Η απελευθέρωση των μεταφορών. Γενική αμηχανία

Προσωπικά καθόλου δεν πείθομαι από τις θορυβώδεις εκδηλώσεις των διαμαρτυρόμενων «φορτηγατζήδων» που κατέχουν 30 - 40 άδειες ο καθένας. Εντάξει γι΄ αυτούς θα κοπεί το νταραβέρι της αγοραπωλησίας αδειών αλλά ήδη είναι καλά τοποθετημένοι επιχειρηματικά. Κάποιοι έχουν κιόλας επεκτείνει τη δραστηριότητά τους σε γειτονικές χώρες, όπου το κόστος απόκτησης άδειας είναι μηδενικό (Βουλγαρία κυρίως) και ήδη διαθέτουν φορτηγά με μη ελληνικές πινακίδες, που με τις νέες ρυθμίσεις μπορούν πλέον να κάνουν μεταφορές και εντός Ελλάδας. Νομίζω ότι τώρα φωνάζουν για να σώσουν τα προσχήματα και να μη φάνε το ξύλο της αρκούδας από όλους εκείνους στους οποίους είτε μοσχοπούλησαν άδειες είτε πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, προκειμένου να τους πείσουν να μπουν ή να μείνουν στο επάγγελμα, καθιστώντας τους εξ αντικειμένου υποστηρικτές των δικών τους προνομίων. Γιατί αντικειμενικά το πρόβλημα το έχουν οι αυτοαπασχολούμενοι φορτηγατζήδες και πρόκειται για πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης.

Έχει ίσως κάποια αξία να κοιτάξει κανείς κάπως προσεκτικά τις αντιδράσεις των ιδιοκτητών ΦΔΧ ενόψει της επερχόμενης «απελευθέρωσης» καθώς και τις αντιδράσεις του κοινοβουλευτικού πολιτικού φάσματος αλλά και του τύπου.

Τριάντα τόσα χρόνια οι συντεχνίες των ΦΔΧ είχαν συνηθίσει να συνομιλούν προνομιακά με τις κυβερνητικές ηγεσίες και οι κυβερνητικές ηγεσίες είχαν αποδεχτεί τον ρόλο του υποστηρικτή των συμφερόντων των συντεχνιών. Το όφελος αμοιβαίο (πάντα). Και επειδή η συνήθεια, καθώς λέγεται, είναι δεύτερη φύση (πολύ δε μάλλον όταν η συνήθεια παράγει οικονομικό όφελος) ο οδοντογιατρός - μνημόνιος ΥΜΕ σε συνεργασία προφανώς με τη συντεχνία επιχείρησε φέτος την άνοιξη να εξαπατήσει τους «κουτόφραγκους» των Βρυξελλών καταρτίζοντας ένα νομοσχέδιο απελευθέρωσης μαϊμού. Ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε τέλη (κόστη) για απόκτηση άδειας ΦΔΧ ακόμα πιο υψηλά από εκείνα που οι συντεχνίες είχαν ορίσει, με τη διαφορά ότι στην περίπτωση αυτή τα κόστη ήταν επίσημα και όχι μαύρα. Λίγο αργότερα το νομοσχέδιο αυτό επεστράφη στο ΥΜΕ ως απαράδεκτο και με συγκεκριμένες υποδείξεις ως προς το περιεχόμενό του. Έκτοτε αρχίζει η εμπλοκή, αλλά υποπτεύομαι πως με αυτή τη μεθόδευση είχε κερδηθεί πολύτιμος χρόνος προσαρμογής (…) για τους πληροφορημένους, δηλαδή για κάποιους από εκείνους που στη συνέχεια βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν στις αντιδράσεις κατά του αναμορφωμένου νομοσχεδίου (και ήδη νόμου).

Έτσι μέσα στην κάψα του Αυγούστου οι ΦΔΧήδες βρέθηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για μια εβδομάδα περίπου. Η αγορά στέρεψε, τα πρατήρια καυσίμων στέρεψαν, πολύς κόσμος αποκλείστηκε σε σημεία θερινών διακοπών μέχρι που μια βδομάδα αργότερα η «απεργία» ανεστάλη δίχως εμφανείς τουλάχιστον δεσμεύσεις ως προς την ικανοποίηση των αιτημάτων των ΦΔΧήδων, ενώ μεσολάβησε και μια απόφαση για επίταξη - οπερέτα όλων των ΦΔΧ και των οδηγών τους. Ένα μήνα αργότερα το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται με κατηγορίες για αναξιοπιστία ένθεν κακείθεν και αυτή τη φορά με τα ΦΔΧ «επιταγμένα». Τα λιμάνια κλείνουν και οι δρόμοι ανοιγοκλείνουν.

Ο οδοντογιατρός ΥΜΕ που σε ανάλογες κινητοποιήσεις των αγροτών (μπλόκα δρόμων με τρακτέρ) έκανε λόγο για «κοινωνικό αυτοματισμό», προκειμένου να δικαιολογήσει τραμπουκισμούς ΦΔΧηδων και αστυνομικές επιθέσεις κατά αγροτών, αυτή τη φορά έκανε απλώς την πάπια. Οι νομαρχίες που όφειλαν, λέει, να επιδώσουν τα φύλλα επιστράτευσης ανακάλυψαν ότι δεν είχαν … ενημερωμένα μητρώα. Οι αστυνομικές αρχές εκτελούσαν καθήκοντα φύλαξης των παρατεταγμένων φορτηγών. Έχω προσωπική αντίληψη ότι βαθμοφόροι αστυνομικοί συνιστούσαν σε φορτηγά ΙΧ να μην κάνουν δρομολόγια γιατί «από το μπλόκο θα σε βγάλουμε εμείς, αλλά στην πρώτη γέφυρα παρακάτω θα στο σπάσουν..!» Η δε εισαγγελική αρχή περιορίστηκε σε συστάσεις προς τις αστυνομικές αρχές να εφαρμόσουν το νόμο. Παράλληλα ροκ σκηνές εξελίσσονταν στα «μπλόκα» αλλά και μπροστά στη Βουλή, όπου διαδηλωτές ΦΔΧηδες έμπλεοι εθνικών ιδεωδών και πατριωτικών συναισθημάτων έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο.

Νομίζω ότι η συμπαθής οικογένεια των ΦΔΧηδων μάλλον άργησε να καταλάβει ότι τα σύνορα «ανοίγουν προς τα μέσα». Μόνο οι καλά πληροφορημένοι έμποροι αδειών το κατάλαβαν. Άργησε η συντεχνία των ΦΔΧηδων να καταλάβει, και μάλλον ακόμα δεν το κατάλαβε, ότι οι πολιτικές ηγεσίες με τις οποίες επί χρόνια συνομιλούσε προνομιακά έχουν ήδη μεταβληθεί σε εκτελεστικά όργανα των πολιτικών και οικονομικών κέντρων της ΕΕ και του ΔΝΤ και δεν έχουν καμία πραγματική δυνατότητα να ασκήσουν εθνικές πολιτικές, αλλά παπαγαλίζουν σταθερά πως «το εθνικό συμφέρον είναι η σωτηρία της χώρας και αυτό θα συμβεί μόνο αν πειθαρχήσουμε στις απαιτήσεις των δανειστών μας». Άλλωστε, όπως λέει και ο άτυχος κληρονόμος που συμπτωματικά είναι αντιπρόεδρος της παρούσας κυβέρνησης, «όλοι μαζί τα φάγαμε»… Έτσι παρότι μέχρι αυτή τη στιγμή οι κινητοποιήσεις είναι σε εξέλιξη, παρότι στα μπλόκα των ΦΔΧηδων επικρατεί η άποψη για αγώνα μέχρις εσχάτων «αφού ό,τι είχαμε να χάσουμε το χάσαμε», ήδη έχω διατυπώσει την εκτίμηση πως, Αύριο μεθαύριο οι έμποροι αδειών - εκπρόσωποι των ΦΔΧ, με τις δεκάδες άδειες ο καθένας, θα αποχωρήσουν από τα «μπλόκα» των δρόμων εκφέροντας αγωνιστικές και πατριωτικές κορώνες. Ξοπίσω θα φύγουν αναγκαστικά και οι φορτηγατζήδες. Για τους περισσότερους από τους πρώτους (δηλαδή τους λίγους που κατέχουν δεκάδες άδειες ο καθένας) η απελευθέρωση σημαίνει ενδυνάμωση της επιχειρηματικής τους θέσης αλλά για τους δεύτερους (τους πολλούς δηλαδή) απελευθέρωση σημαίνει το ισοδύναμο μισθωτής εργασίας, δηλαδή κυνήγι του μεροκάματου…

