50 δις και "κάτι" ακόμα

Το δημοψήφισμα  και το "ατύχημα" που δεν ήρθε

Πριν 5 μέρες το σώμα των ελλήνων ψηφοφόρων εκφράστηκε με ΟΧΙ στο δημοψήφισμα σε ποσοστό 62%,  ψηφίζοντας πατριωτικά,  αφενός μεν υπερβαίνοντας την τρομοκρατία και τις προβοκάτσιες των τσοντοκάναλων αφετέρου δε  αποδοκιμάζοντας την επίσημη γραμμή των συντηρητικών πολιτικών κομμάτων που είδαν την πελατεία τους να συρρικνώνεται στο μισό (και τον Σαμαρά να δραπετεύει).

Αν και το δίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν ευρώ κι από δω ευρώ κι από κει, είναι απολύτως σαφές πως ο κόσμος του ΟΧΙ υπερψήφισε εκείνη την πρόταση (έστω κι αν έλεγε ευρώ) που διατυπώθηκε από την κυβερνώσα Αριστερά  έχοντας στον ένα ή τον άλλο βαθμό υπόψη του πως η πρόταση αυτή εξέφραζε μια πολιτική άποψη που με σαφήνεια απέρριπτε κάθε εκδοχή λιτότητας αλλά και κάθε εκδοχή εθνικής υποτέλειας.  Γι αυτή μάλιστα την πολιτική / κυβερνητική άποψη είχαν ήδη και κάποια καλά δείγματα πρακτικής εμπέδωσης πέραν της πομπώδους ρητορικής. Υποθέτω μάλιστα ότι ο περισσότερος κόσμος είχε αξιολογήσει  (υπερτιμημένα πιθανώς) πολύ θετικά την εικόνα των μετά ΕΡΤ ημερών και τις "εικόνες" από το μπάχαλο των διαπραγματεύσεων  που οδήγησαν στην αποχώρηση των ελλήνων διαπραγματευτών και την επιλογή δημοψηφίσματος.  Κοντολογίς υποθέτω, στα όρια της βεβαιότητας, ότι οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ (και όχι μόνο)  εξέφρασαν την απόλυτη διάθεσή τους για  απόρριψη των εκβιαστικών προτάσεων της ευρωκρατίας   και έδειξαν έτοιμοι να αφουγκραστούν (τουλάχιστον) το αφήγημα της ρήξης.

Το ΟΧΙ αυτό μετατράπηκε σε ΝΑΙ από τους αποδέκτες του μέσα σε λίγες ώρες.  Και νομίζω πως μετατράπηκε με ένα πολιτικά ανερμάτιστο τρόπο. Ο πρωθυπουργός Τσίπρας  προφανέστατα έκανε δύο  τραγικές ..υπερβάσεις που θα σημαδεύουν για πάντα όχι τον ίδιο αλλά την ελληνική Αριστερά που φέρεται να εκφράζει.  Η πρώτη "υπέρβαση" είναι ότι απέλυσε  αμέσως τον υπουργό του οικονομικών Βαρουφάκη που ήταν από καιρό το κόκκινο πανί των ευρωκρατών και των λακέδων του ΝΑΙ (και συνεχίζει να είναι για ευνόητους λόγους αλλά και γιατί κάποιον αδιόρατο φόβο ίσως τους  εμπνέει ακόμα). Η δεύτερη "υπέρβαση" ήταν ότι αμέσως μετά την απόλυση του υπουργού του αγνόησε το ΟΧΙ (μπορεί να το φοβήθηκε κιόλας) του 62% των ψηφοφόρων και επέλεξε να το αντικαταστήσει (όχι να το αθροίσει) με το ΝΑΙ των "πολιτικών αρχηγών" που μέχρι την προηγούμενη ώρα είχαν λυσσάξει υπέρ του "ΝΑΙ σε όλα", υπέρ της άποψης "πάση θυσία ευρώ"  (εκ του ασφαλούς μιλώντας αφού πολύ καλά ήξεραν ποιά θα ήταν τα θύματα), πουλώντας τους μάλιστα τον αποκεφαλισμό του υπουργού του.

