Πραγματική έξοδος ή Ευρωπείνα;

Πριν από τις ελληνικές κοινοβουλευτικές εκλογές του Οκτώβρη εξέφρασα την εκτίμηση για τις σοβαρές πιθανότητες εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα υποτιμημένο έναντι του ευρώ κατά 50% ως την πιθανώς μοναδική διέξοδο για οικονομική ανάκαμψη σε βάθος χρόνου, ενώ για το ίδιο θέμα διατύπωσα τον Γενάρη σαφείς υπαινιγμούς σε άρθρο με τίτλο «η δεύτερη δεκαετία του ευρώ εν Ελλάδι». Τότε ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλούσε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το αντίθετο. Δόθηκαν επίσημες διαβεβαιώσεις (προεκλογικές και μετεκλογικές) πως «υπάρχουν λεφτά», «δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ και η φορολογία, για να τονωθεί η κατανάλωση», «θα ενισχυθεί το εισόδημα των Ελλήνων, για να τονωθεί η κατανάλωση και μέσω αυτής τα δημόσια οικονομικά και η ανάπτυξη». Όλα έγιναν ακριβώς ανάποδα.

Τη διαπίστωση πως το, έτσι κι αλλιώς, περιορισμένο «ακροατήριό» μου δεν πήρε καθόλου στα σοβαρά αυτές τις εκτιμήσεις δεν τη διατυπώνω σαν παράπονο, αλλά σαν απόδειξη του γεγονότος ότι οι (εκλεγμένοι ή μη) διαχειριστές του παρόντος και του μέλλοντος αυτού του τόπου αφενός μεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν σύνδρομα φόβου και ενοχής στην κοινή γνώμη, αφετέρου δε μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, αφού στις συνθήκες αυτές αποτελεί πραγματικότητα πως σε ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι συρρέουν (πληρώνοντας μάλιστα) εκατό χιλιάδες κόσμου έτοιμοι να ξιφομαχήσουν για τη νίκη της ομάδας τους (δηλαδή της τάδε ΠΑΕ, δηλαδή του δείνα επιχειρηματία), ενώ κανείς σχεδόν δεν είναι διαθέσιμος να ξιφομαχήσει στα σοβαρά με εκείνους που απειλούν το μέλλον της δουλειάς του και το μέλλον του τόπου.

Οι διαβεβαιώσεις από τα πλέον επίσημα χείλη πως δεν πρόκειται η Ελλάδα να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ δεν μου αφήνουν πολλές αμφιβολίες για το ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Μάλλον θέμα χρόνου είναι και τίποτα δεν αποκλείει ότι ο χρόνος αυτός μπορεί να είναι λίγες μέρες. Μακάρι δηλαδή, αν κι από μόνο του δεν φτάνει.

Η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος (νέας δραχμής, ευρωδραχμής ή όπως ονομαστεί) υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ μοιάζει, ατυχώς, σαν η μοναδική λύση ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Αποτελεί κατά την άποψή μου μοναδική πατριωτική πράξη η άμεση εγκατάλειψη της ευρωζώνης. Είναι πατριωτικός μονόδρομος η επιστροφή όχι στην κατάσταση προ ευρώ αλλά η επιστροφή σε συνθήκες διάρθρωσης του παραγωγικού ιστού κοντινές στην προ ένταξης στην τότε ΕΟΚ (τηρουμένων των αναλογιών, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω). Δεν ξέρω ποιοι το καταλαβαίνουν αυτό και ποιοι όχι. Είμαι σίγουρος πως το καταλαβαίνουν όσοι πήραν σαφείς αποστάσεις από τα πολιτικά δρώμενα στις αρχές της δεκαετίας του 80, αφού κατάλαβαν ότι η ένταξη της χώρας σε έναν οικονομικό συνασπισμό ισχυρότερων οικονομικά χωρών θα την οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη οικονομική εξάρτηση και κατά συνέπεια σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ίσως σήμερα το καταλαβαίνουν ακόμα περισσότεροι. Ίσως το καταλαβαίνουν και εκείνοι που προσπάθησαν τότε να διαχειριστούν τις αντίθετες στην ένταξη φωνές παγιδεύοντάς τες κάτω από το σύνθημα «όχι στις συνέπειες της ένταξης» (!).

Θα το θέσω απλά:

Το 1980 η συνολική ποσότητα οσπρίων (φασόλια, φακές, ρεβίθια) που καταναλωνόταν στην Ελλάδα ήταν ελληνικής παραγωγής. Ελληνικής παραγωγής ήταν επίσης το αλεύρι, το λάδι, το ρύζι, τα λαχανικά, οι πατάτες, τα εσπεριδοειδή και όλα τα βασικά προϊόντα διατροφής του γεωργικού και κτηνοτροφικού τομέα (κρέας, γάλα, τυροκομικά και παράγωγα). Στον ευλογημένο αυτό τόπο δούλευαν περισσότεροι από τρία εκατομμύρια άνθρωποι στον ευρύτερο αγροτικό τομέα ή γύρω από αυτόν. Το εθνικό εμπορικό ισοζύγιο ήταν ισοσκελισμένο και ο τουρισμός, αν και δεν ήταν …βαριά βιομηχανία, πήγαινε από το καλό στο καλύτερο.

