«Σε τρία χρόνια η Ελλάδα θα είναι μια χώρα αξιόπιστη» !!!
Η πατρότητα αυτής της δήλωσης ανήκει στον πρωθυπουργό της χώρας που δήλωσε επακριβώς: «Σε τρία χρόνια, ίσως και νωρίτερα, η Ελλάδα θα είναι μια χώρα αξιόπιστη, με κύρος (…), θα είναι μια άλλη χώρα».
Ο πρωθυπουργός της χώρας δηλαδή παραδέχτηκε χωρίς περιστροφές ότι η Ελλάδα είναι αναξιόπιστη χώρα και προέβλεψε ότι σε τρία το πολύ χρόνια θα έχει γίνει αξιόπιστη.
«Χώρα» και «Ελλάδα» δεν είναι έννοιες αφηρημένες αλλά έννοιες απόλυτα συγκεκριμένες. Ως χώρα Ελλάδα προσδιορίζεται μια εντελώς συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή του χάρτη στον νότο της βαλκανικής χερσονήσου με συγκεκριμένα μορφολογικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά, στην οποία κατοικούν συγκεκριμένοι ονοματεπώνυμοι άνθρωποι με συγκεκριμένο βίο, πολιτεία, πολιτισμό και ιστορία. Ο πρωθυπουργός αυτών των ανθρώπων απερίφραστα τους αποδίδει συλλήβδην μομφή αναξιοπιστίας, γιατί βεβαίως ο χαρακτηρισμός δεν μπορεί να αφορά βουνά ή λαγκάδια παρά ανθρώπους μόνο. Προσδιορίζει επίσης ότι αυτή η αναξιοπιστία αναφέρεται στις σχέσεις με τους κοινοτικούς εταίρους και τις αγορές.
Σιγουρότατα λοιπόν υποθέτω ότι κάποια εκατομμύρια ονοματεπώνυμων, είτε νιώθουν είτε δεν νιώθουν θιγόμενοι από αυτόν τον αφοριστικό χαρακτηρισμό του πρωθυπουργού της χώρας, έχουν απόλυτη πεποίθηση περί της δικής τους προσωπικής αξιοπιστίας σε βαθμό που να θυμώνουν κατά κάποιον τρόπο, όταν αθροίζονται κάτω από έναν τέτοιο προσβλητικό χαρακτηρισμό. Ένας από αυτούς τους ονοματεπώνυμους, που ούτε θιγμένος νιώθει ούτε καν ελάχιστα θυμωμένος από αυτόν τον χαρακτηρισμό (γιατί έχει το ελάττωμα να σκέφτεται – όσο μπορεί), έχει απλώς μερικές ενστάσεις που τις διατυπώνει σε πρώτο ενικό.
– Καταλαβαίνω ότι η περί αναξιοπιστίας μομφή μάλλον αποδίδεται στο «κράτος», στη δημόσια διοίκηση, στο αιρετό ή μη πολιτικό προσωπικό των προηγούμενων κυβερνητικών περιόδων και σε όσους συναλλάχθηκαν άνομα.
– Δεν καταλαβαίνω (καλά αυτό ας μη το πάρουμε τοις μετρητοίς) το γιατί κανένας από τους παραπάνω δεν κατονομάζεται, δεν πάει στη στενή ή έστω σπίτι του και γιατί δεν υπέχει υποχρέωση αποζημίωσης για τη ζημιά που έκανε. Εξού και δεν καταλαβαίνω γιατί καλούνται να πληρώσουν τη ζημιά οι αθώοι.
– Δηλώνω εντελώς αμέτοχος στη ζημιά. Δεν συμμετείχα ούτε καν εμμέσως, δηλαδή παρέχοντας δια της ψήφου μου εξουσιοδότηση, αφού σταθερά απέχω από κάθε διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, εθνικού κοινοβουλίου και ευρωκοινοβουλίου από το 1983 και εντεύθεν (εντάξει, ξέρω ότι αυτό θέλει παραπάνω εξηγήσεις).
