Εδώ ο πάτος, εκεί ο πάτος, πού είναι ο πάτος;Κοντά δυο χρόνια τώρα αναπτύσσονται μακροσκελείς και βαθύτατα στοχαστικές αναλύσεις μιας νέας θεωρίας, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η θεωρία του πάτου, αφού ως πάτος υπονοείται το βαθύτερο σημείο της λεγόμενης οικονομικής κρίσης. Μου φαίνεται κάπως παπατζίδικη αυτή η θεωρία, γιατί κατά την αντίληψή μου τα πράγματα, ως προς τον προσδιορισμό του βαθύτερου σημείου της κρίσης, φαίνονται να είναι εξαιρετικά απλά, γι’ αυτό και έτσι απλά περιέγραψα προ έτους την κατάσταση πάτου (υπενθυμίζω,
Ωστόσο οι κάθε λογής μνημόνιοι και αντιμνημόνιοι πατολόγοι όχι απλώς συντηρούν και αναπαράγουν τις βαθυστόχαστες αναλύσεις του ..πάτου, αλλά κατάφεραν κιόλας να δημιουργήσουν στον μέσο άνθρωπο μια αγωνιώδη σχετική προσδοκία που εκφράζεται συνήθως με την αγανακτισμένη έκφραση «άντε επιτέλους να πιάσουμε πάτο, για να ξεκινήσουμε να ανεβαίνουμε!». Πολλοί άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν τεχνηέντως, ώστε να αναμένουν αυτόν τον πάτο σαν κάτι περίπου λυτρωτικό, αφού βεβαίως κανείς δεν τους λέει ότι θα πρέπει να μείνουν σ’ αυτόν τον πάτο πολλά χρόνια, ώστε πατώντας πάνω τους να ανεβούν κάποιοι άλλοι. Και αυτοί οι άλλοι υποπτεύομαι πως δεν είναι γενικά και αόριστα οι διεθνείς δανειστές – τοκογλύφοι της χώρας αλλά οι εγχώριοι συνέταιροί τους, ολιγάρχες και χρηματέμποροι. Άλλωστε με σχεδόν απροκάλυπτο τρόπο η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται στους ολιγάρχες / χρηματέμπορους, ενώ τα χρέη των ολιγαρχών / χρηματεμπόρων κρατικοποιούνται (βλέπε πακέτα «διάσωσης» τραπεζών και παρόμοια μέτρα).
Ο επίδοξος (δημοσκοπικά) πρωθυπουργός ευφυολογεί λέγοντας «μας έχει φύγει ο πάτος», οι αναλυτές του πάτου έχουν δημόσιο βήμα, όλοι μαζί στηρίζουν τη «μοναδική διέξοδο για τη σωτηρία της χώρας» δηλαδή την υποταγή στους δανειστές της, όλοι ιδρώνουν για να κρατήσουν όρθιο το βρικόλακα –ευρώ, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ήδη στον πάτο ή τόσο κοντά του, που τον βλέπουμε με γυμνό μάτι.
Το μικροαστικό όνειρο ή αλλιώς το δημόσιο, το μαγαζάκι, η ευκαιρία (τύχη) και το κεραμίδι
Καλές οι θεωρίες περί μικροαστικού ονείρου και μικροαστισμού αλλά, να, εμάς τους καθημερινούς ανθρώπους μας μπερδεύουν λιγάκι, ίσως μας κουράζει κιόλας ο υπέρμετρα αναλυτικός λόγος των οικονομολόγων, δημοσιολόγων, κοινωνιολόγων, πολιτικών αναλυτών και λοιπών θεωρητικών που επιχειρούν να προσεγγίσουν το θέμα. Ας δούμε λοιπόν το μικροαστικό όνειρο πιο απλά (έστω και απλοϊκά) και πιο ατμοσφαιρικά, ας δούμε το όνειρο αυτό ως επιδίωξη τρόπου ζωής ή ως τρόπο ζωής.
