Το δεύτερο ημίχρονο

Το «πρώτο ημίχρονο» ξεκίνησε με τη ρήση του Σωτήρα Β΄, ότι «λεφτά υπάρχουν» και έληξε με ρήσεις (δικές του επίσης) του τύπου «ματώσαμε», «οι θυσίες του ελληνικού λαού» «απωλέσαμε μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας» και την ανατριχιαστική ρήση «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα». Σε γενικές γραμμές αντιλαμβάνομαι πως στο «πρώτο ημίχρονο» ένα ποσοστό του πληθυσμού πάνω από το 40% έχει περιέλθει σε συνθήκες φτωχοποίησης ή απόλυτης φτώχειας, για ένα αντίστοιχο τμήμα πληθυσμού η ζωή έγινε δυσκολότερη και αβέβαιη, ενώ για ένα 20% περίπου είτε δεν υπήρξε κάποια μεταβολή ή αν υπήρξε ήταν βελτίωση εισοδήματος και αύξηση καταθέσεων.

Οι κατά Καλλικράτη εκλογές έδωσαν μια καλή ευκαιρία σε ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα να επικεντρώσουν τη δραστηριότητά τους σε προεκλογική ρητορεία και προεκλογικούς αγώνες δημιουργώντας, κατά την άποψή μου, αντιφατικές ψευδαισθήσεις σε πολύ κόσμο. Έδωσαν επίσης ένα σοβαρό άλλοθι στους επαγγελματίες ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος να φορέσουν για κάμποσο καιρό την επίσημη στολή του κοινωνικού εταίρου και να συνδιαλέγονται με τους άλλους κοινωνικούς εταίρους και τις πολιτικές ηγεσίες αλλά πάντως όχι με εκείνους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.

Έχω συνοπτικά σημειώσει την εκτίμησή μου πως οι κατά Καλλικράτη εκλογές δρομολογούν πιθανότατα πολύ σοβαρότερες από τις προφανείς εξελίξεις, δηλαδή δρομολογούν τη διάλυση της Ελλάδας ως ενιαίας χώρας. Η εκτίμηση αυτή (έστω και ως εκτίμηση) αποτελεί για μένα επαρκέστατο λόγο για αποχή από τις συγκεκριμένες εκλογές – γιατί νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί ακόμα – ωστόσο θεωρώ βέβαιο ότι η αποχή από τις εκλογές του Καλλικράτη στην καλύτερη περίπτωση θα είναι απλώς αυξημένη και όχι σε βαθμό που να αιτιολογεί εκτιμήσεις περί πλειοψηφικής απόρριψης του εγκατεστημένου πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης. Οι πολίτες - ψηφοφόροι θα σταθούν στις ουρές για να ψηφίσουν μνημόνιους, αντιμνημόνιους, λαϊκοσυσπειρωτικούς ή άλλους συνδυασμούς υποψηφίων, δίχως καν να έχουν στη σκέψη τους πως η συμμετοχή τους αυτή συνιστά πρώτα και πάνω από όλα ψήφο αποδοχής του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος που έχει ακέραιη την ευθύνη για το σημερινό κατάντημα και προετοιμάζει μεγαλύτερα δεινά για το λαό και τη χώρα.

Έχω απόλυτη πεποίθηση πως οι εκλογές αυτές δεν πρόκειται να αλλάξουν κάτι επί της ουσίας. Δηλαδή το οποιοδήποτε αποτέλεσμα, ακόμα και το πιο απίθανο, δεν πρόκειται να επηρεάσει τη ρότα πλεύσης της χώρας. Είτε πάρει ψήφο εμπιστοσύνης ο Σωτήρας ο Β΄ είτε πάρει ψήφο αποδοκιμασίας, η ρότα θα μείνει ίδια. Το πολύ που μπορεί να συμβεί είναι κάποιες μεταβολές στη διαχείριση του συστήματος. Μπορεί, για παράδειγμα, να προκηρυχτούν εκλογές κοινοβουλευτικές, μπορεί να μπουν στο παιχνίδι οι εφεδρείες, μπορεί να δημιουργηθούν συμμαχικά σχήματα διακυβέρνησης. Μέχρι και συμμαχική κυβέρνηση «εθνικής ενότητας - σωτηρίας» μπορεί να προκύψει. Καμιά από αυτές τις εκδοχές δεν βλέπω να δημιουργεί την παραμικρή μεταβολή στη διαδικασία φτωχοποίησης του λαού και την πλήρη οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας. Εξάρτηση όχι γενικά και αόριστα αλλά πολύ συγκεκριμένη, γιατί ισχυρίζομαι ότι έχω αντιληφθεί τι έχουν σχεδιάσει για το δεύτερο ημίχρονο εκείνοι που έστησαν το ματς. Έχουν επίσης σχεδιάσει και τις εναλλακτικές τους λύσεις, γιατί παίζουν μόνο για να κερδίσουν.

