Πριν από τις επόμενες γίνανε οι προηγούμενες (και έπεται συνέχεια) Επειδή ένα πρόβλημα με τους μετά Χριστό προφήτες συνεχίζω να το έχω, υπενθυμίζω πως "δεν είμαι με κανένα (
Δεν είπα ποτέ ότι έχω υιοθετήσει την ιδανική πολιτική συμπεριφορά στα πλαίσια της αστικής μας δημοκρατίας (ο θεός να την κάνει) κι ούτε κάλεσα ποτέ κανένα να την συμμεριστεί. Είπα όμως και συνεχίζω να εξηγώ το γιατί έχω κάνει αυτήν την επιλογή. Άλλωστε καθώς μου είπε προχτές ένας παλιός συνοδοιπόρος "εσύ ακόμα και αρχηγός κόμματος να ήσουνα, πάλι αποχή θα έκανες... εσύ αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό". Μπορεί και να είχε δίκιο. Ωστόσο και εκείνοι που "έλαβαν το μήνυμα" και όλοι οι άλλοι, καμώθηκαν πως δεν πρόσεξαν ότι ένας στους τρεις "εγγεγραμμένους ψηφοφόρους" γύρισαν τις πλάτες τους στην κάλπη, παρά τη λυσσώδη προεκλογική προπαγάνδα πως στις εκλογές ετούτες διακυβεύεται τάχα το μέλλον της χώρας.
Για να ξαναδούμε λοιπόν το "μήνυμα" των τελευταίων εκλογών της ελληνικής τηλεοπτικής κλεπτοκρατίας.
-Πάνω από το 60% των παραδοσιακών ψηφοφόρων του δικομματισμού ομολόγησε την ιδιότητα του πολίτη - πελάτη, αφού αρνήθηκε να ψηφίσει τα παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα, όταν για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά αναγκάστηκαν να κατέβουν σε εκλογές χωρίς υποσχέσεις διορισμών και ρουσφετιών.
-Το ποσοστό αποχής για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά ήταν μεγαλύτερο από εκείνο του πρώτου κόμματος.
-Για πρώτη φορά καταγράφηκε αποτέλεσμα που φάνηκε να τινάζει στον αέρα τον βολικό για την διαπλοκή (της άρχουσας τάξης) δικομματισμό. Μάλιστα ήταν τέτοια η διασπορά, που ακόμα και η πρόβλεψη για μπόνους 50 εδρών (δηλαδή ετσιθελική πριμοδότηση με 17%) στο πρώτο κόμμα δεν μπόρεσε να σώσει την παρτίδα και να σχηματιστεί κυβέρνηση.
-Για πρώτη φορά απέκτησαν κοινοβουλευτική παρουσία φασιστικές όρνιθες, αλλά και καταγράφηκαν φαινόμενα εκφασισμού της κοινωνικής ζωής.
-Για πρώτη φορά επίσης τέθηκε σε συζήτηση το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς. Τέτοια μεγαλεία! Ποιας Αριστεράς όμως;
Το κεντρικό μήνυμα νομίζω πως ήταν "πάτε στο διάολο, δεν αντέχουμε άλλο με φόρους, χαράτσια, ανεργία κι ανασφάλεια" και μεταφράστηκε από τους λήπτες σε "επαναφορά του δικομματισμού πάση θυσία". Αν οι επόμενες εκλογές δεν επαναφέρουν κοινοβουλευτικό - πολιτικό καθεστώς δικομματισμού, νομίζω πως θα προκληθούν νέες και νεώτερες μέχρι να επιτευχθεί αυτός ο στόχος.
Τι δηλαδή μπορεί να γίνει μεθαύριο;
Η διαπλοκή φαίνεται να έχει φέρει το ματς στα μέτρα της, αφού κατάφερε να περάσει την γραμμή της. Κατάφερε δηλαδή να επιβάλει ξεκάθαρα ότι από τις εκλογές αυτές πρέπει να προκύψει κυβέρνηση (έστω και όχι μονοκομματική) που σε κάθε περίπτωση θα διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και το Ευρώ.
