Φόρος βλακείας στη φασολάδα

Μόνος μου τα έλεγα και μόνος μου τα άκουγα..

Το άνοιγμα του πρώτου πρατηρίου ελληνικών προϊόντων καθημερινής ανάγκης του ebloko.gr  σε μένα τουλάχιστον έχει προκαλέσει κάποιους καλούς εγκεφαλικούς μπελάδες.  Δίχως να νιώθω πως ξαναγίνεται  η ανακάλυψη της Αμερικής, βλέπω ότι δημιουργείται  μια πρώτης τάξης ευκαιρία, μια μοναδική δυνατότητα, ώστε να ξεδιαλύνουν με απλό και πειστικό τρόπο κάποιες βασικές αιτίες που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη σε ατομικό, οικογενειακό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Να ξεδιαλύνουν κάποια πράγματα που σχετίζονται με το τι παράγουμε, τι καταναλώνουμε, πόσο ακριβά παράγουμε, πόσο ακριβά πληρώνουμε τις αγορές μας, τι εισάγουμε και γιατί, τι είναι εκείνο που στρέφει τη μέση   καταναλωτική συνείδηση να θεωρεί τα εισαγόμενα προϊόντα καλύτερα και φθηνότερα.

Το ότι στην πρώτη σελίδα αυτού του δημόσιου σημειωματάριου έχω βάλει τη σοφή κουβέντα που αποδίδεται στον Αϊνστάιν, «μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες», δεν  σημαίνει απλώς και  μόνο γιατί με εντυπωσιάζει η ακρίβεια και η σαφήνεια του αποφθέγματος, αλλά το έκανα κυρίως γιατί σαν μήνυμα λειτουργεί  (σε μένα τουλάχιστον) ως εξαιρετικό διεγερτικό των εγκεφαλικών κυττάρων. 

Αντιγράφω  (από ένα παρατηρητήριο τιμών): «Για ένα κιλό αλεύρι, η τιμή στην ελληνική αγορά είναι 1,6 ευρώ, ενώ στην Ευρώπη κυμαίνεται από 0,49 έως 1,09 ευρώ. Τα 500 γρ. ψωμί για τοστ πωλούνται προς 2,84 ευρώ στην Ελλάδα, ενώ στο Βέλγιο προς 0,78 ευρώ, στην Αυστρία 0,55 ευρώ, στη Γαλλία 0,99 ευρώ και στην Ισπανία 1,45 ευρώ».

Και παρατηρώ: Θα παραγόταν μια εξαιρετικά ευκρινής και απόλυτα σαφής εικόνα, αν το «παρατηρητήριο τιμών» παρατηρούσε τις απόλυτες και ποσοστιαίες διαφορές τιμών μεταξύ τιμών παραγωγού και τιμών καταναλωτή. Τότε θα μπορούσε πιθανώς εύκολα να οριστεί και το τεκμήριο αισχροκέρδειας και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο στα ραδίκια και στα φάρμακα. Τότε θα είχε νόημα η σύγκριση με τις τιμές Ευρώπης. Τότε οι τιμές καταναλωτή θα υποχωρούσαν δραματικά. Τότε θα φαινόταν ότι οι Έλληνες παραγωγοί δεν παράγουν ακριβότερα από τους άλλους Ευρωπαίους αλλά μάλλον φθηνότερα. Άρα κάτι άλλο τρέχει… Τι άραγε;

Όχι τα παραπάνω δεν είναι σημερινά. Δεν είναι καθόλου φρέσκα. Τα έγραφα εν έτει 2009 όταν «λεφτά υπήρχαν», τότε που  κανείς δεν μίλαγε για κρίση, τρόικες, ΔΝΤ, δανειακές συμβάσεις  και παρόμοιους εφιάλτες.  Μα κι αν τα έγραφα σήμερα, δεν θα άλλαζα ούτε ένα γράμμα. 

Κάτι  μήνες  αργότερα μας προέκυψαν οι «βοήθειες» της τρόικας των τοκογλύφων.  Οι τότε κυβερνώντες (και νυν συγκυβερνώντες) πανηγύριζαν για την επιτυχία τους να βρουν …στήριξη από τους εταίρους τοκογλύφους δανειστές και έτσι να σώσουν τη (χρεοκοπημένη) χώρα από τη  χρεοκοπία.  Τα ΜΜΕ είχαν κάνει καλή δουλειά και συνέχιζαν απτόητα. Οι δημοσκοπήσεις δεν άφηναν καμιά αμφιβολία ότι το πολιτικό δίπολο είχε το πάνω  χέρι. Η σκηνοθεσία του έργου «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία» είχε τελειώσει και το έργο άρχιζε να παίζει σε όλα τα κανάλια «έγκυρης» πληροφόρησης.

Σε εκείνη τη χρονική στιγμή εγώ αναρωτιόμουνα για το αν πρόκειται να μπει φόρος πολυτελείας  στη φασολάδα και κατέληγα στο συμπέρασμα ότι  μόνο η έξοδος από το ευρώ μπορούσε (υπό προϋποθέσεις)  να γλιτώσει τη χώρα από την πτώχευση και τον λαό μας από την πείνα. Ήταν Απρίλης του 2010. Δεν είχαν ακόμα αρχίσει μειώσεις μισθών, συντάξεων κτλ.  Η ανεργία ήταν ακόμα κάτω από το 20% (επίσημα γύρω στο 16%). Δεν είχε ακόμα αυξηθεί ο ΦΠΑ ούτε οι άλλοι φόροι. Δεν είχαν ακόμη μπει χαράτσια.

 Σημείωνα λοιπόν τότε: «Δεν ξέρω αν η «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ προβλέπει επιβολή φόρου πολυτελείας στη φασολάδα, αλλά ξέρω ότι έτσι κι αλλιώς η φασολάδα θα γίνεται για όλο και περισσότερους Κυριακάτικο όνειρο. Και το όνειρο αυτό θα ικανοποιείται, γιατί υποθέτω πως ήδη είναι διαθέσιμα τα κονδύλια για το επίδομα ῾῾κοινωνικής αλληλεγγύης᾽᾽ των τετρακοσίων ευρώ. Ίσα για μια φασολάδα και μια φρατζόλα ψωμί δηλαδή. Υποθέτω επίσης ότι οσονούπω θα καταργηθεί η εισφορά υπέρ της ΕΡΤ, ώστε ο άρτος (και η φασολάδα) να συνοδεύονται από τζάμπα θέαμα. Δεν τα βλέπω μαύρα τα πράγματα. Απλώς είναι κατάμαυρα και μου μοιάζει κομμάτι δύσκολο να ξεμαυρίσουν με τόσους πολλούς σε διατεταγμένη υπηρεσία συντήρησης του τρέχοντος ανθρωποφάγου κοινωνικού συστήματος (της κατά τα άλλα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας) και τόσους πολλούς με τον εγκέφαλο ήδη ξεπλυμένο. Εξυπνάδες ε; Αμ δε... Επιμένω ότι η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ φαίνεται πως αποτελεί τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ επιλογή ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται.»

Μετά ήρθαν σιγά σιγά οι νέοι  φόροι, οι αυξήσεις τιμών, η μείωση κατανάλωσης, τα λουκέτα, η ανεργία, οι πρώτες μειώσεις συντάξεων και μισθών, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Το πρώτο μνημόνιο  φτώχειας του λαού και υποταγής της χώρας έγινε νόμος  του κράτους.  Στην αρχή αιφνιδιασμένοι οι περισσότεροι έκαναν σαν να μην τους αφορούσαν όλα αυτά. Σαν να αφορούσαν τους γείτονες, μόνο που και εκείνοι περίμεναν πως «κάτι» θα συμβεί και θα τη σκαπουλάρουν. Ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός» γιγαντώθηκε και διέλυσε κάθε ψήγμα κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης. Όλοι εναντίον όλων και ο θάνατός σου η ζωή μου. Η μπίζνα της φιλανθρωπίας μόλις ξεκινούσε. Σε εκείνες τις συνθήκες, ήταν 3 Σεπτέμβρη του 2011 (σημαδιακή μέρα) που έγραφα σε αυτό το δημόσιο σημειωματάριο:

« ..δεν δυσκολεύομαι να προβλέψω ότι τούτο το φθινόπωρο θα γεννήσει μεγάλα σημεία και μεγαλύτερα τέρατα. Θα δούμε σχολεία δίχως βιβλία και δασκάλους. Χιλιάδες ανθρώπους σε απόγνωση γιατί  οι  λίγες οικονομίες σώθηκαν. Περισσότερους πεινασμένους να προστρέχουν στα συσσίτια και στους κάδους σκουπιδιών. Διαμερίσματα να ζεσταίνονται με  μαγκάλι αντί καλοριφέρ. Δρόμους γεμάτους λουκετωμένα μαγαζιά. Θα δούμε να πέφτει το κάστρο του δημοσίου και χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους να αθροίζονται με τους ήδη ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Θα δούμε επιχειρήσεις – φίρμες να κατεβάζουν ρολά. Μπορεί να δούμε λίγο μετά …ηρωική έξοδο από την ευρωζώνη, ή και την ΕΕ ακόμα, φτιαγμένη κατά τρόπο που τα ξένα ευρώ θα αποκτήσουν την αίγλη του δολαρίου της δεκαετίας του 60 …ενώ όλη η δημόσια περιουσία θα είναι ξεπουλημένη ή υποθηκευμένη…»

Ύστερα ήρθαν τα επόμενα μνημόνια, μάθαμε καλά τις φάτσες των απέξω τροϊκάνων μάθαμε καλά και των από μέσα.  Αν κανείς έβλεπε από μακριά τις εξελίξεις των τελευταίων τρεισήμισι χρόνων θα μπορούσε πιθανότατα να υποθέτει πως σήμερα θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες εναντίον των δήμιων του ελληνικού λαού και της χώρας. Θα μπορούσε να υποθέτει πως και μόνο η ύπαρξη (του ανύπαρκτου) ευρώ ως νομίσματος συναλλαγών στη χώρα θα αποτελούσε αιτία εξέγερσης.  Κι αν πάλι δεν είχε τόσο μεγάλη φαντασία, σίγουρα θα πρόβλεπε ως ολότελα απίθανο το να ακουστεί η  έκφραση «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα» από το στόμα πολιτικού ηγέτη μεγάλου πολιτικού σχηματισμού που αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστικός και αριστερός. Και αυτό γιατί, πέραν του ότι ως έκφραση αυτή καθεαυτή είναι τρανταχτή λογική και πολιτική κοτσάνα, επιχειρεί να κλείσει με απίθανο τρόπο τη συζήτηση  περί της ευθύνης του νομίσματος και της δυνατότητας άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής ως εργαλείου για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας και την ανάσχεση της φτώχειας του λαού της. 

Ένας οικειοθελής φόρος:  Ο φόρος βλακείας

Η προετοιμασία για το στήσιμο του πρώτου πρατηρίου προϊόντων Ελλήνων παραγωγών επιβεβαίωσε χρόνιες υποψίες,  κυρίως  ως προς τη συμπεριφορά των παραγωγών  και των παραγόντων της λεγόμενης εφοδιαστικής αλυσίδας και δευτερευόντως ως προς τη συμπεριφορά των καταναλωτών.  Για την ακρίβεια επιβεβαίωσε πως τόσο οι παραγωγοί όσο και οι καταναλωτές πληρώνουν έναν υψηλό φόρο βλακείας, τουτέστιν ένα κόστος που επιβάλλουν οι μηχανισμοί εφοδιασμού της αγοράς, που κατά τα άλλα τυρβάζουν περί δήθεν κανόνων υγιούς εμπορίου.

Πριν από όλα, έχει στηθεί ένας απίθανης έκτασης φορολογικός / νομικός κυκεώνας σε ό,τι αφορά την παραγωγή, τυποποίηση και διακίνηση προϊόντων, που καθιστά οιονεί παράνομο είτε τον παραγωγό, είτε τον συσκευαστή είτε τον διακινητή. Μια σειρά αρχές σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο υποτίθεται ότι φροντίζουν την εφαρμογή των διατάξεων αυτού του κυκεώνα. Η  δράση αυτών των αρχών, κατά την εκτίμησή μου, ενώ ελάχιστα συμβάλλει στην παραγωγή θετικών αποτελεσμάτων, δημιουργεί μιαν απύθμενη γραφειοκρατία που, με τη σειρά της, φορτώνει κόστος το τελικό προϊόν, αποθαρρύνει τον μικρομεσαίο παραγωγό, τυποποιητή ή διακινητή, καταστρέφει ό,τι πιο θετικό μπορεί να δημιουργηθεί στην αλυσίδα παραγωγή- τυποποίηση- διακίνηση. Άδειες επί αδειών, πιστοποιήσεις επί πιστοποιήσεων, έλεγχοι επί ελέγχων, παραστατικά επί παραστατικών, ελεγκτές, αρμόδιοι, υπεύθυνοι, γραμματείς και (όλοι) φαρισαίοι.

 Υπερβολές, θα πει κανείς... Όχι βέβαια. Κανόνας είναι αυτή η φάμπρικα ούτε καν εξαίρεση.  Πάρε για παράδειγμα το «εθνικό» προϊόν, το ελαιόλαδο. Πάνω από μια δεκαετία έχει απαγορευτεί δια νόμου και ροπάλου η διακίνησή του σε ντενεκέδες μεγαλύτερους των 5 λίτρων.  Ε, και λοιπόν;  Πάνω από το 80 % της διακίνησής του στην εγχώρια αγορά συνεχίζει να γίνεται με τον παραδοσιακό 16λιτρο ντενεκέ!  Κανείς δεν συγκινείται. Οι επιφορτισμένες με την εφαρμογή των διατάξεων αρχές κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα!  Και  μιλάμε για μια περίπτωση που δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για τη διαπίστωση αυτής της εγκληματικής για τους καταναλωτές (και για τους παραγωγούς κατά τη γνώμη μου) πράξης. Αρκεί μια βόλτα σε οποιοδήποτε ανά την επικράτεια ελαιοτριβείο, για να διαπιστώσει κανείς την ύπαρξη εκατοντάδων ντενεκέδων είτε γεμάτων είτε που περιμένουν τη σειρά τους να γεμίσουν.   Εννοείται ασφαλώς ότι οι αρμόδιες αρχές δεν έχουν απλώς το ταλέντο να καταπίνουν ελέφαντες, αλλά συνάμα έχουν το ταλέντο να  επιδεικνύουν  επιμέλεια στο να διυλίζουν τον κώνωπα, καθόσον το άθλημα είναι επικερδές για πολλούς... Έτσι λοιπόν, ενώ δεν ..παίρνουν χαμπάρι τη διακίνηση ελαιολάδου με ντενεκέδες, απαιτούν από όποιον τόλμησε να μπει στις διαδικασίες τα έξοδα και την ταλαιπωρία να πάρει μια άδεια συσκευασίας σε μεταλλικά δοχεία επιτρεπόμενης χωρητικότητας να «προσκομίσει τρία αντίγραφα των μακετών που πρόκειται να λιθογραφηθούν επί των μεταλλικών περιεκτών».  Εξυπακούεται ότι στις μακέτες αυτές πρέπει να γράψει την ιστορία της ζωής του μαζί με κάτι ακαταλαβίστικες για τους καταναλωτές σημάνσεις.  Κι αν παραλείψει να στείλει αυτά τα τρία αντίγραφα;  Ο νόμος καραδοκεί και ο πέλεκυς πέφτει βαρύς. Είπαμε, νόμος και τάξη!   

Έτσι, ο παραγωγός (γενικώς) πληρώνει ένα βαρύ φόρο  βλακείας. Ένα μέρος αυτού του φόρου μεταβιβάζεται στον καταναλωτή, ωστόσο η κύρια συνέπειά του δεν είναι άλλη από το γεγονός πως ο παραγωγός εξαναγκάζεται να πληρώνει νταβατζιλίκι προκειμένου να μπει στην αγορά, καθόσον  ο νταβατζής  είναι εκείνος που καθορίζει ποσότητα, ποιότητα και τιμή  προϊόντος.  Εν τέλει οι οικειοθελώς υπόχρεοι φόρου βλακείας  παραγωγοί αντί να συστήσουν ενώσεις (συνεταιρισμούς κτλ.), ώστε να ελέγξουν το κόστος παραγωγής του προϊόντος  τους αλλά και την τιμή πώλησής του, απαλλασσόμενοι από τον φόρο βλακείας, προτιμούν να παραμένουν δέσμιοι των νταβατζήδων.  Έτσι καθίσταται  ευεξήγητο το γεγονός ότι  πολλοί παραγωγοί διαμορφώνουν συμπεριφορά επίδοξου  νταβατζή, όταν τους δοθεί η δυνατότητα να πουλήσουν το προϊόν τους δίχως παρεμβάσεις μηχανισμών εμπορίου (όπως στην περίπτωση του πρατηρίου ebloko.gr), για να πληρώσουν όμως και σε αυτή την περίπτωση ένα ακόμη βαρύ φόρο βλακείας, αφού τελικά το προϊόν τους βγαίνει με μη ανταγωνιστική τιμή και φυσικά μένει απούλητο.   Θα θεωρούσα ουσιώδη παράλειψη να μη σημειώσω ότι οι παραγωγοί στο σύνολό τους πληρώνουν και ένα ακόμη φόρο (επιθετικής) βλακείας και μάλιστα τοις μετρητοίς. Για λόγους που ο καθένας μπορεί να υποθέσει (εγώ λέω λόγω βλακείας), ενώ παράγουν ένα προϊόν που θέλουν να το πουλήσουν στους άλλους και που κατά κανόνα το παινεύουν ως ποιοτικό, φθηνό κτλ., οι ίδιοι προτιμούν να ακουμπάνε τον οβολό τους στα ταμεία των πολυμάγαζων, αγοράζοντας φιρμάτα και εισαγόμενα προϊόντα αντί να προτιμάνε για τις αγορές τους τούς συναδέλφους τους Έλληνες παραγωγούς. Ατυχώς αυτή είναι η βλακώδης πραγματικότητα, που  μήτε αμφισβήτηση επιδέχεται μήτε βεβαίως επαρκή αιτιολόγηση που να εκφεύγει των ορίων βλακώδους συμπεριφοράς μετά φόρου.

Και πάμε τώρα στους καταναλωτές, σε όλους μας δηλαδή. Έχω κάμποσες φορές παρατηρήσει διακριτικά την καταναλωτική συμπεριφορά δεκάδων ανθρώπων, διαφορετικής ηλικίας και προφανώς διαφορετικής οικονομικής δυνατότητας, σε πολυμάγαζα και μεγαλομάγαζα.  Εννιά φορές στις  δέκα έπεσα μέσα ως προς το προϊόν που τελικά θα επιλέξουν. Βασικά κριτήρια φαίνεται να είναι η τηλεοπτική προβολή του προϊόντος, η τιμή του, η συσκευασία του και το αν είναι σε «προσφορά». Η χώρα προέλευσης συνήθως δεν αποτελεί  κριτήριο ή, όταν αποτελεί, τότε προκύπτει ότι η ένδειξη made in EU (και γενικώς εισαγόμενο προϊόν) επηρεάζει θετικά την τελική επιλογή.  Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός της συμπεριφοράς των μικρών παιδιών, που σχεδόν  στο 100% καθορίζεται από την τηλεοπτική διαφήμιση. 

Ατυχώς , ο μέσος άνθρωπος, ως καταναλωτής εν προκειμένω, νιώθει περίπου ευτυχής που έχει δωρεάν πρόσβαση σε καμιά εικοσαριά ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια. Νιώθει μάλιστα  πως έχει το προνόμιο της «ελεύθερης»  επιλογής, αφού με το «ζάπινγκ» του τηλεκοντρόλ μπορεί «ελεύθερα» να επιλέγει την διαδρομή ενημέρωσης ανάμεσα σε τούρκικες σειρές, πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, ειδήσεις, συζητήσεις κτλ. Το μόνο που δεν νιώθει είναι πως, όταν πάει για ψώνια, του έχουν υποβάλει με ακρίβεια το τι θα ψωνίσει και το πόσο θα το πληρώσει. Πληρώνει λοιπόν το φόρο βλακείας μέσω των προϊόντων που αγοράζει (τηλεοπτική διαφήμιση), σπονδή στην κατά τα άλλα δωρεάν ιδιωτική τηλεόραση, ενώ  συνήθως αναθεματίζει  την κρατική τηλεόραση, επειδή βλέπει μια χρέωση στο τιμολόγιο του ηλεκτρικού. Κατά τα άλλα, ούτε που διανοείται ότι από την  καταναλωτική του συμπεριφορά επηρεάζεται ευθέως η ακρίβεια, η ανεργία και γενικά η οικονομική κατάσταση της χώρας.  Στην πιο επιθετική της μορφή αυτή η καταναλωτική συμπεριφορά αναγνωρίζει θεωρητικά δήθεν ότι καλό θα ήταν να αγοράζει κανείς προϊόντα ελληνικής προέλευσης, αλλά οχυρώνεται πίσω από το βλακώδες άλλοθι πως τάχα αυτά είναι ακριβά ή κακής ποιότητας.  

Κάτι αλλάζει ή τα φαινόμενα απατούν;

Πριν τρεισήμισι χρόνια βγήκε στον αέρα του internet το ebloko.gr.  Αθόρυβα αλλά σταθερά και μεθοδικά έθεσε με αρκετά πρακτικό τρόπο την άποψη πως  για την υπέρβαση της κρίσης και της ακρίβειας αναγκαία  συνθήκη είναι η ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και ταυτόχρονα η προτίμηση ΜΟΝΟ των ελληνικών προϊόντων. Ταυτόχρονα έθεσε κάποια δευτερεύοντα αλλά ουσιώδη ζητήματα ως προς τα «ελληνικά προϊόντα» και τους «Έλληνες παραγωγούς», θέτοντας μια ευδιάκριτη νοητή γραμμή στο σημείο που τα προϊόντα αυτά είτε διαφημίζονταν τηλεοπτικά είτε παράγονταν από μονάδες εγκατεστημένες μεν στην Ελλάδα αλλά μη ελληνικών συμφερόντων (πολυεθνικές). Θυμάμαι μάλιστα πως το τόλμημα να τεθεί η ελληνική σημαία στην ιστοσελίδα ebloko.gr καθώς και σε όλες τις απεικονίσεις του συγκεκριμένου λογότυπου αντιμετωπίστηκε με μεγάλη επιφύλαξη ακόμα και από τους ανθρώπους του ebloko.gr, επειδή φοβήθηκαν πως αυτή η σημειολογία θα παρέπεμπε, κακώς - κάκιστα, σε εθνικιστικού τύπου προσέγγιση. Εγώ πάλι, επειδή είχα λύσει στο μυαλό μου πως, αν την  αυθαίρετη ιδιοποίηση του εθνικού συμβόλου από ακροδεξιούς, εθνικιστικούς  και φασιστικούς κύκλους, την ακολουθήσει ο "φόβος" της χρησιμοποίησής της από όλους τους άλλους, θα σημαίνει αποδοχή της αυθαίρετης ιδιοποίησης και παράδοση του εθνικού συμβόλου σ΄αυτούς, όχι απλώς επέμεινα αλλά το φχαριστιόμουνα κιόλας, όταν έβλεπα διάφορα εθνικο – φασιστο – sites να αναφέρονται στο ebloko.gr προτείνοντάς το σαν κάτι το φιλικό προς αυτούς. Συνήθιζα και συνηθίζω να λέω σχετικά αυτό που από χρόνια έχω διαπιστώσει, ότι δηλαδή επειδή οι άνθρωποι αυτοί έχουν συνήθως νοημοσύνη υπό το μηδέν και παιδεία νηπιαγωγείου, απλώς δεν διαβάζουν. Φέρονται περίπου σαν πίθηκοι, τουτέστιν (στην περίπτωσή μας) «αφού βάζουν ελληνική σημαία, άρα είναι δικοί μας !».   Το ότι αποκτούν ακροατήριο δεν είναι καθόλου δυσεξήγητο. Ας όψεται η σύγχρονη "δωρεάν" παιδεία (γενικώς) και η διδασκαλία ιστορίας ειδικότερα...