Νομίζω λοιπόν πως στο επόμενο δωδεκάμηνο (το πολύ) στόχος είναι να δημιουργηθεί γενική και συγκεκριμένη υποτίμηση της εργασίας, ακραία συγκεντροποίηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και πλήρης εξαγορά (ιδιωτικοποίηση) της δημόσιας περιουσίας. Η εκπλήρωση αυτών των τριών στόχων συνθέτει το απαραίτητο περιβάλλον για να υλοποιηθούν οι μεσομακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί της τριάδας των σωτήρων και όσων αυτή εκπροσωπεί. Στόχοι που είμαι βέβαιος πως είναι και γεωπολιτικοί.

Συνοπτικά νομίζω πως στο «δεύτερο ημίχρονο» θα πρέπει να περιμένει κανείς τουλάχιστον:

· Τα μεροκάματα να πάνε στα 25 με 30 ευρώ το πολύ.

· Οι μισθοί σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα γύρω στα 600 με 650 ευρώ.

· Να καταργηθούν κάθε λογής συλλογικές συμβάσεις και να ακυρωθούν κώδικες, κανονισμοί, νομοθεσία κτλ., στο βαθμό που συνιστούν προστατευτικό πλέγμα για την εργασία είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα.

· Η ανεργία να ανέβει επίσημα κοντά στο 20 % και να παραμείνει εκεί σαν απόλυτη ασφαλιστική δικλείδα για τον ασφυκτικό έλεγχο της αγοράς εργασίας.

· Ο δημόσιος τομέας να αποψιλωθεί από προσωπικό και υπηρεσίες σε βαθμό που το σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο να μειωθεί σταδιακά, ώστε να κατέβει περίπου στις 500 χιλιάδες.

· Ο τομέας εμπορίου και ο τομέας υπηρεσιών (συμπεριλαμβανομένου μακροπρόθεσμα και του τουρισμού) να οδηγηθούν σε ακραία συγκεντροποίηση με τη δημιουργία (συγχωνεύσεις, εξαγορές, πτωχεύσεις) μεγάλων μονάδων, επιχειρήσεων υπηρεσιών, πολυκαταστημάτων κτλ. και ταυτόχρονα να κλείσουν εκατοντάδες χιλιάδες μικρές, μεσαίες αλλά και μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις.

· Ο χάρτης ιδιοκατοίκησης να ανατραπεί πλήρως κατά τρόπο που ιδιοκατοίκηση να γίνει είτε ασύμφορη είτε αδύνατη.

· Η αγροτική παραγωγή να στερηθεί οποιαδήποτε ενίσχυση, να τσακιστεί από τις εισαγωγές και οι αγρότες παραγωγοί να στερηθούν αντικειμενικά κάθε δυνατότητα απευθείας πώλησης των προϊόντων τους ακόμα και στις λαϊκές αγορές.

· Να αλλάξει ο χάρτης των ελεύθερων λεγόμενων επαγγελμάτων, βγάζοντας στο περιθώριο μερικές χιλιάδες επαγγελματίες συμπεριλαμβανομένων και αρκετών με επιστημονικές ειδικότητες (δικηγόροι, οδοντογιατροί, φαρμακοποιοί κτλ.).

· Ενέργεια, μεταφορές, επικοινωνίες και στρατηγικές υποδομές (λιμάνια, αεροδρόμια, δίκτυα κτλ.) να περάσουν στον έλεγχο διεθνών «επενδυτών».