– Είτε σαν φυσικό πρόσωπο είτε σαν επαγγελματίας ουδέποτε εντάχθηκα σε κάποιο «πρόγραμμα» ανάπτυξης ή ενίσχυσης, ή επιδότησης ή ό,τι άλλο, και όχι μόνο δεν έλαβα ουδέποτε έστω μία δραχμή ή ένα ευρώ τζάμπα χρήμα, αλλά δεν διεκδίκησα ούτε μια δραχμή (άντε να ξανασυνηθίσουμε τη λέξη…) από αυτές που πλήρωσα με χαρακτήρα ανταποδοτικό.
– Όταν πήγα να ψοφήσω, τη γλίτωσα πληρώνοντας εξ ιδίων και δεν ξόδεψα ούτε μια δραχμή από τα ασφαλιστικά ταμεία παρόλο που τους έχω ακουμπήσει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες για πάνω από 35 χρόνια (πάντως τη σκαπουλάρισα, έστω και προσωρινά…)
– Προσωπική ακίνητη ή κινητή περιουσία δεν επεδίωξα να αποκτήσω και δεν απέκτησα.
– Ούτε έχασα ούτε κέρδισα στη ληστεία του Χρηματιστηρίου γιατί έμεινα μακριά, σκεπτικός θεατής επειδή συμβαίνει να έχω μια συγκεκριμένη αντίληψη της διαφοράς «αξίας» και «υπεραξίας».
– Δεν κατέχω ούτε καν το χωράφι με τις ελιές που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, αφού ναι μεν έκανα «αποδοχή κληρονομιάς» δηλώνοντας την πραγματική αξία και πληρώνοντας τον αναλογούντα φόρο αλλά το κράτος- εφορία είχε άλλη άποψη! Μετά από μερικά χρόνια θεώρησε τη δήλωσή μου αναξιόπιστη, έκανε νέα εκτίμηση και συνεχίζει να μου ζητάει με απειλητικό περί κατάσχεσης έγγραφο κάποια χιλιάρικα ακόμα που, με τις «προσαυξήσεις», υπερβαίνουν κατά πολύ την αξία του χωραφιού. Άσε που το κράτος- κτηματολόγιο αναγνωρίζει άλλον ως «ιδιοκτήτη» και όχι εμένα. Επειδή το κράτος- εφορία και το κράτος- κτηματολόγιο είναι ξεχωριστά βιλαέτια και κυρίως επειδή με θεώρησαν αναξιόπιστο, άλλο δεν έκανα από το να τους αναγνωρίσω το δικαίωμα να πάνε να πάρουν το χωράφι όποτε θέλουν, αν καταφέρουν να συμφωνήσουν σε ποιόν ανήκει!
– Μέχρι τα …κράτη να πάρουν το χωράφι τους παρέχω τη διαβεβαίωση πως το φροντίζω, το καλλιεργώ συστηματικά, έχω φυτέψει πάνω από 2000 δέντρα ακόμα, και ό,τι παράγει από λάδι κι ελιές το μοιράζομαι με καμιά εξακοσαριά άτομα στη Γενική Ταχυδρομική που φροντίζει για τον βιοπορισμό μου. Οπότε, αν αποφασίσουν να το πάρουν, θα το βρουν σε άριστη κατάσταση και εξαιρετικά βελτιωμένο. Φυσικά δεν το κάνω γι’ αυτούς αλλά για τη μνήμη του πατέρα μου και με την πεποίθηση ότι θα ζήσει (το χωράφι με τις ελιές) πολύ περισσότερο από μένα και τους απογόνους μου, όπως και από τους απογόνους του φορατζή που συντάσσει τις προειδοποιήσεις περί κατάσχεσης. Αλλά ότι είμαι αναξιόπιστος δεν παίζει, έφορά μου, ξέχασέ το. Άντε πάρ’ το και πούλα το, αντί να ξοδεύεις χαρτί και εργατοώρες, για να στέλνεις ηλίθια απειλητικά «υπηρεσιακά» ειδοποιητήρια. Εννοείται, ότι ούτε προσέφυγα ούτε θα προσφύγω σε δικαστήρια, γιατί δεν είναι που σέβομαι τους θεσμούς μόνο, αλλά πρώτα γιατί σέβομαι τον εαυτό μου.
