O tempora, o mores!

Ζωή σε λόγου μας

Τα κακάρωσε ο γέροντας και όδευσε (τον όδευσαν για την ακρίβεια) στο Α΄ νεκροταφείο. Καλά μέχρι εδώ  κι αφού μάλιστα πήγε  «πλήρης ημερών» ακόμα καλύτερα, τουλάχιστον για όσους τον νοιάζονταν. Ωστόσο, τα διθυραμβικά τελετουργικά, οι εθνικιστικές κορώνες , τα διχαστικά κηρύγματα, οι βολές τύπου «στο γάμο του καραγκιόζη» και άλλα τέτοια ευτράπελα τι ακριβώς εξυπηρέτησαν; Εννοείται πως δεν έχω στην πραγματικότητα τέτοιο ερωτηματικό, αλλά να, «ξεφυλλίζοντας» κάποιες εκατοντάδες "ποσταρίσματα" σε ιντερνετικά στέκια, απλώς βεβαιώθηκα για μια φορά ακόμα όχι μόνο για το πόσο βαθειά είναι η αγραμματοσύνη των (ας πούμε)  σαραντάρηδων και κάτω αλλά κυρίως για το πόσο θολά έχουνε γίνει τα  νερά, έτσι ώστε να ευνοείται το ψάρεμα σε ό,τι  λάχει.

Αν και προσωπικά έχω την άποψη ότι επρόκειτο για έναν ασήμαντο (περίπου) άνθρωπο, ένα μουρόχαυλο στρατοκράτη που  κάτω από συνθήκες «Πολυτεχνείου» είχε την ευκαιρία να εκδηλώσει τα δολοφονικά  του ένστικτα, δεν μένω σε αυτό. Δεν έχει νόημα  το ποια είναι η δική μου άποψη. Άλλωστε μιλάμε για μακαρίτη και «οι νεκροί δεδικαίωνται».  Στο πανηγύρι των ανεγκέφαλων στέκομαι μόνο.  Ένα πανηγύρι που δεν έχω την ελάχιστη αμφιβολία ότι είναι τεχνηέντως στημένο  από επιτήδειους και  σηκώνει πολλή κουβέντα το ποιών και τι συμφέροντα υποστηρίζουν κάτω από τις δήθεν εθνικοπατριωτικές τους κραυγές.

Ο τελετάρχης,  Αμβρόσιος ο θεομπαίχτης

Ο γέροντας τα κακάρωσε αλλά ο τελετάρχης φαίνεται πως είτε κάποια γραμμάτια έχει ανεξόφλητα είτε είναι χωμένος μέχρι τα μπούνια στο φασιστικό σκατό. Οπότε βρήκε τη δική του ευκαιρία να αφοδεύσει δημοσίως κατά πάντων και υπέρ προστατών. Ότι η, συμπαθέστατη  για πολλούς και ιερή για λιγότερους, φάρα των ρασοφόρων  μού είναι ιδιαίτερα απεχθής ουδέποτε το έκρυψα, όπως δεν έκρυψα βεβαίως  πως μού είναι ολότελα αδιάφορες οι κάθε λογής θεολογικού τύπου μεταφυσικές κοσμοαντιλήψεις. Εν πάση περιπτώσει αυτό αποτελεί προσωπική μου πεποίθηση, που όχι μόνο δεν  με εμποδίζει,, αλλά μου επιβάλλει να υπολήπτομαι  πραγματικά  διαφορετικές ή και ολότελα αντίθετες προσεγγίσεις.  Όμως τους θεομπαίχτες κάθε λογής δεν έχω κανένα λόγο να τους σέβομαι.  Ετούτος  λοιπόν ο άγιος πατέρας τον καιρό που εκείνος ο αλησμόνητος χρυσοσυλλέκτης αρχιερέας (μακαρίτης κι αυτός) ο εκ Βόλου και Χρυσοπηγής Χριστόδουλος που «διάβαζε και δεν είχε καταλάβει τι γινόταν επί χούντας» ήταν ήδη αρκετά …διαβασμένος και έκανε καριέρα παπά στη Χωροφυλακή και δη ως  «προϊστάμενος της Θρησκευτικής Υπηρεσίας της Χωροφυλακής», ενώ λίγο αργότερα βρέθηκε αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου προφανώς ως ευδοκίμως τερματίσας την εν τη Χωροφυλακή θητεία  του.

Ο θεομπαίχτης τελετάρχης λοιπόν χοροστάτησε οικειοθελώς στην κηδεία του μακαρίτη. Άφησε  την μητρόπολή του στην Αιγιάλεια και έσπευσε  στο Α΄ νεκροταφείο της Αθήνας για να μην αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Την ευκαιρία να βρεθεί ανάμεσα σε «δικούς» του ανθρώπους (κάποιοι μιλάνε για πιθήκους, αλλά τι φταίνε οι πίθηκοι) και να εξαπολύσει  έναν ολότελα διχαστικό και εντελώς παρανοϊκό δεκάρικο, που όμως από αυτό το συγκεκριμένο  ακροατήριο  τεθλιμμένων απέσπασε ενθουσιώδη χειροκροτήματα, κραυγές, συνθήματα και κουμπουριές.

