Ζαβαρακατρανέμια, μπαρμπούτσαλα & κουλουβάχατα

Αναγκαία επανάληψη

Συμπεριλαμβάνομαι σε εκείνους που συνειδητά έχουν πάρει σαφείς, ομολογημένες και κατά την άποψή τους επαρκώς τεκμηριωμένες αποστάσεις από το κοινοβουλευτικό τσίρκο, με επίγνωση βεβαίως του γεγονότος πως είναι αυτό το κοινοβουλευτικό τσίρκο που ορισμένως επηρεάζει τη ζωή μου.  Σε εκείνους που όχι απλώς θεωρούν αλλά και πορεύονται (πράττουν) με  σταθερή πολιτική  πεποίθηση καθημερινά κι όχι ασκώντας το δήθεν κορυφαίο πολιτικό τους δικαίωμα -αυτό της ψήφου- κάθε φορά που η κυρίαρχη πολιτική / οικονομική τάξη αποφασίζει να κάνει "εκλογές" οποιασδήποτε μορφής.  Κι αυτό όχι γιατί εμφορούμαι από κάποιο ιδεολόγημα κατά της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Γιατί, δηλαδή, έχω μια (κατά τη γνώμη μου) επαρκέστατη τεκμηρίωση πως το συγκεκριμένο πολίτευμα της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας μόνο αντιπροσωπευτικό δεν είναι (σε άλλα σημειώματά μου έχω εξηγήσει επαρκώς, νομίζω, αυτή την άποψη). Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι ως βαθύτατα πολιτικό ον έχω, πλην των άλλων, κρατήσει συνειδητά, σταθερά και διαχρονικά, ευδιάκριτη απόσταση από δύο τουλάχιστον "δικαιώματα" που παρέχει (σταθερά ή κατά περίπτωση) η σύγχρονη δημοκρατία μας στους πολίτες της:  α) δικαίωμα ψήφου  β) δικαίωμα σε τζάμπα χρήμα.

Που είχα μείνει;

Εγκατέλειψα αυτό το δημόσιο σημειωματάριο αφήνοντας, καθόλου τυχαία, να κρέμεται ως τελευταία ανάρτηση το άρθρο μου για την (μη) ιδιωτικοποίηση των ΕΛΤΑ κάνοντας μόνο μια σημειολογική προσθήκη την ημέρα που ναζιστές μαχαιροβγάλτες δολοφόνησαν τον αντιφασίστα Παύλου Φύσα. 

Δεν είχα και ούτε έχω συγγραφικές ανησυχίες κι ούτε δουλειά μου είναι να κάνω με αυτόν τον τρόπο πολιτική δραστηριότητα. Με άλλους τρόπους ναι και κυρίως μέσα από το ebloko.gr που όλα αυτά τα χρόνια απέδειξε πως είναι το μοναδικό σταθερό και αταλάντευτο εγχείρημα προβολής και υποστήριξης των ελλήνων παραγωγών και των ελληνικών προϊόντων. Και θα συνεχίσω έτσι όσο υπάρχουν αντοχές για τη στήριξη αυτού του εγχειρήματος.

Ωστόσο έρχονται κάποιες στιγμές που, κατά τη δική μου τουλάχιστον κατανόηση, οφείλει κανείς όχι απλά να λαμβάνει δημοσίως θέση αλλά να το κάνει με όνομα επώνυμο και τεκμηρίωση. Δεν θεώρησα τέτοια στιγμή τις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές μήτε το αποτέλεσμά τους. Και είχα ένα λόγο παραπάνω να μην έχω τέτοια θεώρηση. Πέραν δηλαδή της εισέτι ακλόνητης πεποίθησής  μου ότι "οι εκλογές δεν αλλάζουν την ζωή μας" λειτούργησε σαν επιπλέον λόγος  η βαθύτατη αισθητική μου ενόχληση από το πλασάρισμα του κοινοβουλευτικού σχηματισμού ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτικού εκφραστή της Αριστεράς και αυτό παρά το γεγονός ότι τρέφω σοβαρή εκτίμηση για κάποιο αριθμό ανθρώπων του πολιτικού προσωπικού του (μην πάει ο νους σου στη Τζάκρη, τον Μητρόπουλο και τους λοιπούς συγγενείς, ούτε στον αδιάφθορο τέως εισαγγελέα, νυν υπουργό διαφάνειας που προσπάθησε επί Σαμαροβενιζελέικου   να μου κλείσει το σπίτι μαζί και τα σπίτια 2500 κόσμου..).   Γιατί αν ο πολιτικός σχηματισμός που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που πολιτεύεται συνιστά τη σύγχρονη Αριστερά (και δη ριζοσπαστική) τότε εγώ είμαι αρχιεπίσκοπος και δεν το έχω πάρει χαμπάρι.

 

Εκλογές και "πρώτη φορά αριστερά"

Παρακολουθώντας την προεκλογική εκστρατεία προ εξαμήνου δεν είχα καμία αμφιβολία για το αποτέλεσμα της αναμέτρησης.  Η εμετικά εκφοβιστική, αντικομουνιστική και ετεροπροσδιοριστική καμπάνια του Σαμαροβενιζελέικου δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι ήταν πολιτικά αυτοκτονική αφού απευθυνόταν σε ένα κόσμο ψηφοφόρων που στο σύνολό του είχε χάσει τα πάντα και δεν θα μπορούσε να φοβηθεί ότι θα χάσει κάτι που πλέον δεν είχε, ενώ η τσόντα του Ποταμιού των καναλαρχών ήταν επίσης φανερό πως δεν θα κατάφερνε τίποτα περισσότερο από το να επιβεβαιώσει τον εαυτό της ως τσόντα ευκαιρίας.

Από την άλλη παρακολουθώντας την καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχα επίσης καμία αμφιβολία ότι θα είχε ισχυρή διείσδυση σε ένα σοβαρό κομμάτι ψηφοφόρων που δεν είχαν ποτέ προηγουμένως ψηφίσει αριστερά αφού επρόκειτο για καμπάνια ελπίδας. Εκτιμούσα μάλιστα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα θα επιτύγχανε αποτέλεσμα απόλυτης πλειοψηφίας με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο και το μπόνους των 50 εδρών που προβλέπει για το πρώτο κόμμα.

Σαν άνθρωπος γραμματιζούμενος και πολιτικά ενεργός με συγκεκριμένη πολιτική οπτική ένιωθα μια κάποια ανατριχίλα ακούγοντας την επίμονη και δεσμευτική ρητορική  του ΣΥΡΙΖΑ για παραμονή στην ευρωζώνη και την αισιόδοξη προοπτική πως το εκλογικό αποτέλεσμα αφενός μεν θα οδηγήσει τους εταίρους στην συνομολόγηση μιας συμφωνίας που θα αφήνει πίσω τα μνημόνια και τη λιτότητα ενώ ταυτόχρονα θα λύνει και το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέους.  Κάποιες φορές ακούγοντας εξαγγελίες και επιχειρηματολογία εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκα που στο διάολο μάθανε όλοι αυτοί πολιτικά αριστερογράμματα. Γιατί πολλά από αυτά που ακουστήκανε προεκλογικά όριζαν  ένα ολότελα ανεδαφικό,  ουτοπικό και εν τέλει (ίσως) παραπλανητικό αφήγημα: ότι τάχα μέσα στα πλαίσια της Ευρωζώνης θα μπορούσε μια χώρα μέλος και δη υπερχρεωμένη να ακολουθήσει όχι απλώς μια πολιτική αντι - λιτότητας / αναπτυξιακή αλλά μια πολιτική με ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. 