– Πολύ πριν αρχίσει η κουβέντα για την «πράσινη ανάπτυξη», έπρεπε να ποτίσω το χωράφι και, επειδή ακόμα θα τραβιόμουνα για να βγάλω άκρη με τις «συναρμόδιες» κρατικές υπηρεσίες και τη ΔΕΗ και, κυρίως, επειδή δεν μου φταίει τίποτα η γη, ώστε να της ανοίξω μια τρύπα ακόμα (γεώτρηση), έφτιαξα δύο υπόγειες δεξαμενές (αόρατες είναι, από πάνω τους φυτρώνει χορταράκι), για να μαζεύω μέσα εκεί από τις στέγες όσο νερό χρειάζομαι για πότισμα. Νεράκι της βροχής. Εντάξει, «παρανόμησα», αλλά δεν ήθελα να ξεκοιλιάσω τη γη και σαν αντάλλαγμα να πάρω επιδοτούμενο ηλεκτρικό ρεύμα. Με μια γεννήτρια κάνω τη δουλειά μου.
– Α, έχω και τον Αλβανό μου! Νόμιμο, υψηλόμισθο (!) και ασφαλισμένο με άδειες επιδόματα και δώρα.
– Όλη μου η επαγγελματική δραστηριότητα όχι μόνο δημιουργεί «εισόδημα» εντός της χώρας, αλλά ωθεί πολλούς ακόμα ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Κατά συνέπεια, δεν με βαρύνει ούτε μισό ευρώ του εμπορικού ελλείμματος, αντίθετα μάλιστα συμβάλλω με πολλές χιλιάδες ευρώ θετικά.
– Παρότι το κράτος μού επιβάλλει όρους άσκησης επαγγελματικής δραστηριότητας κατά πολύ δυσμενέστερους από αυτούς του Γερμανού «συναδέλφου» επιχειρηματία, εγώ κατάφερα να μη αφήσω τον Γερμανό να πάρει τη δουλειά στην Ελλάδα. Πληρώνοντας συνάμα όλους τους φόρους και δίχως να εισπράττω ούτε μισό ευρώ «χωρίς απόδειξη», μόνο θετική συνεισφορά έχω στα (βουλιαγμένα) δημόσια οικονομικά. Μάλιστα συμβάλλω ακόμα περισσότερο στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, αφού (λόγω επαγγέλματος) καταναλώνω πολλή βενζίνη, άρα πληρώνω τους παραπανίσιους φόρους, έχω σε χρήση πολλά αυτοκίνητα που πληρώνουν διόδια, συνεργεία για να φτιάχνουν τις ζημιές από τις λακκούβες και τα νοθευμένα καύσιμα, πρόστιμα από «παράνομα» παρκαρίσματα και άλλες «παρανομίες» της σχετικής συλλογής του κ.ο.κ., φόρο εισοδήματος υπολογισμένο με τον υψηλότερο συντελεστή, εισφορά για την κρατική τηλεόραση χωρίς να έχω συσκευή και τέλη καθαριότητας, παρότι χρησιμοποιώ κάδο αποκομιδής ιδιωτικής επιχείρησης. Χώρια που συνεχίζω να καπνίζω μανιωδώς, εισφέροντας στα δημόσια ταμεία τον υψηλό φόρο καπνού. Κατά συνέπεια μόνο θετικά συμβάλλω στα δημόσια οικονομικά.
