Κόκκινες γραμμές και τρικολόρε παραμύθια

Όχι άλλο …κάρβουνο! (κόκκινο)

Δεν ξέρω από πού στα κομμάτια και ποιος εμπνεύστηκε αυτήν την ηλίθια έκφραση «κόκκινη γραμμή», αλλά γεγονός είναι ότι ήδη αποτελεί μια, σχετικά καινούργια, τρανταχτή κορώνα, που ενσωματώθηκε στην ξύλινη πολιτική διάλεκτο και  αναπαράγεται με ύφος στομφώδες και ρυθμούς πολυβόλου από τους δημοσιολογούντες του τίποτα. Αντιλαμβάνομαι ασφαλώς ότι με αυτό το άθλιο κλισέ αποφεύγουν μια χαρά να χρησιμοποιήσουν θετικές και συγκεκριμένου περιεχομένου εκφράσεις, όπως  «απαραβίαστο όριο», «διαχωριστική γραμμή» ή κάτι τέτοιο.   Εφευρίσκουμε λοιπόν έναν όρο σούπα τον χρησιμοποιούμε επί παντός  και ό,τι καταλάβει κανείς κατάλαβε.  Κι αν απλώς  ενοχλεί  η αντιαισθητική και  βλακώδης αυτή έκφραση, μάλλον ενοχλεί περισσότερο το γεγονός  ότι έσπευσαν να την υιοθετήσεων αμέσως ΟΛΕΣ οι κομματικές και δημοσιογραφικές διάλεκτοι.

Εν πάση  περιπτώσει μπροστά στις τόσες άλλες  λεκτικές βαρβαρότητες δεν έγινε και τίποτα. Έτσι κι αλλιώς η τέχνη του εφικτού και η αγοραία (ηλεκτρονική κυρίως) δημοσιογραφία έχουν εργολαβικά αναλάβει  τον ανασκολοπισμό της ελληνικής γλώσσας.  Στην ουσία το πρόβλημα είναι  πως όλοι, όσοι χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση, εκ του αποτελέσματος εννοούν ότι δεν βάζουν σαφή όρια σε τίποτα και εν προκειμένω στη λεγόμενη επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές. Απλώς αναμασούν τις ίδιες βαρυσήμαντες και καλά εκφράσεις –κόκκινη γραμμή, κλείδωσαν τα μέτρα, ισοδύναμα μέτρα, κ.ά. –έχοντες βεβαίως πλήρη γνώση της αναντιστοιχίας τους με την πραγματικότητα.

Αφελείς ή κάτι άλλο;

Δεν ξέρω αν έχει καταφέρει κανείς να αποκωδικοποιήσει την καλωδίωση του εγκεφάλου αυτών των …ανώτερων πολιτικών όντων, αλλά ομολογώ πως εγώ δεν το έχω καταφέρει.  Πάντως η γενικευμένη χρήση αυτής της ηλίθιας πολιτικής διαλέκτου με κάνει να υποπτεύομαι ότι γενικώς αυτοί οι εγκέφαλοι πρέπει να έχουν καμένη ασφάλεια, τουλάχιστον σε εκείνο το σημείο που η καλωδίωση εφάπτεται  με  την πραγματικότητα.  Δεν μπορώ να αποφύγω αυτή τη γενίκευση γιατί κατά την εκτίμησή μου το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτικών αρχόντων  αναπτύσσει  μια βερμπαλιστική  ρητορεία, οι ορισμοί της οποίας απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα και τα όσα μπορεί να περιμένει κανείς με βάση αυτήν την πραγματικότητα…

   Δεν μπορώ επίσης να εικάσω  πού εδράζεται το θράσος όλων ετούτων, ώστε να εκφέρουν μεγαλοστομίες περί κόκκινων γραμμών και λοιπών αφορολόγητων περικοκλάδων  με τέτοια αυθάδεια λες και έχουν δεμένο το γάιδαρό τους ες  αεί.   Έστω ότι αγνοούν την πιθανότητα να καταλήξουν  σε κάποιο βάθος χρόνου υποκείμενα επαλήθευσης του νόμου του Λιντς ή την πιθανότητα να ψάχνουν μέσον διαφυγής για να σώσουν το τομάρι τους, ωστόσο, όσο αφελείς ή ψωνισμένοι κι αν είναι με την εξουσία, υποθέτω ότι αντιλαμβάνονται πως με  μαθηματική ακρίβεια θα περιέλθουν κάποια στιγμή σε πλήρη ανυποληψία,  περιφρόνηση  και αφάνεια τουλάχιστον.  Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται ότι θα καταλείπουν, μεταξύ  άλλων, στους απογόνους τους ένα «όνομα» που κανείς δεν θα ήθελε να έχει, ακόμα κι αν μαζί με το «όνομα» κληρονόμησε και μερικά εκατομμύρια, μετοχές και ακίνητα. Αδυνατώ ακόμα και να υποθέσω ότι έστω και κάποιος από δαύτους πραγματικά πιστεύει ότι πολιτεύεται - κυβερνά κατά τρόπο που διασφαλίζει τη διάσωση της  χώρας (από την χρεοκοπία).  Άλλωστε –όπως κυνικότατα ομολόγησε ο πλέον ευτραφής της τριανδρίας – «η πτώχευση του λαού δεν σημαίνει και πτώχευση της χώρας»!.  Πολιτεύονται λοιπόν μόνο με το ψώνιο της δημοσιότητας, τη δίψα της εξουσίας και φυσικά  με την προοπτική του προσωπικού πλουτισμού.

 

Η τρικολόρε φούσκα

Ήταν ολοφάνερο πως οι τρεις πολιτικοί σαλτιμπάγκοι, αυτοί οι πολιτικοί αρχηγίσκοι που συγκυβερνούν, έδειξαν τις προθέσεις τους (ως προς τη μεταξύ τους συνεργασία) προεκλογικά, ώστε να παγιδεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους  ψηφοφόρους (από όσους ακόμα επιμένουν να συμμετέχουν στην εκλογική φάρσα) στην προοπτική της δήθεν ισχυρής συγκυβέρνησης για την «σωτηρία» της πατρίδας, ομοθυμαδόν δηλώνοντες  την δήθεν απάρνηση του πολιτικού κόστους δηλαδή του θεμελιώδη  κανόνα  πάνω στον οποίο εδράζεται η συμπεριφορά των πολιτικών σχηματισμών στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία  (ήγουν, «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα»). 

Όλοι είχαν, υποτίθεται, τις δικές τους κόκκινες γραμμές.  Μετεκλογικά διαπραγματεύτηκαν  αυτές τις (κατά τα άλλα μη διαπραγματεύσιμες) κόκκινες γραμμές μεταξύ τους  για να καταλήξουν σε μια νέα κόκκινη γραμμή ή για την ακρίβεια σε μια «προγραμματική συμφωνία» (έτσι τη βάφτισαν) που περιείχε (γιατί δεν περιέχει πλέον) τις από κοινού υποτίθεται συμφωνημένες νέες κόκκινες γραμμές.  Κάτι σαν κόκκινη φυσαρμόνικα δηλαδή.

Αν και φαίνεται εντελώς χωρίς αξία ο οποιοσδήποτε σχολιασμός  αυτής της υποτιθέμενης πολιτικής συμφωνίας διακυβέρνησης, καλό είναι να θυμάται κανείς τι απέγιναν αυτές οι  «κόκκινες γραμμές» της, όπως η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων (=το υπουργείο εργασίας θα ορίζει τους μισθούς), η αποκατάσταση των αδικιών στους χαμηλοσυνταξιούχους (=οριζόντιο κόψιμο συντάξεων, πλαφόν στην ιατροφαρμακευτική δαπάνη, σύνταξη στα 67), η επέκταση των επιδομάτων ανεργίας (=μείωση και αυστηρότερα κριτήρια χορήγησης), η μείωση του ΦΠΑ στα βασικά είδη εστίασης (=αύξηση τιμών), η αύξηση του αφορολόγητου ορίου στον ευρωπαϊκό μέσο όρο (=συζητούν την πλήρη κατάργησή του), η εξυγίανση της Αγροτικής Τράπεζας (= ήδη την πούλησαν – χάρισαν) κτλ., κτλ.   Τουτέστιν, κανονική πολιτική αλητεία ευρέως φάσματος.

Όπως λέμε Χατζηαβάτης

Ότι η παρέα των συγκυβερνητών θα διαλυθεί  εις τα εξ ων συνετέθη αποτελεί μια σχετικά εύκολη πρόβλεψη. Ότι ο καθένας  από την παρέα μαζί με το μαγαζί του θα βρεθεί στα αζήτητα είναι επίσης προβλέψιμο.  Όμως αυτό θα γίνει αφού έχουν τελειώσει τη δουλειά, δηλαδή αφού θα έχουν συνυπογράψει ένα ακόμη «τελευταίο» πακέτο μέτρων φτωχοποίησης του ελληνικού λαού και  βαθύτερης εξάρτησης της χώρας από τους «εταίρους» τοκογλύφους.  Δεν είμαι βέβαιος ότι θα μακροημερεύσουν τόσο, ώστε να βάλουν τις υπογραφές τους κάτω από τις συμβάσεις ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας («ιδιωτικοποιήσεις») αλλά είναι βέβαιο ότι θα έχουν ολοκληρώσει την προετοιμασία.  Έχουν ήδη βάλει μια νέα «κόκκινη γραμμή» που γράφει «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία», ώστε να εισπράξουΜΕ τα οφέλη όταν (…λέμε τώρα) με κάποιο τρόπο λήξει η κρίση χρέους στην ευρωζώνη. Για να γίνουν μάλιστα πιο πειστικοί εφηύραν  ένα εχθρό από το υπερδώθε που τον βάφτισαν «λόμπι της δραχμής», ώστε να τον ξορκίζουν καθημερινά  τα Μέσα Μαζικής (υποτίθεται) Ενημέρωσης στα θέατρα σκιών των 8.00 μμ.

Πάντως, όσο κι αν είναι προβλέψιμοι οι σωτήρες, όσο κι αν τους παίρνει ή όχι κανείς στα σοβαρά, όσο κι αν βλέπει ότι οι κόκκινες γραμμές τους είναι παρδαλές, όσο κι αν θέλει κανείς να βαστάει μια κάποια ελπίδα για να μη πέσει σε απόγνωση, νομίζω πως και μόνο το γεγονός ότι η πολιτική τους συμπεριφορά προσομοιάζει σε μαθητούδια που φοβούνται το δάσκαλο είναι εξόχως απογοητευτικό και αισθητικά καταθλιπτικό. Βλέπεις ολόκληρους «αρχηγούς», βλέπεις υπουργούς, υφυπουργούς και παρατρεχάμενους να υποβάλλουν τα πονήματά τους στους κουρδισμένους χαρτογιακάδες υπαλλήλους της τρόικας των δανειστών / τοκογλύφων και εκείνοι να τους λοιδορούν και να τους τα δίνουν πίσω για ...διόρθωση.  Ε, αυτό (και μόνο ως θέαμα)  είναι αποκρουστικά λυπηρό.