Αν και αμέτοχος στο κοινοβουλευτικό πάρε δώσε ομολογώ πως ευχαριστήθηκα το αποτέλεσμα. Όχι γιατί εκτίμησα πως επρόκειτο να υπάρξουν τίποτα σημαντικές αλλαγές προς όφελος του πολύ κόσμου κτλ. Έτσι απλά μού ήταν αρκετά ευχάριστο να βλέπω τις ξινισμένες φάτσες  όλου του Σαμαροβενιζελέικου συρφετού, του Φανούρη και των λοιπών συγγενών που ξέσφιγγαν τις γραβάτες τους για να πάρουν ανάσα δίπλα στους χαλαρούς και γήινους Συριζαίους. Εννοείται πως για τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί στον κόσμο δεν είχα την ίδια ..ευχαρίστηση.  Με ρώτησαν πολλοί διαδικτυακοί συνομιλητές μου σχετικά και απάντησα με απόλυτη σαφήνεια έστω κι αν τους έκοβα απότομα κάποιους ευσεβείς πόθους. Όλοι οι  διαδικτυακοί συνομιλητές μου έχουν λάβει από το βράδυ της 25 Γενάρη τις παρακάτω 5 αράδες που βέβαια δεν άφηναν κανένα περιθώριο (κατά την άποψή μου βεβαίως) για σκέψεις υλοποίησης εξαγγελιών περί αφορολόγητου ορίου12.000, ανάταξης αμοιβών, φοροελαφρύνσεων, αναπτυξιακών μέτρων κτλ.

Δεν πρόκειται να συμβεί καμία έκπληξη περί τα πολιτικά - οικονομικά.  Πιθανολογώ ότι θα υπάρξει μια νέα συμφωνία ("συμβόλαιο")  και παράταση αποπληρωμής του χρέους.  Φοβούνται νομίζω (οι ευρωπαίοι) εξαιρετικά τη διάδοσης της αμφισβήτησης της πολιτικής τους και θα κάνουν ότι μπορούν για να κλείσει το ελληνικό ζήτημα μια ώρα νωρίτερα.  Ωστόσο περί οικονομικής ανάκαμψης καλό είναι να μην υπάρχουν προσδοκίες γιατί αυτή δεν μπορεί να συμβεί με ευρώ.  Το μόνο που νομίζω πως  θα συμβεί είναι μια κάποια ανακούφιση των ανθρώπων που ζουν στα όρια φτώχειας συμπεριλαμβανομένων και μέτρων που θα κάνουν πιο εύκολη την πρόσβαση σε  υγεία και παιδεία (πχ κατάργηση πανελλαδικών σε Α & Β λυκείου, κατάργηση εισιτηρίου στα νοσοκομεία κτλ).  Μεγάλες προσδοκίες μπορεί να υπάρχουν βάσιμα στους τομείς εκδημοκρατισμού και δημόσιας διοίκησης - κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Η αλήθεια είναι πως έπεσα έξω τουλάχιστον ως προς την εκτίμησή μου περί σύντομης συμφωνίας λόγω ανησυχίας της ευρωκρατίας.  Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως οι ευρωκράτες έκαναν και θα κάνουν τα πάντα ώστε να ευτελίσουν μια κυβέρνηση που φέρεται ως αριστερή (καλά κάποιοι από δαύτους -παρέα με  Γεωργιάδη, Βορίδη & σια- μιλάνε ακόμα και για κομμουνιστική κυβέρνηση) τιμωρώντας σκληρά ένα λαό για αυτή του την επιλογή.

 

Ένα ενδιαφέρον πρώτο  εξάμηνο 2015

Γιατί ενδιαφέρον;

-Διότι συγκροτήθηκε μια κυβέρνηση που για κυβέρνηση αριστεράς δεν μου κάνει και τόσο. Δεν θέλω να μαντέψω τι ισορροπίες και τι μηνύματα ήθελαν να στείλουν οι εμπνευστές του συγκεκριμένου σχήματος αλλά κάτι δεν μου κολλάει. Μου είναι δηλαδή κάπως δύσκολο (λέμε τώρα) να εξηγήσω την τοποθέτηση του συγκεκριμένου υπουργού διαφάνειας (Νικολούδη),  του υπουργού προπο (Πανούση) και μερικών ακόμα. Όπως μου είναι επίσης δύσκολο (ξανα-λέμε τώρα) να εξηγήσω την τοποθέτηση του διοικητή της ΕΥΠ και τη μη αντικατάσταση διοικητών σημαντικών υπηρεσιών/οργανισμών. Ομοίως ζορίζομαι να αντιληφθώ την επιλογή Παυλόπουλου για ΠτΔ, καθόσον το χωριό μας είναι αρκετά μικρό ώστε να  είναι γνωστοί οι βίοι και πολιτείες όλων μας, πολύ δε μάλλον των επώνυμων…

-Διότι έγινε μια κυβέρνηση που μάλλον στις Βρυξέλλες νομίζει πως έχει έδρα και όχι στην Αθήνα.

-Διότι δεν ακούστηκε τίποτα για εγχώρια παραγωγή (όπως και μέχρι τώρα δηλαδή δεν ακουγόταν).

-Διότι ο Σαμαροβενιζελέικος αχταρμάς μαλλιοτραβήχτηκε και συνεχίζει να μαλλιοτραβιέται (η Φώφη αρχηγός του ..ΠΑΣΟΚ !  καταπληκτικό! )

-Διότι δεν εισπράχτηκε ούτε μισό ευρώ από τους ληστές της λίστας Λαγκάρντ και της λίστας Νικολούδη

-Διότι έφυγαν κάγκελα και μπάτσοι από το Σύνταγμα

-Διότι αντί να καταργηθεί το μνημόνιο αποκαλύφθηκε πως το 70% είναι καλό

-Διότι η κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων σε ένα νόμο με ένα άρθρο έγινε προσδοκία σύναψης μιας "επώδυνης" συμφωνίας.

-Διότι ο ΕΝΦΙΑ παραμένει αλλά και διότι

κορυφαίος πολιτικός παράγοντας (όπως λέμε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ή Νίκος Φίλης) αναρωτιέται "αν ο κόσμος τρώει τόσα πολλά μακαρόνια" σε πρόσφατη εμφάνισή του σε ένα από τα τσοντοκάναλα που ακάθεκτα συνεχίζουν το πάρτι παραπληροφόρησης δίχως να πληρώνουν δεκάρα τσακιστή στο δημόσιο ταμείο.

και τέλος

-Διότι οι Βυζαντινολόγοι παρέμειναν κλεισμένοι στα τείχη του Βυζαντίου κατά πάντων βάλλοντες (με άσφαιρα βεβαίως).

 

Στο μεταξύ,

-η τρόικα πήρε δρόμο, γιατί είναι αλήθεια πως εξαφανίστηκαν όλοι οι σουλατσαδόροι ευρωγιάπηδες από τα υπουργεία, μαζί τους και εκείνοι οι κακομούτσουνοι πλασιέδες γερμανικών επιχειρήσεων (Ράινχερμπαχ, Φούχτελ και σια)

-εμφανίστηκαν οι "θεσμοί" ως διαπραγματευτές και πήξαμε στα περί "έντιμου συμβιβασμού" (!).  Αλλά για να κάνεις έντιμο συμβιβασμό με τοκογλύφους σημαίνει ότι τους αναγνωρίζεις (στους τοκογλύφους δηλαδή) εντιμότητα.  Αυτό φαίνεται λογικό παράδοξο. Παρά ταύτα,

