Μεταξύ κατεργαρέων (...ομερτά)

Οι πρώτες κατά Καλλικράτη εκλογές πέρασαν στην ιστορία και κάτι μου λέει ότι μπορεί να ήταν και οι τελευταίες (κατά Καλλικράτη). Μαζί με αυτές νομίζω ότι θα περάσουν στην ιστορία και ΟΛΟΙ όσοι συμμετείχαν. Αργά ή γρήγορα θα γίνει αντιληπτό ότι όσοι πολιτικοί σχηματισμοί πήραν μέρος στις εκλογές αυτές συνήργησαν σε δύο τουλάχιστον ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΑΠΑΤΕΣ κατά του λαού και της χώρας.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΤΗ είναι το γεγονός πως ΟΛΟΙ μπήκαν σ' αυτές τις εκλογές χωρίς πολιτικές θέσεις γι' αυτό καθεαυτό το σχέδιο Καλλικράτη. Είτε συνειδητά είτε από πολιτική μυωπία απέφυγαν να ανοίξουν ένα διάλογο ουσίας που θα μπορούσε να αναδείξει, μεταξύ άλλων, πως το συγκεκριμένο σχέδιο μπορεί να αποτελέσει τον δούρειο ίππο για τη διάλυση της χώρας, κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι πιθανό στα όρια της βεβαιότητας.
Ομολογώ πως περίμενα ότι, έστω και προσχηματικά, αυτή η εκδοχή θα περιγραφόταν κατά κάποιον τρόπο και θα εξορκιζόταν, γιατί θεωρώ παντελώς απίθανο να μην είχε τεθεί στην ατζέντα των εσωτερικών συζητήσεων κάποιων τουλάχιστον πολιτικών σχηματισμών. Προσωπικά δεν διατηρώ πλέον την ελάχιστη επιφύλαξη πως το σχέδιο Καλλικράτης – που βέβαια δεν αποτελεί φαεινή ιδέα του (δεν θυμάμαι πως τον λένε) υπουργού εσωτερικών και των συμβούλων του – είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι του παζλ της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που ευαγγελίζεται ο Σωτήρας ο Β΄.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΑΤΗ είναι το γεγονός πως ΟΛΟΙ προσπάθησαν να στρέψουν (και το κατάφεραν) τον προεκλογικό «διάλογο» (δηλαδή τους μονολόγους προπαγάνδας) στα περί μνημονίου, είτε υπέρ, με ή χωρίς επιφυλάξεις, είτε κατά είτε υποστηρίζοντας ολική ανατροπή και ακύρωση. Παρά ταύτα ΚΑΝΕΙΣ δεν περιέγραψε με δύο απλές κουβέντες την ουσία αυτού του μνημονίου, ώστε να καταλάβει όλος ο κόσμος για τι πράγμα πρόκειται. ΟΛΟΙ εξάντλησαν την κουβέντα στο ποιος φταίει και στο ποιος δεν φταίει, στο ποιος φταίει παραπάνω και ποιος λιγότερο, στο ποιος έφαγε περισσότερα, λιγότερα ή καθόλου, στους κακούς τοκογλύφους που «μας» πίνουν το αίμα, στις κακές τράπεζες που κερδοσκοπούν και τα συναφή. Αλλά ξέχασαν να πουν πως η ουσία του μνημονίου είναι η μετατροπή των κρατικών δανείων από ελεύθερα σε ενυπόθηκα. Παρέλειψαν να εξηγήσουν δηλαδή ότι με το μνημόνιο υποθηκεύτηκε όλη η δημόσια περιουσία, δηλαδή η περιουσία (ό,τι έχει απομείνει) του ελληνικού λαού. Παρέλειψαν να εξηγήσουν ότι αυτή η υποθήκη συνιστά πλήρη παραχώρηση της διακυβέρνησης της χώρας (άρα ουσιαστική παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας) στους δανειστές. Οι «δανειστές» κάνουν πλέον το πολιτικό κουμάντο της χώρας και όχι η (κακήν κακώς) εκλεγμένη κυβέρνηση.

Αλήθεια, γιατί ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ δεν παρουσίασε έναν κατάλογο με τα ονόματα (επωνυμίες) των δανειστών και δίπλα το πόσα «χρωστάμε» στον καθένα; Δεν ξέρουν; Αποκλείεται να μην ξέρουν οι σημερινοί και οι χτεσινοί κυβερνώντες. Αν οι υπόλοιποι δεν ξέρουν, γιατί δεν διατύπωσαν αίτημα καταγραφής και προβολής αυτής της τόσο συγκεκριμένης εικόνας στον ελληνικό λαό; Οι «δανειστές» έχουν επωνυμίες, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Τώρα έχουν και την Ελλάδα στο πιάτο.

Ασφαλώς δεν είχα την αυταπάτη πως κάποιο από τα κυβερνητικά κόμματα ή τα αποκόμματά τους θα μπορούσε να θέσει αυτά τα ζητήματα, γιατί είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι ηγετικές τους ομάδες και οι ηγετικοί τους μηχανισμοί είναι πολιτικά ενεργούμενα για λογαριασμό διεθνών συμφερόντων ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, χατζηαβάτηδες αυτών των συμφερόντων (δεν κάνει διαφορά στο αποτέλεσμα). Είχα ωστόσο την ελπίδα (εν τέλει αυταπάτη) ότι τα ζητήματα αυτά θα τεθούν από το σύνολο της αριστεράς. Ωστόσο η ελληνική αριστερά περιόρισε τον διάλογο στο ζήτημα της διαχείρισης του Καλλικράτη και της ρητορείας για ανατροπή του μνημονίου αντιμετωπίζοντάς το περίπου σαν μεταφυσική κατάσταση. Η στάση της αυτή νομίζω ότι μπορεί να αποτελέσει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου των φορέων της, τουλάχιστον υπό την έννοια της συρρίκνωσής τους σε ένα μονοψήφιο αριθμό εκλογικής (και μόνο) επιρροής, και τη ληξιαρχική πράξη γέννησης μιας νέας αριστεράς με πραγματικά αντισυστημικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά. Μιας αριστεράς που δεν θα ρητορεύει πως είναι απέναντι, αλλά θα στέκεται ΑΠΕΝΑΝΤΙ. Πού το βασίζω αυτό, ε; Το βασίζω στις συνθήκες αυτής της πρωτοφανούς στα μεταπολεμικά χρονικά οικονομικής κρίσης που έχει ήδη οδηγήσει στην ανεργία πάνω από 500 χιλιάδες κόσμο μέσα σε ένα χρόνο, που στο ίδιο χρονικό διάστημα έχει φτωχοποιήσει πάνω από 4 εκατομμύρια κόσμο, έχει διασπείρει ανείπωτη ανασφάλεια σε όλους τους μισθωτούς και τους μεροκαματιάρηδες, έχει οδηγήσει σε απελπισία όλους σχεδόν τους μικρομεσαίους επαγγελματίες και επιχειρηματίες και, εν τέλει, έχει δημιουργήσει μια κατάσταση πλήρους, γενικευμένης και αγωνιώδους ανασφάλειας για το αύριο. Όταν λοιπόν μέσα σ' αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες τα αριστερά αποκόμματα μετράνε τα κουκιά τους, για να δούνε αν θα μπούνε στη βουλή στις επόμενες εκλογές, και το ιστορικό κόμμα της αριστεράς επιχαίρει, γιατί ανέβασε την εκλογική ισχύ του κατά 75 χιλιάδες ψήφους τη στιγμή που απείχαν 2 εκατομμύρια παραπάνω από τις εκλογές (σε σύγκριση με τις προηγούμενες), μάλλον είναι βάσιμη η υπόθεση πως η ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ γεννιέται ή, στη χειρότερη των περιπτώσεων, ότι οι συνθήκες είναι ώριμες για τη δημιουργία της.

Δεν δηλώνω αισιόδοξος, αλλά έχω την εκτίμηση πως το καθεστώς ξέμεινε από εφεδρείες και δεν μπορεί να πάει μακριά. Επιστράτευσε ήδη «αδιάφθορους» και «άφθαρτους», επιστράτευσε τηλεαστέρες, ποδοσφαιριστές, μεγαλοδημοσιογράφους, καλαφατισμένους πράκτορες τηλεοπτικής σάρκας, επιστρατεύει τώρα και τους επιλεκτικώς διαφωνούντες, βοηθώντας τους να φτιάξουν κάποια νέα αποκόμματα. Φαίνεται λοιπόν πως αυτές είναι όλες κι όλες οι εφεδρείες που διαθέτει, αλλά η στάση που ο κόσμος τήρησε στις προχτεσινές εκλογές, η στάση που γενικά διαμορφώνει όλο και περισσότερος κόσμος απέναντι στο καθεστώς δείχνει ότι δεν περνάει πλέον η μπογιά τους. Και το πρόβλημα της χώρας που τεχνηέντως παρουσιάζεται από το καθεστώς και το πολιτικό σύστημα ως οικονομικό είναι πρωτίστως πολιτικό και απαιτεί λύση πολιτική…