Η υποκουλτούρα της ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ

Επειδή δεν μπορεί να πιθανολογηθεί η ύπαρξη τόσο μεγάλης ποσότητας ΒΛΑΚΕΙΑΣ, σε τόσο πολλούς ανθρώπους, με τόσο ψηλά καπέλα και τόσα μεταπτυχιακά στο Χάρβαρντ, ώστε να δικαιολογείται το μέτρο περί αποδείξεων για τον προσδιορισμό του αφορολόγητου εισοδήματος και την «πάταξη της φοροδιαφυγής», είναι απολύτως λογική η υπόθεση πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Προσωπικά, με ενδιαφέρει από ελάχιστα έως καθόλου αν θα ισχύσει το μέτρο, γιατί δεν πρόκειται να μαζέψω καμία απόδειξη. Θα συνεχίσω να πετάω στα σκουπίδια οποιαδήποτε απόδειξη από οποιοδήποτε μαγαζί, όπως θα συνεχίσω να καταβάλω τον οβολό μου στα συχνά-πυκνά διόδια δίχως να περιμένω να πάρω ρέστα και απόδειξη, σε γνώση μου βεβαίως ότι ως φορολογούμενος πολίτης-υποζύγιο θα κληθώ να πληρώσω αυξημένο μπουγιουρντί στην εφορία. Εννοείται ότι δεν συστήνω αυτή τη συμπεριφορά – ούτε κάποια άλλη – γιατί δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Αυτό είναι δουλειά εκείνων που με τον άλφα η τον βήτα τρόπο ανακατώνονται στα κοινά ή ανακατώνουν τα κοινά. Αλλά, όταν, ως άνθρωπος του επιχειρείν, με τη χρήση πάμφθηνης τεχνολογίας έχω ευνοήσει την παραγωγή εξαιρετικά απλών λύσεων που δεν μειώνουν απλώς, αλλά εξαφανίζουν το χαρτί ως μέσο αποτύπωσης και κυκλοφορίας της πληροφορίας (ναι, σε ένα λογιστήριο που διαχειρίζεται χιλιάδες παραστατικά δεν υπάρχει ούτε ένα χαρτί ούτε ένα ντοσιέ, μόνο υπολογιστές υπάρχουν), ασφαλώς και με βάζει σε σοβαρές υποψίες η «δημόσια διαβούλευση» για ένα υποθέμα των δημοσίων λογιστικών, «διαβούλευση» που έχει στο κέντρο της το χαρτί - απόδειξη ως μέσο πληροφόρησης.

Εννοώ, πολύ απλά, ότι μια ομάδα 10 πιτσιρικάδων πληροφορικάριων θα μπορούσαν να λύσουν μέσα σε ένα μήνα το πρόβλημα (αν βέβαια υπάρχει τέτοιο πρόβλημα, γιατί κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει) της αυτού του είδους φοροδιαφυγής που, υποτίθεται, ότι μέσω αποδείξεων επιδιώκεται η λύση του. Και να το λύσουν χωρίς χαρτιά, αποδείξεις, καταστάσεις, φακέλους, γραμματόσημα και αρχεία.

Κοινωνιολογική ανάλυση δεν «δικαιούμαι» να κάνω, αλλά διαπίστωση μπορώ, όπως και κάθε άνθρωπος που έχει μάτια, αυτιά και πέντε δράμια νιονιό: Πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησε η φάμπρικα των ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΩΝ. Φτιάχτηκαν επίσημα όργανα (θεσμοί δηλαδή) ώστε ο «αδικούμενος» πολίτης να ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ την αδικία που υπέστη. Ο «νομοταγής» πολίτης να ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΙ το μη νομοταγή και κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά. Στήθηκε νομικό πλαίσιο «προστασίας» μαρτύρων. Δημιουργήθηκαν ραδιοφωνικές εκπομπές που ο κάθε πικραμένος, αδικημένος, αγανακτισμένος ή ξερόλας μπορούσε να σηκώσει το τηλέφωνο και να κάνει την ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ του. Δημιουργήθηκαν τηλεοπτικές εκπομπές που έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη αίγλη, κύρος και τζίρο (ναι, τζίρο) στην ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ. Από τις ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ προέκυψαν τα σκάνδαλα και οι τηλεδίκες. Από τα σκάνδαλα προέκυψαν νέες ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ. Από τις νέες ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ προέκυψε η επικήρυξη (άκουσον άκουσον, επικήρυξη!) του Παλιόκωστα και κάποιων άλλων (ε, μετά δεν έρχονται οι σερίφηδες, οι ράμπο και οι κεφαλοκυνηγοί;).