Ο παμπόνηρος θεομπαίχτης μάλιστα έφτασε στο σημείο να παραλληλίσει  τον βίο, την πολιτεία και το ήθος του μακαρίτη στρατοκράτη με εκείνο του Σωκράτη και του Κολοκοτρώνη(!), με το τρομερό επιχείρημα ότι ο γέροντας έπεσε θύμα κακοδικίας όπως ο Σωκράτης και ο Κολοκοτρώνης.   Τέτοιος κρετινισμός. Μοιάζει σαν «από τη  πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα». Αλλά δεν είναι. Ήξερε πολύ καλά ο ρασοφόρος πως μέρος του τεθλιμμένου ακροατηρίου του αλληθωρίζει όχι προς τη φουστανέλα αλλά προς τον αρχαιοελληνικό δωδεκαθεϊσμό, οπότε, αν εκτιμούσε ότι του χρειαζόταν, δεν θα είχε πρόβλημα ακόμα και  στον Δία να αναπέμψει δέηση.  

Για όλα και για όλους μίλησε ο δέσποτας στο επικήδειο παραλήρημά του. Και για τους «κομμουνιστάς» βεβαίως! Και συνοπτικά μαθήματα δημοκρατίας παρέδωσε. Και δικαιοσύνης ασφαλώς.  Όμως «κανείς» δεν άκουσε τίποτα.  Ούτε ασφαλώς έφτασε κάτι στα αυτιά των κουφάλογων της λεγόμενης Ιεράς Συνόδου.

Όπως δεν φαίνεται να έφτασε κάτι στα αυτιά των κουφαλόγων για τη συνολικότερη δράση του θεομπαίχτη  παπά, που με περισσή αυθάδεια μοιράζει κατάρες ή συγχωροχάρτια. Είναι πολύ πρόσφατη μια τέτοια περίπτωση. Ένας επιφανής επιχειρηματίας (λέμε τώρα) που μεταξύ άλλων αναπτύσσει  …φιλανθρωπική δράση αλλά και σούπερ μάρκετ βιολογικών (και καλά) προϊόντων είναι από μηνός καταζητούμενος για κάποιες  …αγαθοεργίες του. Καλώς ή κακώς, ένοχος ή αθώος  δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Όμως  ο Αμβρόσιος το έκρινε αμέσως και με τρόπο κατηγορηματικό.   Έσπευσε να εκδώσει ιερή αθωωτική απόφαση (αν και ο αθωωθείς προτίμησε έστω και  ...ιερώς αθωωμένος να παραμείνει στο λαγούμι του). Διαβάζω λοιπόν, μεταξύ άλλων, στην ιερά ετυμηγορία δια χειρός  Αμβροσίου του θεομπαίχτου:

«ο Κύριος Π… Κ…… εξ ορισμού ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΗΤΑΝ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ να τελέσει συνειδητά μια ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ αξιόποινη πράξη, εξ εκείνων δηλ. που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των Διωκτικών Αρχών. Εκ κατασκευής είναι ένας αγαθός άνθρωπος, πλασμένος για να ευεργετή, παραμένοντας αφανής εργάτης της αγαθοεργίας!».

Κατά την προσφιλή του τακτική δεν παραλείπει  και σε αυτήν την περίπτωση να επιστρατεύσει αναφορές  στον Σωκράτη, τον Κολοκοτρώνη και τον Ιωάννη τον Πρόδρομο βρίσκοντας τέλειες αναλογίες ως προς το άδικο των κατηγοριών που σε όλους απαγγέλθηκαν.  Τέτοια μεγαλεία  ο φρουτέμπορας! 

Φυσικά, βρίσκει και τα κάνει ο θεομπαίχτης. Εκμεταλλεύεται με …ιερό τρόπο και για …ιερό σκοπό την τρέχουσα πολιτική σήψη και την εξαθλίωση, ώστε να απευθύνει ...ιερές παραινέσεις στη Χ.Α. για να  καταστεί "γλυκιά ελπίδα".  Μεταξύ άλλων διαβάζω, πάλι δια χειρός Αμβροσίου του θεομπαίχτου από την "προς Χ.Α. επιστολή" του...

"…Στην αρρωστημένη σήμερα και παρακμάζουσα Δημοκρατία μας δεν είσθε βέβαια μια «Μαύρη Νύχτα!». Εάν όμως βελτιωθήτε, εάν αποφύγετε κάποιες ανωφελείς ακρότητες του νεοφώτιστου, αν τροποποιήσετε το στύλ, που εφαρμόζετε, αν ωριμάσετε δηλ., μπορείτε να καταστήτε μια γλυκειά ελπίδα για τον απελπισμένο πια Πολίτη και μια ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα, όπου οι κλέφτες ευδοκιμούν και κάποιοι Υπουργοί των Οικονομικών τους προστατεύουν, με το να εξαφανίζουν τις λίστες των υπόπτων και εν ταυτώ, χωρίς αιδώ, να ισχυρίζωνται δημοσίως, ότι έχασαν το CD, δηλ. τη λίστα Λαγκάρντ!"

