Αποκρατικοποιήσεις / Ιδιωτικοποιήσεις και ΕΛΤΑ

Οι συνταγές σωτηρίας

Οι εταίροι (=κατακτητές) / δανειστές (=τοκογλύφοι),  εκπροσωπούμενοι από τη λεγόμενη τρόικα, συνομολόγησαν (=επέβαλαν) με τους εγχώριους υποτακτικούς τους, δηλαδή την ελληνική (;) πολιτική ηγεσία, απανωτά «σχέδια σωτηρίας» της χώρας ή επί το ακριβέστερον, σχέδια πλήρους υποταγής της χώρας και εξαθλίωσης του λαού της.

Τα σχέδια αυτά περιελάμβαναν, περιλαμβάνουν και θα περιλαμβάνουν τη λήψη μέτρων φτωχοποίησης του πληθυσμού της χώρας και ταυτόχρονα αφελληνισμού του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων, ακόμα και εκείνων που πιθανώς γεννηθούν στο μέλλον (π.χ. υδρογονάνθρακες). Τα μέτρα αυτά εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται με την τακτική του σαλαμιού (κόψιμο σε φέτες = διαδοχικά πακέτα μέτρων), και σε τέτοιους χρόνους ώστε πριν «αφομοιωθεί» το ένα να ακολουθεί το επόμενο.  Είναι  σαφές, ακόμα και στους μέχρι πρότινος ανυποψίαστους, ότι βασικό μοχλό υποβοήθησης,  για να περνάνε τα μέτρα αυτά στην κοινή γνώμη δίχως ουσιώδεις αντιστάσεις, αποτελεί το σύνολο των λεγόμενων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, που χρησιμοποιούνται έτσι ώστε με έντεχνο τρόπο να διαμορφώνουν κλίμα αναμονής για κάτι καλύτερο, για κάτι αναγκαίο, για μέτρα που δήθεν αποσκοπούν στη σωτηρία της χώρας, και  για τη θεοποίηση του ευρώ. Παράλληλα «αποδομούν» με μαεστρία κάθε διαφορετική άποψη, λειτουργούν σαν πεδίο εκτόνωσης της λαϊκής οργής προβάλλοντας «σκάνδαλα», «μεγαλοοφειλέτες», «τεμπέληδες» του δημοσίου κτλ., αλλά και οργανώνοντας συζητήσεις με στόχο να περάσουν στον απλό άνθρωπο την άποψη ότι μια διαφορετική πολιτική - οικονομική διαχείριση των πραγμάτων θα οδηγούσε στο απόλυτο χάος.  Εκ του αποτελέσματος, τα έχουν καταφέρει μια χαρά.