– Εργάζομαι εφτά μέρες τη βδομάδα πάνω από 10 ώρες την ημέρα και δεν παίρνω περισσότερο από μια εβδομάδα διακοπές, γι’ αυτό και παρά λίγο να πάρω οριστική άδεια από τα εγκόσμια. Ωστόσο μέχρι να τα εγκαταλείψω (τα εγκόσμια), συνεχίζω να εισφέρω σε δύο ασφαλιστικά ταμεία το ανώτερο προβλεπόμενο.
Αυτές είναι μερικές πολύ πρακτικές, πρόχειρες και ατάκτως ερριμμένες ενστάσεις. Γιατί έχω κι άλλες πολλές και πολύ πιο σοβαρές.
Η χώρα- Ελλάδα λοιπόν δεν είναι αναξιόπιστη, γιατί τις παραπάνω ενστάσεις (τουλάχιστον) μπορούν να τις διατυπώσουν κάποια εκατομμύρια ονοματεπώνυμοι που και αξιόπιστοι είναι και αξιοπρεπείς. Αναξιόπιστη είναι η διοίκηση της χώρας σε όλες τις εκφάνσεις και εκδοχές της. Αν αυτή η διοίκηση μπορέσει να αποκτήσει αξιοπιστία έναντι των εκατομμυρίων υπηκόων της, τότε θα έχει τη δική τους αξιοπιστία και αξιοπρέπεια ως προίκα μεγάλης αξίας και τότε δεν θα έχει ανάγκη θεώρησης βίζας αξιοπιστίας από τους εταίρους και τις αγορές. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει από διαχειριστές της βούλησης ευρωπαϊκών, υπερατλαντικών ή απροσδιόριστης γεωγραφίας εταίρων και αγορών. Δεν μπορεί να γίνει από μια πολιτική ελίτ που μονίμως αλληθωρίζει προς τη μεριά της κονόμας. Αν κάνω λάθος (μακάρι), ιδού η Ρόδος …
Πάντως εγώ (όπως και μερικά ακόμα εκατομμύρια ονοματεπώνυμων σαν κι εμένα) είμαι αξιόπιστος και, άρα, δεν μου χρειάζονται τρία χρόνια ή λιγότερα για να ανακτήσω κάτι που δεν έχω χάσει.
Η πατρότητα αυτής της δήλωσης ανήκει στον πρωθυπουργό της χώρας που δήλωσε επακριβώς: «Σε τρία χρόνια, ίσως και νωρίτερα, η Ελλάδα θα είναι μια χώρα αξιόπιστη, με κύρος (…), θα είναι μια άλλη χώρα».Ο πρωθυπουργός της χώρας δηλαδή παραδέχτηκε χωρίς περιστροφές ότι η Ελλάδα είναι αναξιόπιστη χώρα και προέβλεψε ότι σε τρία το πολύ χρόνια θα έχει γίνει αξιόπιστη.
«Χώρα» και «Ελλάδα» δεν είναι έννοιες αφηρημένες αλλά έννοιες απόλυτα συγκεκριμένες. Ως χώρα Ελλάδα προσδιορίζεται μια εντελώς συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή του χάρτη στον νότο της βαλκανικής χερσονήσου με συγκεκριμένα μορφολογικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά, στην οποία κατοικούν συγκεκριμένοι ονοματεπώνυμοι άνθρωποι με συγκεκριμένο βίο, πολιτεία, πολιτισμό και ιστορία. Ο πρωθυπουργός αυτών των ανθρώπων απερίφραστα τους αποδίδει συλλήβδην μομφή αναξιοπιστίας, γιατί βεβαίως ο χαρακτηρισμός δεν μπορεί να αφορά βουνά ή λαγκάδια παρά ανθρώπους μόνο. Προσδιορίζει επίσης ότι αυτή η αναξιοπιστία αναφέρεται στις σχέσεις με τους κοινοτικούς εταίρους και τις αγορές.