Σήμερα μετά από 30 χρόνια κατάφεραν οι πλούσιοι ευρωεταίροι της Ελλάδας να επιβάλουν ανθελληνικές πολιτικές, να επιβάλουν την Κοινή ευρωπαϊκή Αγροτική Πολιτική και μέσω των λεγόμενων προγραμμάτων «Ανάπτυξης» ή «Εκσυγχρονισμού» κατάφεραν να διαλύσουν την αγροτική οικονομία, που αποτελούσε την ισχυρότερη βάση παραγωγής εγχώριου πλούτου. Ξόδεψαν κάποια φραγκοδίφραγκα σε δήθεν επιδοτήσεις, ώστε εξαγοράζοντας το φρόνημα κάποιων λίγων χιλιάδων μέσω τζάμπα χρήματος να χρεοκοπήσουν τη χώρα και να στερήσουν από τους υπηκόους της κάθε προσδοκία για καλύτερο μέλλον. Μετέτρεψαν ακόμα και τους γεωργικούς συνεταιρισμούς σε εισαγωγικές επιχειρήσεις. Έκαναν αυτή τη χώρα μια αγορά που μόνο καταναλώνει και αφού δεν παράγει τίποτα είναι υποχρεωμένη να δανείζεται, για να συνεχίσει να καταναλώνει. Τώρα που την υπέταξαν πλήρως βάζουν τοκογλυφικούς όρους για δανεισμό και παράλληλα επιβάλλουν όρους διαβίωσης που για τον μέσο Έλληνα μοιάζουν σαν να του ζητάνε το τομάρι του κρεμασμένο στο τσιγκέλι.

Φαντάζομαι ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποδώσει κατηγορίες εσχάτης προδοσίας σε όσους συνέργησαν στην πτώχευση της χώρας, αν δεν τους απαλλάξει λόγω βλακείας. Σε όσους άσκησαν πολιτική εξουσία εφαρμόζοντας τις οικονομικές και, συνακόλουθα, πολιτικές επιλογές των ισχυρών ευρωπαϊκών, και όχι μόνο, λόμπι. Σε όλους εκείνους που ενεργητικά ή παθητικά συνέργησαν, ώστε ο ελληνικός στρατός, τα δημόσια νοσοκομεία, οι φοιτητικές εστίες, και η ελληνική οικογένεια να τρέφονται με εισαγόμενα προϊόντα, να πλένονται με εισαγόμενα προϊόντα, να ντύνονται με εισαγόμενα προϊόντα, να φτιάχνουν τα σπίτια τους με εισαγόμενα υλικά, να αγοράζουν σχεδόν τα πάντα από τη χώρα της Μέρκελ και της παρέας της. Σε όλους όσους έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να σταματήσει αυτή η χώρα να παράγει πολιτισμό και παιδεία εγκλωβίζοντας την στο όραμα της αγγλικής ως «μητρικής» γλώσσας, ενώ τη σέρνουν σε κορυφαίους (!) ευρωπαϊκούς πολιτιστικούς διαγωνισμούς επιπέδου γιουροβίζιον.

Νομίζω πως κάθε λογικός άνθρωπος που αγαπάει αυτόν τον τόπο μπορεί σήμερα να δει στην εγκατάλειψη όχι του ευρώ αλλά της πρόσδεσης στο «ευρωπαϊκό» οικονομικό και πολιτιστικό άρμα μια καλή προοπτική. Ίσως τη μοναδική. Επίσης μάλλον αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα μπορεί να διαπραγματευτεί το χρέος της, γιατί είναι πλασματικό και όχι πραγματικό. Και είναι πλασματικό το χρέος, αφού οι ευρωδανειστές της, σε συνεργασία με τα εγχώρια τρωκτικά, την οδήγησαν στο σημείο, ώστε από κάθε ευρώ που ξοδεύεται στην Ελλάδα το μισό να καταλήγει σε άλλους εθνικούς λογαριασμούς σαν εισόδημα (αυτούς δηλαδή που παράγουν το προϊόν ή την υπηρεσία) και στο δικό της εθνικό λογαριασμό να γράφεται σαν κατανάλωση («ανάπτυξη»!) δηλαδή χρέος. Δηλαδή το «χρέος» το έχουν εισπράξει προκαταβολικά και με τόκους οι δήθεν δανειστές! , ενώ ταυτόχρονα έχουν ιδιοποιηθεί όλο σχεδόν τον πάλαι ποτέ δημόσιο πλούτο της χώρας μέσω «επενδύσεων» και «εξαγορών».

Αδυνατώ να φανταστώ τις συνέπειες της επιλογής που δείχνει τις τελευταίες μέρες όλο και πιο κοντινή. Δηλαδή η πολιτική ηγεσία της χώρας να προχωρήσει σε επαχθή τοκογλυφικό δανεισμό και να πάρει ακόμα πιο σκληρά μέτρα κατά των Ελλήνων πολιτών κρατώντας τη χώρα δέσμια του ευρώ των αδίστακτων αγορών και των ιμπεριαλΗστών ευρωεταίρων.

Θεωρώ ελάχιστο πατριωτικό καθήκον την κατανάλωση μόνο ελληνικών προϊόντων, ώστε να τονωθεί αμέσως η ελληνική παραγωγή, να αυξηθεί η απασχόληση και να αρχίσει σιγά -σιγά να ανασαίνει ο τόπος. Το ebloko.gr είναι μια πρακτική πρόταση στοιχημένη πάνω σ’ αυτή την κατανόηση, αλλά για την ώρα δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό…