Τα τρακτέρ στα μπλόκα, οι αγρότες στην πείνα και η ΚΑΠ στις Βρυξέλλες

Δεν μου πέφτει λόγος για τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Σαν (και) αγρότης με τους αγρότες είμαι, είτε με μπλόκα και κλειστούς δρόμους είτε δίχως μπλόκα. Αλλά οι αγρότες με ποιόν είναι; Και οι αγρότες στα μπλόκα τι καπέλα φοράνε; Σαν γαλαζοπρασινοκόκκινα μου φαίνονται.

Δεν μου πέφτει λόγος να κρίνω τον πολιτικό σχηματισμό που κυβερνούσε μέχρι πριν από λίγο και κείνον που τώρα κυβερνάει. Δεν είχαν λεφτά να δώσουν στους αγρότες γιατί τα ξόδεψαν στα Χρηματιστήρια, στα Ομόλογα, στα Βατοπέδια, στις Μίζες, στις Ζήμενς, στις Βίλες και σε άλλους τομείς ανάπτυξης, οπότε δεν περίσσεψαν για τους αγρότες.

Δεν μου πέφτει πάλι λόγος να κρίνω τους σχηματισμούς που δηλώνουν μονίμως «στο πλευρό της μικρής και μεσαίας αγροτιάς» και που έχουν αναγάγει σε επαναστατικές θέσεις την «τιμή ασφαλείας» και τη «διατίμηση».

Αλλά μπορώ να πω αυτό που πολύς κόσμος καταλαβαίνει: Τα τρακτέρ θα φύγουν από τα μπλόκα, οι αγρότες θα συνεχίσουν να πεινάνε και η αγροτική πολιτική θα συνεχίσει να καθορίζεται στις Βρυξέλλες. Θα ανακοινωθούν, πάλι, κάποια κονδύλια για Αποζημιώσεις, Αναδιαρθρώσεις και Επιδοτήσεις. Θα αρχίσει μια ακόμα «διαβούλευση» για το αγροτικό ζήτημα, ενώ οι τιμές παραγωγών θα μείνουν παγωμένες και οι τιμές για τους καταναλωτές όλο και θα τσιμπάνε κατιτίς.

Από τα λίγα που ξέρω έχω τη γνώμη ότι το πρόβλημα των αγροτικών προϊόντων έχει ρίζες 30 περίπου χρόνια πίσω. Στην μετά το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» εποχή, στην εποχή που το «ΟΧΙ στην ένταξη» έγινε «ΟΧΙ στις συνέπειες της ένταξης». Η λεγόμενη «κρατική παρέμβαση» στις τιμές απήλθε, οι γεωργικοί συνεταιρισμοί μετατράπηκαν σε παραρτήματα πολιτικών γραφείων διαχειριστές κονδυλίων και προγραμμάτων, τα προγράμματα αναδιάρθρωσης χρησιμοποιήθηκαν για το ξεπάτωμα των παραδοσιακών πετυχημένων καλλιεργειών με δέλεαρ τζάμπα χρήμα, τα προγράμματα βιολογικής καλλιέργειας επίσης με τον ίδιο στόχο και τον ίδιο τρόπο, οι αποζημιώσεις χρησιμοποιήθηκαν για εκμαυλισμό και οι χωματερές απορρόφησαν δεκάδες εκατομμύρια, ενώ την τελευταία 20ετία η γενικευμένη χρήση των οικονομικών μεταναστών σαν εργατών γης με μεροκάματα 15-25 € έκανε κάμποσους μικρομεσαίους αγρότες να νιώσουν αντί ξωμάχοι «μπόσηδες».