Τι ακριβώς έγινε τα τελευταία 30 και πάνω χρόνια; Αυτό που έγινε ήταν η άγρια εμπορευματοποίηση της φυσιολογικής ανθρώπινης προσδοκίας για βελτίωση του επιπέδου ζωής. Καλλιεργήθηκαν πρότυπα και δόθηκαν διέξοδοι που ικανοποιούσαν την μύχια προσδοκία των οικογενειών της εργατικής τάξης και του αγροτικού πληθυσμού, που ήθελε τα παιδιά της να υπερβούν την τάξη τους, να ανέλθουν κοινωνικά, να αστικοποιηθούν. Ύπουλα και συστηματικά καλλιεργήθηκε όχι απλώς αποστροφή αλλά μίσος για κάθε λογής χειρωνακτική εργασία. Πέρασε στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου η άποψη πως η χειρωνακτική εργασία αφορά ανθρώπους παρακατιανούς. Πέρασε η νοοτροπία της εύκολης λύσης, της ευκαιρίας και της ήσσονος προσπάθειας. Εκατοντάδες εκατομμύρια διατέθηκαν ως τζάμπα χρήμα (μέσω προγραμμάτων αναδιάρθρωσης καλλιεργειών, εκσυγχρονισμού υποδομών κτλ.) προκειμένου κάθε ίχνος παραγωγής είτε να εξαφανιστεί είτε να θεωρείται ως αναγκαίο κακό για την είσπραξη κάποιας επιδότησης. Η δουλειά στο εργοστάσιο, στην οικοδομή, στο λιμάνι, στο καρνάγιο και στο χωράφι ανατέθηκε στους οικονομικούς μετανάστες, που έφτασαν κατά χιλιάδες είτε περπατώντας από τη βόρεια γειτονιά είτε με καραβιές απελπισμένων από την παλιά Περσία και αλλού. Το εκπαιδευτικό σύστημα ξεχείλωσε τόσο, που ο κάθε νέος μπορούσε να αγοράζει σε προσιτή τιμή το χαρτί μιας ειδικότητας, που του διασφάλιζε το όνειρο (ως όνειρο και μόνο) για την κατάληψη μιας καρέκλας σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή έστω σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση, αν δεν κατάφερνε να κάνει «δική» του δουλειά. Τίποτα δεν έγινε τυχαία, τίποτα δεν έγινε βιαστικά. Όσοι επένδυσαν στην ικανοποίηση του μικροαστικού ονείρου των Nεοελλήνων ξόδεψαν 10 για να εισπράξουν 100. Και σήμερα άρχισαν να εισπράττουν ! Τα όνειρο ξεθωριάζει, γκρεμίζεται σε χρόνο μηδέν.
Το Δημόσιο: Από τις αρχές της δεκαετίας του 80 το άβατο του δημοσίου δίχως χαρτί κοινωνικών φρονημάτων μετατρέπεται σε ανοιχτό πεδίο σταδιοδρομίας για πολλούς (άλλα όχι για όλους). Η «Αλλαγή» έφερε τις πρώτες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων δημοκρατικής κοπής. Το άβατο αλώθηκε. Οι ΔΕΚΟ εξομοιώνονται με το δημόσιο, οι προβληματικές επιχειρήσεις ουσιαστικά κρατικοποιούνται, το κοινωνικό κράτος φροντίζει για τους υπηκόους του ασκώντας πολιτική εργασίας σαν υπερεργοδότης με τα λεφτά τρίτων. Το πολιτικό σύστημα μετατρέπεται σε μαγαζί που πουλάει τζάμπα, ανεξάρτητα από το κόστος, που το πληρώνουν άλλοι. Οι πελάτες αλιεύονται ευχαριστημένοι μέσα από πολιτικά γραφεία και δημόσιες σχέσεις. Η χαμηλού τύπου διαπλοκή στρώνει το έδαφος για τη μεγάλη διαπλοκή. Χρειάστηκαν περίπου τρεις δεκαετίες, ώστε να αντιστοιχεί ένας δημόσιος υπάλληλος σε κάθε ελληνική οικογένεια (σε άλλες περισσότεροι και σε άλλες καθόλου). Μπούκωσαν τις δημόσιες υπηρεσίες και εκείνες του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα με απίστευτο αριθμό ανθρώπων. Όταν δεν υπήρχαν άλλες θέσεις φτιάχνονταν