε αυτό που διευκρίνισε μετεκλογικά  ο επί των Οικονομικών υπουργός του, κάποιος  ονόματι Στουρνάρας: «για να γίνει  διαπραγμάτευση χρειάζεται να θέλουν και οι δύο πλευρές. Εμείς θέλουμε, αλλά οι εταίροι μας δεν θέλουν»).

«Την επιστροφή των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα του 2009» (εννοούσε μετά το αγελαδοκούρεμα).

«Την αποκατάσταση των πολυτεκνικών επιδομάτων» (μάλλον, εννοούσε να πουλήσετε τα παιδιά σας, για να μην είστε πολύτεκνοι γιατί το πολυτεκνικό επίδομα πέθανε).

«Την αποκατάσταση των περικοπών στα ειδικά μισθολόγια» (εννοούσε ως αποκατάσταση την αναλογική μείωση, όπως δηλαδή και των άλλων δημοσίων υπαλλήλων).
«Κοντά στο μισό εκατομμύριο συμπολιτών μας θα δουν άμεση ανακούφιση» (εννοούσε ότι υπολογίζει πως θα πεθάνουν καμιά 500αριά χιλιάδες, οπότε  θα ανακουφιστούν άμεσα και οριστικά).

 

Με ετούτα και με εκείνα η εγχώρια τρόικα συγκρότησε κυβέρνηση, ενώ οι στο παρά κάτι να κυβερνήσουν μια χαρά βολεύτηκαν ως αξιωματική αντιπολίτευση και απειλούν ότι σε λίγο θα (μας) κυβερνήσουν. Οι λοιπές δημοκρατικές - δηλαδή οι ομνύουσες στην ιερότητα της παρούσης κοινοβουλευτικής (υποτίθεται) δημοκρατίας (λέμε τώρα) δυνάμεις κέρδισαν  ή έχασαν κουκιά, αλλά πάντως με τη συμμετοχή τους  δεν άφησαν καμιά αμφιβολία στους «υπεύθυνους πολίτες» ότι μέσα από τις κοινοβουλευτικές  εκλογές μπορεί να επιλέξουν  καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Άλλωστε όλοι ετούτοι συμφωνούν ότι «στη δημοκρατία (λέμε τώρα) δεν υπάρχουν αδιέξοδα».

Τώρα εγώ (ο προφανώς ανεύθυνος πολίτης) που δεν μετέχω στην  κοινοβουλευτική κλοτσοπατινάδα  και έλεγα ότι είτε με τούτους είτε με τους άλλους τίποτα θετικό δεν βλέπω να προκύπτει για τον ελληνικό λαό, πώς γίνεται εκ του αποτελέσματος να έχω δίκιο είναι ίσως ένα θέμα. Πώς γίνεται να έχω πάλι δίκιο όταν έλεγα πως είτε τους ψηφίσεις είτε όχι αυτοί κυβέρνηση θα κάνουν, όπως και όποια θέλουν, ίσως είναι ένα θέμα επίσης. Να φανταστείς ότι παρά το ότι όλοι εξέλεξαν τα καλύτερα υποτίθεται στελέχη τους έκριναν μετά ότι κανένα από αυτά δεν ήταν ικανό να αναλάβει το υπουργείο  των Οικονομικών (και όχι μόνο). Έβαλαν λοιπόν καταρχήν ένα τραπεζίτη, που τους λάκισε όμως μετά από μια μέρα, και έπειτα έβαλαν άλλο τραπεζίτη, που ακόμα συνεχίζει  καριέρα υπουργού Οικονομικών.  Προφανώς δηλαδή και οι ίδιοι ξέρουν ότι εκλέγουν μια κομματική σκαρταδούρα ανεπάγγελτων, που δεν μπορεί να μοιράσει  δυο γαϊδάρων άχυρα.

Κόβει λοιπόν ο Στουρνάρας, κόβει η Στουρνάραινα, κόβουν όλα τα Στουρνάρια από όλους,  για τη σωτηρία της πατρίδας βεβαίως. Επειδή μάλιστα έχουν αποδεχτεί τον Σόιμπλε (εκείνο το τροχήλατο πράμα με όψη μαϊμούς – για τους ρατσιστές ενσυνειδήτως εκφράζομαι ανάλογα) ως αρχιτέκτονα της εθνικής σωτηρίας της Ελλάδας του αναφέρουν τα προγράμματα κοψίματος για να τα εγκρίνει, ώστε να είναι σίγουροι ότι θα σωθεί η πατρίς (αν κι από όσο ο θυμάμαι ο Σόιμπλε είναι Γερμανός και δη προτεστάντης Γερμανός). Κι όπως φαίνεται δεν υπάρχει για την ώρα καμία πιθανότητα να τους πιάσει όλους αυτούς  ένα ομαδικό κόψιμο μπας  και πάνε όχι από πέσιμο αλλά από …(το άλλο).  Όμως ποτέ δεν ξέρεις…

Δεν είναι για πλάκα βέβαια όλα  αυτά, αλλά δεν θα βάλουμε και τα κλάματα, μήτε το κεφάλι κάτω.

