Δεν κουνιέται φύλλο

Τον τελευταίο καιρό περιήλθα σε εγκεφαλική αφλογιστία και καθόλου δεν με παρηγορεί η διαπίστωση πως και πολλοί άλλοι περιήλθαν σε ανάλογη κατάσταση. Γιατί είναι νομίζω οδυνηρό για κάθε σκεπτόμενο και κοινωνικά ευαίσθητο άνθρωπο να συνειδητοποιεί πως βρίσκεται σε εξέλιξη η διαμόρφωση μιας απάνθρωπης πραγματικότητας μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κοινωνικής υπνηλίας, πολιτικού αριβισμού και απουσίας συλλογικών συμπεριφορών άμυνας από τους θιγομένους. Είναι οδυνηρή και απίστευτα επαχθής η παραδοχή πως, ενώ η πορεία διαμόρφωσης απάνθρωπων συνθηκών ζωής για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συντελείται με γρήγορους ρυθμούς, την ίδια στιγμή ένα μεγάλο μέρος των θυμάτων εκφράζει (όπως προκύπτει από δημοσκοπήσεις) την άποψη πως τα «μέτρα είναι αναγκαία».

Το θέμα δεν είναι να κάνει κανείς διαπιστώσεις και αναλύσεις, αλλά να μπορέσει να καταλάβει πού πάει το πράγμα, πού το πάνε δηλαδή όλοι αυτοί οι σωτήρες, να προβλέψει τα σχέδια των σωτήρων και να πάρει τα μέτρα του στο βαθμό που μπορεί. Είναι δε θλιβερή η διαπίστωση πως κάθε συμπεριφορά άμυνας φαίνεται να κατανοείται από τον μέσο άνθρωπο ως ατομική συμπεριφορά και όχι ως συλλογική.

Όταν πριν από κάτι μήνες προσπαθούσα να εξηγήσω κατά κάποιον τρόπο γιατί «και αυτά τα μέτρα θα περάσουν και τα επόμενα», κράτησα κάποιες γενικές επιφυλάξεις που είχαν να κάνουν με την πιθανότητα εκδήλωσης, αυθόρμητων, κυρίως, συλλογικών συμπεριφορών άμυνας, κάτι που ωστόσο δεν εκδηλώθηκε, αλλά και δεν φαίνεται ότι μπορεί να συμβεί στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον. Αντίθετα, πέρασαν καθολικά οι γραμμές των συνιστωσών του συστήματος, δηλαδή των πολιτικών, συνδικαλιστικών και παραγωγικών φορέων μέσω κυρίως του πανίσχυρου μηχανισμού ενημέρωσης που το (υπο)στηρίζει (ΜΜΕ). Θεωρώ περιττό να επανέλθω για μια ακόμα φορά στο θέμα πως «δεν είναι όλοι ίδιοι» και απλά το σημειώνω, υπενθυμίζοντας πως είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι ως προς ένα τουλάχιστον πράγμα, δηλαδή ως προς το να μη χαλάσει το σύστημα που τους τρέφει και τους αναπαράγει.

Αυτοί που κυβερνάνε, αφού εκλέχτηκαν με πομπώδεις διαβεβαιώσεις του τύπου «λεφτά υπάρχουν», ανακάλυψαν την επόμενη ότι «δεν υπάρχει σάλιο» και υλοποιούν την πιο βάρβαρη ληστεία σε βάρος της ζωής του συνόλου των κατοίκων της χώρας επαγγελλόμενοι τη «σωτηρία της πατρίδας». Το ότι η ληστεία της ζωής για τη σωτηρία της πατρίδας φοράει πράσινο σοσιαλιστικό καπέλο μάλλον δεν τη διαφοροποιεί από μια οποιαδήποτε άλλη ληστεία.

Αυτοί που κυβερνούσαν και που θέλουν να ξανακυβερνήσουν ομολογούν πως έκαναν λάθη και παραλείψεις, αλλά προβάλλουν το άλλοθι πως παρέλαβαν μεγάλα χρέη από αυτούς που κυβερνούσαν πριν (που κυβερνάνε και τώρα), επαγγέλλονται ένα διαφορετικό μοντέλο ληστείας για τη σωτηρία της πατρίδας και επιχειρούν να αλλάξουν κάπως την εικόνα τους, ώστε να δείχνει μια κάποια απόσταση από εκείνη του παρελθόντος τους.

Εκείνοι που δεν κυβερνούσαν ούτε πριν ούτε τώρα (ούτε και στο ορατό μέλλον βεβαίως παρεκτός αν συγκυβερνήσουν) αναλώνουν την ύπαρξή τους και συνάμα δικαιολογούν την επιχορήγησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό σκαρώνοντας επικές κριτικές εναντίον όλων των άλλων πλην του δικού τους μαγαζιού, ενώ δεν παραλείπουν να προβάλλουν την μοναδικότητα της δικής τους αλήθειας.

Οι κοινωνικοί εταίροι χαριεντίζονται μεταξύ τους με την ευκαιρία που μοιράζονται την αγωνία (!) για το εργασιακό και ασφαλιστικό μέλλον κάποιων εκατομμυρίων ανθρώπων συνδιατυπώνοντας ζοφερές εκτιμήσεις για το ίδιο το μέλλον των επόμενων γενεών, για τη ζωή και την ύπαρξή τους δηλαδή.

