Η αποκρουστική φάτσα της σύγχρονης Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας

Άσχετο;

Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο ένας Νορβηγός «πολιτικός αρχηγός» (ηγέτης κοινοβουλευτικού κόμματος δηλαδή) που είχε το όνομα ΚΟΥΪΣΛΙΓΚ συνάντησε τον Χίτλερ για να του δηλώσει την πεποίθησή του ότι το Τρίτο Ράιχ (όπως λέμε ΔΝΤ, ΕΕ, ΚΤΕ) θα είχε μεγάλα οφέλη αν καταλάμβανε τη Νορβηγία. Υποστήριξε την εισβολή των ναζιστών Γερμανών στη Νορβηγία και αυτοί τον αντάμειψαν διορίζοντάς τον πρωθυπουργό από τον Φλεβάρη του 42 που μπήκαν στη Νορβηγία μέχρι το τέλος του πολέμου και την πτώση του Γ΄ Ράιχ.

Μια μικρή λεπτομέρεια: Με το τέλος του πολέμου ο Κουΐσλιγκ συνελήφθη για τα «καλά» που έκανε στη χώρα του και το λαό της,  δικάστηκε για εσχάτη προδοσία και στήθηκε στον τοίχο.

 

Ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε

Ο «κυρίαρχος ελληνικός λαός»  παραζαλισμένος από ιδεολογήματα και φοβίες που συστηματικά του φύτεψε στον εγκέφαλο η εγχώρια και διεθνής ολιγαρχία  με το ακαταμάχητο όπλο της τηλεόρασης αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Αποφάσισε μάλιστα να παρασύρει στην αυτοκτονία τα παιδιά και τα εγγόνια του. Αποφάσισε πως δεν του χρειάζεται ούτε καν να έχει μια πατρίδα έστω ως αναφορά για το από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Επέλεξε τους ίδιους του τους εχθρούς να τον «κυβερνήσουν». Τους εξουσιοδότησε να τον οδηγήσουν στον όλεθρο και τον αφανισμό. Κι αυτοί δεν έχασαν μέρα.

Έχουμε λοιπόν κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η διακυβέρνηση της χώρας ασκείται από αντιπροσώπους του λαού εκλεγμένους από τον ίδιο το λαό με δημοκρατικές διαδικασίες. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση με νωπή λαϊκή εντολή μάλιστα. Παρά ταύτα όλοι δηλώνουν δυσαρεστημένοι .

 Όλοι δηλώνουν ότι θίγονται. Γιατί ρε παλληκάρια;  Μόνοι τους εκλέχτηκαν οι κυβερνήτες, οι συγκυβερνήτες και οι αντικυβερνήτες;  Εσείς τους εκλέξατε ασκώντας το ...υπέρτατο  δημοκρατικό σας δικαίωμα.  Αν ήμουνα λοιπόν δημοκράτης σαν του λόγου σας θα σας έλεγα κυνικά και  … δημοκρατικά: ας προσέχατε, σκάστε και κολυμπάτε και στις επόμενες εκλογές μπορείτε να διορθώστε τις επιλογές σας και να εκλέξτε πιο άξιους. Δεν νομιμοποιείστε να στρέφεστε κατά της νόμιμης και δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας. Αλλά τέτοιος  και τόσο δημοκράτης δεν είμαι, οπότε πάω κανονικά στο ταμείο και πληρώνω τα χαράτσια των επιλογών σας, λούζομαι καρτερικά τον οχετό της απίθανης βλακείας των εκλεγμένων σας, ανέχομαι το χέρι τους στην τσέπη μου, ανέχομαι να βλέπω την πατρίδα μου σε δρόμο διάλυσης. Κι όλα αυτά  χωρίς παρηγορητικό παραμύθι της  δικής σας ελπίδαs πως τάχα στις επόμενες εκλογές θα εκλεγούν καλύτεροι εκπρόσωποι και θα αλλάξουν τα πράγματα. Είναι πιο δύσκολα χωρίς παραμύθι, χωρίς ελπίδα έστω και σκάρτη. Μόνο που δεν κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα, αφού δεν περιμένω τις εκλογές για να σταυρώσω τους εκλεκτούς μου…

 

Ευρώ ή δραχμή;