καινούργιες υπηρεσίες, νέοι θεσμοί, ΜΚΟ, επιτροπές, δημοτικές επιχειρήσεις και προσωποπαγείς θέσεις. Έπειτα βγήκε ο Θεόδωρος ο ευτραφής και δήλωσε «μαζί τα φάγαμε» (ό ίδιος που πριν από μερικά χρόνια καλούσε –επί λέξει– τους πελάτες / ψηφοφόρους να ψηφίσουν πασοκ για να διασφαλίσουν το μικροαστικό τους όνειρο), σηματοδοτώντας το τέλος του ονείρου - δημόσιο. Νωρίτερα από αυτό, και μετέπειτα επίσης, σύμπαντες οι του ιδιωτικού τομέα έπεφταν στην παγίδα που στήθηκε μέσω των ΜΜΕ πως οι μισθοί του δημοσίου φταίνε για το χρέος και την κρίση. Δεν κατάλαβαν ότι ιδεολογία αλλά και τεχνογνωσία (εν προκειμένω ως προς τη διαχείριση ανθρώπινων πόρων) παράγεται αποκλειστικά και μόνο στο δημόσιο (δηλαδή παράγεται από το κράτος), οπότε δεν μπόρεσαν να δουν πως η σειρά των δικών τους μισθών έπεται αναλόγως.
Το όνειρο – δημόσιο ψόφησε: Οι δημόσιοι υπάλληλοι όχι μόνο έχασαν μεγάλο μέρος του μισθού τους και «κεκτημένα» δεκαετιών, αλλά ήδη φορτώθηκαν την αγωνία για το αν θα έχουν δουλειά αύριο, για το αν θα πάρουν εφάπαξ και σύνταξη, ενώ πρέπει κάθε τόσο να πληρώνουν μετρητοίς τα φάρμακα στο φαρμακείο. Οι μαγαζάτορες δεν έχουν εμπόρευμα (υποσχέσεις διορισμών) και δύσκολα μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο. Το άβατο στο δημόσιο επανέρχεται και πάλι με χαρτί κοινωνικών φρονημάτων άλλου τύπου.
Το μαγαζάκι: Οι γόνοι της αστικής τάξης απέκτησαν σκληρό ανταγωνισμό από τους γόνους των εργατικών και αγροτικών οικογενειών, που με ένα χαρτί σπουδών στο χέρι διεκδικούν το όνειρο «δική μου δουλειά». Οι πολυκατοικίες χτίζονται με μαγαζιά στο ισόγειο και διαμερίσματα που διατίθενται για επαγγελματική στέγη. Τα μαγαζάκια απλώνονται με γεωμετρική πρόοδο. Όλοι διεκδικούν να πουλήσουν υπηρεσίες ή αγαθά. Κανείς δεν θέλει να παράγει. Μαγαζί– ιατρείο, μαγαζί– δικηγορικό γραφείο, μαγαζί– ασφαλειομεσίτης, χρηματομεσίτης, κτηματομεσίτης, λογιστής, φροντιστής, κομμωτής, μανικιουρίστα και πάει λέγοντας. Μαγαζί με ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα, είδη υγιεινής, έπιπλα, διακοσμητικά, καλλυντικά, στερεοφωνικά, τηλέφωνα και γκάτζετς. Μετά ήρθαν τα πολυμάγαζα και τα εμπορικά κέντρα. Ξωπίσω τα franchise. Ελεύθερη αγορά –και καλά– ανταγωνισμός υγιής. Η παραγωγή κατά διαόλου. Από το δικό μου λάδι, που ως παραγωγός το πουλάω κάτω από 2 ευρώ, θέλουν να ζήσουν (και ζουν) 4 ενδιάμεσοι μαγαζάτορες, αφού φτάνει να πουλιέται 7 ευρώ. Κατά τα άλλα οι Κινέζοι να είναι καλά, που παράγουν πάμφθηνα και στέλνουν πράμα για πούλημα. Και οι βόρειοι γείτονες επίσης, που συνεχίζουν να παράγουν γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, που, παρομοίως, τα στέλνουν εδώ για πούλημα. Και η οικογένεια όλο καμάρι που ο γιος ξεκόλλησε από την αγροτιά, την εργατιά ή τη μαστοράντζα και έγινε «επιχειρηματίας». Με cart visit, φωτεινή επιγραφή, λογότυπο, υπάλληλο επιδοτούμενο από τον ΟΑΕΔ, με πρόγραμμα εκσυγχρονισμού – τζάμπα χρήμα, με …απρόθυμη ταμειακή, με λογιστή και δικηγόρο αλλά και με τη γυαλισμένη μπέμπα παρκαρισμένη απέξω.