 

Για  να μην ξεχνιόμαστε …

Στην εισαγωγή του έργου στήθηκε μια γιγάντια επιχείρηση κατασυκοφάντησης, διασυρμού και γελοιοποίησης των (δήθεν σκληρά) εργαζομένων του δημόσιου τομέα. Είχε καλή βάση και έπιασε δίχως σοβαρούς αντιλόγους. Οι κομματικά βολεμένοι δεν ανησύχησαν, γιατί είχαν μπάρμπα. Οι μεσοανώτεροι κρατικοί λειτουργοί δεν ανησύχησαν, επίσης γιατί είχαν μπάρμπα,  προϋπηρεσία,  γαλόνια και άκρες. Τα αρπακτικά (φορατζήδες και σία) δεν πήραν χαμπάρι, γιατί είχαν το γάιδαρο τους δεμένο (είχαν, επί το ακριβέστερο, δεμένους πολλούς …γαϊδάρους). Οι ιδιωτικοί το καταχάρηκαν, γιατί αφορούσε τους απέναντι. Οι των «ειδικών μισθολογίων» (οι περισσότεροι) σφύριζαν αδιάφορα, γιατί είχαν κάτσει πάνω στο δόγμα «εμείς είμαστε το κράτος».

Μετά ήρθε η ώρα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (έτσι για να επέλθει …κοινωνική δικαιοσύνη). Έκπληκτοι δήθεν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές εξέφραζαν την απορία τους αντάμα με τα απολιθώματα του ΣΕΒ. «Μα γιατί ασχολούνται με τον ιδιωτικό τομέα; Δεν ευθύνεται ο ιδιωτικός τομέας για το έλλειμμα και το χρέος…»  (αλλά η σκατοδουλειά είχε ήδη τελειώσει).

Οι συντάξεις και τα «προνοιακά» επιδόματα ακολούθησαν. Πετσόκομμα κανονικό ακόμα και στις συντάξεις – φιλοδωρήματα.  Κιχ δεν ακούστηκε, αφού πρώτη είδηση έπαιζαν όλα τα κανάλια τις μαϊμούδες συντάξεις των τυφλών της Ζακύνθου και των κουφών της Άνω Κολοπετινίτσας.

Μόλις τότε άρχισαν και οι μικρομεσαίοι (που έως τώρα γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους) να καταλαβαίνουν ότι οι μειώσεις στο μισθό του προσωπικού τους, που μπορούσαν πλέον να κάνουν με την κάλυψη του νόμου, όχι μόνο δεν  τους έφερναν το κέρδος που υπολόγιζαν, αλλά τους οδηγούσαν στο λουκέτο,  αφού δεν πάταγε κόσμος στο μαγαζί τους.

Ακολούθησαν οι ιδιοκατοικούντες και όσοι επένδυσαν σε ένα ακίνητο για να αφήσουν  ένα εισόδημα στην κόρη ή τον γιο.  Το ιερό και απαραβίαστο υποτίθεται αστικό δικαίωμα ιδιοκτησίας ποινικοποιήθηκε σε μια νύχτα.  Μουρλάθηκαν στο χαράτσι και στο φόρο.

Τώρα ήρθε η ώρα των μεγαλονοικοκυραίων, του σκληρού δηλαδή πυρήνα της αστικής τάξης. Τώρα θα παιχτεί το έργο «η σφαγή των αμνών» με θέαμα. Πολύ θέαμα. Υπερθέαμα. Τώρα φαντάζομαι ότι πολύ θα ήθελε η μεσο - μεγαλοαστική τάξη να κάνει χορηγία τα στειλιάρια και τους κασμάδες στην εργατική τάξη, για να ξηλώσει πεζοδρόμια και γκουβερνομάγαζα. Όμως, απλώς δεν υπάρχει αυτή η εργατική τάξη…