Αλλά, ξαναλέω, τα κουφάλογα δεν ακούνε...

 

Περί του μακαρίτη

«Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!».

Είπαμε, "οι νεκροί δεδικαίωνται", οπότε κάθε σχολιασμός παρέλκει.  Ναι αλλά προφανώς ο θεομπαίχτης παπάς δεν το πιστεύει και ανέλαβε εκείνος τη μετά θάνατον δικαίωση του δολοφόνου στρατοκράτη, οπότε πήγε γυρεύοντας για κράξιμο και οδήγησε ευθέως  στην αναθύμηση γεγονότων που δεν είναι δα και τόσο παλιά.  Πήγε γυρεύοντας και στοχεύοντας την αναβίωση μισαλλοδοξίας με το διχαστικό του …ιερό κήρυγμα.

Αν και έχω μορφώσει άποψη με βιωματικό τρόπο για το στρατοκρατικό καθεστώς της χουντικής επταετίας, αν και γνωρίζω πολλά από τα έργα και τις ημέρες επιφανών υπηρετών της,  (περιλαμβανομένου και του άρτι αποδημήσαντος,  για την δράση του οποίου έτυχε να έχω  προσωπικά και από πρώτο χέρι ακούσματα όσον αφορά το μακέλεμα αμάχων  της Μανσούρας στην Κύπρο το ΄64, όπου "δεν έμεινε ούτε τουρκικό ρουθούνι")   περιορίζομαι (λόγω του ότι "οι νεκροί δεδικαίωνται") σε μία μόνο επίσημη αναφορά.  Πρόκειται για την ένορκη κατάθεση  του οδηγού του μακαρίτη για την ημέρα και την ώρα που εκτέλεσε εν ψυχρώ έξω από το Πολυτεχνείο της Αθήνας το νεαρό Μιχάλη Μυρογιάννη, επειδή υπέπεσε στο αδίκημα να έχει μακριά μαλλιά και γενικά μία εμφάνιση που δημιούργησε στον  εγκέφαλο (λέμε τώρα) του μακαρίτη την απόλυτη βεβαιότητα ότι είχε απέναντί του έναν ...αναρχοκομμουνιστή  εχθρό της πατρίδος!  Με βάση αυτήν την κατάθεση (κυρίως) καταδικάστηκε για δολοφονία σε ισόβια.  

Μία ημέρα μετά την αιματηρή καταστολή  της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η περιοχή του κέντρου της Αθήνας θύμιζε πεδίο μάχης. Αστυνομία και στρατός συνέχιζαν να συλλαμβάνουν, να κακοποιούν και να «εξαφανίζουν» όποιον έμοιαζε ύποπτος για συμμετοχή στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, με μεγάλες μάνικες έπλεναν τον προαύλιο χώρο της σχολής από αποκαΐδια, αίματα και άλλα σημάδια που θα μπορούσαν να προδώσουν τι είχε συμβεί το περασμένο βράδυ. Ήταν Κυριακή 18 Νοέμβρη του 73. Ο Ντερτιλής είχε λάβει εντολή για "εκκαθάριση" της περιοχής και αλυχτούσε σαν  λυσσασμένο σκυλί. Η πράξη εκτέλεσης άοπλου  ακόμα και με στρατιωτική  συνείδηση κρινόμενη θεωρείται  άκρως ατιμωτική για έναν στρατιωτικό. 

Χαρακτηριστικό απόσπασμα από την κατάθεση του οδηγού του, όπως δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες της εποχής:

Είδα δεκάδες, εκατοντάδες σχόλια και μηνύματα κάτω από αναρτήσεις που αναφέρονταν στο θάνατο του δολοφόνου στρατοκράτη Ντερτιλή.  Είδα  συσσωρευμένο ένα απίθανο όγκο αγοραίας βλακείας ένθεν (συμπαθούντων) κακείθεν (πολεμίων). Είδα έναν τεράστιο όγκο απειλητικής αγραμματοσύνης να περιφέρεται επιδεικτικά και δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι αποτελεί την καλύτερη καύσιμη ύλη  όχι για τη φωτιά που έτσι κι αλλιώς έχουν πάρει τα μπατζάκια μας αλλά για τα χειρότερα που μπορεί να είναι μπροστά μας… Γιατί, σκέφτομαι πάλι  πως σε σχέση με εκείνο το αίτημα του Πολυτεχνείου για "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία", το ψωμί δεν είναι αρκετό, η ελευθερία είναι λίγη  και η ΠΑΙΔΕΙΑ εντελώς απούσα.