Εν τέλει έγινε ένα δημοψήφισμα θεολογικού τύπου αφού σύμπαντες οι ρήτορές του ένθεν κακείθεν υπερθεμάτιζαν για το ευρώ είτε φορώντας του φωτοστέφανο είτε όχι, αφήνοντας την πολιτική σε δεύτερο πλάνο. Όμως ο κόσμος ψήφισε για την πολιτική (όπως την καταλάβαινε ο καθένας), δεν ψήφισε για το ..ευλογημένο ευρώ. Ψήφισε για να μη φτωχύνει περισσότερο, για να μη πληρώσει άλλους φόρους, για να μην έχει άλλες αυτοκτονίες, μιζέρια και ανεργία. Ψήφισε γιατί δεν γουστάρει να βλέπει πως του κάνουν κουμάντο οι ευρωκράτες. 

Ο κόσμος ΨΗΦΙΣΕ ΔΡΑΧΜΗ γιατί πέραν των όσων άκουγε από την ρητορική του ΟΧΙ, άκουσε, εμπέδωσε, χώνεψε το ενδεχόμενο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα αφού σύμπασα η ρητορική του ΝΑΙ των εγχώριων αλλά και των διεθνών προπαγανδιστών του ξεκάθαρα του έλεγε πως η επιλογή ΟΧΙ ισοδυναμεί με επιστροφή στη δραχμή.  Τους αγνόησε αποδεικνύοντας πως δεν διακατέχεται από ευρωλαγνεία αφού  επί πέντε χρόνια βιώνει τα τραγικά αποτελέσματα των πολιτικών που επέλεξαν,  αποδέχτηκαν και άσκησαν εντός ευρώ.  Τους αγνόησε γιατί δεν έχει τίποτα άλλο πλέον να χάσει. Όμως εκείνο  που δεν  έχει καταλάβει αυτό το σώμα ψηφοφόρων είναι πως αν με τις εκλογές,  τα δημοψηφίσματα και τα άλλα κόλπα άλλαζε η ζωή  προς όφελος των πολλών τότε οι λίγοι θα είχαν βρει τρόπο να μη γίνονται...

 

Συμφωνία, λευκός καπνός, εθνική ενότητα και λοιπές μπούρδες

Ο Τσίπρας πήγε στις Βρυξέλλες για την τελική πράξη διαπραγμάτευσης έχοντας όπως είπε το πράσινο βλήμα (...) "την εντολή των πολιτικών αρχηγών να φέρει συμφωνία" .  Ακούστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται διάφορα για τις διαπραγματεύσεις εκείνες, για τα ξενύχτια, τις συμμαχίες, τις κόντρες και τα τέτοια.  Ένας απίστευτος καταιγισμός αγωνίας δήθεν, άγχους δήθεν, από τα τσοντοκάναλα,  κράτησε ξάγρυπνο το μισό ελληνικό πληθυσμό για να μάθει  ποιός και πόσα θα κερδίσει ή θα χάσει στο μπαρμπούτι που παιζόταν στα τραπέζια των Βρυξελών με λιμαρισμένα ζάρια.

Οι βαθυστόχαστοι ανταποκριτές, σχολιαστές, αναλυτές, δημοσιογράφοι και λοιποί  διαστροφολόγοι  ανήγγειλαν κατά τις 6 πρωί πως βγήκε λευκός καπνός!. Η μόνιμη και μίσθαρνη αχρωματοψία τούς έκανε να μιλάνε για λευκό καπνό. Μα ο καπνός ήταν μαύρος, πίσσα. Και με οσμή καμένης σάρκας.

Το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο έσπευσε να πανηγυρίσει, αναιδώς  συγχαίρον μάλιστα τον πρωθυπουργό Τσίπρα,  τον μεγάλο πολιτικό ηγέτη που υπερέβη το πολιτικό του κόστος για το εθνικό καλό. Μέχρι και παραλληλισμό με τον Τρικούπη τόλμησαν κάποιοι να του κάνουν. Συγχαρητήρια μηνύματα από μια γκάμα αποστολέων που ξεκινούσε από τον Άδωνι και εκτεινόταν μέχρι τον πάπα της Ρώμης, μα κανένα από την εγχώρια η διεθνή Αριστερά (την όποια Αριστερά τέλος πάντων). Λεπτομέρεια; Καθόλου, υποθέτω. Ένα καπρίτσιο της ιστορίας ίσως.