Μέρος αυτών των σχεδίων σωτηρίας αποτελεί και το λεγόμενο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Ουσιώδη αιτιολογική βάση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων αποτελεί η παραδοχή ότι η μεταβίβασή τους («πώληση») από το δημόσιο σε ιδιώτες «επενδυτές» θα δημιουργήσει ένα έσοδο κάποιων δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί εξ ολοκλήρου για τη μείωση του δημόσιου χρέους. Η κοινή γνώμη προετοιμάστηκε έτσι ώστε να ακούει θετικά αυτήν την εκδοχή, σε βαθμό που να προφέρει χαμηλόφωνα «ας πουλήσουνε ακόμα και την Ακρόπολη αρκεί να γλιτώσουμε από το χρέος». Το πρώτο (και διαρκές) μέρος αυτής της προετοιμασίας αφορούσε την κατασυκοφάντηση της εργασίας στον δημόσιο τομέα, δηλαδή της εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων, που συλλήβδην πλέον καταγράφονται στη συνείδηση του
μέσου ανθρώπου σαν οι τεμπέληδες, αργόμισθοι, βολεμένοι με μπάρμπα στην Κορώνη κτλ., που ευθύνονται για την πτώχευση της χώρας.  Άποψη που δεν είχε παρά ελάχιστες δυσκολίες να γενικευτεί, αφού αναφερόταν σε έναν δημόσιο τομέα επανδρωμένο από ένα ακραία πελατειακό / κομματοκρατικό πολιτικό σύστημα και ασφαλώς φορτωμένο με υπεράριθμους εργαζόμενους, δίχως το κριτήριο της επάρκειας προσόντων και οπωσδήποτε κατανεμημένους αντιπαραγωγικά και σε κάποιες περιπτώσεις τοποθετημένους σε υπηρεσίες δημόσιες που μόνο στα χαρτιά λειτουργούσαν. Εργαζόμενους που υποχρεωτικά συνθέτουν και υπηρετούν μία δαιδαλώδη γραφειοκρατία που βασανίζει πολίτες, επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Εργαζόμενους τελικά σε έναν εργοδότη (δημόσιο) που χρειάστηκε να κάνει δύο και τρεις καταμετρήσεις, για να διαπιστώσει πόσους περιλαμβάνουν  οι καταστάσεις μισθοδοσίας του, δίχως εισέτι να υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός αριθμός, όπως επίσης δεν υπάρχει εισέτι κανένας κοινά αποδεκτός αριθμός ως προς το ποσό που βάσιμα προσδοκάται να εισπραχθεί από την πώληση των δημόσιων επιχειρήσεων, για να μπορεί να υπολογιστεί η ισόποση μείωση του δημόσιου  χρέους.  Για την ιστορία, το μεγαλύτερο ποσό που έχει ακουστεί είναι αυτό των 52 δισεκατομμυρίων ευρώ (προ διετίας περίπου), ενώ οι πιο πρόσφατες αναφορές περιστρέφονται γύρω από το ποσό των 10 δισεκατομμυρίων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο διάστημα που γίνεται αυτή η «συζήτηση» περί του ύψους των αναμενόμενων εσόδων, το δημόσιο χρέος έχει ήδη αυξηθεί πάνω από 200 δισεκατομμύρια (αν και κανένας δεν τολμάει πλέον να προσδιορίσει πόσο περίπου είναι σήμερα).  Γίνεται λοιπόν απολύτως προφανές ότι ακόμα και 50 δισεκατομμύρια να μπορούσαν να εισπραχτούν από την πώληση των δημόσιων επιχειρήσεων, η επίπτωσή τους στη μείωση του δημόσιου χρέους θα ήταν σχεδόν  ανεπαίσθητη, δοθείσης της υπέρογκης αύξησής του μέσω των πρόσφατων «δανειακών συμβάσεων» και τους τόκους που το βαρύνουν. Μιλάμε εντέλει για ένα χρέος που συνολικά (από όσο είμαι σε θέση να υπολογίσω) οδεύει ακάθεκτο στο αστρονομικό ποσό του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ !!

Εντέλει το «πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων» μόνο ως άλλοθι χρησιμοποιεί τη δήθεν ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Τουλάχιστον αυτό συνάγεται με τη γλώσσα των αριθμών. Στην πραγματικότητα αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην πλήρη απονεύρωση της ελληνικής κρατικής υπόστασης με την παράδοση όλων των δημόσιων υποδομών στους διεθνείς  κατακτητές, τοκογλύφους και τους εγχώριους συνεργάτες τους.  Από την άποψη αυτή (και για όποιον την συμμερίζεται βεβαίως) η εγχώρια πολιτική εξουσία στο βαθμό που υλοποιεί, συμπράττει ή έστω και παθητικά αποδέχεται αυτή τη διαδικασία «αποκρατικοποίησης» επωμίζεται  τεράστιες ευθύνες, που αν σε κάποιο μέλλον και κάτω από προϋποθέσεις χαρακτηριστούν ως «εσχάτη προδοσία» μάλλον δεν θα πρόκειται για έκπληξη. Εν πάση περιπτώσει αυτά θα τα αποφασίσει πιθανώς (κάποτε) ο, υποτίθεται, κυρίαρχος λαός. Για την ώρα υπάρχει  μπροστά μας το θέμα «αποκρατικοποιήσεις».    

