Έχουμε πόλεμο!

Βγήκε ο βαρκάρης (ή καπετάνιος του Τιτανικού, κατά τον προσωρινό βοηθό του προσωρινού βαρκάρη) και δήλωσε με στόμφο « ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ !».

Αλλά δεν μπήκε στον κόπο να πει τουλάχιστον τα δύο απαραίτητα, δηλαδή το πρώτο ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ και το δεύτερο ποιοι περιλαμβάνονται στο ΕΧΟΥΜΕ. Μαϊμού πόλεμος είναι, αν δεν οριστούν οι στρατοί και τα μέτωπα, κατά συνέπεια μάλλον κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Βγαίνουν ξωπίσω κάποιοι άλλοι προσωρινοί βοηθοί του βαρκάρη (όλοι εκλεγμένοι, δεν λέω) και το χαλαρώνουν λίγο το πράγμα, δηλώνοντας ότι «βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», αλλά λίγο μετά το ξανασφίγγουν, αφού δηλώνουν ότι αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα κρατήσει πολλά χρόνια, άγνωστο πόσα. Οπότε πάλι μαϊμού κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι.

Σαν μέσος άνθρωπος και πολίτης ενεργός, που επί περίπου 35 χρόνια εισπράττω συνέπειες πολιτικών – κυβερνητικών συμπεριφορών, αν μη τι άλλο καταλαβαίνω ότι το αιρετό πολιτικό προσωπικό στο ανώτερο επίπεδό του δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Καταλαβαίνω επίσης (το σχεδόν ομολογούμενο άλλωστε) πως αυτό το πολιτικό προσωπικό δεν ενεργεί με πολιτική πρωτοβουλία αλλά με πολιτική ντιρεκτίβας, που λαμβάνει από ευρωπαϊκά (ή άλλα) κέντρα πολιτικά ή οικονομικά. Οπότε, λογικά σκεφτόμενος, σχηματίζω αμέσως την απόλυτη πεποίθηση ότι ο στόχος «σωτηρία της πατρίδας» είναι χοντρή απάτη. Δηλαδή τόσο φιλέλληνες είναι αυτοί οι Ευρωπαίοι αφέντες (αφού αυτοί ορίζουν τις πολιτικές γραμμές και οικονομικά μέτρα), που θέλουν τη σωτηρία της Ελλάδας;

Για κάποιον που πιθανώς θεωρεί πως ο παραπάνω συλλογισμός βασίζεται σε λογική ακροβασία θυμίζω ότι ο βαρκάρης, πολύ πριν δηλώσει ότι «είμαστε σε πόλεμο», δήλωσε ότι «χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας», εξηγώντας ότι πλέον «τις αποφάσεις για την χώρα δεν τις παίρνουμε μόνοι μας». Είπε δηλαδή ότι άλλοι μας λένε τι θα κάνουμε (οι Ευρωπαίοι εταίροι με τα …όργανά τους), άλλοι υπαγορεύουν πολιτική. Οπότε πράγματι, μόνο αν δεχτούμε ότι αυτά τα …όργανα διαθέτουν ακραία φιλελληνικά αισθήματα, μπορούμε να προσχωρήσουμε στην άποψη, ότι αυτή η καθ’ υπαγόρευση πολιτική στοχεύει στη σωτηρία της πατρίδας (που δεν είναι και δική τους).

Είμαι κοντά στο συμπέρασμα ότι όλη αυτή η φτηνή ρητορική περί πολέμου, περί κατάστασης έκτακτης ανάγκης, περί εθνικού φιλότιμου και περί σωτηρίας της πατρίδας δεν είναι παρά το κύκνειο άσμα μιας πολιτικής μονοσήμαντα εξαρτημένης από το ισχυρό πολιτικό – οικονομικό κέντρο που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Μιας πολιτικής που για τρεις δεκαετίες ασχολήθηκε με το πώς θα καταβροχθίσει ή θα διαχειριστεί πόρους οικονομικούς, εντελώς αναντίστοιχους με αυτό που λέγεται εθνική παραγωγή. Μια πολιτική που αποσύνδεσε την εγχώρια παραγωγή και τις υποδομές από την κατανάλωση, με αποτέλεσμα να στείλει σε μη ανατάξιμα βαθιά κόκκινα τους εθνικούς λογαριασμούς, να διαλύσει τον παραγωγικό ιστό, να θεριέψει τη γραφειοκρατία, να κάνει πολιτική εργασίας μέσα από τον δημόσιο τομέα, να οδηγήσει εν τέλει την χώρα σε πλήρη χρεοκοπία και ως εξ αυτής σε εθνική υποτέλεια. Μια πολιτική που κατάφερε να αποπροσανατολίσει, να κοιμίσει, να χειραγωγήσει έναν ολόκληρο λαό, εξοστρακίζοντας κάθε πηγή πολιτισμού και διανόησης, σπεκουλάροντας στα πιο χαμηλά ένστικτα.

Όχι, δεν έχουμε πόλεμο! Χάσαμε τον πόλεμο χωρίς να πέσει ντουφεκιά και ήδη οι νικητές επιδίδονται σε λεηλασίες. Αν ήταν πόλεμος με ντουφεκιές, θα είχαμε στα γρήγορα πολλούς νεκρούς, θα μηδένιζαν στα γρήγορα επίσης πολλοί λογαριασμοί και άντε πάλι απ’ την αρχή. Τώρα θα έχουμε επίσης πολλούς νεκρούς, αλλά θα τους μετράμε σιγά σιγά και για πολλά χρόνια θα φτιάχνουμε στατιστικούς πίνακες με τον αριθμό τους και την αιτία θανάτου (κάποιοι θα πέφτουν απ’ τα παράθυρα, κάποιοι θα πεθαίνουν έξω από τα άθλια νοσοκομεία, κάποιοι γιατί δεν θα μπορούν καν να πάνε στο γιατρό ή να αγοράσουν φάρμακα, κάποιοι θα πέφτουν θύματα ληστείας κτλ). Αυτό που πιθανώς πολλοί άργησαν να καταλάβουν (κάποιοι αρνούνται ακόμα και σήμερα να το πάρουν χαμπάρι) είναι πως στον πόλεμο που χάθηκε χωρίς να γίνει δεν πολέμησαν οι Έλληνες με κάποιους άλλους. Νικητές δεν είναι κάποιοι ξένοι γενικώς ούτε κάποιοι Ευρωπαίοι ειδικώς. Νικητές είναι μια κάστα ολιγαρχών, που δεν υπερασπίζονται καμιά πατρίδα και που δεν έχει νόημα αν το όνομά τους είναι γερμανικό, εγγλέζικο, γαλλικό ή ελληνικό (μερικοί έχουν και ελληνικό, αλλά συνήθως τα ονόματά τους είναι καλά κρυμμένα κάτω από τρανταχτές επωνυμίες και σήματα). Αυτοί είναι οι νικητές, γιατί, ως παραδίδεται, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

Τι μπορούμε να σώσουμε; Σε τι μπορούν να ελπίσουν οι νεώτεροι; Δουλειά μας είναι να το βρούμε. Θα το βρούμε και θα το παλέψουμε. Venceremos!