Τα κυβερνητικά κόμματα αναλώθηκαν σε ρητορείες - φιλικές επιθέσεις προς τους «φίλους μεταφορείς», αντάλλαξαν τις γνωστές ρητορικές κόντρες, αλλά ψήφισαν το νομοσχέδιο παρέα. Οι υπόλοιποι κοινοβουλευτικοί έμειναν στην επίσης φιλική ρητορεία προς τους «φίλους μεταφορείς» (έστω τους αυτοαπασχολούμενους) και καταψήφισαν το νομοσχέδιο, βέβαιοι όντες ότι η δική τους ψήφος ήταν αχρείαστη προκειμένου να γίνει το νομοσχέδιο νόμος.

Ο ΥΜΕ πήρε αμπάριζα όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, για να εξηγήσει πόσο θα βελτιωθεί το ΑΕΠ από την απελευθέρωση των μεταφορών και πόσο θα πέσουν οι τιμές καταναλωτή σε πολλά είδη εξαιτίας του ανοίγματος του ανταγωνισμού, που θα μειώσει τα κόμιστρα, αν και φαινόταν πως ούτε ο ίδιος πίστευε όσα έλεγε, γιατί υποθέτω ότι τουλάχιστον αυτό, ότι δηλαδή οι τιμές δεν πρόκειται να επηρεαστούν προς τα κάτω, μπορεί να το καταλάβει. Προς τα πάνω ίσως.

Τα ίδια τα κανάλια έδωσαν βήμα στους εκπροσώπους των συντεχνιών για να προβάλουν τα αιτήματά τους και να εξηγήσουν ότι χάνουν τις περιουσίες τους, ώστε να προκαλέσουν τη συμπάθεια της κοινής γνώμης και να μην εκδηλωθούν αντιδράσεις για την αύξηση των συντάξεων τους την ώρα που οι συντάξεις όλων των άλλων μειώνονται, για την παροχή φορολογικών απαλλαγών τη στιγμή που φορολογείται και το πέταγμα της μύγας, για την ένταξή τους σε αναπτυξιακούς νόμους (δηλαδή τζάμπα χρήμα) κτλ. χωρίς βέβαια να διευκρινίζεται ποιους θα αφορούν όλα αυτά και με ποιους όρους. Διαμορφώθηκε ένα τέτοιο κλίμα, που όλα τα παραπάνω πέρασαν χωρίς τον παραμικρό σχολιασμό, αλλά πέρασε, επίσης σχεδόν απαρατήρητη, μια εξόφθαλμη λοβιτούρα : το ίδιο το κράτος που υποτίθεται πως έχει κηρύξει πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος αναγνώρισε τις μαύρες αξίες των αδειών ΦΔΧ, τις προσδιόρισε κιόλας συγκεκριμένα και πάνω σ΄ αυτό τον προσδιορισμό έκανε υπολογισμούς παροχής κινήτρων!