Οι ανεπάγγελτες συνδικαλιστικές ηγεσίες των κυβερνητικών σχηματισμών εξαντλούν την αγωνιστικότητά τους υποστηρίζοντας ότι «πρέπει» την κρίση να την πληρώσουν ΚΑΙ (!) όσοι ευθύνονται και αλληθωρίζουν προς μελλοντικές κοινοβουλευτικοϋπουργικές καρέκλες, ενώ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των «ταξικών» δυνάμεων παραμένουν κλεισμένες στο δικό τους μικρόκοσμο και οργανώνουν σεχταριστικές ασκήσεις επίδειξης ισχύος και καταμέτρησης δυνάμεων.

Οι τοπικοί άρχοντες προσπαθούν να λύσουν τις ασκήσεις του Καλλικράτη, για να δουν τι φιλίες και συμμαχίες θα αναπτύξουν, ώστε να χωρέσουν στο καινούργιο τοπίο.

Τα ΜΜΕ και κυρίως τα τηλεοπτικά οργανώνουν καθημερινά συζητήσεις με προσκεκλημένους από όλη αυτή την γκάμα της νομενκλατούρας, συζητήσεις στις οποίες αναπαράγονται χιλιοειπωμένες απόψεις και χιλιοπαιγμένοι καυγάδες. Καταφέρνουν έτσι να συσκοτίζουν όλο και πιο πολύ την πραγματικότητα, περνάνε την θεωρία της δήθεν παγκόσμιας κρίσης και μάλιστα σαν κάτι το αναπόφευκτο το σχεδόν μεταφυσικό, που επηρεάζει όλον τον κόσμο. Υποβάλλουν με αποτελεσματικό τρόπο ένα γενικευμένο φόβο αλλά και μια συνείδηση ατομικής συνενοχής. Διασκεδάζουν την αγανάκτηση του μέσου ανθρώπου ξιφουλκώντας δήθεν κατά πολιτικών σχηματισμών, κατά προσώπων και φαινομένων (οικονομικών σκανδάλων κτλ.) και δείχνουν μετρήσεις που επιβεβαιώνουν την ήττα (!) του δικομματισμού. Μιλάνε για απαξίωση της πολιτικής και για την αποτυχία της πολιτικής των τελευταίων 30 χρόνων, ενώ την ίδια στιγμή προωθούν τις εφεδρείες της σε επιλογές και πρόσωπα, γιατί καθώς λένε «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».

Αδιέξοδα στη δημοκρατία μπορεί να μην υπάρχουν, υπάρχουν ωστόσο αδιέξοδα για πολύ κόσμο μέσα σ’ αυτή τη δημοκρατία. Γιατί τα (μη) αδιέξοδα της δημοκρατίας δεν φαίνεται να σκοτίζονται για τα αδιέξοδα που η δημοκρατία (αυτού του τύπου) δημιουργεί για τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους αρρώστους, τους νέους, τους σπουδαστές, τους αγρότες, τους επαγγελματίες και για κάθε άνθρωπο που δεν έχει λαμβάνειν από τα έτοιμα και τα τζάμπα.

Αυτές τις μέρες παίζει ως πρώτη είδηση η συγχώνευση τραπεζών. Οι κυβερνητικοί πολιτικοί σχηματισμοί υπερθεματίζουν! Τα ΜΜΕ λειτουργούν σαν ντήλερς τραπεζικών συμφερόντων. Το χρηματιστήριο ανεβαίνει και οι πληροφορημένοι κερδίζουν. Η τρόικα χαίρεται και επικροτεί. Και όλα αυτά γιατί μια τράπεζα που πήρε «ενίσχυση» κάποια δις από τον κρατικό προϋπολογισμό (δηλαδή από τα χρήματα των φορολογουμένων) χρησιμοποιεί ένα μέρος από αυτά, για να εξαγοράσει τις κρατικές συμμετοχές σε δυο άλλα τραπεζικά μαγαζιά! Την ίδια στιγμή κανένας δεν ασχολείται σοβαρά με κάποιες χιλιάδες ανέργους που σίγουρα θα δημιουργήσουν τα απόνερα αυτής συγχώνευσης, αλλά και ούτε με το γεγονός ότι στην Αγροτική Τράπεζα είναι υποθηκευμένη σχεδόν ολόκληρη η ελληνική αγροτική περιουσία.

Μέσα σε όλα αυτά οι εκπρόσωποι των κοινωνικών εταίρων δίνουν συγχαρητήρια μεταξύ τους και εισπράττουν κυβερνητικούς επαίνους, γιατί συμφώνησαν σε υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας που στην πραγματικότητα προβλέπει μείωση μισθών πάνω από 10% για τα επόμενα τρία χρόνια. Στο μεταξύ δεν κουνιέται φύλλο, ενώ σύμφωνα με κάποιες σχετικές μετρήσεις το 50% του «τηλεοπτικού κοινού» παρακολουθεί κάθε βράδυ ένα δίωρο δακρύβρεχτο και μελιστάλαχτο τούρκικο σήριαλ, συμπάσχει με τους πρωταγωνιστές του και έπειτα συζητάει με αγωνία για το πού θα καταλήξουν οι περιπέτειές τους…