Η ενοχοποίηση της εργασίας

Με την κοινή λογική φαίνεται απόλυτα θεμιτό και φυσιολογικό κάθε άνθρωπος να επιδιώκει να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του. Η σταδιακή κατάρρευση της αγροτικής οικονομίας, η δραματική μείωση των μικρών ατομικών ή οικογενειακών επιχειρήσεων, η συγκέντρωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε μεγάλες μονάδες και η εξωφρενική διόγκωση του δημόσιου τομέα που εξέθρεψε το ακραία πελατειακό, ελληνικό πολιτικό σύστημα, οδήγησαν αναπόφευκτα στον μαρασμό της περιφέρειας και στη δημιουργία του μεγάλου οικιστικού τέρατος (από κάθε άποψη), της Αθήνας, και του μικρότερου της Θεσσαλονίκης. Από άποψη απασχόλησης έδωσαν ένα αποτέλεσμα που δύσκολα θα φανταζόταν κάποιος στη δεκαετία του 70, δηλαδή εκατομμύρια μισθωτούς του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα. Κοντά στα 3/5 του ενεργού πληθυσμού φαίνεται να είναι μισθωτοί.

Επειδή δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα κάποια «κυβέρνηση» που να καταφέρει να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους (!), δηλαδή τους υπαλλήλους στους οποίους (υποτίθεται ότι) προΐσταται, διάφοροι υπολογισμοί συγκλίνουν ως προς τον αριθμό τους υπολογίζοντάς τον σε ένα εκατομμύριο περίπου. Σημειώνουν επίσης ότι από αυτούς οι 400 χιλιάδες, περίπου, έχουν σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, ενώ οι υπόλοιποι 600 χιλιάδες είναι «συμβασιούχοι». Οι ίδιες εκτιμήσεις (αφού επίσημες δεν ξέρω να υπάρχουν) υπολογίζουν ως προς τις συνολικές δαπάνες αμοιβής των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα ότι το κονδύλι που χαρακτηρίζεται ως «επιδόματα» είναι μεγαλύτερο από αυτό που χαρακτηρίζεται ως «μισθός» ! Για κάποιον που στοιχειωδώς καταλαβαίνει τι σημαίνει πελατειακό κράτος αυτό είναι απολύτως εξηγήσιμο, όπως ομοίως εξηγήσιμο είναι και το γεγονός ότι διαχρονικά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των δημοσίων υπαλλήλων ελάχιστες αντιρρήσεις εξέφρασαν ως προς τη διαμόρφωση των αμοιβών με επιδοματικές πολιτικές, όταν κιόλας δεν πρόβαλαν αιτήματα για επιδόματα και αυξήσεις επιδομάτων...

Δοθέντος ότι οι αμοιβές στον δημόσιο τομέα λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν πιλοτικά για τις αμοιβές του ιδιωτικού τομέα, η παραπάνω επισήμανση δείχνει να έχει και εδώ αναλογική αποδοχή και εφαρμογή.

Στις τρέχουσες συνθήκες οικονομικής κρίσης και με την ανεργία κοντά στο 20% ήταν σχετικά εύκολο να πιάσουν δουλειά οι μαντατοφόροι, ώστε να φτιαχτεί ένα άγριο (πολύ άγριο) κλίμα γύρω από τις εργασιακές σχέσεις και τις αμοιβές.

Για να δημιουργηθεί αυτό το κλίμα κυριολεκτικά δαιμονοποιήθηκε ο «μισθός» αφού προβλήθηκε σαν η κύρια αιτία που τα δημόσια οικονομικά κατέρρευσαν. Οργανώθηκε μια αναιδής καμπάνια τύπου εμφύλιου σκυλοκαυγά μεταξύ των «υψηλόμισθων» του δημόσιου τομέα και των υπόλοιπων, που έβαζε πρόστυχα τον πήχη του «υψηλόμισθου» στα 2.000 ευρώ !. Το «πρόστυχα» σχετίζεται με το ότι εκείνοι που έβαζαν τον πήχη στα 2.000 ευρώ είχαν αμοιβές πάνω από 20.000. Για όσο καιρό χρειάστηκε να γίνει η δουλειά (το κλίμα) έμειναν στην ημερήσια διάταξη οι «καταγγελίες» για παχυλά αμειβόμενους δημοσίους υπαλλήλους τη στιγμή που τα δημόσια οικονομικά έχουν μπει σε βαθύ κόκκινο. Άρα ποιος φταίει; Οι εργαζόμενοι που λαμβάνουν αυτούς τους μισθούς. Η εκστρατεία αυτή εξίσωνε τους “κουμπάρους” και τους ανεπάγγελτους βολεμένους σουλατσαδόρους με εκείνους που το δημόσιο σύστημα αμοιβών έφερε να λαμβάνουν αμοιβές πάνω από 2.000!. Διέσυρε και διέφθειρε την έννοια «αμοιβή εργασίας στον δημόσιο τομέα».