Το όνειρο – μαγαζάκι ψόφησε: Κάτι η αναδουλειά (είπαμε, οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε) κάτι ο ΦΠΑ, το ΤΕΒΕ και το ΙΚΑ, κάτι ο φορολογικός έλεγχος, οι επιταγές χτύπησαν, οι προμηθευτές θέλουν μετρητά που δεν υπάρχουν. Το λουκέτο μπήκε στο μαγαζάκι, η μπέμπα απέξω με πωλητήριο, αλλά κανείς δεν την αγοράζει, και το όνειρο έλαβε τέλος.
Η ευκαιρία – τύχη, τζόγος: Κι αν σου κάτσει; Η σχετική εκπαίδευση αρχίζει πολύ νωρίς. Από τις αθώες δήθεν «λαχειοφόρους αγορές» των μαθητικών χρόνων μαθαίνει κανείς πως μπορεί να «κερδίσει» κάτι χωρίς να ιδρώσει. Αργότερα η εκπαίδευση αυτή περνάει σε άλλα ανώτερα στάδια. Κρατικό λαχείο, ποδόσφαιρο, στοίχημα, κληρώσεις, «δώρο» με κάθε αγορά, κουπόνια και τέτοια. Η έγχρωμη θεία Λένα η παραμυθατζού έχει κάνει απίστευτα καλή δουλειά. Ξωπίσω η αστραφτερή καριέρα. Στέλεχος, γραμματέας, προϊστάμενος, διευθυντής, θαλαμοφύλακας , κάποιος τίτλος τέλος πάντων με μισθό, δώρα κι επιδόματα. Ο ιδιωτικός τομέας όλους τους χωράει. Και η θεία Λένα τη δουλειά της: Μόδα, προσωπικά, αρτίστες, κομμώσεις, μαγειρέματα, πρωινά, μεσημεριανά και μαύρο σκοτάδι. Ενδιαμέσως διαφημίσεις τζόγου και ευκαιριών. Ένα life style προσιτό με δυο τάλιρα για όλους, και πάντα η ευκαιρία να παραμονεύει σαν το όνειρο της πλούσιας νύφης για το τίμιο παλληκάρι των ταινιών του παλιού εμπορικού σινεμά. Ποια ιδεολογία, ποια συνείδηση ταξική και κουραφέξαλα; Ιδεολογικός αχταρμάς και κάργα γκλαμουριά. Όλα με δυο τάλιρα. Κόμμωση in, βάψιμο in, στυλάκι δήθεν προσωπικό, τατουάζ ότι νάναι, σκουλαρίκι όπου λάχει, φατσοβιβλίο, greeklish, sms, έξυπνα ανεκδοτάκια, άποψη γενικώς επί όλων, αλλά μια μικρή δυσκολία να διακρίνεις το μπρόκολο από το κουνουπίδι, αν δεν δεις την ετικέτα. Κατά ταύτα μάλλον εξηγείται εύκολα η ληστεία μέσω Χρηματιστηρίου, το κύμα εθελοντισμού των χρυσοφόρων Ολυμπιακών αγώνων, οι διαδηλώσεις για τις ατυχίες των ποδοσφαιρικών ομάδων, ο κρυπτορατσισμός, η Νεοελληνική «εθνική υπερηφάνεια» και το γενικό αίτημα για ασφάλεια αντί ελευθερίας.
