Άλλος … (δανείζεται) και άλλος πληρώνει

Η παροιμία είναι παλιά, γιατί παλιά είναι αυτή η φάμπρικα που κάθε τόσο φτιασιδώνεται και εκσυγχρονίζεται.

ΔανειζόΜΑΣΤΕ με υψηλά επιτόκια γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ αναξιόπιστοι,

ΔανειζόΜΑΣΤΕ για να πληρώσουΜΕ τους τόκους των δανείων που πήραΜΕ,

ΜΑΣ βλέπουν σαν το μαύρο πρόβατο της ευρωζώνης,

Κάθε παιδί που γεννιέται ΧΡΩΣΤΑΕΙ 25.000 ευρώ !

Τα «Greek Statistics» είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ετούτα και άλλα σαν ετούτα βομβαρδίζουν ασταμάτητα τα αυτιά όλων εμάς των ονοματεπώνυμων (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…). Ξωπίσω, διεθνείς και εγχώριοι κοπρίτες (κοπρίτης = τρώει από ξένο ιδρώτα, αποπατεί και ...μιλάει), φαύλοι κάθε λογής (λαμόγια) και πατριδοκάπηλοι Ελληνάρες της συμφοράς επαναλαμβάνουν με μικρές παραλλαγές (τουλάχιστον τα τελευταία 35 χρόνια που θυμάμαι καλά) το ίδιο ποίημα με τίτλο «για το καλό της πατρίδας σφίξτε λίγο ακόμα το ζωνάρι». Πάντα εφευρίσκονται κάποιοι σοβαροί λόγοι, για να γίνεται το ποίημα επίκαιρο και πάντα υπάρχουν διαθέσιμοι δεκάδες καλοπληρωμένοι μαντατοφόροι που θα το απαγγείλουν, θα το αναπαραγάγουν ακατάπαυστα και θα το «εκλαϊκεύσουν» με σκοπό να το καταλάβει πιεστικά και πειστικά το πόπολο. Για να δέσει καλύτερα η συνταγή ρίχνουν μερικά αναθέματα στους αόρατους υπαίτιους, αλλά ταυτόχρονα απευθύνονται στο εθνικό φιλότιμο εξαγνίζοντας τα φορολογικά γιουρούσια, αφού σκοπούν στη σωτηρία της πατρίδας.

«Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θάρθουν» …

Η εξαιρετικά και διαχρονικά επικερδής επιχείρηση «εξοπλιστικές δαπάνες» ή, αλλιώς, «εξοπλιστικά προγράμματα» δικαιολογήθηκε για δεκαετίες με επίκληση του κινδύνου στα βόρεια σύνορα. Όταν (τι κρίμα!) χάθηκε ο κίνδυνος αυτός, βρήκατε τον κίνδυνο από την Ανατολή. Άμα τελειώσει κι αυτός κάποιον άλλο θα βρείτε.

Για να εκσυγχρονιστούμε(!) έπρεπε να κάνετε “μεγάλα έργα”. Και αυτά τα αδηφάγα μεγάλα έργα έχουν το ελάττωμα να μη τελειώνουν ποτέ. Κοντά σε αυτά κάνετε και χιλιάδες μικρά έργα, για να δουλεύει καλά η μηχανή.

Για να γίνουμε Ευρωπαίοι με βούλα πληρώνουμε όλοι εμείς οι ονοματεπώνυμοι (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε ...) ΦΠΑ και εισφορές στα κοινοτικά ταμεία, για να γυρίσουν κάποιες από αυτές πίσω σαν «κοινοτικά κονδύλια», ώστε να τα διαχειριστείτε για ...έργα ανάπτυξης, εκσυγχρονισμού, επιδοτήσεις και αποζημιώσεις.

Για να εκσυγχρονίσετε τις ΔΕΚΟ που φτιάχτηκαν με τα λεφτά των ονοματεπώνυμων (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε...), τις απαξιώνετε και μετά τις πουλάτε σε ευρωπαϊκά ολιγοπώλια και ανώνυμους «επενδυτές».

Για να «τιμήσετε» τους Ολυμπιακούς αγώνες στο τόπο που γεννήθηκαν (δεν γεννήθηκαν αυτοί οι Ολυμπιακοί…) οργανώσατε τους πιο ακριβούς Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν ή θα γίνουν ποτέ. Όμως τον λογαριασμό τον στείλατε, με το έτσι θέλω, να τον πληρώσουμε εμείς οι ονοματεπώνυμοι (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…). Βρέθηκαν μάλιστα μεταξύ μας και κάμποσοι «εθελοντές», γιατί πάλι έπαιξε η διέγερση του εθνικού φιλότιμου.