Οπότε, περίπου φυσιολογικά, τέθηκε αμέσως μετά (με κοινοτικές συστάσεις μάλιστα) επίσημα θέμα μείωσης των αμοιβών εργασίας και με σημαντική καθώς φαίνεται κοινωνική αποδοχή!. Δεν είναι ασφαλώς καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι γίνεται λόγος για μείωση επιδομάτων και όχι μείωση μισθών (σαν να πρόκειται για διαφορετικά μεγέθη). Σχεδόν φυσιολογικά τίθεται, επιπλέον, και το θέμα παραπάνω φορολόγησης των «υψηλόμισθων» του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, με σκοπό την τελική μείωση πραγματικού μισθού πάνω από 10%.

Μια ζωή όλος ο κόσμος του μισθού και του μεροκάματου το πάλευε, όπως μπορούσε, για να πάρει κάποια αύξηση, ώστε να ζήσει κάπως καλύτερα. Αυτό όμως το φυσιολογικό αντικαταστάθηκε από την αγωνία να μη χάσει τη δουλειά του και να βολευτεί με όσα παίρνει, παρά το ότι το κόστος ζωής είναι σε διαρκή ανήφορο. Τώρα το παλεύει (;), για να μη μειωθούν αυτά που παίρνει τα οποία, έτσι κι αλλιώς, ήδη μειώθηκαν με τους αυξημένους έμμεσους φόρους.

Για να μην πτωχεύσει η «πατρίδα» πτωχεύουν οι υπήκοοί της. Παράνοια σκέτη!

Δεν είναι δουλειά μου να κάνω συστάσεις για τα δημόσια οικονομικά και ούτε θέλω να πάρω τη δουλειά από τους κοινοτικούς κομισάριους, παρατηρητές και ελεγκτές, αλλά αυτό που ξεδιπλώνεται με τις προσταγές τους δεν μου μοιάζει για πρόγραμμα σταθερότητας. Για πρόγραμμα αποσταθεροποίησης μου κάνει, με τη σημείωση ότι αλλιώς καταλαβαίνουμε τη σταθερότητα οι ονοματεπώνυμοι (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…) και αλλιώς οι κοινοτικοί κομισάριοι, ελεγκτές, παρατηρητές, τοποτηρητές και οι Μαρίες Αντουανέτες. Η σταθερότητα που εγώ συμμερίζομαι λέει ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει να δουλεύει όχι πάνω από εφτά ώρες τη μέρα, με βασικές αμοιβές όχι κάτω από 2.000 ευρώ στη τσέπη, με υπηρεσίες υγείας εφάμιλλες των καλύτερων ιδιωτικών θεραπευτηρίων και με συντάξεις σε ανάλογο επίπεδο.

Όχι, δεν τρελάθηκα. Γιατί υποπτεύομαι και εγώ, όπως πολλοί, και πού πήγαν και πού πάνε τα λεφτά. Ξέρω πως ο δημόσιος τομέας προτιμάει να έχει ομήρους υποαπασχολούμενους, ετεροαπασχολούμενους και κακοπληρωμένους, πλην εξαρτημένους. Ξέρω επίσης ότι καμία επιχείρηση στον ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί να πληρώσει τέτοιες αμοιβές εκτός κι αν εισπράττει τζάμπα χρήμα. Αλλά ξέρω επίσης ότι η ανακατανομή του πλούτου μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να μετατραπεί από ανέξοδο θεωρητικό ζήτημα σε συγκεκριμένη πολιτική – οικονομική πρακτική. Όχι για τη «μείωση των ανισοτήτων» ούτε για την «εξάλειψη της φτώχειας», που στο κάτω κάτω είναι ζητήματα υποκειμενικά, αλλά για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας που δουλεύει, παράγει, δημιουργεί πολιτισμό και προοδεύει στο διηνεκές. Αλλά με κεχαγιάδες τους τρισέδες, αλμούνιες, μπαρόζους, μπουσομπάμες και τις «αγορές» (διάβαζε, τοκογλύφους) μοιάζει κομμάτι δύσκολο, ε;