Το όνειρο - ευκαιρία ψόφησε: Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν και δεν θέλουν πια στελέχη, γραμματείς και προϊσταμένους, όμως ακόμα οι περισσότεροι επιχειρηματολογούν πως για όλα φταίνε οι μισθοί του δημοσίου, ενώ ελπίζουν σε «κάτι» από το πουθενά. Άνεργοι, απλήρωτοι, αγανακτισμένοι, ζορισμένοι, και «έλα μωρέ εγώ θα τη βολέψω». Τα «κεκτημένα», ταμπού και στο βάθος συμβιβασμός με μια θέση στους καταλόγους του ΟΑΕΔ. Τα στέκια βάζουν λουκέτα ελέω έλλειψης των δυο τάλιρων, τα φατσοβιβλία γεμίζουν με μπινελίκια (όλοι εναντίον όλων) και η θεία Λένα το γύρισε στον τούρκικο της παρηγοριάς. Κάποιοι θυμήθηκαν ξαφνικά πως έχουν κληρονομήσει ένα χωράφι με 100 ρίζες ελιές στην κάτω Σαπολιά και φλερτάρουν με την ιδέα – λύση να γυρίσουν στα χωράφια. Αμ δε !
Το κεραμίδι: Αν με το κόλπο του γρήγορου και εύκολου κέρδους μέσω του Χρηματιστηρίου λήστεψαν οι ολιγάρχες και οι χρηματέμποροι πάνω από 120 δισεκατομμύρια στα γρήγορα, κατάφεραν (οι ίδιοι ληστές) με το διαρκές χρηματιστήριο των ακινήτων, που ικανοποιούσε την πατρογονική ανάγκη του μέσου ανθρώπου για ιδιοκατοίκηση αλλά και ιδιοκτησία γενικότερα, να ληστέψουν πολλαπλάσια ποσά. Στην αρχή ήταν τα δάνεια της λεγόμενης Εργατικής Εστίας (με «επιδοτούμενο» μάλιστα επιτόκιο) και κάτι άτοκα από συνεταιρισμούς της συμφοράς. Μετά έγιναν τα προγράμματα εργατικής κατοικίας με κλήρωση (για να μην ξεχνιόμαστε πως πάντα χρειάζεται και η τύχη). Μπήκαν ύστερα στον χορό των δανείων πρώτης κατοικίας οι κρατικές και ξωπίσω οι ιδιωτικές τράπεζες. Το όνειρο - κεραμίδι έγινε διαμέρισμα, μετά έγινε μεζονέτα, μετά οικόπεδο και μονοκατοικία. Για τους πιο τυχερούς ήρθε το εξοχικό, το μαγαζί και το διαμέρισμα για το παιδί. Στην τρίτη δεκαετία όμως η φούσκα έσκασε και η δόση τρέχει, ενώ το εισόδημα μίκρυνε, αν κιόλας δεν εξαφανίστηκε. Μπήκε φόρος ακίνητης περιουσίας (ιδιοκτησίας) στο διαμέρισμα και έκτακτη (δηλαδή μόνιμη) υπέρ πατρίδος εισφορά, ενώ εκτιμάται πλέον και ως τεκμήριο εισοδήματος για φορολογία. Ωστόσο το ...κοινωνικό κράτος αναβάλλει από εξάμηνο σε εξάμηνο τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, ενώ δεν παραλείπει να νομοθετήσει την μεταβίβαση σε αυτό της υψηλής κυριότητας ή της επικαρπίας … διευκολύνοντας τον, κατά τα άλλα, ιδιοκτήτη στην αποπληρωμή των χαρατσιών που το ίδιο ετσιθελικά του επέβαλε.
