Επάγγελμα, ποιο επάγγελμα; Μπάτσος

Με μνήμες παιδικές, και βάλε, από την εποχή του επαρχιώτη ενωματάρχη και της χιλιοδιπλωμένης «Αυγής», ομολογώ πως δεν μπόρεσα, αλλά ούτε και θέλησα να ξεπεράσω την απέχθεια για τους ανθρώπους με τις φαιοπράσινες στολές και τα πηλίκια με το «Βασίλειον της Ελλάδος» ή αργότερα με τον χουντικό θυρεό, έστω κι αν αυτά αντικαταστάθηκαν από το δημοκρατικό εθνόσημο. Ωστόσο καθόλου δεν νιώθω πως αυτή η απέχθεια είναι αυθαίρετη, γιατί ουδέποτε είδα να καταστέλλεται αυτή η χαρακτηριστικά βλακώδης, θρασύτατη και βάρβαρα αναιδής, εξουσιαστική συμπεριφορά των ένστολων ή μη οργάνων τάξης ως συνολική συμπεριφορά. Ο όποιος «εκδημοκρατισμός» επιχειρήθηκε μεταπολιτευτικά ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία εξαιτίας της υποταγής του στο πελατειακό πολιτικό σύστημα αλλά πρωτίστως καταδικασμένος, γιατί η όποια ποιοτική μεταβολή δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα διαταγών αλλά παιδείας. Για όσους δεν ξέρουν (ή δεν το ομολογούν) μια καθόλου ασυνήθιστη παιδευτική μέθοδος για τον νέο ένστολο αποτελεί ο …κερασμένος καφές στην πρώτη του περιπολία. Τράκα που λέμε.

Καθόλου δεν με καθησυχάζει το γεγονός πως άκουσα έναν ένστολο συνδικαλιστή να καταδικάζει τη νοοτροπία του «μπάτσου». Το αντίθετο, με ανησυχεί η κυνική παραδοχή της ύπαρξής της. Εξαιρέσεις υπάρχουν. Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά τι είναι κανόνας και τι εξαίρεση δεν παίρνω όρκο.

Χτες όλα τα δελτία ειδήσεων, εφημερίδες κτλ. έδειχναν τρεις τέσσερις βαριά αρματωμένους ένστολους να κακοποιούν τον 80 και βάλε χρόνων Μ. Γλέζο και έναν από δαύτους να τον ψεκάζει κατάμουτρα με δακρυγόνο, χημικό ή κάποιο τέτοιο ευγενές αέριο, οπότε ο άνθρωπος πέφτει ξερός και κάποιοι τον παίρνουν σηκωτό να τον τρέξουν σε κάνα νοσοκομείο, μπας και τον σώσουν. Το τραγικό είναι ότι ο γέροντας βρισκόταν σε μια διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα, δηλαδή διαμαρτυρόταν για τη μείωση του μισθού των μπάτσων που τον κακοποίησαν και όχι για τον δικό του το μισθό !

Σαν παιδί δεν χρειάστηκε να ζητήσω απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα, γιατί τις πήρα πριν μου γεννηθούν ερωτήματα. Αλλά τώρα ήμουν εγώ που έπρεπε να απαντήσω στην ερώτηση (χαζεύοντας τις σχετικές σκηνές στο δελτίο των οχτώ) σε ένα παιδί εφτά χρόνων. «Γιατί τον χτυπάνε τον παππού οι αστυνομικοί;» και πριν προλάβω να πω κάτι ήρθε και η επόμενη, «ο παππούς πέθανε τώρα;».

Είναι νομίζω εντελώς αδιάφορο αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με ό,τι ο Μ. Γλέζος πρεσβεύει. Και είναι αδιάφορο, γιατί πρόκειται για έναν άνθρωπο 80 τόσων χρόνων που μόνη η ηλικία του εμπνέει σεβασμό. Αλλά είναι και ο άνθρωπος που έχει ταυτιστεί με μια από τις πιο ριψοκίνδυνες πατριωτικές πράξεις της νεότερης ελληνικής ιστορίας, αφού πρόκειται για τον άνθρωπο που μαζί με τον Λ. Σάντα κατέβασαν εν μέσω γερμανικής κατοχής την γερμανική χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη και ανάρτησαν την ελληνική.

Οι χίλιες συγγνώμες που ακολούθησαν, η μεγαλοθυμία του Μ. Γλέζου «να μην τιμωρηθεί το παιδί» , η δήλωση του «παιδιού» ότι δεν γνώριζε ποιος ήταν και άλλα τέτοια φαιδρά που ακούστηκαν δεν αλλάζουν κάτι. Και δεν αλλάζουν γιατί, εκτός των άλλων, χτες πέρασε στη Βουλή νόμος για την απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας από αλλοδαπούς, που προβλέπει ανάμεσα στα άλλα ότι για να πάρουν υπηκοότητα οφείλουν να γνωρίζουν ελληνική ιστορία! Καλώς, αλλά αυτό δεν προβλέπεται προφανώς για τους ένστολούς μας, οπότε ούτε οι επόμενοι θα μάθουν ποιος είναι ο Μ. Γλέζος, και, το χειρότερο, δεν προβλέπεται ούτε σεβασμός στους ανθρώπους, έστω της τρίτης ηλικίας! Έτσι το «παιδί» μπάτσος, 22 χρόνων, θα συνεχίσει να αναπαράγεται για 700 ευρώ και κάτι. Θα συνεχίσει να επιβεβαιώνεται η ρήση του γνωστού τσαρλατάνου «το κράτος είστε εσείς»!

Τι απάντησα στις ερωτήσεις του πιτσιρικά, ε; Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι άνθρωπος δεν είναι ντε και καλά όποιος στέκεται στα δύο πόδια… Κάτι θα θυμάται μεγαλώνοντας.