Σιγουρότατα λοιπόν υποθέτω ότι κάποια εκατομμύρια ονοματεπώνυμων, είτε νιώθουν είτε δεν νιώθουν θιγόμενοι από αυτόν τον αφοριστικό χαρακτηρισμό του πρωθυπουργού της χώρας, έχουν απόλυτη πεποίθηση περί της δικής τους προσωπικής αξιοπιστίας σε βαθμό που να θυμώνουν κατά κάποιον τρόπο, όταν αθροίζονται κάτω από έναν τέτοιο προσβλητικό χαρακτηρισμό. Ένας από αυτούς τους ονοματεπώνυμους, που ούτε θιγμένος νιώθει ούτε καν ελάχιστα θυμωμένος από αυτόν τον χαρακτηρισμό (γιατί έχει το ελάττωμα να σκέφτεται – όσο μπορεί), έχει απλώς μερικές ενστάσεις που τις διατυπώνει σε πρώτο ενικό.
– Καταλαβαίνω ότι η περί αναξιοπιστίας μομφή μάλλον αποδίδεται στο «κράτος», στη δημόσια διοίκηση, στο αιρετό ή μη πολιτικό προσωπικό των προηγούμενων κυβερνητικών περιόδων και σε όσους συναλλάχθηκαν άνομα.
– Δεν καταλαβαίνω (καλά αυτό ας μη το πάρουμε τοις μετρητοίς) το γιατί κανένας από τους παραπάνω δεν κατονομάζεται, δεν πάει στη στενή ή έστω σπίτι του και γιατί δεν υπέχει υποχρέωση αποζημίωσης για τη ζημιά που έκανε. Εξού και δεν καταλαβαίνω γιατί καλούνται να πληρώσουν τη ζημιά οι αθώοι.
– Δηλώνω εντελώς αμέτοχος στη ζημιά. Δεν συμμετείχα ούτε καν εμμέσως, δηλαδή παρέχοντας δια της ψήφου μου εξουσιοδότηση, αφού σταθερά απέχω από κάθε διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, εθνικού κοινοβουλίου και ευρωκοινοβουλίου από το 1983 και εντεύθεν (εντάξει, ξέρω ότι αυτό θέλει παραπάνω εξηγήσεις).
– Είτε σαν φυσικό πρόσωπο είτε σαν επαγγελματίας ουδέποτε εντάχθηκα σε κάποιο «πρόγραμμα» ανάπτυξης ή ενίσχυσης, ή επιδότησης ή ό,τι άλλο, και όχι μόνο δεν έλαβα ουδέποτε έστω μία δραχμή ή ένα ευρώ τζάμπα χρήμα, αλλά δεν διεκδίκησα ούτε μια δραχμή (άντε να ξανασυνηθίσουμε τη λέξη…) από αυτές που πλήρωσα με χαρακτήρα ανταποδοτικό.
– Όταν πήγα να ψοφήσω, τη γλίτωσα πληρώνοντας εξ ιδίων και δεν ξόδεψα ούτε μια δραχμή από τα ασφαλιστικά ταμεία παρόλο που τους έχω ακουμπήσει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες για πάνω από 35 χρόνια (πάντως τη σκαπουλάρισα, έστω και προσωρινά…)
– Προσωπική ακίνητη ή κινητή περιουσία δεν επεδίωξα να αποκτήσω και δεν απέκτησα.
– Ούτε έχασα ούτε κέρδισα στη ληστεία του Χρηματιστηρίου γιατί έμεινα μακριά, σκεπτικός θεατής επειδή συμβαίνει να έχω μια συγκεκριμένη αντίληψη της διαφοράς «αξίας» και «υπεραξίας».
– Δεν κατέχω ούτε καν το χωράφι με τις ελιές που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, αφού ναι μεν έκανα «αποδοχή κληρονομιάς» δηλώνοντας την πραγματική αξία και πληρώνοντας τον αναλογούντα φόρο αλλά το κράτος- εφορία είχε άλλη άποψη! Μετά από μερικά χρόνια θεώρησε τη δήλωσή μου αναξιόπιστη, έκανε νέα εκτίμηση και συνεχίζει να μου ζητάει με απειλητικό περί κατάσχεσης έγγραφο κάποια χιλιάρικα ακόμα που, με τις «προσαυξήσεις», υπερβαίνουν κατά πολύ την αξία του χωραφιού. Άσε που το κράτος- κτηματολόγιο αναγνωρίζει άλλον ως «ιδιοκτήτη» και όχι εμένα. Επειδή το κράτος- εφορία και το κράτος- κτηματολόγιο είναι ξεχωριστά βιλαέτια και κυρίως επειδή με θεώρησαν αναξιόπιστο, άλλο δεν έκανα από το να τους αναγνωρίσω το δικαίωμα να πάνε να πάρουν το χωράφι όποτε θέλουν, αν καταφέρουν να συμφωνήσουν σε ποιόν ανήκει!
– Μέχρι τα …κράτη να πάρουν το χωράφι τους παρέχω τη διαβεβαίωση πως το φροντίζω, το καλλιεργώ συστηματικά, έχω φυτέψει πάνω από 2000 δέντρα ακόμα, και ό,τι παράγει από λάδι κι ελιές το μοιράζομαι με καμιά εξακοσαριά άτομα στη Γενική Ταχυδρομική που φροντίζει για τον βιοπορισμό μου. Οπότε, αν αποφασίσουν να το πάρουν, θα το βρουν σε άριστη κατάσταση και εξαιρετικά βελτιωμένο. Φυσικά δεν το κάνω γι’ αυτούς αλλά για τη μνήμη του πατέρα μου και με την πεποίθηση ότι θα ζήσει (το χωράφι με τις ελιές) πολύ περισσότερο από μένα και τους απογόνους μου, όπως και από τους απογόνους του φορατζή που συντάσσει τις προειδοποιήσεις περί κατάσχεσης. Αλλά ότι είμαι αναξιόπιστος δεν παίζει, έφορά μου, ξέχασέ το. Άντε πάρ’ το και πούλα το, αντί να ξοδεύεις χαρτί και εργατοώρες, για να στέλνεις ηλίθια απειλητικά «υπηρεσιακά» ειδοποιητήρια. Εννοείται, ότι ούτε προσέφυγα ούτε θα προσφύγω σε δικαστήρια, γιατί δεν είναι που σέβομαι τους θεσμούς μόνο, αλλά πρώτα γιατί σέβομαι τον εαυτό μου.
– Πολύ πριν αρχίσει η κουβέντα για την «πράσινη ανάπτυξη», έπρεπε να ποτίσω το χωράφι και, επειδή ακόμα θα τραβιόμουνα για να βγάλω άκρη με τις «συναρμόδιες» κρατικές υπηρεσίες και τη ΔΕΗ και, κυρίως, επειδή δεν μου φταίει τίποτα η γη, ώστε να της ανοίξω μια τρύπα ακόμα (γεώτρηση), έφτιαξα δύο υπόγειες δεξαμενές (αόρατες είναι, από πάνω τους φυτρώνει χορταράκι), για να μαζεύω μέσα εκεί από τις στέγες όσο νερό χρειάζομαι για πότισμα. Νεράκι της βροχής. Εντάξει, «παρανόμησα», αλλά δεν ήθελα να ξεκοιλιάσω τη γη και σαν αντάλλαγμα να πάρω επιδοτούμενο ηλεκτρικό ρεύμα. Με μια γεννήτρια κάνω τη δουλειά μου.
– Α, έχω και τον Αλβανό μου! Νόμιμο, υψηλόμισθο (!) και ασφαλισμένο με άδειες επιδόματα και δώρα.
– Όλη μου η επαγγελματική δραστηριότητα όχι μόνο δημιουργεί «εισόδημα» εντός της χώρας, αλλά ωθεί πολλούς ακόμα ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Κατά συνέπεια, δεν με βαρύνει ούτε μισό ευρώ του εμπορικού ελλείμματος, αντίθετα μάλιστα συμβάλλω με πολλές χιλιάδες ευρώ θετικά.