Το πιο κίβδηλο ερώτημα που όμως κατόρθωσαν με απίστευτη μαεστρία οι εμπνευστές του να το σφηνώσουν ως πραγματικό και κρίσιμο στα κεφάλια των περισσότερων ανθρώπων. Ένα ερώτημα δίχως περιεχόμενο που όμως κατάφεραν να το χρησιμοποιήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μπετονάρουν την οικονομική  και πολιτική τους εξουσία δαιμονοποιώντας κυριολεκτικά κάθε υπόνοια διαφορετικής άποψης. Είναι εξαιρετικά θλιβερό να ακούς σύμπαντες τους πολιτικούς και τους (υποτίθεται) διανοούμενους που αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί» να αναμασάνε θεωρίες περί δήθεν  κινδύνων στην περίπτωση εγκατάλειψης του ευρώ και να προσπαθούν να τις τεκμηριώσουν με το γνωστό «κάτω από τις σημερινές συνθήκες κρίσης» και άλλες τέτοιες ανιστόρητες μπούρδες. 

Είναι ακόμα πιο θλιβερό, καταθλιπτικό σχεδόν, ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων που έχουν καταλήξει σε κοινωνικό αποκλεισμό (άνεργοι, πάμφτωχοι, περιφερόμενοι άστεγοι και τρόφιμοι  συσσιτίων) να αποδέχονται το ερώτημα και να …προτιμούν το ευρώ ! Ποιο ευρώ, ρε φουκαράδες;

Ελάχιστοι γραφικοί σαν την αφεντιά μου έλεγαν και συνεχίζουν να λένε πως μόνο με «εθνικό» νόμισμα, με προστατευτισμό στην εγχώρια παραγωγή (εισαγωγικοί και εξαγωγικοί δασμοί) και με αυστηρό έλεγχο στη διακίνηση κεφαλαίων μπορεί μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να έχει μια σχετική οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη, να έχει ο λαός της ένα ανεκτό βιοτικό επίπεδο και πάνω από όλα να μπορεί να ελπίζει ότι με δουλειά και με αγώνα θα φτιάχνει το μέλλον του καλύτερο και τις προοπτικές για τα παιδιά του ακόμα καλύτερες έστω και μέσα στις συνθήκες ενός ξεφτισμένου και παραπαίοντος   επαρχιώτικου καπιταλιστικού μοντέλου οικονομίας.  

Ευρώ ή δραχμή, ε;  Να μια «ιστορική» απάντηση. Στα 1974 έπαιρνα θυμάμαι 320 ΔΡΑΧΜΕΣ μεροκάματο, δηλαδή έπαιρνα μεροκάματο λιγότερο από 1 (ένα) ευρώ !!!!!!!!!!  Κι όμως ήταν πολύ καλό μεροκάματο. Ήταν καλό γιατί το εισιτήριο στο αστικό λεωφορείο είχε 2 δραχμές  και μια φρατζόλα  ψωμί  3,5 δραχμές. Ζούσα σε μια λαϊκή γειτονιά που ήταν από τις 5.30 το πρωί στο πόδι για το μεροκάματο. Όλοι όσοι ήθελαν να δουλέψουν όλο και έβρισκαν κάποια δουλειά. Ζούσαμε πιο απλά, πιο ανθρώπινα. Οι απλοί άνθρωποι  μπορούσαν να αγωνίζονται για το καλύτερο, μπορούσαν να κάνουν όνειρα για τη ζωή τους και για τη ζωή των παιδιών τους. Μετά άρχισε ο πληθωρισμός (έκοβαν οι μηχανές αβέρτα χρήμα για τις τράπεζες) και τα δάνεια. Κάτι χρόνια ύστερα ήρθε η ΕΟΚ, το ευρώ, οι επιδοτήσεις, τα χρυσά ευρωπαϊκά κουτάλια… 30 χρόνια αργότερα ήρθε η πείνα, η ανασφάλεια, η κατάθλιψη, η διάλυση της χώρας.