Την επόμενη μέρα η "αγορά" (κατανάλωση) έδειξε να ξεπαγώνει.  Οι τράπεζες κλειστές αλλά οι ουρές στα ΑΤΜ μίκρυναν θεαματικά.  Το αποθηκευμένο χρήμα μπήκε αμέσως σε κάποια κυκλοφορία και η αγορά τσίμπησε με τη μία ένα 10% τουλάχιστον. Άλλωστε άρχισαν οι εκπτώσεις και οι προσφορές!. Οι "ευκαιρίες" αγοράς δηλαδή.  Περίεργα πράγματα; Καθόλου.  Η φόβος (ή η βλακώδης προσδοκία) για άμεση επιστροφή στη δραχμή έκανε όσους είχαν αποθηκευμένα ευρώ να τα βαστάνε ακίνητα μήπως και ξαφνικά τα αβγατίσουν. Τώρα αυτό είτε ως φόβος είτε ως προσδοκία είχε τελειώσει...  Και είναι, τουλάχιστον αισθητικά,  απογοητευτική  και συνάμα αποκρουστική η διαπίστωση πως η νεοελληνική κουλτούρα της "ευκαιρίας" και της "τύχης" βλέπει πραχτικά με τέτοιες οπτικές την ίδια τη ζωή.

Φαντάζομαι πως κάποιοι μερικά χρόνια αργότερα θα ασχοληθούν στα σοβαρά με την προχτεσινή διαπραγμάτευση, όχι για να βγάλουν συμπεράσματα του τύπου συνθηκολόγηση, υποταγή, παράδοση άνευ όρων και τα τέτοια αλλά για αξιολογήσουν και να αναδείξουν ποιες δυνάμεις ενεπλάκησαν, τι συμφέροντα εκπροσωπούσε καθεμιά τους, ποιες τακτικές υιοθετήθηκαν   και τι κάθε πλευρά εννοούσε όταν έλεγε (γιατί όλες το ίδιο έλεγαν) σωτηρία της Ελλάδας, πρόγραμμα βοήθειας, κοινοτική αλληλεγγύη, διάσωση και άλλες τέτοιες χυδαιότητες πλην εκφερόμενες με ύφος κοσμοκρατόρων που δήθεν κοιμούνται και ξυπνάνε με την έγνοια  μη πάθει τίποτα κακό ο ελληνικός λαός.

Αλλά δεν θέλω να φαντάζομαι τις συνέπειες αυτού του "προγράμματος διάσωσης" γιατί καθόλου δεν συμμερίζομαι (και ούτε με παρηγορεί βεβαίως) η υπερασπιστική ρητορική περί αναγκαστικής / εκβιαστικής λύσης και η έλλειψη οποιασδήποτε εναλλακτικής δυνατότητας.  Αναφέρομαι προφανώς  στη ρητορική της κυβερνώσας Αριστεράς και όχι σε εκείνη των προθύμων υποτακτικών της ευρωκρατίας που έτσι κι αλλιώς είναι αποκρουστική.   Αναφέρομαι σε αυτή τη ρητορική που με ευκολία μεταλλάσει τις αρχές σε κόκκινες γραμμές και τις κόκκινες γραμμές σε αίμα, καθόσον εξακολουθώ να μένω στην άποψη πως όταν έχεις αρχές τότε δεν έχεις ανάγκη κόκκινες ή άλλου χρώματος γραμμές. Όταν έχεις αρχές απλώς δεν τις παραβαίνεις για κανένα λόγο έστω και πληρώνοντας αυτή σου την προσήλωση με θάνατο (υπό ευρεία ή στενή έννοια).   Κι όταν αρχίζεις να διαπραγματεύεσαι τις αρχές σου, όταν κάνεις μισό βήμα πίσω δηλαδή σε επίπεδο αρχών τότε τα επόμενα βήματα έρχονται με ακρίβεια μαθηματική.

Κάνοντας ένα λεκτικό ακροβατισμό είπα κι έγραψα κάμποσες φορές τους τελευταίους μήνες πως αν αυτή η κυβερνώσα Αριστερά είναι πράγματι Αριστερά και δη Ριζοσπαστική τότε εγώ είμαι Αρχιεπίσκοπος.  Ακούγοντας πριν λίγο τον τεθλιμμένο  πρωθυπουργό,  στην  πρώτη μετά συμφωνίας συνέντευξή του  στο κρατικό τηλεοπτικό κανάλι, εντάξει …σιγουρεύτηκα ότι δεν είμαι αρχιεπίσκοπος, αλλά την ίδια στιγμή μού γεννήθηκε αβίαστα η υποψία πως χρειάζεται φροντιστήριο περί τα δημόσια οικονομικά και τη νομισματική θεωρία. Έπιασα στο φτερό κάτι  αναλύσεις (λέμε τώρα)  που δεν μου φάνηκαν κανονικές.