Δεν αποκλείω μάλιστα εκτός από αυτές τις μεταβολές να επιχειρηθεί και η εκχώρηση σημαντικών λειτουργιών - υπηρεσιών του δημοσίου (λόγου χάρη η είσπραξη φόρων ή ο υπολογισμός συντάξεων) σε ευρωπαϊκούς οίκους που διαθέτουν τεχνογνωσία , ενώ θεωρώ βέβαιο ότι η διαχείριση των οικονομικών της χώρας θα περάσει στον απόλυτο έλεγχο των «συμμάχων» δανειστών και «σωτήρων».

Αυτά σε γενικές γραμμές αντιλαμβάνομαι πως είναι σχεδιασμένα για το «δεύτερο ημίχρονο» του στημένου παιχνιδιού. Οι πιθανότητες επιτυχίας τους μου φαίνονται εξαιρετικά μεγάλες, αφού αφενός μεν το πολιτικό κατεστημένο (ο καθένας με τον τρόπο του) τα υπηρετεί ή τα διευκολύνει, ενώ ένα σφικτός και καλά ελεγχόμενος μηχανισμός προπαγάνδας και ύπνωσης έχει προς το παρόν αποχαυνώσει ή παραπλανήσει τον περισσότερο κόσμο.

Αν διαβάζω καλά την πραγματικότητα, τότε οι πιθανότητες συγκροτημένης και αποτελεσματικής αντίδρασης σ’ αυτά τα αμέσως μελλούμενα φαίνονται πολύ χλωμές. Ατυχώς

- τα γήπεδα γεμίζουν με χιλιάδες νέους που εξαντλούν τη μαχητικότητά τους σε συνθήματα και άλλα «επιχειρήματα» για την υπεράσπιση της «ιδεολογίας» μιας ομάδας δηλαδή μιας καλοστημένης κερδοφόρας μηχανής.

- το «φατσοβιβλίο» και οι άλλες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης κατακλύζονται από δεκάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους που στο σύνολό τους περιφέρουν επιδεικνυόμενη μια απίστευτη κενότητα, ανταλλάσσοντας μηνύματα ανθυποκουλτούρας, σαχλοτραγουδάκια, βιντεοπαιχνίδια, προβληματισμό επιπέδου «άσπρη πέτρα ξέξασπρη» (που εκφράζεται με 500 λέξεις οι μισές από τις οποίες είναι φτηνιάρικοι νεολογισμοί) και φωτογραφίες ομορφιάς ή μαγκιάς.

- τα τηλεπαιχνίδια, τα live show (από μαγειρική και μόδα μέχρι big brother) και οι εκτονωτικοί διασκεδαστές έχουν αναλάβει εργολαβικά τη μαζική πλύση εγκεφάλου και τη φθορά των συνειδήσεων.

- ο τζόγος τείνει μεταλλαχτεί από συνήθεια σε όραμα.

Ατυχώς δεν είμαι, για την ώρα, αισιόδοξος.

Άλλωστε, όπως έγραψα σε προηγούμενο σημείωμα, έχω τη βεβαιότητα πως οι αρχιτέκτονες του μέλλοντος των ανθρώπων αυτού τόπου έχουν σχεδιάσει καλές άμυνες για να προλάβουν ενδεχόμενα εκδήλωσης αντιδράσεων. Νομίζω πως στα σχέδιά τους είναι η δημιουργία ενός ιστού απορρόφησης του ενδεχομένου αντιδράσεων, κυρίως μέσω της θεσμοθέτησης ελάχιστου «εγγυημένου εισοδήματος» που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του «κοινωνικού κράτους», όπως λέει ο Σωτήρας ο Β΄. Η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος μπορεί να βαφτιστεί «κοινωνικό κράτος» μέσω της θεσμοθέτησης ενιαίας σύνταξης 350 ευρώ και της πρόσβασης στο διαλυμένο σύστημα υγείας με εισιτήριο 3 ευρώ και με μέγιστη προσδοκία ένα ράντζο και λίγες ασπιρίνες. Το ίδιο, η ανεργία μπορεί να βαφτιστεί «κοινωνικό κράτος» μέσω της παροχής για απεριόριστο χρόνο ενός επιδόματος ανεργίας 350 ευρώ. Λεφτά για αυτού του τύπου «κοινωνικό κράτος» υπάρχουν απεριόριστα, αρκεί η ανεργία να είναι γύρω στο 20%, οι μισθοί στα 600, τα μεροκάματα στα 30 ώστε η ολιγαρχία να κάνει κουμάντο δίχως να απειλείται.