-υποκλίνομαι  στους κυβερνητικούς διαπραγματευτές γιατί κέντησαν σταυροβελονιά. Ανεξάρτητα από το ότι έχω εντελώς διαφορετική άποψη περί παραμονής στην ΕΕ και κοινού νομίσματος, ανεξάρτητα αν βγάζω σπυριά ακούγοντας εκείνο το "η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι" και άλλες τέτοιες ομορφιές, δεν έχω την ελάχιστη αμφιβολία πως οι εταίροι - δανειστές - τοκογλύφοι έφαγαν μεγάλη ήττα. Έφαγαν αιφνιδιασμό του κερατά και ένα παλούκι  που ακόμα κι αυτός ο "χαρούμενος"   Ολλανδός (Ντάισεμπλουμ ή κάτι τέτοιο) ζορίζεται να το χωνέψει. Και έφαγαν αυτόν το αιφνιδιασμό, έπαθαν αυτό το ξύλιασμα γιατί ως μονοκράτορες - παντοκράτορες - ευρωκράτορες "διαπραγματεύτηκαν" με άκρατη αλαζονεία.  Φυσικά πρέπει να τους αναγνωριστεί το ..ελαφρυντικό ότι πρώτη φορά βρήκαν απέναντί τους έλληνες διαπραγματευτές με αριστερό / πατριωτικό DNA ενώ είχαν συνηθίσει να "διαπραγματεύονται" με υποτακτικούς yes men.

Με αυτά και με εκείνα η διαπραγμάτευση τέλειωσε άδοξα. Τα κοράκια ξύνουν το κεφάλι τους μπας και καταλάβουν τι τους πήγε στραβά και εδώ μας πρόκυψε δημοψήφισμα με ερώτημα αν γίνεται αποδεκτή η πρόταση των τοκογλύφων.

Και τώρα τι γίνεται;

Αυτός ο τόπος, αυτός ο λαός υπέφερε πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν από μακελάρηδες που όμως δεν θα  μπορούσαν να τον μακελέψουν δίχως τη συνεργασία εγχώριων συνεργατών. Πάντα βρέθηκαν πρόθυμοι ταγματαλήτες, "εθνικόφρονες" και ρουφιάνοι αλλά ας μη πάω τόσο πίσω. Είναι απολύτως φανερό τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια του μεγάλου οικονομικού μακελειού της χώρας και του λαού της πως βρέθηκαν υπερεπαρκείς (σε αριθμό και ..προσόντα) εγχώριοι  πολιτικοί που εξυπηρέτησαν και υλοποίησαν  με τον καλύτερο τρόπο τα σχέδια των ευρωκρατών τοκογλύφων. Και είναι όλοι αυτοί που σήμερα πιστοί στο δόγμα  "ευρώ πάση θυσία" θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να προωθήσουν το ΝΑΙ στο μεθαυριανό δημοψήφισμα. Που θα επιδιώξουν με κραυγές δήθεν πατριωτικές να προωθήσουν αυτό που επιθυμεί ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και οι λοιποί εκπρόσωποι των εταίρων - τοκογλύφων.

Επειδή δεν είμαι πολιτικός άρα δεν κινδυνεύω να κατηγορηθώ για διχαστικό κήρυγμα, ξεκάθαρα διατυπώνω την άποψη πως όλοι όσοι προωθούν το ΝΑΙ στο μεθαυριανό δημοψήφισμα (πολιτικοί, τσοντοκάναλα και σια) θα βαρύνονται με πράξη εξόχως αντιλαϊκή τουτέστιν και αντιπατριωτική.  Διευκρινίζω πως αναφέρομαι σε εκείνους που προπαγανδίζουν το ΝΑΙ και όχι σε εκείνους που τελικά θα το ψηφίσουν καθόσον  στα πλαίσια της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας δεν είναι λίγος ο κόσμος που επηρεάζεται καθοριστικά από τα τσοντοκάναλα των νταβατζήδων.

Είναι άρα απολύτως εξηγήσιμο το γεγονός ότι έγιναν ουρές στα ΑΤΜ, τα βενζινάδικα και τα σούπερ μάρκετ. Και είναι επίσης απολύτως εξηγήσιμο το ότι οι δαιμόνιοι παπαγάλοι των τσοντοκάναλων βρίσκουν  σε αυτές τις εικόνες το καλύτερο υλικό διασποράς πανικού.