Το χειρότερο είναι που με το λέγε λέγε και με τη δύναμη της επανάληψης μέσω των μαζικών μαντατοφόρων που κατευθύνονται από σας (ή είναι κάποιοι από σας) φαίνεται πως έχει διαμορφωθεί στην μέση κοινή συνείδηση ένα βαθύ αίσθημα ενοχής μαζί με ένα συναίσθημα κατωτερότητας έναντι των Ευρωπαίων (καλά για τους Αμερικάνους υπάρχει περίπου σαν κληρονομικό), ενώ διατηρείται σε υψηλή διέγερση το εντελώς ανθρώπινο φοβικό σύνδρομο. Φτιάχνονται δηλαδή και συντηρούνται οι αναγκαίες συνθήκες, ώστε να μην αντιδρά σχεδόν κανείς. Να λουφάζει, να κοιτάει πώς θα σώσει το τομάρι του, να βλέπει στην πόρτα των πολιτικών γραφείων μια πιθανή σανίδα σωτηρίας, να προσεύχεται για να μη του συμβεί τίποτα χειρότερο και να περιμένει. Να περιμένει τι και από ποιους;
Το χειρότερο κι από αυτό το χειρότερο είναι που κάθε φορά μια νέα φουρνιά νεόκοπων Ελληναράδων, ενώ ψωμολυσσάει, συντάσσεται με τους κήρυκες της λιτότητας, τους κήρυκες της εθνικής υποτέλειας (γιατί περί αυτών, νομίζω, πρόκειται) και όχι απλώς υπερθεματίζει αλλά παπαγαλίζει, αδέξια αλλά με στόμφο, δίκην βαθύτατου γνώστη και πατριώτη, την ανάγκη για τη λήψη σκληρών μέτρων για να βγούΜΕ (!) από την κρίση.

Ποια κρίση όμως;

Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν δανειστήκαμε, αλλά δανειστήκατε και δανειστήκατε, επειδή φάγατε αυτά που εισπράξατε από μας τους ονοματεπώνυμους (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε...).

Δανειστήκατε και ξαναδανειστήκατε και θα ξαναδανειστείτε, αλλά τους τόκους και το κεφάλαιο τους πληρώνουμε εμείς οι ονοματεπώνυμοι (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…).

Δεν πουλήσαμε, αλλά πουλήσατε αυτά που φτιάχτηκαν από εισφορές των ονοματεπώνυμων (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…)

Δεν πτώχευσαν τα ταμεία μοναχά τους. Οι «ασφαλισμένοι» (αυτό είναι το πιο σύντομο, «μαύρο» ελληνικό ανέκδοτο) πλήρωναν με ζόρι και με το στανιό και εσείς παίξατε τα αποθεματικά στο τζόγο. Τώρα «δεν υπάρχει σάλιο» ε;

Τώρα φταίνε οι μισθοί του δημόσιου τομέα και η πολυκοσμία στο δημόσιο. Μπας και διορίστηκε κανένας δημόσιος υπάλληλος μόνος του; Ή μπας και μόνος όρισε το μισθό του; Τώρα φταίνε οι πολλές και οι πρόωρες συντάξεις, οπότε με τη «βελτίωση» του συστήματος υγείας θα αποδημήσουν γρήγορα πολλοί συνταξιούχοι και οι επόμενοι θα πάρουν σύνταξη, όταν θα έχουν παραγγείλει φέρετρο.

Όχι δεν έχω καμιά λύση (για σας). Δεν είναι η δουλειά μου άλλωστε. Αλλά νομίζω ότι «εσείς» οι εργολάβοι του μέλλοντος την έχετε κάπως άσχημα. Γιατί είναι παλιά η παροιμία ότι «άλλος … κι άλλος πληρώνει», αλλά πολύ πιο παλιά, αρχαία και σοφή, είναι η ρήση «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Η επαφή που έχετε με την πραγματικότητα μού μοιάζει σαν εκείνη της Μαρίας της Αντουανέτας (θυμάστε τι ακολούθησε). Οι ονοματεπώνυμοι λοιπόν στο σύνολό μας (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…) διαβιούμε ως μη έχοντες, οπότε δεν έχετε λαμβάνειν ούτε με το στανιό, χώρια που κάνα δυο εκατομμύρια είναι τελείως στην πείνα (ή, πιο κομψά, «κάτω από το όριο της φτώχειας»). Από την άλλη η «δημόσια νομενκλατούρα», τα τρωκτικά του δημόσιου χρήματος και οι εγχώριοι «επενδυτές», δεν έχουν μάθει να βάζουν το χέρι στην τσέπη τη δική τους αλλά των άλλων. Αυτοί να πάρουν περιμένουν όχι να δώσουν.

Ε, «εσείς» (ξέρετε ποιοι είστε και οι περισσότεροι από μας σας ξέρουνε ή, τουλάχιστον, σας υποπτεύονται), επειδή η ιστορία διδάσκει πως η πείνα είναι κακός σύμβουλος, επειδή η όλο και μεγαλύτερη πίεση που ασκείτε μπορεί να σπάσει τίποτα κοινωνικές βαλβίδες, ίσως πρέπει να παίξετε επειγόντως τηλεοπτικές σειρές εκτόνωσης με τίτλο «εξεταστικές επιτροπές σκανδάλων». Για ιντερμέτζο παίξτε τίποτα διάσημα διαζύγια ή γάμους, καλλιστεία, σαπουνόπερες και ποδόσφαιρο, μπόλικο ποδόσφαιρο. Βάλτε και ολίγη από «εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων» να καυγαδίζουν. Αλλά, καλού κακού μοιράστε κουπόνια φτώχειας – ελεημοσύνης (προσοχή όχι μόνο στους άνεργους, πεινάνε και πολλοί που εργάζονται) και οργανώστε μερικά συσσίτια. Υπάρχουν, άλλωστε, πολλά ληγμένα τρόφιμα κι είναι κρίμα να πάνε στράφι.