Κατά τα άλλα ξεχωριστή εντύπωση μου έκανε η αριστερόστροφη αρθρογραφία και επιχειρηματολογία σχετικά με το ζήτημα της απελευθέρωσης των ΦΔΧ. Διέκρινα μια διάχυτη αμηχανία, που μια βάραγε στο καρφί και μια στο πέταλο. Είδα ρομαντικές περίπου life style προσεγγίσεις για τον φορτηγατζή με το μαυρισμένο αριστερό χέρι (άρα τον οδηγό και όχι κατ’ανάγκη τον ιδιοκτήτη) και δεν κατάλαβα γιατί αυτό το μαύρισμα έχει κάτι περισσότερο από το μαύρισμα του οικοδόμου ή του αγρότη. Είδα κάτι αναρχοχαρούμενα καλέσματα για ενίσχυση των συγκεντρώσεων των ΦΔΧηδων που ούτε με όρους παράνοιας δεν εξηγούνται. Αλλά είδα και την επίσημη κοινοβουλευτική αριστερά να στενεύεται μεταξύ των καταγγελιών για τη δημιουργία πολυεθνικών μονοπωλίων στο χώρο της εμπορευματικής μεταφοράς και της υπεράσπισης της περιουσίας των αυτοπασχολούμενων μεταφορέων. Αυτό που δεν είδα (τουλάχιστον δεν έπεσε στην αντίληψή μου) είναι μια ρεαλιστική τοποθέτηση του ψευδεπίγραφου ζητήματος «απελευθέρωση οδικών εμπορευματικών μεταφορών» στο περιβάλλον «αναδιάρθρωσης» της ελληνικής οικονομίας που εξελίχτηκε τα τελευταία 35 χρόνια, δηλαδή του σταδιακού ξεθεμελιώματος της παραγωγικής της βάσης.Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και ξοδεύτηκαν πολλά προγράμματα χρηματοδότησης για να ξεπατωθεί ο αγροτικός τομέας, να συρρικνωθεί ο αγροτικός πληθυσμός στο 6- 7% από 40+% και να γίνει η Ελλάδα από εξαγωγική χώρα αγροτικών προϊόντων εισαγωγική. Χρειάστηκαν ...φιλότιμες και δαπανηρές προσπάθειες πολλών χρόνων για να αποβιομηχανοποιηθεί η χώρα, να μειωθεί το εργατικό δυναμικό και να διαλυθεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Απαιτήθηκε πολύχρονη, πολυδάπανη και συστηματική προσπάθεια εξαγοράς ή αλλοίωσης συνειδήσεων για να οδηγηθούν κάποια εκατομμύρια ανθρώπων στο να αποδεχτούν με σκυμμένο το κεφάλι μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Όλα αυτά δεν έγιναν σε μια νύχτα και δεν έγιναν τζάμπα. Ξοδεύτηκε χρόνος και χρήμα. … αλλά το αποτέλεσμα μετράει! Χρηματοδοτήθηκαν επενδύσεις κοπανιστού αέρα, αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών, προβληματικές επιχειρήσεις, προγράμματα κατάρτισης, προγράμματα απασχόλησης κτλ., ενώ χρειάστηκε να βάλουν πλάτη και πάνω από δύο εκατομμύρια οικονομικοί μετανάστες.

Ε, ήρθε τώρα η ώρα των «νοικοκυραίων». Χτες οι έμποροι καταστηματάρχες, σήμερα οι φορτηγατζήδες, αύριο οι ταξιτζήδες, μεθαύριο οι φαρμακοποιοί και πάει λέγοντας. Το ότι το κεφάλαιο είναι αχόρταγο και πως δεν έχει πατρίδα είναι παλαιόθεν γνωστό. Άγνωστο παραμένει το τι θα γίνει με όσους επιμένουν να έχουν πατρίδα, την ώρα κιόλας που καθημερινά ακούνε κάποιον που φέρεται ως πρωθυπουργός αυτής της χώρας να μιλάει για παγκόσμια διακυβέρνηση και για στόχους χιλιετίας.