Ένας ολόκληρος ιστός από Δημόσιες ή Ανεξάρτητες Αρχές συνεπικουρούμενες από κάθε λογής οργανώσεις μη κερδοσκοπικές, μη κυβερνητικές κτλ. λειτουργεί με ρυθμούς μεταβιομηχανικούς την ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΤΗΣ ΕΚΤΟΝΩΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ.

Το πάζλ συμπληρώθηκε, ήδη, από το κύριο μέσον της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης το Internet. Παρατηρήστε ότι πρώτα σε επισκεψιμότητα portals είναι όσα έχουν κάνει την ανάρτηση ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ (και δη ανώνυμης) όχι μόνο κύριο πιάτο, αλλά φροντίζουν να είναι συνεχώς φρέσκο πιάτο.

Η πλάκα είναι (που δεν έχει καθόλου πλάκα) ότι όλοι τούτοι δω ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΝΤΑΙ και μεταξύ τους!

Αντιλαμβάνομαι λοιπόν ότι Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ έχει ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ μπει για τα καλά στο DNA του «πολίτη- υποζύγιου» παρέχοντας του συνάμα την αυταπάτη του «ενεργού» πολίτη. Είναι ήδη μέρος της κουλτούρας του, αποτελεί στοιχείο κοινωνικού και πολιτικού πολιτισμού.

ΠΑΝΩ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ «ΑΠΟΔΕΙΞΗ» ως μέτρο για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Δηλαδή άλλη μια επίσημη φόρμουλα (και τώρα με οικονομικό κίνητρο για εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο) για να κυνηγάει και να καρφώνει ο ένας τον άλλον. Με τη σημείωση ότι και ο «ένας» και ο «άλλος» είναι οι συνήθεις ύποπτοι, δηλαδή επαγγελματίες και άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Τεχνηέντως λοιπόν η υπόθεση «διαφθορά» και υπόθεση «φοροδιαφυγή» περιορίζονται, σχεδόν πειστικά, στον κύκλο των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ιδρώνουν τη φανέλα για να ζήσουν, ενώ, μένουν απέξω τα «τζάκια», οι «επενδυτές» κι ολόκληρο το ολιγαρχικό σινάφι. Βέβαια το άλλοθι που πουλάει είναι οι «δέκα μεγαλογιατροί του Κολωνακίου», για να μπουν όμως στο στόχαστρο όλοι οι (άλλοι) γιατροί. Γιατί αν κοιτάξει κανένας προσεκτικά τις κουστωδίες των (και πρόσφατων) εγκαινίων κάποιων δημοσίων έργων «στην υπηρεσία του πολίτη» μάλλον δεν θα το αγοράσει αυτό το άλλοθι…

Ξαναλέω ότι (αν αυτή η διαπίστωση ισχύει) δεν είναι του διαμετρήματός μου η ανάλυση και πολύ παραπάνω η εξήγηση αυτού του ...επιτεύγματος. Σκέφτομαι μόνο πως η Διανόηση, η Ποίηση, η Τέχνη γενικά και Ιστορία, δεν έχουν βήμα, την ώρα κιόλας που ο ελληνικός πολιτισμός έγινε είδος μόνο για το μουσείο και με εισιτήριο. Βήμα έχει μόνο το ποδόσφαιρο, το lifestyle και οι υπήκοοι των αρχών της Μπουσομπαμικής δημοκρατίας, που μου κάνει σαν μοντέρνα ολιγαρχία. Έτσι υποπτεύομαι ότι ο εξοστρακισμός της Διανόησης και του Πολιτισμού και η μονοκρατορία της οικονομικής ολιγαρχίας μπορεί να μην είναι φαινόμενα άσχετα με τη γενικευμένη υποκουλτούρα της καταγγελίας. Την κουλτούρα της ακίνδυνης εκτόνωσης, που στοχοποιεί για το γαμώτο, που νομιμοποιεί αρπαχτικές ελεγκτικές πρακτικές, αλλά και που επιχειρεί να συντρίψει κάθε τι που στέκεται απέναντί της. Την κουλτούρα που δεν έχει πρόβλημα να αντιλαμβάνεται την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση συνυφασμένη με τόνους χαρτιού - αποδείξεων, λέει - για την πάταξη της φοροδιαφυγής !!!!

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Στην καθομιλούμενη ο καταγγέλλων λέγεται και ρουφιάνος ή σπιούνος.