Το όνειρο – κεραμίδι ψόφησε: Ο ιδιοκτήτης πληρώνει νοίκι στο κράτος, το μαγαζί είναι ανοίκιαστο, χώρια που του άφησε κάποια μισθώματα φέσι ο τελευταίος νοικάρης με την μπέμπα, το διαμέρισμα δεν πουλιέται, ενώ τώρα του ζητάνε και «πιστοποιητικό ενεργειακής κλάσης»!. Μέσα σε όλα τούτα ελάχιστοι πρόσεξαν ότι προωθείται νομοθετική απαγόρευση για οικοδόμηση σε εκτός σχεδίου περιοχές, που πλην των άλλων συνεπάγεται πτώση αξίας της αγροτικής γης ίσως και κατά 50% (δηλαδή και να γυρίσεις στο χωριό σου, μόνο παράνομο καλύβι θα μπορείς χτίσεις, αν και το μέτρο, προφανέστατα, αλλού σκοπεύει…)
Και μετά ξυπνήσαμε;
Εξαρτάται από το πώς ερμηνεύει κανείς τις συλλογικές συμπεριφορές. Η δική μου ερμηνεία δεν λέει κάτι τέτοιο, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Πάντως,
- Οι κοινωνικοί συμπέθεροι συνομιλούν και συμφωνούν διαφωνούντες.
- Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι το 70% και πάνω του πληθυσμού εκδήλωσε ανακούφιση από την συγκρότηση της υπό τον παπατράπεζα συγκυβέρνησης.
- Λένε επίσης ότι τα κόμματα του κυβερνητικού μπλοκ διατηρούν άνετη πλειοψηφία, δίχως να αποκλείουν αυτοδυναμία του ενός, ενώ αθροίζουν σχετικά ψηλά τους κοινοβουλευτικούς σχηματισμούς της αριστεράς, οι οποίοι όμως αρνούνται να αθροιστούν.
- Η τελευταία μεγάλη διαδήλωση αφορούσε οπαδούς ποδοσφαιρικής ομάδας.
- Ανερχόμενο κοινωνικό κίνημα είναι εκείνο που έχει αντικείμενο τη φιλανθρωπία.
- Χτες (ως «πλουτοκράτης καπιταλιστής») δέχτηκα επίσκεψη «ταξικών» συνδικαλιστών με αίτημα να διευκολύνω (sic) την επαφή τους με τους εργαζομένους, ενώ σήμερα ερήμην μου αναγγέλθηκα ομιλητής σε ένα «επιμορφωτικό» λαμογιοσυνέδριο αγροτικών προϊόντων (στο Ζάππειο παρακαλώ), αφού οι παρασιτικοί συστημικοί παπαρολόγοι δεν μπορούν παρά να αντιλαμβάνονται το ebloko.gr ως κερδοσκοπική επιχείρηση, γιατί δεν χωράει κάτι διαφορετικό στο μυαλό τους, ούτε χωράει η σκέψη πως την ημέρα και την ώρα αυτού του «συνεδρίου» θα είμαι στο χωράφια … επιμορφώνοντας τα δέντρα.
- Καθημερινές δημοσκοπήσεις δείχνουν προβάδισμα στο ευρώ (στις προτιμήσεις των Ελλήνων που όμως δεν το έχουν).
- Οι «ειδήσεις» ανελλιπώς δείχνουν ουρές. Ουρές στα ταμεία για τα χαράτσια, ουρές στις εφορίες για κατάθεση πινακίδων, ουρές για συσσίτια, ουρές για συνταγογράφηση φαρμάκων, ουρές παντού. Δείχνουν άστεγους και πεινασμένους. Σε κανένα δεν κάνουν πλέον εντύπωση τέτοιες ειδήσεις – εικόνες.