Όλα αυτά ενώ απέναντι είναι στημένο το γλέντι της διαπλοκής. Εντάξει δεν αποτελούν μια αγία και ομονοούσα οικογένεια. Έχουν  τις δικές τους εσωτερικές αντιθέσεις. Αλλά έχουν και τους δικούς τους κώδικες συνεννόησης.  Τζάμπα πράμα μοιράζουν άλλωστε μεταξύ τους (δημόσια περιουσία, ακίνητα, δουλειές, προμήθειες, ΔΕΚΟ και τα σχετικά), θα την βρουν την άκρη για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Αεριτζήδες, λαμόγια, τρωκτικά, δημοσιοσχεσίτες, κοράκια με το μαλλί βαμμένο κορακί, τοπικοί παράγοντες, τζογαδόροι, μεγαλόσχημοι ρασοφόροι, τσόκαρα, φοροφυγάδες, «φιλάνθρωποι», λαθρέμποροι (γενικώς), φορατζήδες, κυκλωματίες παντός είδους,  μια παρέα σε τσιμπούσι  διαρκείας. 

Ε, νοικοκυραίοι ήρθε η ώρα σας (να μπείτε στη μηχανή του κιμά)

Οι τράπεζες μάζεψαν ό,τι ρευστό υπήρχε και τώρα θα μαζέψουν κι αυτό που δεν υπάρχει μέσω «ανακεφαλαιοποίησης» δηλαδή λεφτά που θα πάρουν από τον κρατικό προϋπολογισμό ή  με άλλα λόγια λεφτά από τους φόρους (υπευθύνων και …μη) πολιτών.  Αλλά αυτό δεν τους αρκεί.

Νοικοκυραίοι,  φοβηθήκατε  ότι θα σας πάρει τις καταθέσεις και το σπίτι ο κόκκινος Αλέξης, ε; (σιγά την κοκκινίλα δηλαδή) και δεν τον ψηφίσατε...  Έ, τι να σας κάνω... Τώρα θα σας το πάρει ο εγχώριος ευρώφρων  (κατά το εθνικόφρων) τραπεζίτης, αφού πρώτα σας πήρε τις καταθέσεις (τι, δεν το πήρατε χαμπάρι;), ενώ ο εξωχώριος,  ευρώφρων επίσης, τραπεζίτης άρπαξε ήδη τις καταθέσεις των δημοσίων ταμείων και τώρα θα αρπάξει τα δημόσια ακίνητα (ξέρω, θέλει πολλή εξήγηση αυτή η πρόβλεψη αλλά δεν είναι της ώρας). 
 

Και τώρα τι κάνουμε;

Εγώ τι να πω; Δεν μου πέφτει λόγος κι όταν μόνος επεχείρησα να τον πάρω,  απλώς δεν με άκουσε σχεδόν κανείς. Δεν έχω «ακροατήριο», δεν κατάφερα  να αποκτήσω «ακροατήριο».  Έχασα κατά κράτος,  το παραδέχομαι.

Όντας ηττημένος έβαλα πρακτικά μια «ιδέα» κάτω από το λογότυπο ebloko.gr.  Εντάξει,  περπάτησε κατά κάποιο τρόπο, αλλά περπάτησε μόνο στο βαθμό που κάποιοι ένιωσαν πως είχαν όφελος οικονομικό από την εφαρμογή της.  Έκανα ό,τι μπορούσα μαζί με μια ομάδα ανθρώπων, προκειμένου για να προβληθεί η ελληνική παραγωγή, ώστε  να συνειδητοποιήσουν κατά κάποιο τρόπο οι καταναλωτές τις πολλαπλές θετικές επιπτώσεις από τη μαζική προτίμηση των ντόπιων προϊόντων.  Να αποκτήσουν παραγωγοί και καταναλωτές  μια χειροπιαστή δυνατότητα απαγκίστρωσης (όχι σαν την απαγκίστρωση του Φανούρη) από τα αδηφάγα  κυκλώματα των μεσαζόντων. Και για πολλά άλλα ακόμα. Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα με βάση την κοινή λογική  μου λέει να παρατήσω την προσπάθεια όχι μόνο γιατί το καταναλωτικό πρότυπο που έφτιαξε και φτιάχνει η ολιγαρχία του πλούτου και η διαπλοκή μέσα από την τηλεόραση δεν παλεύεται με τίποτα, αλλά και γιατί η κουλτούρα της ατομικής λύσης, της ευκαιρίας και  της βόλεψης έχει μπει ανεξίτηλα  στο DNA των πάντων, συνεπώς και στο DNA των παραγωγών, που κρύβουν μέσα τους ένα έμπορο εν υπνώσει, ένα συνειδητοποιημένο οπορτουνιστή. Για παράδειγμα,  οι περισσότεροι Έλληνες παραγωγοί θέλουν βεβαίως να προβάλλουν τα προϊόντα τους δωρεάν μέσα από το ebloko.gr και επιδιώκουν με κάθε τρόπο  οι άλλοι να τα αγοράζουν, αλλά οι ίδιοι δεν αγοράζουν τα προϊόντα των άλλων παραγωγών που προβάλλονται στο ebloko.gr.