Ίσως περνάει κάπως απαρατήρητο το γεγονός ότι και οι δύο επίδοξοι κυβερνητικοί σχηματισμοί (ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ) ομνύουν στην ιερότητα της Ευρωζώνης και του Ευρώ, αφού ο καβγάς γίνεται για ζητήματα που σχετίζονται με το μνημόνιο (κατάργηση - επαναδιαπραγμάτευση), τους βασικούς μισθούς, τις συντάξεις κτλ. σαν να έχει δευτερεύουσα σημασία το αν τα ζητήματα αυτά θα αντιμετωπιστούν εντός ή εκτός Ευρωζώνης.
Η δουλειά έγινε με φτηνιάρικη μεν αποτελεσματική δε μαεστρία. Επιστρατεύτηκε η προφανώς διαχρονικής αξίας διαχωριστική γραμμή "δεξιά - αριστερά". Αν και δεν ακούστηκε ευθέως η φοβική προειδοποίηση ότι οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ άμα κάνουν κυβέρνηση θα μας πάρουν τις κατσίκες κτλ., ο μεσήλικας ιδιοκτήτης του εκκολαπτηρίου- ορνιθοτροφείου στους Μολάους, προχτές που πήγα να πάρω μερικούς νεοσσούς, μου εξέφρασε με σαφήνεια το φόβο του πως "άμα βγούνε μεθαύριο οι κομμουνιστές θα μας τα πάρουνε όλα!" και δεν έδειξε να καταλαβαίνει γρι, όταν του αντιγύρισα "άμα, ρε μάστορα, είναι κομμουνιστής ο Τσίπρα, τότε εγώ είμαι αρχιεπίσκοπος". Η δουλειά έγινε. Κάτι η προπαγάνδα περί "συμμαχίας της δραχμής", κάτι ο διαρκής βομβαρδισμός περί της δήθεν αδυναμίας καταβολής μισθών και συντάξεων, κάτι τα περί της εκδίωξης από το ευρώ και άρα της δημιουργίας ελλείψεων σε εισαγόμενα είδη έφτιαξαν ένα γενικευμένο κλίμα φόβου, που αποτυπώθηκε δημοσκοπικά με την καταγραφή της κοινής γνώμης κοντά στο 80% υπέρ του ευρώ (που δεν έχει) και της Ευρωζώνης. Βρέθηκε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να πείσει για το πόσο προσηλωμένος είναι στην Ευρωπαϊκή Ιδέα, στην Ευρωζώνη και το ευρώ. Έ, άμα είσαι προσηλωμένος σε αυτά και ταυτόχρονα λες ότι θα επαναφέρεις συντάξεις, μισθούς και συμβάσεις, ότι θα σεβαστείς στο ακέραιο τον δημόσιο τομέα και μάλιστα θα τον αυξήσεις, τότε φυσικά δημιουργείς σοβαρές προϋποθέσεις εκλογικού θριάμβου. Οπότε:
• Νοικοκυραίοι ησυχάστε! Όποιος κι αν προκύψει Ευρωζώνη και ευρώ θα έχουμε πάλι. Τι κι αν το ευρώ είναι άφαντο. Τι κι αν οι εταίροι της Ευρωζώνης έχουν πλέον καταστεί τοκογλύφοι στη θέση των τοκογλύφων.
• Διαπλεκόμενοι ηρεμήστε! "Θα εμπιστευτούμε τους δημόσιους λειτουργούς ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης".
• Άνεργοι μην ανησυχείτε! (Άνεργοι θα μείνετε όμως) "θα επεκτείνουμε το επίδομα ανεργίας και θα το επαναφέρουμε στα 470 ευρώ".
• Εργαζόμενοι χαρείτε! Ο μισθός θα ξαναπάει στα 750 ευρώ (αν έχετε δουλειά).
• Φορόπληκτοι και χαρατσόπληκτοι πληρώστε, γιατί η πατρίς κινδυνεύει αλλά …αργότερα θα κάνουμε το σύστημα δικαιότερο.
• Τρωκτικά, λαμόγια και φοροκλέφτες μην ανησυχείτε δεν έχουμε ρεβανσιστικές (sic) τάσεις.