Από την ημέρα που ο καλοπληρωμένος υπάλληλος της διεθνούς ολιγαρχίας  με το «βαρύ»  όνομα ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την «προσφυγή στη βοήθεια του ΔΝΤ» για την «σωτηρία της χώρας» εξελίσσεται ένα τρομοκρατικό θρίλερ. Μέτρα επί μέτρων, πακέτα σωτηρίας, πακέτα βοήθειας, λεφτά για τις τράπεζες, φτώχεια για τον πολύ κόσμο.  Εκλογές επί εκλογών με τον λαό να …αποφασίζει ότι η παραμονή στο ευρώ είναι το  über alles όραμά του!  Ένας λαός (για την ακρίβεια τότε μόνο ένα μικρό μέρος του) που αποφάσιζε πριν από 50τόσα  χρόνια με την πεποίθηση «ψωμί ελιά και βασιλιά», τώρα αποφασίζει με την πεποίθηση «ψωμί ελιά και ευρώ». Ποια κοινοβουλευτική δημοκρατία,  ποιος κυρίαρχος λαός και σε ποια εθνικά ανεξάρτητη χώρα;

 

Αφόρητη  στένεψη από αυτή την …ευρύχωρη κοινοβουλευτική δημοκρατία

Όλοι νιώθουν στενεμένοι. Ο καθένας  με τον τρόπο του και για τους δικούς του λόγους. Όλοι εναντίον όλων. Όλοι διατείνονται πως έχουν δίκιο μα τα δίκια του ενός φαίνεται πως  πάνε κόντρα στα δίκια του άλλου. Αχταρμάς, κοινωνική διάλυση. Ό,τι καλύτερο για τους εισβολείς και τους μετρολόγους.

Κάποιοι παριστάνουν τους κυβερνήτες. Πρωθυπουργός λέει, υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι, πολιτικοί αρχηγοί που μάλιστα λειτουργούν και ως «συμβούλιο».  Κάνουν πως κυβερνάνε,  αφού και για κατούρημα να πάνε θα πρέπει πρώτα  να πάρουν άδεια από τους τοποτηρητές των κατακτητών, τρεις κάτι κακομούτσουνους χαρτογιακάδες που ξαφνικά αναγορεύτηκαν σε διαχειριστές της χώρας και των συμφερόντων του λαού της. Τέτοια ανεξαρτησία…

Κάποιοι άλλοι παριστάνουν τους βουλευτές. Συζητάνε, υποτίθεται, και ψηφίζουν τους καινούργιους νόμους δηλαδή τα καινούργια μέτρα κατά του λαού και του μέλλοντος της χώρας. Με πόνο ψυχής δηλώνουν συνήθως, αμολάνε και κάποιες κορώνες με ύφος δακρύβρεχτο, εκφράζουν δήθεν επιφυλάξεις και δήθεν ενστάσεις, αλλά τελικά εγκρίνουν νόμους και μέτρα. Διαφωνούν, υποτίθεται, αλλά ψηφίζουν τα μέτρα (νόμους) για τη σωτηρία της πατρίδας. Ξαφνικά όλοι (οι της συμπολίτευσης) είτε μπλε είτε πράσινοι είτε άχρωμοι (δήθεν αριστεροί) τα βρήκαν μεταξύ τους, ομονόησαν για τη «σωτηρία της πατρίδας»,  συναποφασίζουν και συγκυβερνούν.

Βέβαια στο δρόμο κανείς τους δεν μπορεί να κυκλοφορήσει  γιατί  κινδυνεύει από αδέσποτες σφαλιάρες, αυγά, γιαούρτια και γιούχα. Ανάμεσά τους κάποιοι πολιτικοί γυμνοσάλιαγκες μονίμως υποτίθεται διαφωνούντες, αυτοπροσδιοριζόμενοι  διανοούμενοι με εγκέφαλο όρνιθας, επαγγελματίες πατριώτες που περιφέρουν την κενότητά τους ως κύμβαλο διαχρονικής αξίας  (όπως λέμε Ανδρουλάκης).

Απέναντι στέκονται, υποτίθεται, οι αντιπολιτευόμενοι. Θέλει και ρώτημα;  Όσο στέκονται απέναντι οι αντιπολιτευόμενοι τόσο νομιμοποιούνται οι συμπολιτευόμενοι. Έτσι είναι η κοινοβουλευτική  …δημοκρατία. Όλοι οι αντιπολιτευόμενοι δηλώνουν αντίθετοι με τους νόμους και τα μέτρα. Δηλώνουν ότι δεν ανέχονται τους εισβολείς και δεν αναγνωρίζουν τους τοποτηρητές τους. Σιγά τον πολυέλαιο. Ο αρχηγός των αξιωματικά αντιπολιτευόμενων δήλωσε πρόσφατα την οργή του, όταν ένας πολιτικός κομισάριος των εισβολέων (Γιούνγκερ) αρνήθηκε να συναντηθεί μαζί του, επειδή, λέει, η στάση του αυτή συνιστά προσβολή στους θεσμούς της δημοκρατίας μας (…), ενώ την ίδια στιγμή έστελνε απεσταλμένους του να συνομιλήσουν με τον επικεφαλής της κατοχικής αρχής (Ράιχενμπαχ) που ακούει στο όνομα task force και που ήδη έχει θρονιαστεί  μόνιμα στη χώρα. Κατά τα άλλα δεν τους αναγνωρίζουν…

