Συνωστισμός Σωτήρων

Γέμισε ο τόπος επίδοξους σωτήρες της Ελλάδας. Βρέχει ο ουρανός σωτήρες και καπεταναίους. Τι θέλουν όλοι τούτοι να σώσουν; Ποιον θέλουν να σώσουν και από ποιους; Και ξωπίσω τους οι προστάτες (κοινώς νταβατζήδες). Οι εγγυητές δηλαδή της σωτηρίας, κάτι Γάλλοι, Γερμανοί και άλλων εθνικοτήτων μεγαλόσχημοι. Τα ονόματα καμιά δεκαπενταριά ευρωνταβατζήδων τα ακούμε εκατό φορές τη μέρα. Τα ΄χουμε μάθει καλύτερα κι απ’ τα δικά μας. Γίναμε επιτέλους Ευρωπαίοι!

Κάθε μέρα εκτοξεύουν κομμάτια από τα σχέδια σωτηρίας. Βαριά κομμάτια που χτυπάνε κατακέφαλα τον πολύ κόσμο και τον αφήνουνε ξερό.

Βγαίνει ο ένας καπετάνιος (όχι, δεν φοράει στολή) και με ύφος 10 καρδιναλίων αμολάει την τρανταχτή κοτσάνα πως η Ελλάδα είναι Τιτανικός ! (δηλαδή πάει για τον πάτο) και περίπου δηλώνει ότι έχει τη συνταγή για να αλλάξει ρότα ο Τιτανικός (η Ελλάδα δηλαδή) και να σωθεί. Τέτοια μαεστρία! Μιλάμε για μεγάλο τιμονιέρη! Βέβαια όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση έχει και ο Τιτανικός με την Ελλάδα. Γιατί για βάρκα με πανί μιλάμε και ο περί ου λόγος καπετάνιος (εκλεγμένος, δε λέω) δεν είναι παρά προσωρινός βοηθός προσωρινού βαρκάρη.

Βγαίνει μετά ο βαρκάρης και λέει με ύφος βαθιάς περισυλλογής ότι μόλις «χάσαμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας» (επειδή θα αποφασίζουν άλλοι για «μας»). Αλλά για να χάσεις κάτι προϋπόθεση είναι να το έχεις. Δεν νομίζω λοιπόν πως το είχαμε, άρα δεν το χάσαμε. Όμως το ζουμί σ’ αυτό το μικροψεματάκι μάλλον ήταν παρακάτω, γιατί αμέσως μετά ο βαρκάρης (εκλεγμένος δημοκρατικά, δε λέω) συμπλήρωσε ότι «με σχέδιο και θυσίες του ελληνικού λαού θα το πάρουμε πίσω». Επιχείρησε έτσι να χτυπήσει μια από τις πιο ευαίσθητες χορδές του μέσου ανθρώπου, τον πατριωτισμό. Δηλαδή σε απλά ελληνικά, είπε, για την Ελλάδα ρε γαμώτο (!) να ζοριστούμε, να ματώσουμε, να πεινάσουμε (εμείς, εννοείται, οι πολλοί, οι ονοματεπώνυμοι που είμαστε κοντά 11 εκατομμύρια, όχι οι άλλοι οι λίγοι) .

Βγαίνουν ξοπίσω τους και οι νταβατζήδες με την πιο σινιέ εκδοχή του «επιτηρητή» και δίνουν διαβεβαιώσεις στήριξης, αν είμαστε καλά παιδιά. Στήριξη σημαίνει στη γλώσσα των νταβατζήδων πάρτε δανεικά και αγοράστε από μας αεροπλάνα και βαπόρια. Δηλαδή, τι έχεις Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα. Όμως αυτό το «ό,τι είχα πάντα» καθόλου τυχαίο και συμπτωματικό δεν είναι. Εντελώς συγκεκριμένες και μεθοδικά επιλεγμένες πολιτικές οδήγησαν την Ελλάδα σε μια μόνιμη κατάσταση οικονομικής εξάρτησης, μονίμως αυξανόμενης. Σε μια κατάσταση που σε συνθήκες ενωμένης Ευρώπης και παγκοσμιοποίησης της οικονομίας δημιουργούν περιβάλλον υποτέλειας για το κρατικό ταμείο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), περιβάλλον εξαιρετικής κερδοφορίας (και) για τους εγχώριους ολιγάρχες και συνθήκες οικονομικής πίεσης για τους υπηκόους της χώρας, συνθήκες που φτάνουν ή ξεπερνούν τα όρια πραγματικής φτώχειας για το ένα τέταρτο του πληθυσμού τουλάχιστον. Είναι σαφές ότι οι επιλογές αυτές έγιναν (ή υιοθετήθηκαν) και υλοποιήθηκαν από αιρετό ελληνικό πολιτικό προσωπικό και κατά τούτο είχαν την τυπική δημοκρατική νομιμοποίηση. Οι επιλογές αυτές είναι που έφεραν τις «αγορές» στη θέση του απόλυτου διαχειριστή του οικονομικού μέλλοντος της Ελλάδας.

Με αυτά και με τα άλλα σύμπας ο κόσμος των ονοματεπώνυμων (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε..) άλλος λιγότερο κι άλλος παραπάνω έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε στα ζόρια ή νιώθουμε πως μας ζώνουνε τα φίδια (ναι τα φίδια). Μου μοιάζει κιόλας πολύ πιθανό ότι σε ένα μεγάλο μέρος αυτού που λέμε μέσος όρος (κοινωνικής) συνείδησης έχει εγκατασταθεί ένα αίσθημα ενοχής ή συνενοχής σε τέτοιο βαθμό που αποκλείει γενικευμένη αντίδραση στην επέλαση των σωτήρων και των σχεδίων σωτηρίας. Έχω την εντύπωση πως η διατεταγμένη και συντεταγμένη χρήση των μέσων μαζικής προπαγάνδας κατάφερε να ενοχοποιήσει το μέσο άνθρωπο για το κατάντημα της λεγόμενης ελληνικής οικονομίας (οι πολιτικάντικοι διορισμοί, οι επιδοτήσεις, οι αποζημιώσεις, τα αναπτυξιακά προγράμματα και γενικώς το τζάμπα χρήμα έκαναν καλή δουλειά). Κατάφερε να κρύψει την αλήθεια και, στο μέτρο που δεν μπόρεσε να την κρύψει, την πρόβαλε σαν εκτονωτικό θέαμα ή life style.

Ότι οι διαπιστώσεις και οι κριτικές, όσο σωστές και να είναι, ελάχιστα προσφέρουν δεν είναι έξω από τη προσοχή μου. Ότι το να κουβεντιάζουμε για τα τεκταινόμενα σαν θεατές επίσης πουθενά δε βγάζει. Αλλά πάλι το «τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής» που είπε ο ποιητής δεν φαίνεται να κυοφορείται. Ωστόσο μια βουτιά στην ιστορία δείχνει πως, σε συνθήκες σαν αυτές που έρχονται, ένα ανεμογκάστρι δεν μπορεί να αποκλείεται …