 

Και τι πρόκειται να γίνει;

Δεν ελπίζω σε "ατύχημα" που θα οδηγούσε σε εγκατάλειψη της ευρωζώνης και εθνικό νόμισμα

Πιθανολογώ ότι οι τοκογλύφοι έκαναν λάθος υπολογισμό και θα προσπαθήσουν να βρουν τρόπο ώστε να μαζέψουν τη γκάφα τους γιατί ο λογαριασμός (η δική τους ζημιά) θα είναι μεγάλος. Νομίζω πως αύριο το ευρώ θα πάρει τον κατήφορο στις ισοτιμίες του και κάποια χρηματιστήρια θα έχουν πολύ κόκκινο στα ταμπλό τους.  Ωστόσο δεν μου διαφεύγει το γεγονός ότι σε επίπεδο διεθνών τοκογλύφων, γερακιών και γυπών υπάρχουν εσωτερικές αντιθέσεις δηλαδή συμφέροντα αντικρουόμενα. Όπως και νάχει ένα διεθνές σχετικό κουλουβάχατο πρέπει να θεωρείται βέβαιο έστω και μικρής διάρκειας. Μου είναι δύσκολο να προσχωρήσω στην άποψη ότι θα τραβήξουν σε μάκρος την επίθεσή τους κατά της χώρας εκτός κι αν βρουν τρόπο να μαζέψουν τη ζημιά τους αλλά δεν μπορώ να δω πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Από δω μεριά ασφαλώς θα υπάρξουν χοντρά ζόρια. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος. Πιο κακός κι από την πείνα. Τα βαμπίρ σε πλήρη ταύτιση με τους παπαγάλους των media θα οργιάσουν.

Όπως και νάχει η ζωή δεν σταματάει και πάντα βρίσκει τα ίσα της, έστω αργά και βασανιστικά.  Μια αγορά, μια κοινωνία, που έχει μάθει να κινείται με μετρητά -έστω και φραγκοδίφραγκα- είναι βέβαιο ότι θα υποστεί σοκ. Είναι βέβαιο ότι η μαύρη αγορά θα οργιάσει. Όπως είναι βέβαιο ότι μεγάλο μέρος συναλλαγών θα τιναχτεί στον αέρα. Οικογένειες, μαγαζιά, επιχειρήσεις, δημόσια ταμεία, θα στενάξουν (οι τράπεζες εξαιρούνται).  Όποια κι αν είναι η εξέλιξη στα περί δημοψηφίσματος, συμφωνίας κτλ θα χρειαστεί χρόνος αρκετός για να επέλθει μια κάποια ασταθής ισορροπία. Μια ισορροπία που θα περιλαμβάνει περισσότερους άνεργους, περισσότερες κλεισμένες επιχειρήσεις, περισσότερα φέσια αλλά και κάποιους ευκαιριακά  κονομημένους.

 

 Σε ό,τι με αφορά

Παραμένω στην άποψη ότι ο δρόμος "η Ευρώπη είναι το σπίτι μας" και άλλες τέτοιες χαριτωμενιές δεν είναι δρόμος που οδηγεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων  της χώρας και του λαού της.

Παραμένω στην άποψη πως μόνο με εθνική νομισματική πολιτική (άρα με εθνικό νόμισμα) μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη, μέσω τόνωσης της εγχώριας παραγωγής, εξάλειψης της ανεργίας και δημιουργίας δημόσιων δομών υγείας, παιδείας και κοινωνικής μέριμνας.

Ζω σε αυτή τη μιντιακή δημοκρατία της ολιγαρχίας, ξοδεύω τη ζωή μου στον αγώνα επιβίωσης μέσα σε ένα επαρχιώτικο καπιταλισμό και αναγκαστικά υφίσταμαι την κοινωνική μιζέρια, τον ωχαδερφισμό και τον ατομισμό αλλά αυτά τα απάνθρωπα μοντέλα δεν με αφορούν κατά τα άλλα. Κι ας μην είμαι άνεργος, εργάτης, υπάλληλος ή συνταξιούχος…

Ζω ως εν γνώσει μου ηττημένος αλλά όχι προσκυνημένος.