 

Γιατί όχι αποκρατικοποιήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων; 

Περίεργο ακούγεται, το ξέρω.  Αλλά δεν είναι. Είναι απολύτως πραγματικό ότι υπάρχουν εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες)  ιδιωτικές επιχειρήσεις κάθε λογής και μεγέθους που ζουν αποκλειστικά και μόνο από έσοδα του δημοσίου. Που έχουν δηλαδή αποκλειστικό και μόνο πελάτη το δημόσιο. Όλα τα έσοδά τους προέρχονται από το δημόσιο (από τα λεγόμενα δημόσια έργα και τις προμήθειες του δημοσίου), δηλαδή από τους φόρους των κατοίκων της χώρας.

 

Αυτές λοιπόν οι, λεγόμενες και «κρατικοδίαιτες», επιχειρήσεις κατά τα τελευταία 20 – 25 χρόνια που στη χώρα σημειώθηκε αύξηση του δημόσιου χρέους μέσω σταθερά ελλειμματικών προϋπολογισμών και άκρατου τοκογλυφικού δανεισμού, πιθανολογώ ότι έχουν ενθυλακώσει τζάμπα κρατικό χρήμα πολλαπλάσιο του χρέους.  Με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς  έφτασα  κοντά στο συμπέρασμα  (με κάποιες επιφυλάξεις ασφαλώς) ότι  το σύνολο αυτών των επιχειρήσεων – αδηφάγων τρωκτικών  δημόσιου χρήματος  έχει εισπράξει αθροιστικά το ισόποσο των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας προσαυξημένο τουλάχιστον κατά 50% !!  Μιλάω προφανώς  για τα παραπανίσια χρήματα που εισέπραξαν υπερτιμολογώντας τα δημόσια έργα που ανέλαβαν ή τις προμήθειες που έκαναν σε δημόσιες υπηρεσίες και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Θα είχε πραγματικά τεράστιο ενδιαφέρον αν ποτέ κάποια ομάδα ειδικών ανθρώπων / επιστημόνων καταγινόταν με το να υπολογίσει με σχετική ακρίβεια αυτό το αστρονομικό ποσό.  Όχι για λόγους ιστορίας, αλλά για να βγουν αληθινά συμπεράσματα, που θα μπορούσαν να τινάξουν στον αέρα το οικονομικό μοντέλο του ελληνικού επαρχιώτικου καπιταλισμού,  της διαπλοκής και της λοβιτούρας.

Τα τελευταία λοιπόν 25 χρόνια (την περίοδο δηλαδή που παρατηρείται αύξηση του δημόσιου χρέους με αριθμητική πρόοδο),

- εκατοντάδες χιλιόμετρα δρόμων κατασκευάστηκαν, φωτίστηκαν, συντηρήθηκαν, συντηρούνται κτλ. Κάποιες δεκάδες δισεκατομμυρίων ξοδεύτηκαν για όλα αυτά. Δοθέντος ότι κάθε χιλιόμετρο δρόμου στοιχίζει (για την ακρίβεια, χρεώνεται) στο δημόσιο 5 -7 φορές περισσότερο από όσο στοιχίζει κατά μέσο όρο στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, προκύπτει ότι κάποιες δεκάδες δισεκατομμυρίων απλώς πήγαν (και συνεχίζουν να πηγαίνουν) στις τσέπες εργοληπτών δημοσίων έργων.

- δεκάδες χιλιάδες «τοπικά» έργα απορρόφησαν στο ίδιο χρονικά διάστημα δεκάδες δισεκατομμύρια επίσης. ΟΛΟΙ οι δήμοι και οι νομαρχίες της χώρας (νυν Καλλικρατικοί δήμοι και περιφέρειες) μοίρασαν αφειδώς κονδύλια σε τοπικούς εργολάβους και προμηθευτές. Και εδώ μία από τα ίδια. Έργα υπερτιμολογημένα τρεις και πέντε φορές, έργα που πολλές φορές προέκυπταν με το στανιό του ράβε ξήλωνε... Αλλά όλοι ευχαριστημένοι (και κονομημένοι).