Δεν λέω ότι όλοι είναι ίδιοι. Λέω μόνο ότι κανείς τους δεν διανοήθηκε στα σοβαρά να εγκαταλείψει «το μπουρδέλο τη βουλή» αφήνοντας εκεί μέσα νέτους σκέτους και απομονωμένους τους κυβερνώντες / συγκυβερνώντες. Κανείς δεν διανοήθηκε να στήσει μια «βουλή» απέναντι και μια «κυβέρνηση»  ανεξαρτησίας...  Κανείς δεν διανοήθηκε να σταθεί με έργα και όχι με λεκτικές φανφάρες στην από δω πλευρά. Στην πλευρά του λαού δηλαδή.  Με καμιά διέλευση από τίποτα διαδηλώσεις και με δηλώσεις συμπαράστασης στα «δίκαια αιτήματα» απεργών επιχειρούν να συντηρήσουν  την ιδιότητα του «απέναντι».  Αν  αυτό επιτάσσει το δημοκρατικό ιδεώδες της αστικής κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, τότε πράγματι είναι στενή, αφόρητα στενή.

Ναι, υπάρχει και μια τρίτη εξουσία, η δικαστική. Το αποκούμπι υποτίθεται των αδυνάτων και θεματοφύλακας των δημοκρατικών θεσμών.  Αυτή η τρίτη εξουσία εφαρμόζει επιμελώς τους νόμους, που  οι παραπάνω εξουσίες ψηφίζουν ως νόμους του κράτους.  Οι λειτουργοί αυτής της εξουσίας διαμαρτύρονται σήμερα απεργούντες για το πετσόκομμα των μισθών τους και ζητούν εξομοίωση τους με τους λειτουργούς των άλλων εξουσιών, της νομοθετικής (δηλαδή των βουλευτών) και της εκτελεστικής (δηλαδή των υπουργών). Αλλά κάνουν τη πάπια για το ζουμί. Κάνουν ότι ξεχνάνε πως οι ίδιοι έκριναν συνταγματική την υποδούλωση της χώρας, αφού έκριναν συνταγματικό το μνημόνιο και τις δεσμεύσεις που αυτό περιλαμβάνει για τη χώρα και το λαό της (και για τις δικούς τους μισθούς φυσικά).  Όλοι; Εγώ δεν είπα όλοι. Είπα ότι κανένας δεν αντιτάχθηκε σε αυτές τις αποφάσεις τουλάχιστον κατά τρόπο που να δημιουργεί στο λαό την ελπίδα  πως υπάρχει μια δικαστική εξουσία που είναι έτοιμη να υπερασπίσει την ανεξαρτησία της χώρας. Αν αυτό επιτάσσει το δημοκρατικό ιδεώδες της αστικής κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, τότε πράγματι είναι στενή, αφόρητα στενή. Και άδικη.

Κάπου υπάρχει και μια «προεδρία της Δημοκρατίας». Έ, να μην έχει και ένα φανταχτερό  στολίδι , μια μεγαλοπρεπή γλάστρα η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία;

Καταφέρομαι κατά των θεσμών, ε;  Δεν νομίζω κι ούτε πρόθεση τέτοια έχω.  Οι θεσμοί (αυτοί οι θεσμοί) καταφέρονται κατά της κεφαλής μου και κατά των κεφαλών 10 εκατομμυρίων κόσμου που στενάζουν κάτω από την μπότα τους. Αυτοί οι εκφυλισμένοι θεσμοί συνεργούν στην εξαθλίωση του λαού και τη διάλυση της χώρας. Μακάβριο έργο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που δεν έχει καθώς λένε αδιέξοδα…  Κι όταν λέω «διάλυση» δεν το λέω ρητορικά αλλά κυριολεκτικά. Εννοώ  δηλαδή τον  αφανισμό της από τον γεωγραφικό χάρτη.