– Παρότι το κράτος μού επιβάλλει όρους άσκησης επαγγελματικής δραστηριότητας κατά πολύ δυσμενέστερους από αυτούς του Γερμανού «συναδέλφου» επιχειρηματία, εγώ κατάφερα να μη αφήσω τον Γερμανό να πάρει τη δουλειά στην Ελλάδα. Πληρώνοντας συνάμα όλους τους φόρους και δίχως να εισπράττω ούτε μισό ευρώ «χωρίς απόδειξη», μόνο θετική συνεισφορά έχω στα (βουλιαγμένα) δημόσια οικονομικά. Μάλιστα συμβάλλω ακόμα περισσότερο στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, αφού (λόγω επαγγέλματος) καταναλώνω πολλή βενζίνη, άρα πληρώνω τους παραπανίσιους φόρους, έχω σε χρήση πολλά αυτοκίνητα που πληρώνουν διόδια, συνεργεία για να φτιάχνουν τις ζημιές από τις λακκούβες και τα νοθευμένα καύσιμα, πρόστιμα από «παράνομα» παρκαρίσματα και άλλες «παρανομίες» της σχετικής συλλογής του κ.ο.κ., φόρο εισοδήματος υπολογισμένο με τον υψηλότερο συντελεστή, εισφορά για την κρατική τηλεόραση χωρίς να έχω συσκευή και τέλη καθαριότητας, παρότι χρησιμοποιώ κάδο αποκομιδής ιδιωτικής επιχείρησης. Χώρια που συνεχίζω να καπνίζω μανιωδώς, εισφέροντας στα δημόσια ταμεία τον υψηλό φόρο καπνού. Κατά συνέπεια μόνο θετικά συμβάλλω στα δημόσια οικονομικά.
– Εργάζομαι εφτά μέρες τη βδομάδα πάνω από 10 ώρες την ημέρα και δεν παίρνω περισσότερο από μια εβδομάδα διακοπές, γι’ αυτό και παρά λίγο να πάρω οριστική άδεια από τα εγκόσμια. Ωστόσο μέχρι να τα εγκαταλείψω (τα εγκόσμια), συνεχίζω να εισφέρω σε δύο ασφαλιστικά ταμεία το ανώτερο προβλεπόμενο.
Αυτές είναι μερικές πολύ πρακτικές, πρόχειρες και ατάκτως ερριμμένες ενστάσεις. Γιατί έχω κι άλλες πολλές και πολύ πιο σοβαρές.
Η χώρα- Ελλάδα λοιπόν δεν είναι αναξιόπιστη, γιατί τις παραπάνω ενστάσεις (τουλάχιστον) μπορούν να τις διατυπώσουν κάποια εκατομμύρια ονοματεπώνυμοι που και αξιόπιστοι είναι και αξιοπρεπείς. Αναξιόπιστη είναι η διοίκηση της χώρας σε όλες τις εκφάνσεις και εκδοχές της. Αν αυτή η διοίκηση μπορέσει να αποκτήσει αξιοπιστία έναντι των εκατομμυρίων υπηκόων της, τότε θα έχει τη δική τους αξιοπιστία και αξιοπρέπεια ως προίκα μεγάλης αξίας και τότε δεν θα έχει ανάγκη θεώρησης βίζας αξιοπιστίας από τους εταίρους και τις αγορές. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει από διαχειριστές της βούλησης ευρωπαϊκών, υπερατλαντικών ή απροσδιόριστης γεωγραφίας εταίρων και αγορών. Δεν μπορεί να γίνει από μια πολιτική ελίτ που μονίμως αλληθωρίζει προς τη μεριά της κονόμας. Αν κάνω λάθος (μακάρι), ιδού η Ρόδος …
Πάντως εγώ (όπως και μερικά ακόμα εκατομμύρια ονοματεπώνυμων σαν κι εμένα) είμαι αξιόπιστος και, άρα, δεν μου χρειάζονται τρία χρόνια ή λιγότερα για να ανακτήσω κάτι που δεν έχω χάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.