 

Το ταμείο είναι μείον

Απέχω από το υποστηρίξω οποιαδήποτε άποψη για το προτιμότερο ή μη της παραμονής στο ευρώ στην παρούσα συγκυρία.  Απέχω γιατί δεν αντιλαμβάνομαι την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και την υιοθέτηση εθνικής νομισματικής πολιτικής σαν ζήτημα τεχνικό (όπως δηλαδή κατά κόρον αν όχι αποκλειστικά παρουσιάζεται) αλλά ως καθαρά πολιτικό ζήτημα. Στο μέτρο που κάτι τέτοιο με αφορά προσωπικά,  κάλλιστα μπορώ να αποδείξω (και σε επόμενο σημείωμα θα το κάνω) ότι είμαι έτοιμος για εθνικό νόμισμα οποιαδήποτε στιγμή και μετά χαράς.  Αλλά εγώ κάνω άλλη δουλειά, δεν κάνω πολιτική και μήτε κανένα εκπροσωπώ πέραν της αφεντιάς μου.  Όμως όταν ακούω κάτι αναλύσεις του τύπου "άμα γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα τότε εκείνοι που έχουν ευρώ σε ξένες τράπεζες θα έρθουν και θα αγοράσουν κοψοχρονιά τα πάντα" αναρωτιέμαι αν αυτοί που τα λένε τα πιστεύουν (άρα είναι ηλίθιοι) ή αν θεωρούν τους ακροατές τους χαχόλους (οπότε είναι πονηροί). Ε, δεν μου αρέσει να με παίρνουν για χαχόλο όσο κι αν τους έχω γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Άκουσα τον τεθλιμμένο πρωθυπουργό να ομολογεί με πόνο ψυχής πως θα ανατιμηθούν  τα τρόφιμα κάτι στο οποίο είναι μεν αντίθετος αλλά επιβλήθηκε εκβιαστικά από τους εταίρους. Κι άλλα πολλά παρόμοια άκουσα.  Ευτυχώς δεν άκουσα τίποτα περί "έντιμου" συμβιβασμού, ενώ καθόλου δεν με παρηγόρησαν οι δηλώσεις του πως δεν πιστεύει το συγκεκριμένο κείμενο συμφωνίας και το, κάτι σαν χαρακίρι, "είχα αυταπάτες".  

Άκουσα ακόμα να προσπαθεί να διασκεδάσει το ταμείο των 50 δις υποθηκευμένης κρατικής περιουσίας λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ πως δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό, πως δεν θα έχει επιπτώσεις, πως μετά από 30 χρόνια ίσως κάποιες από τις προβλέψεις του τρέξουν και άλλα ανακουφιστικά.  Τον άκουσα να λέει ότι οι τράπεζες θα χρειαστούν ΜΟΝΟ 10-15 δις  (σιγά τη διαφορά δηλαδή, τι 10 τι 15 δις) για την ανακεφαλαίωση  τους  δίχως να λέει μήτε σε ποιους ανήκουν αυτά τα μαγαζιά που λέγονται τράπεζες μήτε, το σημαντικότερο, ποιός θα τα πληρώσει αυτά τα δανεικά που θα δοθούν στις τράπεζες (όχι οι ίδιες πάντως).

Αυτό που δεν άκουσα και που δεν θα ακουστεί σύντομα είναι το κάτι παραπάνω από τα 50 δις και το κάτι περισσότερο από το νέο πακέτο διάσωσης των 80 τόσων δις δανεικών (στα χαρτιά).  Γιατί αυτό το "κάτι" δεν μπορούσε να ειπωθεί κι ούτε άλλωστε μετριέται με δις είτε σε ευρώ είτε σε άλλο νόμισμα.  Γιατί αυτό δεν είναι άλλο από την αναπάντεχα  χαμένη τιμή της Ελληνικής  Αριστεράς.  Μακάρι να κάνω λάθος γιατί τα δύσκολα, δίχως μια Αριστερά άκαμπτα μαχητική, πειστική και πλειοψηφική στις συνειδήσεις του λαού, γίνονται δυσκολότερα. .