- η ΔΕΗ θεωρείται επίσης δημόσια επιχείρηση. Αλλά μόνο στο μετοχικό της χαρτοφυλάκιο. Γιατί κατά τα άλλα απασχολεί μερικές εκατοντάδες ιδιώτες εργολάβους στους οποίους αναθέτει τα έργα ανάπτυξης  και συντήρησης υποδομών.  Κόστος ανάλογο επίσης.

- το σύστημα υγείας υποτίθεται πως είναι δημόσιο. Όμως δίχως φάρμακα, ιατρικά υλικά και ιατρικά μηχανήματα  δεν μπορεί να υπάρξει ούτε νοσοκομείο ούτε κέντρο υγείας ούτε ΕΚΑΒ. Αλλά προμηθευτές αυτών των ειδών είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που κατά τεκμήριο τιμολογούν με τρεις και τέσσερις φορές πάνω τα υλικά, τα φάρμακα και τις υπηρεσίες τους (σε σχέση με τις αντίστοιχες τιμές μέσου όρου στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες). Μιλάμε και εδώ για σπατάλη δεκάδων δισεκατομμυρίων και βαθύ πηγάδι μίζας και διαπλοκής. 

- οι Ολυμπιακοί Αγώνες έλειπαν για να συμπληρωθεί  η κλοπή. Γιατί δεν πρόκειται μόνο για τα λεγόμενα «Ολυμπιακά έργα» που στοίχισαν ο κούκος αηδόνι αλλά και για τα συμπαρομαρτούντα, που δεν έχουν τέλος.  Όσοι κονόμησαν έπιασαν την καλή και κατόπιν τα έργα αυτά ρήμαξαν.

- οι ένοπλες δυνάμεις είναι ...δημόσιες  (ακόμη). Αλλά τα όπλα, τα τεθωρακισμένα, τα αντιαεροπορικά, τα αεροπλάνα, τα υποβρύχια και όλα τα συμπράγκαλα του πολέμου είναι εμπόρευμα δέκα - είκοσι προμηθευτών. Υπερτιμολογήσεις, μίζες, διαπλοκή. Χορός δισεκατομμυρίων και εδώ.  Στο μεταξύ η εγχώρια κρατική (ή και ιδιωτική ακόμα) αμυντική βιομηχανία έβαλε λουκέτο.

- σταγόνα στον ωκεανό εντέλει οι κάποιες  χιλιάδες αργόμισθοι «δημόσιοι» υπάλληλοι, οι υποαπασχολούμενοι συμβασιούχοι-όμηροι, οι κάποιοι μονίμως εν αδεία δημόσιοι υπάλληλοι και οι βολεμένοι σε επιτροπές ή αποσπασμένοι σε πολιτικά γραφεία και ειδικές υπηρεσίες.

Κι αν από τη μια μεριά, δηλαδή από τη μεριά των δαπανών υπάρχει αυτός ο εκτροχιασμός, που ξαναλέω ότι στο σύνολό του πρέπει να δίνει ποσό (τουλάχιστον) μισή φορά μεγαλύτερο από το δημόσιο χρέος (προ ΔΝΤ & τρόικας), από την άλλη στέκεται η  πραγματική φοροδιαφυγή, που επειδή αδυνατώ να προσδιορίσω το ύψος της, δανείζομαι τις επίσημες εκτιμήσεις, οι οποίες μιλάνε για διαφυγή φόρων μεγαλύτερη από 15 δισεκατομμύρια κατ΄ έτος. Έτσι, ένας απλός πολλαπλασιασμός αυτού του ετήσιου μεγέθους επί 20 ή 25 (χρόνια) δίνει με ευκολία ένα μέγεθος που και αυτό από μόνο του είναι μεγαλύτερο από το δημόσιο χρέος!  Ποιοί φοροδιαφεύγουν ε;  Υπάρχουν καταλληλότεροι από μένα να απαντήσουν (και έχουν απαντήσει) οπότε περιορίζομαι να σημειώσω ότι αυτά τα δισεκατομμύρια φόρων που "διαφεύγουν" δεν παράγονται από υδραυλικούς, μαστόρους, γιατρούς,  εστιάτορες και κομμώτριες...

Τυπικά και επικοινωνιακά το υπέρογκο των δαπανών καλύπτεται κάτω από «διαγωνισμούς» που γίνονται με διαφάνεια, με επιτροπές, με ενστάσεις και άλλα χαριτωμένα. Ομοίως η φοροδιαφυγή διασκεδάζεται με το εφεύρημα της απόδοσης αδικήματος φοροδιαφυγής σε κάθε φυσικό  πρόσωπο, επαγγελματία ή επιχείρηση που δεν κρύβει εισοδήματα και που οι φόροι του είναι μεν βεβαιωμένοι, αλλά αδυνατεί να τους πληρώσει.  Ωστόσο οι φιέστες των συλλήψεων φοροοφειλετών, η θεσμοθέτηση της ρουφιανιάς (τηλεφωνικοί αριθμοί για ρουφιάνους, ασυλία ρουφιάνων κτλ)., όπως και η πρόσφατη άκρως υποτιμητική υποχρέωση για την τοποθέτηση αυτής της ακραίας ηλιθιότητας πινακίδας («αν δεν λάβετε απόδειξη, δεν πληρώνετε») στα μαγαζιά λιανικής, δεν μπορούν να συσκοτίσουν την αλήθεια.   

Στο βαθμό που οι παραπάνω υπολογισμοί ισχύουν (αλλά ΙΣΧΥΟΥΝ) είναι σαφές πως το λεγόμενο δημόσιο χρέος, που πάνω στη διόγκωσή του βασίστηκε η κατάκτηση της χώρας, θα μπορούσε να μην είχε δημιουργηθεί, αν τα δημόσια έργα και οι προμήθειες του δημοσίου γίνονταν μόνο στο βαθμό που ήταν αναγκαίες και σε τιμές του μέσου όρου των χωρών της ΕΕ.  Αλλά ακόμα κι αν τα δημόσια έργα και οι προμήθειες γίνονταν όπως έγιναν, πάλι θα ήταν δυνατό το δημόσιο χρέος να είναι υπό έλεγχο, εάν είχαν παρθεί μέτρα για την εξαφάνιση της φοροδιαφυγής. Το «τζάμπα» ευρωπαϊκό χρήμα (επιδοτήσεις – ενισχύσεις), τα δάνεια (γενικώς), ο αφελληνισμός της παραγωγής και του δευτερογενούς τομέα και ο ρόλος του τραπεζικού συστήματος (και του χρηματεμπορίου γενικώς) είναι απλώς τα σημαντικότερα εργαλεία για το παραπάνω …επίτευγμα, την τεράστια δηλαδή διόγκωση του δημόσιου χρέους. 

Έτσι, οι δανειστές (κατακτητές) απαιτούν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και οι εγχώριοι πολιτικοί διαχειριστές  συναινούν ως πειθήνιοι και άβουλοι υπάλληλοι. Σ’ αυτή τη διαδικασία  αναγκαστικής εκποίησης έχουν περιληφθεί και τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ).

ΕΛΤΑ  -  Ας πάμε λίγο πίσω

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 αναπτύσσεται  στην Αμερικάνικη και την Ευρωπαϊκή αγορά μια κατηγορία  επιχειρήσεων που το αντικείμενό τους καταγράφεται ως «courier» (και αργότερα «ταχυμεταφορές» επί το «ελληνικότερον»). Το επιχειρηματικό αντικείμενο αφορά, κυρίως,  τη διακίνηση εγγράφων και αντικειμένων (αργότερα, «ταχυδρομικά αντικείμενα») από την έδρα του αποστολέα στη έδρα του παραλήπτη και έρχεται να καλύψει ανάγκες της αγοράς που δεν μπορούσαν να χειριστούν με επάρκεια τα κρατικά ταχυδρομεία. Ανάγκες που αφενός μεν δημιουργούσε η αυξανόμενη δραστηριότητα των πωλήσεων από απόσταση (σήμερα, «τηλεπωλήσεις»), αφετέρου δε μια σειρά από οικονομικές δραστηριότητες που έθεταν νέες ανάγκες σημαντικής επείγουσας μεταφοράς με πιστοποίηση στοιχείων παραλήπτη κτλ. (επιταγές μεταχρονολογημένες, συμμετοχή σε διαγωνισμούς, δειγματισμός, διαχείριση παραστατικών συναλλαγών με βάση νέα λογιστικά πρότυπα κτλ).

Τα κρατικά ταχυδρομεία των περισσότερων κοινοτικών χωρών διαβλέπουν απειλή από την ανάπτυξη αυτών των επιχειρήσεων και εκσυγχρονίζονται, ώστε να παραμείνουν ανταγωνιστικά, χωρίς οι κυβερνήσεις να επιβάλλουν θεσμικά προσκόμματα στη λειτουργία των ιδιωτικών επιχειρήσεων.  Στην Ελλάδα τα πράγματα πάνε, όπως πάντα, με άλλες ταχύτητες και φυσικά με άλλη λογική, δηλαδή με τη σταθερή πελατειακή λογική του πολιτικού συστήματος, που κατά τα άλλα λειτουργούσε και λειτουργεί εφαρμόζοντας πιστά την αρχιμήδεια ρήση «μη μου τους κύκλους τάραττε». Μόλις το 1987 δημιουργείται στα ΕΛΤΑ η υπηρεσία «Πόρτα-Πόρτα» και 10 χρόνια αργότερα ανοίγει μια κάποια δημόσια συζήτηση για τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου για τις «ταχυδρομικές υπηρεσίες», που καταλήγει να ενσωματώσει (επειδή ήταν υποχρεωτικό) ένα ελάχιστο μέρος της σχετικής κοινοτικής νομοθεσίας στην ελληνική με λειψό τρόπο και κακέκτυπα. Οι πολιτικοί διαχειριστές είχαν στο μυαλό τους κυρίως το πώς θα «προστατέψουν» τα ΕΛΤΑ, γιατί παραδοσιακά αποτελούσαν μια δημόσια επιχείρηση, που αφενός μεν μπορούσαν να τη χρησιμοποιούν δίχως πληρωμή για τους εαυτούς τους (...«βουλευτικόν») και για την εξυπηρέτηση υψηλών φίλων τους (π.χ. εκδοτών εφημερίδων και περιοδικών), αφετέρου δε μπορούσαν να τη διαχειρίζονται ως πεδίο υποσχέσεων διορισμών στους ψηφοφόρους τους. Έτσι τα ΕΛΤΑ δεν κατάφεραν να προστατευτούν από τους προστάτες τους, που μπορεί στο κεφάλι τους να είχαν τα μύρια όσα αλλά πάντως όχι το κοινωνικό συμφέρον για μια επιχείρηση, υποτίθεται, Κοινής Ωφέλειας.

Κάτι χρόνια αργότερα (στο 2000 αν θυμάμαι καλά) οι «εκσυγχρονιστές» της εποχής (με Πρωθυπουργό κάποιο Σημ..., υπουργό Μεταφορών κάποιο Βερ... και υφυπουργό ένα Βού… – και για να μη ξεχνιόμαστε, με υπουργό Άμυνας τον γνωστό Άκη) λαμβάνουν την απόφαση να ιδρύσουν τα ΕΛΤΑ Ταχυμεταφορές, «εκσυγχρονίζοντας» την περί Κοινής Ωφέλειας αντίληψή τους για τα Ταχυδρομεία. Δέκα χρόνια αργότερα κάποιοι άλλοι του γκουβέρνου βρήκαν (μάλλον) αυτό το όνομα ντεμοντέ και το άλλαξαν σε «ΕΛΤΑ Courier» !

Τα ΕΛΤΑ ακολούθησαν την κακοδαιμονία των δημόσιων επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας και όχι μόνο. Κομματικοί διορισμοί, κομματικός συνδικαλισμός, αδιαφάνεια στις προμήθειες και τις δαπάνες, ημέτεροι, αργομισθίες, εργολαβίες φίλων κτλ. Όλα τα γνωστά δηλαδή συν κάτι παραπάνω, αφού ως κρατική επιχείρηση ξόδευε κιόλας χρήματα για διαφήμιση (τηλεοπτική βεβαίως), ενώ αποκορύφωμα της ...χρηστής διοίκησης πρέπει μάλλον να αποτελεί η επιλογή να οριστούν τα ΕΛΤΑ «Χρυσός Χορηγός» των Ολυμπιακών της Γιάννας και των εργολάβων του 2004, καταβάλλοντας 5 δισεκατομμύρια δραχμές, αν θυμάμαι καλά.