Δεν φαίνεται να προκύπτει κάποια βάσιμη ελπίδα πως κάτι πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο για τον πολύ κόσμο μετά τις επικείμενες εκλογές, είτε σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση κάποιου από τα δυο κόμματα είτε κάποια κυβέρνηση συνεργασίας. Εννοείται πως για την περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης από τη συντηρητική παράταξη τα πράγματα είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένα. Θα συνεχιστεί η ίδια περίπου διαχείριση που οδήγησε τη χώρα σε πτώχευση, το λαό της σε φτωχοποίηση και τη διαπλοκή σε μεγάλες δόξες. Στην περίπτωση αυτή θα επιχειρηθεί νομίζω η αγορά πολιτικού χρόνου μέσω "επαναδιαπραγματεύσεων" για το μνημόνιο και τα δάνεια, όπου μια ελάχιστη φοροελάφρυνση ή μια ελάχιστη αύξηση του επιδόματος ανεργίας θα παρουσιάζονται σαν διαπραγματευτικές επιτυχίες. Τα αδιέξοδα θα βαθύνουν και μετά λίγους μήνες πάλι θα κληθεί στις κάλπες «ο κυρίαρχος λαός» για να δώσει τη λύση. Στην περίπτωση όμως σχηματισμού κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και επειδή ακριβώς έχουν καλλιεργηθεί κάποιες όχι απλώς μεγαλύτερες αλλά σαφώς διαφορετικές προσδοκίες, ίσως έχει μια κάποια αξία να πιθανολογήσει κανείς το πώς μπορεί να διαχειριστεί τη σημερινή πολιτική - οικονομική κατάσταση κρίσης μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν. Γιατί όχι;
Προσεγγίζω την περίπτωση διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ με ξεκαθαρισμένη στο μυαλό μου την πεποίθηση πως στα πλαίσια της παρούσας μορφής αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κανένας κοινοβουλευτικός σχηματισμός και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πολιτευτεί ριζοσπαστικά υπέρ των συμφερόντων του λαού. Ωστόσο αφενός μεν ως αριστερόστροφος άνθρωπος που ισχυρίζεται μάλιστα ότι έχει μια σχετικά ολοκληρωμένη και σαφή άποψη περί του τι σημαίνει Αριστερά στο περιβάλλον της αστικής δημοκρατίας, αφετέρου δε με την πεποίθηση ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων - στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ εμφορείται από βαθύτατα δημοκρατικές αρχές που υπερβαίνουν την προσδοκία φιλολαϊκής πολιτικής πρακτικής και φτάνουν στα όρια της δημιουργίας λαϊκού κινήματος εξουσίας, προσεγγίζω την περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με κάποιο ενδιαφέρον, αφού μάλιστα αποτελεί ενδεχόμενο εντελώς μοναδικό στην νεώτερη πολιτική μας ιστορία.
Δεν μπορώ δυστυχώς να συμμεριστώ ελπίδες θνησιγενείς. Γιατί είναι νομίζω θνησιγενής η ελπίδα πως μπορεί να αλλάξει στο ελάχιστο η κατάσταση φτωχοποίησης, ανεργίας κτλ. μέσα σε συνθήκες απόλυτης οικονομικής εξάρτησης της χώρας. Και δεν εννοώ βεβαίως το κρατικό χρέος και το έλλειμμα του δημόσιου ταμείου αλλά την εξάρτηση της χώρας σε ενέργεια, πρώτες ύλες, τρόφιμα, φάρμακα, μηχανές κάθε είδους κτλ. κτλ. Ο εγχώριος παραγωγικός ιστός είναι είτε ολότελα διαλυμένος είτε, στην καλύτερη περίπτωση, τόσο εξαρτημένος από εισαγωγές πρώτων υλών, μηχανών, αναλωσίμων κτλ. ώστε ένα παιχνίδι εκβιασμών στις εισαγωγές θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα ό,τι έχει απομείνει ως εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα. Αυτή η μη αμφισβητούμενη και οπωσδήποτε τραγική για τον λαό πραγματικότητα όχι μόνο δεν αφήνει κανένα περιθώριο για λεονταρισμούς, μεγαλοστομίες και ηρωικές εξόδους, αλλά νομίζω πως επιβάλλει τη διατύπωση συγκεκριμένης ατζέντας σοβαρών ζητημάτων που απλά και ξεκάθαρα πρέπει να τεθούν στον ελληνικό λαό προκειμένου να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει και με ποιές προϋποθέσεις / επιλογές μπορεί να γίνει σε βάθος χρόνου ανασύνταξη του εγχώριου παραγωγικού ιστού.