- Η δικαιοσύνη λειτουργεί ανακουφιστικά μαντρώνοντας τον αγιορείτη καλόγερο και συλλαμβάνοντας ηχηρά (και καλά) ονόματα αποτυχημένων «φοροφυγάδων», ενώ …δυσκολεύεται να βρει τα ονόματα και τους λογαριασμούς των χρηματεμπόρων που έβγαλαν τα κλεψιμαίικα στην Ελβετία, στην Ολλανδία (ναι στην Ολλανδία) και σε χώρες μπανανίες - φορολογικούς παραδείσους.
- Οι επιτήδειοι ήδη φτιάχνουν το παραμύθι της χώρας με τα πλούσια ορυκτά κοιτάσματα, που εγγυώνται λαμπρό οικονομικό μέλλον.
- Τα νομοθετικά διατάγματα παίζουν ως ενδεχόμενα, για πρώτη φορά μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών.
- Οι μαγαζάτορες που επέζησαν ελπίζουν σε καλύτερες μέρες. Γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους, αφού ανέλπιστα θα πληρώνουν μικρότερους μισθούς και αδυνατούν να διαβάσουν νέα τα φορολογικά μέτρα αμερικάνικου τύπου που θα τους στείλουν άναυλους στο λουκέτο.
- Οι αγρότες διαμαρτύρονται για το κόψιμο των επιδοτήσεων και τις χαμηλές τιμές παραγωγού για τα προϊόντα τους (μας), που παράγονται με την αποκλειστική σχεδόν συνδρομή της μαύρης εργασίας των οικονομικών μεταναστών, ενώ το γκουβέρνο απαντά με την «αποκάλυψη» των παράνομων μέσω εικονικών τιμολογίων επιστροφών ΦΠΑ σε δεκάδες χιλιάδες αγρότες και «αγρότες».
- Η πρώτη αρπαχτή των φυτειών φωτοβολταϊκών έλαβε τέλος και έπεται η επόμενη
- Οι διεθνείς αλυσίδες αποεπενδύουν και αποχωρούν, ενώ μαγαζάκια με επιγραφή «ενεχυροδανειστήριο» ανοίγουν σε όλες τις γειτονιές.
- Το χρηματιστήριο ελπίδας συντηρείται και το αίτημα για κοινοβουλευτικές εκλογές λειτουργεί λυτρωτικά κερδίζοντας έδαφος, παρά το ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αυτοϋπονομεύτηκε, αφού κατέληξε να εκφράζεται με μια κυβέρνηση που επικεφαλής της είναι ένας στυγνός τραπεζίτης διεθνούς βεληνεκούς με ευδόκιμη προϋπηρεσία συμβούλου γκουρού, τόσο κατά την προετοιμασία της χώρας για το μεγάλο σάλτο στο ευρώ όσο και στην μετά από αυτό χρυσή εποχή για την ολιγαρχία των χρηματεμπόρων.
- ….
- Ξυπνήσαμε λοιπόν από το μικροαστικό όνειρο ή γυρίσαμε πλευρό και απλώς ένα άλλο όνειρο γεννιέται;
Τι θα γίνει, ε;
Να γίνει «κάτι» λυτρωτικό από το «πουθενά», που ίσως πολλοί φαίνεται να περιμένουν; Δεν το βλέπω, αλλά και δεν είμαι ο «καταλληλότερος» να το πω. Δεν είναι η δουλειά μου και δεν έχω τα προσόντα να το προβλέψω. Κάποιες διαπιστώσεις σημειώνω μόνο για λόγους προσωπικής ισορροπίας και τις μοιράζομαι με λίγους προβληματισμένους ανθρώπους. Μπορεί να είναι πολύ απλοϊκές, μπορεί και να απέχουν από την πραγματικότητα. Ωστόσο ως προσωπική – υποκειμενική γνώμη θα επαναλάμβανα ακριβώς αυτό που έγραψα πριν από δυο χρόνια «Και αυτά τα μέτρα θα περάσουν και τα επόμενα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.