Τα μεγαλομάγαζα πάλι είδαν μια κάποια απειλή αλλά και μια ευκαιρία από την ύπαρξη του ebloko.gr. Είδαν δηλαδή πως κάποιος παραδίπλα γινόταν μονότονα ενοχλητικός, υποστηρίζοντας πως «αγοράζω μόνο ελληνικά προϊόντα» και «υποστηρίζω τους Έλληνες παραγωγούς και τον τόπο μου».  Από την άλλη είδαν ξαφνικά διαθέσιμη μια απίστευτα μεγάλη βάση δεδομένων  Ελλήνων παραγωγών και ελληνικών προϊόντων που τους ήρθε στο πιάτο.  Έκαναν λοιπόν την κουτουράδα να ρίξουν ένα σμπάρο στοχεύοντας δύο τρυγόνια.  Έτσι, αφενός μεν ανάρτησαν  όλοι οι αθεόφοβοι μεγαλομαγαζάτορες (όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι) στα μαγαζιά τους και στις απεικονίσεις των σημάτων τους την ελληνική σημαία (δεν έκαναν ούτε καν τον κόπο να χρησιμοποιήσουν μια διαφορετική εκδοχή από αυτή του ebloko.gr), αφετέρου δε "την έπεσαν" στους παραγωγούς που πρόβαλλε η ιστοσελίδα του ebloko.gr,  τάζοντάς τους  καθρεφτάκια και μπιχλιμπίδια, για να βάλουν τα προϊόντα τους στα χρυσοφόρα ράφια τους. Επιδόθηκαν μάλιστα, οι μεγαλομαγαζάτορες μεταξύ τους, σε μια αγωνιώδη διαφημιστική (τηλεοπτική ασφαλώς) εκστρατεία  για το ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά πως υποστηρίζει τα ελληνικά προϊόντα!!!!!

 Εντέλει με την ύπαρξη και την επιμονή του ebloko.gr άρχισε να γίνεται, έστω και με το στανιό, αν όχι μια σοβαρή συζήτηση, τουλάχιστον μια επιδερμική καμπάνια ως προς τη χρησιμότητα της επιλογής ελληνικών προϊόντων.  Μια καμπάνια που δεν χωράει αμφιβολία πως ήδη έχει αρχίσει να επηρεάζει την μέση καταναλωτική συμπεριφορά.  Παρά ταύτα η διαχείριση των ελληνικών προϊόντων από τα μεγαλομάγαζα, κυρίως σε ό,τι αφορά την τιμή πώλησής τους, τείνει να ακυρώνει στην πράξη αυτήν την καταναλωτική συμπεριφορά, αφού κατά κανόνα τα ελληνικά προϊόντα τιμολογούνται με τιμές λιανικής πώλησης πολύ ψηλότερες από εκείνες που προσφέρονται τα εισαγόμενα προϊόντα, τα προϊόντα βιομηχανικής παραγωγής καθώς και τα προϊόντα «ετικέτας». Το εγχείρημα ΠΡΑΤΗΡΙΟ ελληνικών προϊόντων ebloko.gr έρχεται λοιπόν σαν απάντηση σε αυτή τη στρέβλωση.  Έρχεται για να αποδείξει πως τα ελληνικά προϊόντα δεν είναι μόνον καλύτερα από τα εισαγόμενα, αλλά κατά κανόνα μπορούν να είναι και φθηνότερα, ακόμα και όταν συγκρίνονται με εισαγόμενα που η ποιότητά τους κινείται στα όρια της σκυλοτροφής.

Το πρατήριο ebloko.gr που ήδη δημιουργήθηκε καθώς και όσα δημιουργηθούν στο μέλλον δεν αποβλέπουν στην παραγωγή υψηλών πωλήσεων κι ούτε φυσικά κοιτάζουν ανταγωνιστικά τα δίκτυα των μεγαλομάγαζων. Αποβλέπουν όμως ξεκάθαρα στη δημιουργία κανόνων αναφοράς σε ό,τι τουλάχιστον σχετίζεται με τα προϊόντα των Ελλήνων παραγωγών και κυρίως σε ό,τι σχετίζεται με την τιμή πώλησής τους στους καταναλωτές. Με πιο απλά λόγια: τα πολυμάγαζα θα λαμβάνουν  ένα σαφές και διαρκές μήνυμα με στόχο   να κατεβάσουν τις τιμές λιανικής των ελληνικών προϊόντων, ώστε τουλάχιστον ο κόσμος που συνειδητά τα προτιμά να μπορεί να τα αγοράσει (με τα εισαγόμενα ας κάνουν ό,τι θέλουν).  Οι «κατάσκοποι» με τα μπλοκάκια στο χέρι έχουν πιάσει δουλειά.  Περιφέρονται καθημερινά στο πρατήριο του ebloko.gr και τσεκάρουν τιμές.   Οψόμεθα…