Ναι, οι δωρεάν διαφημιζόμενοι στο ebloko.gr Έλληνες παραγωγοί προτιμάνε για τις αγορές τους να καταθέτουν τα λεφτά τους στα πολυμάγαζα και τις πολυεθνικές. Όλοι ανεξαιρέτως, ο καθένας με τις δικές του σαθρές δικαιολογίες.

 Ναι,  αρκετοί (όχι όλοι αλλά πάντως πολλοί) Έλληνες παραγωγοί που βγήκαν στην επιφάνεια μέσα από την προβολή τους στο ebloko.gr, δηλαδή που τους βρήκαν μέσα από εδώ και τους προσέγγισαν  μεγαλομάγαζα, αφού είδαν τα προϊόντα τους να μπαίνουν  στα ράφια  του μεγαλομπακάλη   ονειρεύονται πως έπιασαν την καλή και σφυρίζουν αδιάφορα.  Ποιο ebloko σου λένε τώρα;  Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;  

Όχι, δεν ξέρω ποιος είσαι. Απλώς υποπτεύομαι ότι είσαι ένας ηλίθιος που ακούμπησες μαύρα λεφτά στον λεχρίτη, για να βάλει τα προϊόντα σου σε «προνομιακό» ράφι, χώρια που σου τα αγόρασε (με επιταγή «φεύγα») κοψοχρονιά, τάζοντάς σου πως θα πουλήσεις τόνους και θα κονομήσεις…  Και επειδή δεν ξέρω, αλλά απλώς υποπτεύομαι, λέω να συνεχίσει το ebloko.gr να κάνει δωρεάν προβολή των Ελλήνων παραγωγών και των προϊόντων τους, γιατί η ζωή δεν τελειώνει με τους 50 ή τους 100 που χρησιμοποίησαν το ebloko.gr για να πιάσουν τη καλή (αν και στην πραγματικότητα άλλο έπιασαν) και μετά ξέχασαν από πού έρχονται (και σίγουρα δεν ξέρουν πού πηγαίνουν).  Ξωπίσω έρχονται άλλοι φρέσκοι παραγωγοί, που θέλουν κι αυτοί να προβληθούν, που θέλουν κι αυτοί να διεκδικήσουν καλύτερη μοίρα στον ήλιο με την δουλειά τους και το καλό τους προϊόν… Αυτή η ανανέωση δεν έχει τέλος. Είναι μέσα στη ζωή.

 Λέω ακόμα ότι το ebloko.gr θα φτιάξει σε λίγο καιρό (φτιάχνεται ήδη) ένα μεγάλο μαγαζί που θα λειτουργήσει σαν πρατήριο για όλα τα προϊόντα όλων των Ελλήνων παραγωγών. Δίχως μεσιτικά και κέρδος μεταπώλησης. Ένα πρατήριο, ένα άτυπο συνεταιριστικό μαγαζί που θα καλύπτει τα λειτουργικά του με ρεφενέ και  θα λειτουργήσει σαν ο κάθε παραγωγός να έχει το δικό του μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας. Με όρους και προϋποθέσεις ασφαλώς και πάνω από όλα με τιμές παραγωγού, άρα πολύ φθηνότερες από τις τρέχουσες τιμές λιανικής μεταπώλησης. Ποιος θα το καταλάβει; Οψόμεθα, αν και όταν μιλάμε για πώληση και άμεσα φράγκα, όλοι το καταλαβαίνουν. Σίγουρα πάντως θα το καταλάβουν οι καταναλωτές. Οραματίζομαι κιόλας ότι τέτοια πρατήρια μπορούν και πρέπει να στηθούν σε όλη την Ελλάδα. Θα δείξει σύντομα αν το όραμα αυτό μπορεί να γίνει πράξη.

Όσοι πιστοί (στην περίπτωση συνειδητοποιημένοι παραγωγοί και συνειδητοποιημένοι καταναλωτές) προσέλθετε, λοιπόν, οσονούπω.

 Μετά από αυτά λέω να κάτσω δίπλα από το ebloko.gr, να στεγαστώ στο ebloko.blogspot.com, ώστε να μπορώ να σχολιάζω τα δρώμενα με περισσότερο υποκειμενισμό και με λιγότερη αστική ευπρέπεια.

Εφεξής λοιπόν  θα βρίσκομαι στο www.ebloko.blogspot.com