 

ΕΛΤΑ – Και τελικά;

Τελικά ο σφιχτός εναγκαλισμός του κρατικού  μηχανισμού με τα ΕΛΤΑ κάτω από το άλλοθι της προστασίας των συμφερόντων του φορέα «καθολικής υπηρεσίας» δεν επέτρεψε σε αυτή τη δημόσια επιχείρηση να εκσυγχρονιστεί και την άφησε εκτός επιχειρηματικού παιχνιδιού, αφού είναι προφανές ότι οι πολιτικοί διαχειριστές την αντιμετώπισαν ως επιχείρηση όχι Κοινής Ωφέλειας αλλά ως επιχείρηση που πρέπει να έχει στόχους κερδοφορίας σε μια αγορά με ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά.  (Φυσικά κατά την εκτίμησή μου αποτελεί ολέθριο λάθος η διαχείριση των ΕΛΤΑ ως επιχείρησης κερδοφορίας και όχι ως επιχείρησης Κοινής Ωφέλειας). Ο εναγκαλισμός αυτός εξυπηρέτησε τη βιωσιμότητα / κερδοφορία των ΕΛΤΑ δίνοντας τους προίκα τη δουλειά του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, διασφαλίζοντάς τους δια νόμου μια τεράστιου όγκου «αλληλογραφία» φακέλων του ιδιωτικού τομέα (λογαριασμοί τραπεζών, τηλεφωνίας κτλ.), διανομή συντάξεων, τελών κυκλοφορίας, είσπραξης λογαριασμών «ΔΕΚΟ», διακίνησης φορολογικών δηλώσεων,  κτλ.,  ενώ παράλληλα τα μετέτρεψαν κατά κάποιο τρόπο σε φτηνό διανομέα διαφημιστικών εντύπων μεγαλομάγαζων.  Η κερδοφορία λοιπόν των ΕΛΤΑ επιτεύχθηκε για σειρά ετών και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι καμάρωναν.  Αυτό το θεωρώ αναμενόμενο, 

αλλά καθόλου αναμενόμενο δεν θεωρώ το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι των ΕΛΤΑ και κυρίως οι συνδικαλιστές τους δεν άρθρωσαν ούτε μία φορά (τουλάχιστον δεν έπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου) ένα μεστό λόγο, μια συγκεκριμένη επιχειρηματολογία για τον προσανατολισμό των ΕΛΤΑ στην Κοινή Ωφέλεια αντί του προσανατολισμού της κερδοφορίας. Αποδέχτηκαν δηλαδή πως τα ΕΛΤΑ πρέπει να είναι μία επιχείρηση που έχει σκοπό το κέρδος.  Άκουσα βέβαια κάποιες φορές μερικές εκφράσεις που έλεγαν για «λαϊκό ταχυδρομείο», αλλά πάντα συνοδεύονταν από ρητορείες   του τύπου «η κυβέρνηση παραδίδει τα φιλέτα στους ιδιώτες», έκφραση που αρκεί από μόνη της για να καταδείξει ότι οι φορείς της έχουν σφηνωμένη στο κεφάλι τους την άποψη ότι τα ΕΛΤΑ είναι (και οφείλουν να είναι) επιχείρηση με σκοπό το κέρδος.