Κοντά σ’ αυτά αναπτύχθηκε και η θεωρία της βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας δηλαδή του Τουρισμού (!). Η μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου πολιτική – οικονομική απάτη της περιόδου της μεταπολίτευσης. Δεν είναι που γέμισε η Ελλάδα με τουριστικές μονάδες οι οποίες δίνουν ένα προϊόν που η ελληνικότητά του δεν νοιώθει καθόλου θιγμένη όταν προσφέρει ως χοροθέαμα «το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» και τα «παιδιά του Πειραιά» με φουστανελοφόρους χορευτές – τσολιάδες, δεν είναι που γέμισε ο τόπος με νοικιαζόμενα κοτέτσια, βλαχομπάρ και πισίνες δίπλα στη θάλασσα, δεν είναι που τσιμεντοποιήθηκε και περιφράχτηκε κάθε προσβάσιμη παραλία και το σκουπίδι πάει σύννεφο. Είναι που μπήκαν στο παιχνίδι και οι αγρότες ! Αγροτουρισμός !!!

Από καμιά πηγή δεν μπόρεσα να μάθω με κάποια σχετική ακρίβεια πόσα εκατομμύρια € με τη μέθοδο των «επιδοτούμενων προγραμμάτων ανάπτυξης» ΦΑΓΩΘΗΚΑΝ στο παραμύθι του αγροτουρισμού. Τα πετρόκτιστα έγιναν «ξενώνες», τα κατώγια «κελάρια» και «εργαστήρια», τα χάνια «ιππικές μονάδες» και οι στρούγκες τουριστικές ατραξιόν. Γέμισε ο κόσμος «παραδοσιακά» γλυκά κουταλιού, «παραδοσιακά» ζυμαρικά, «παραδοσιακά» υφαντά, «παραδοσιακά» βότανα και άλλα «παραδοσιακά» με υλικά και εργαλεία εισαγόμενα. Όμως όλα αυτά τα «παραδοσιακά» δεν έχουν καμία διέξοδο στην αγορά. Μικρές απούλητες παραγωγές από ανθρώπους που παράτησαν τη γη αγοράζοντας το όνειρο του επαγγελματία με τα εύκολα λεφτά.

Με τούτα και με κείνα ο αγροτικός τομέας από στυλοβάτης της ελληνικής οικονομίας κατέληξε σε φτωχό συγγενή, αν όχι σε συγγενή επαίτη. Η Ελλάδα δεν είναι (πλέον) αγροτική χώρα !!! Ο αγροτικός τομέας αντιπροσωπεύει μονοψήφιο αριθμό στο ΑΕΠ και οι εργαζόμενοι στον αγροτικό τομέα δεν αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 7-8% του ενεργού ελληνικού πληθυσμού. Διάφορες στατιστικές συγκλίνουν στο ότι μόνο κατά το 2009 δημιουργήθηκαν περίπου 100 χιλιάδες νέοι άνεργοι στις αγροτικές περιοχές.

Τα τρακτέρ θα φύγουν από τα μπλόκα, οι αγρότες θα συνεχίσουν να πεινάνε και η ΚΑΠ θα μείνει στις Βρυξέλλες. Με εκμεταλλεύσεις 20 και 30 στρεμμάτων, με αγρότες αφημένους στην αμάθεια και στην επιδεξιότητα των πολιτευτών, δίχως προγράμματα εκπαίδευσης και δημιουργίας υποδομών και με συνεταιρισμούς διαχειριστές επιδοτήσεων αντί επιχειρηματίες, δίχως εθνική στρατηγική για τα προϊόντα του αγροτικού τομέα, είναι σίγουρο ότι όσα αναθέματα και να γίνουν στους μεσάζοντες η κατάσταση δεν αλλάζει στο καλύτερο ούτε για τους παραγωγούς ούτε για τους καταναλωτές. Σήμερα η Ελλάδα εισάγει τα διπλάσια αγροτικά προϊόντα από όσα εξάγει και, κατά πως φαίνεται, σε μερικά χρόνια θα τα εισάγει σχεδόν όλα, αλλά δεν θα μπορούν να τα αγοράσουν όλοι…