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που παρατηρώ νομίζω ότι από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να περιμένει κανείς ουσιαστικές δομικές αλλαγές που θα αναστρέφουν βραχυπρόθεσμα την κατάσταση φτωχοποίησης και αβεβαιότητας. Ένα πάγωμα στα σημερινά επίπεδα ίσως. Τα αίτια αυτής της κατάστασης είναι δομικά τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο και η κατάργησή τους απαιτεί πολύ χρόνο και ισχυρή βούληση. Υπάρχει όμως τέτοια ισχυρή και αδιαπραγμάτευτη η βούληση ή έχουμε να κάνουμε με μια ελκυστική ρητορεία και απλώς με καλές προθέσεις;
Η ατζέντα που δεν τέθηκε
Επαναλαμβάνω. Δεν με αφορούν οι συντηρητικές πολιτικές πρακτικές κι ούτε θα αφιέρωνα ένα δράμι χρόνο για να ασχοληθώ με τα προγράμματα και τους φορείς τους, αφού στην οποιαδήποτε εκδοχή τους κινούνται στα πλαίσια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης (αν όχι αποκλειστικά της διαπλοκής), θεωρούν το κράτος ως λάφυρο, τους πολίτες ως πελάτες και τους διεθνείς νταβατζήδες ως ευεργέτες και σωτήρες. Ωστόσο με ενδιαφέρει κατά κάποιο τρόπο η προσέγγιση των πολιτικών – οικονομικών επιλογών ενός πολιτικού σχηματισμού που διατείνεται ότι τις χαράζει αριστερόστροφα, δηλαδή με κατεύθυνση τα συμφέροντα των πολλών και τη δημιουργία συνθηκών κοινωνικής δικαιοσύνης σε περιβάλλον αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Αυτό που γενικά αντιλαμβάνομαι λοιπόν είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ παγιδεύτηκε στην ατζέντα των πολιτικών – οικονομικών θεμάτων που έτσι κι αλλιώς είχε θέσει το συντηρητικό πολιτικό κατεστημένο. Οι προεκλογικού τύπου θέσεις του διατυπώθηκαν πάνω σε αυτά τα θέματα, ενώ επιμελώς απέφυγε την διεύρυνση της ατζέντας ,όπως μάλλον θα περίμενε κανείς από ένα πραγματικά ριζοσπαστικό αριστερό πολιτικό σχηματισμό. Όσο κι αν δεχτεί κανείς ότι τα όρια του προεκλογικού «διαλόγου» είναι ιδιότυπα και περιορισμένα, δεν νομίζω ότι περιμένει από ένα τέτοιο πολιτικό σχηματισμό τον εγκλωβισμό τού (κυβερνητικού) προγράμματός του στην απάντηση – αντίκρουση των αυθαίρετων εκβιαστικών διλημμάτων που προπαγανδίζει το κατεστημένο (τύπου «ευρώ ή δραχμή») και πολύ περισσότερο δεν αναμένει ασφαλώς να δει ένα αριστερό πολιτικό σχηματισμό να προσχωρεί στη λογική των διλημμάτων και να θέτει ό ίδιος τα δικά του σαν αυτό το, τουλάχιστον περίεργο, «ΣΥΡΙΖΑ ή κοινωνική καταστροφή».
Ενώ προκύπτει το αιφνιδιαστικά θετικό φαινόμενο της διατύπωσης προφανώς διαφορετικών θέσεων για τα ίδια ζητήματα από διάφορα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο μετά παρατηρείται μια σπουδή διασφάλισης ομοιογένειας θέσεων προς τα έξω, κάτω πιθανώς από την πίεση που ασκεί η συντηρητική πολιτική τάξη περί δήθεν αλλοπρόσαλλων θέσεων. Πιέσεις δηλαδή και ειρωνείες του τύπου «συμφωνήστε μεταξύ σας και μετά πείτε το και σε μας» οδήγησαν σε ακύρωση το πιο ελπιδοφόρο πολιτικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ πιθανώς κάτω και από την πίεση του εκλογικού αποτελέσματος, σε γνώση της πραγματικότητας ότι η προσδοκία αυτού του αποτελέσματος εδράζεται σε ένα κοινό ψηφοφόρων που έχει υποστεί από το συντηρητικό κατεστημένο συγκεκριμένη εκπαίδευση ως προς την διαμόρφωση της εκλογικής του συμπεριφοράς. Του λέμε λοιπόν αυτό που θέλει να ακούσει και του το λέμε μάλιστα με τον τρόπο που θέλει να το ακούσει.
Ωστόσο ακόμα και στην περίπτωση που θα δεχόταν κανείς αυτόν τον τύπο επικοινωνίας και αυτό το μοντέλο διαμόρφωσης «κεντρικών» θέσεων, έστω χάριν ψηφοθηρίας, νομίζω πως σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να ανεχτεί από ένα Αριστερό πολιτικό σχηματισμό τη διατύπωση γενικεύσεων και αφορισμών που ορισμένως φτάνουν μέχρι την απόδοση συνολικής ευθύνης (…). Για παράδειγμα, τι ακριβώς σημαίνει αυτό το “θα δείξουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στους δημόσιους λειτουργούς, σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους ανεξάρτητα από την κομματική τους προέλευση..» Πέραν του ότι ως πολιτική θέση (σιγά την πολιτική δηλαδή) κλείνει το μάτι στη γραφειοκρατία και τους μηχανισμούς ελέγχου του δημόσιου τομέα, οπότε προσπορίζει εκλογική πελατεία, συνάμα παρέχει εκ των προτέρων συγχωροχάρτια σε χιλιάδες τρωκτικά και απογοητεύει φαντάζομαι δεκάδες χιλιάδες φιλότιμων και έντιμων δημοσίων υπαλλήλων που μια ζωή έμειναν έξω από μηχανισμούς, κλίκες ευνοουμένων και μάσα… Και τι σημαίνει επίσης εκείνο το «θα πληρώσουν επιπλέον φόρους όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις, επειδή αυτές έχουν off shore εταιρείες και κρύβουν τα κέρδη τους...». Εντάξει, μπορεί το επιχείρημα να πουλάει αλλά η αλήθεια είναι πως για όποιον καταλαβαίνει και ξέρει τι γίνεται στην αγορά είναι γνωστό πως οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν χρησιμοποιούν off shore εταιρείες προκειμένου να κρύβουν τα κέρδη τους. Δεν τους χρειάζεται δηλαδή. Νομίζω ότι οι αριστεροί φίλοι πρέπει να μελετήσουν καλύτερα το φορολογικό σύστημα και ιδιαίτερα τις εφαρμοζόμενες φορολογικές πρακτικές, γιατί οι off shore είναι το άθλημα των χρηματεμπόρων, της διαπλοκής και του real estate και όχι των «μεγάλων επιχειρήσεων». Νομίζω επίσης ότι έτσι ή αλλιώς οφείλουν επιμελώς να αποφεύγουν τις γενικεύσεις και την απόδοση συλλογικών ευθυνών (συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς της συλλογικής αθώωσης). Προσεγγίσεις τέτοιου τύπου αποτελούν αποκλειστικά και χαρακτηριστικά προνόμια άλλων χώρων και άλλων τρόπων σκέψης…
Αυτή η ατζέντα δεν είναι της Αριστεράς. Δεν χωράει η Αριστερά σε μια τέτοια ατζέντα. Μπορεί βέβαια ο καθένας να δηλώνει ό,τι γουστάρει και εν προκειμένω να δηλώνει αριστερός ωστόσο η αριστερά ως πολιτική πρακτική δεν είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Αριστερά είναι εκείνη η πολιτική πρακτική που τοποθετεί στο κέντρο της την ευημερία των ανθρώπων δίχως διακρίσεις, γι αυτό και η επιτυχία της κρίνεται ως προς τα επίπεδα κοινωνικής αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης, παιδείας και πολιτισμού που πετυχαίνει.
Να το πάρουμε αλλιώς; Αριστερά δηλαδή.
Για να δούμε λοιπόν στα γρήγορα μερικά ζητήματα που είτε μπήκαν είτε δεν μπήκαν στην ατζέντα. Σοβαρά όλα τους, πλην όχι τα μόνα κι ούτε τα σπουδαιότερα εν τέλει.
•Εκδημοκρατισμός του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας ζωής
Οι εξαγγελίες περί της θέσπισης «απλής αναλογικής» γενικώς και αορίστως καθώς και η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών βάζουν τον πήχη απίστευτα χαμηλά. Πολύ δε μάλλον όταν συνυπάρχουν με τη σπουδή εκμετάλλευσης της αυτοκρατορικού τύπου καλπονοθευτικής διάταξης του παρόντος εκλογικού νόμου, που προβλέπει την παροχή μπόνους 50 κοινοβουλευτικών εδρών στο πρώτο κόμμα.
Το να εκφέρεται η "απλή αναλογική" ως να έχει δεδομένο περιεχόμενο συνιστά πολιτική αφέλεια τουλάχιστον. Πολλά εκλογικά συστήματα βαφτίζονται ως απλή αναλογική αλλά σε όλα, για παράδειγμα, το ποσοστό αποχής καθώς και τα ποσοστά λευκών και άκυρων ψήφων δεν μειώνουν αναλογικά τον αριθμό των κοινοβουλευτικών εδρών. Έτσι είτε το 10% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ψηφίσει είτε το 90% οι έδρες στη βουλή θα είναι 300… Ή μήπως η απλή αναλογική χρειάζεται όρια εισόδου, έδρες επικρατείας, πρωτοδεύτερες κατανομές και άλλα κόλπα;
Ούτε κουβέντα για τον «Καλλικράτη», τον νόμο ταφόπλακα της τοπικής αυτοδιοίκησης και των τοπικών κοινωνιών αν όχι και κερκόπορτα για τη διάλυση της χώρας.
Η διακήρυξη εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη μου μοιάζει προσχηματική και έωλη. Ποιά δικαιοσύνη ακριβώς; Αυτή τη κερδοφόρα φάμπρικα με τις εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις που μετά από κάτι χρόνια εκδίδει κάποιες αποφάσεις; Αυτό το δαιδαλώδες, αντιφατικό, ταξικό και απάνθρωπο δίκαιο (ποινικό και αστικό) θα εμπιστευτεί η Αριστερά; Αυτό το αντικοινωνικό μόρφωμα που επιτρέπει για παράδειγμα στον ευκαιριακό υπουργό οικονομικών να παραγγέλλει την κατάσχεση μισθών, σπιτιών, αυτοκινήτων και λογαριασμών σε όλους τους «οφειλέτες» του δημοσίου για πάνω από 300 ευρώ οφειλή; (Φίλοι μου, οφείλατε να αντιδράσετε ακαριαία έστω με μια σαφή δήλωση). Γιατί δεν φαντάζομαι (ακόμα) ότι θεωρείτε απατεώνα εκείνον που δεν μπορεί να πληρώσει τα χαράτσια, τα ΕΤΑΚ, κι όλους τους αφόρητους φόρους. Γιατί δεν φαντάζομαι ότι θεωρείτε συλλήβδην απατεώνες το σύνολο των επαγγελματιών και των επιχειρήσεων (όσων ακόμα είναι εν ζωή) που δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν ΦΠΑ και εισφορές.
Καλά ακούγεται η διακήρυξη εμπιστοσύνης στο δημόσιο τομέα και όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Αλλά εμπιστοσύνη σε τι ακριβώς; Στη γραφειοκρατία, την πολυνομία, την αυθαιρεσία και τον ωχαδερφισμό; Εμπιστοσύνη στη διαφθορά, στη μίζα, στο φακελάκι και στο γρηγορόσημο; Εμπιστοσύνη στους γκάγκστερ της εφορίας, της πολεοδομίας και των νοσοκομείων; Η μήπως νομίζετε ότι πρόκειται για εξαιρέσεις; Ή μήπως θα ακούσουμε πάλι "όποιος έχει στοιχεία να τα καταγγείλει στον εισαγγελέα"; Κάτι δεν μου κάθεται καλά…
Ούτε κουβέντα για τις «ανεξάρτητες αρχές»; Ανεξάρτητες από τι ακριβώς; Τι επιβλέπουν , τι ρυθμίζουν, ποιους προστατεύουν και ποιούς κρεουργούν; Αυτό το νεοπαγές δίκαιό τους πούθε έλκει την καταγωγή; Δευτερεύον θέμα; Δεν νομίζω…
Ούτε κουβέντα για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων (δανεικά κι αγύριστα) ενώ ο κόσμος πεινάει. Ποιοι θα τα πληρώσουν;
Καλά ακούγεται εκείνο το «δεν είμαστε ρεβανσιστές, θα παραπέμψουμε στη δικαιοσύνη όλες τις περιπτώσεις διαφθοράς», αλλά είναι χιλιοειπωμένο και δεν φαίνεται να πείθει. Γιατί το παλλαϊκό αίτημα είναι «φέρτε πίσω τα κλεμμένα !» και αυτό μόνο υπόθεση αριστερής διακυβέρνησης μπορεί να αποτελέσει. Κι είναι πολλά τα κλεμμένα. Τα λεγόμενα «σκάνδαλα» δεν είναι τηλεοπτικές σειρές. Είναι συστηματική διαχρονική ληστεία κατά της χώρας και του λαού της. Αν μετρήσουμε το προϊόν αυτής της ληστείας, εύκολα θα καταλήξουμε ότι δεν μπορεί να γίνει κουβέντα με όρους ρεβάνς και ξερεβάνς. Γιατί είναι πολλά, πάρα πολλά τα λεφτά της ληστείας. Το κομπιναδόρικο κεφάλαιο κάνει χοντρό πάρτι κοντά τρείς δεκαετίες. Δεν είναι μόνο η Χόχτιφ/αεροδρόμιο Σπάτων, το Κτηματολόγιο (τρις), το Χρηματιστήριο, τα Ολυμπιακά έργα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το Βατοπέδιο, οι καραμιζαρισμένες προμήθειες του δημοσίου (Ζήμενς, δρόμοι, φάρμακα, επικοινωνίες, δημόσια έργα κτλ.) και τα εξοπλιστικά. Η περιφέρεια και οι τοπικές κοινωνίες βοούν από τον πακτωλό χρημάτων που είτε μέσω διαύλων αυτοδιοίκησης είτε μέσω φαύλων μηχανισμών κατέληξαν σε λίγα χέρια καθεστωτικών και επιτηδείων. Σε ποια δικαιοσύνη λοιπόν, ποιούς και πότε ; Διακινδυνεύω την υπόθεση ότι τα δικαστήρια ενόρκων του μέλλοντος (έωλη ελπίδα για την ώρα), ενώ θα αθωώσουν εκείνους που τα σημερινά καταδικάζουν για το «αδίκημα» της αδυναμίας πληρωμής φόρων στο δημόσιο θα στείλουν άναυλους σε κοινωνική εργασία μερικές χιλιάδες επώνυμους κλέφτες που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και θα κατασχέσουν όλα τα κλεμμένα είτε εντός είτε εκτός χώρας.
Καλά ακούγεται επίσης και το "οι αστυνομικοί θα γυρίσουν στις γειτονιές". Όμως φταίει η απουσία των αστυνομικών από τις γειτονιές που ο κόσμος αναγκάζεται να κλειδαμπαρώνεται στο σπίτι του με πόρτες ασφαλείας, συναγερμούς και σεκιουριτάδικα;. Αν θέλουμε να κοιμόμαστε πάλι με τα παράθυρα ανοιχτά και το κλειδί στην πόρτα, τότε δεν χρειάζεται ένας μπάτσος σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Άλλες πολιτικές και άλλου τύπου δράσεις χρειάζονται και η Αριστερά οφείλει να συζητήσει γι αυτές. Δεν αρμόζει στην Αριστερά να βάλει το κάρο μπροστά από το άλογο ή, αλλιώς, δεν χρειάζονται μπάτσοι για να κυνηγάνε τους κουμπουροφόρους ληστές (γιατί υπάρχουν και οι άλλοι ληστές οι νόμιμοι με τα λευκά κολάρα) και τους κάθε λογής εγκληματίες. Απλώς δεν χρειαζόμαστε ληστές, πρεζέμπορες, δουλέμπορες, σωματέμπορες και τοκογλύφους. Αλλά αυτούς δεν τους γεννάει η μάνα τους ως τέτοιους. Κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες φτιάχνονται και αυτές είναι που πρέπει αμέσως να αλλάξουν. Φτώχεια, εξαθλίωση, κοινωνικός αποκλεισμός, έλλειψη παιδείας, ακραίες ανισότητες, πρέζα και τζόγος.
(συνέχεια στο 2ο μέρος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.