Ως προς ό,τι καταλογίζουν διάφοροι μετά Χριστόν προφήτες στους εργαζόμενους των ΕΛΤΑ (παραμάγαζα διανομής συντάξεων, "παλιοί και νέοι", κοπανατζήδες, αργόμισθοι και άλλα τέτοια) μάλλον δεν αξίζει κάποια αναφορά. Είτε έτσι είναι είτε αλλιώς, δεν ευθύνονται για την κατάντια των ΕΛΤΑ και άλλο δεν κάνουν από το να επιβεβαιώνουν  τα συνήθως ισχύοντα φαινόμενα σε δημόσιες επιχειρήσεις. Σε τελευταία ανάλυση το πρόβλημα δεν είναι οι εργαζόμενοι αλλά οι «εμπορικές» πολιτικές που επιλέχτηκαν από τις πολιτικές ηγεσίες και εφαρμόστηκαν από τις υπηρεσιακές διορισμένες διοικήσεις. Τα προγράμματα απανωτών «εκσυγχρονισμών» (=ροκάνισμα πόρων) ακολούθησαν τους γνωστούς (σκοτεινούς) δρόμους των δημοσίων έργων και προμηθειών. (Σήμερα τρέχει νομίζω εκτός των άλλων και ένα «πρόγραμμα εκσυγχρονισμού» που, αν θυμάμαι καλά, ακούει στο όνομα «e-ΕΛΤΑ» δηλαδή ένα πρόγραμμα που, κατά την άποψή μου, ανήκει στη διαδεδομένη κατηγορία των προγραμμάτων «πιάσε τ’αυγό και κούρεψ’ το»).  

Διάβασα χτες σε μια αθηναϊκή εφημερίδα το πόνημα ενός αστοιχείωτου καλαμαρά που ανέπτυσσε κάτω από τον τίτλο «Τα ΕΛΤΑ βρήκαν ένα αναπάντεχο σύμμαχο!»  Αναφερόταν στη θέση της Γενικής Ταχυδρομικής που είναι διατυπωμένη και αναρτημένη στην εταιρική της ιστοσελίδα και από την οποία σαφέστατα συνάγεται  ότι η Γενική Ταχυδρομική είναι υπέρ της διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα των ΕΛΤΑ και δεν πρόκειται να λάβει μέρος σε κανένα «διαγωνισμό» που στοχεύει στην απόσπαση έργου από τα ΕΛΤΑ και την με αυτόν τον τρόπο απαξίωσή τους. Ο απληροφόρητος (ή πονηρούλης) «δημοσιογράφος» παρουσίαζε αυτή τη θέση ως φρέσκια και προσπαθούσε να την συνδέσει (μάλλον να την αποδώσει) στα ανοιχτά ζητήματα που η Γενική Ταχυδρομική έχει με τις φορολογικές αρχές (και που βεβαίως μόνο στη φαντασία του υπάρχουν).

Τυχαίνει να είμαι ο συντάκτης της παραπάνω δημόσιας ανακοίνωσης καθώς και πολλών ανάλογων κατά τα τελευταία 20 χρόνια. Συμβαίνει λοιπόν να έχω και να εκφράζω  αυτήν την άποψη σταθερά για περισσότερα από 10 χρόνια (από τότε δηλαδή που το ζήτημα της «απελευθέρωσης» των ταχυδρομικών υπηρεσιών τέθηκε ως μακρινή προοπτική).  Μέχρι το 2004 συμμεριζόταν αυτήν την άποψή μου η επιχείρηση «ACS» της οποίας ήμουν διευθύνων σύμβουλος. Έκτοτε  την συμμερίζεται η Γενική Ταχυδρομική της οποίας είμαι σύμβουλος διοίκησης και επικοινωνίας. Η πρόσφατη ανάρτηση της σχετικής ενημερωτικής ανακοίνωσης στην εταιρική ιστοσελίδα της Γενικής Ταχυδρομικής κρίθηκε αναγκαία, επειδή ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση των ΕΛΤΑ άνοιξε και οι σχετικές μανούβρες ξεκίνησαν κάτω από το άλλοθι της «απελευθέρωσης» της αγοράς ταχυδρομικών υπηρεσιών από 01/01/2013.  Σημειώνω πως λίγες μέρες νωρίτερα (και ενώ η δημόσια ανακοίνωση της Γενικής Ταχυδρομικής είχε ήδη αναρτηθεί) μια άλλη πατσαβούρα (οικονομικό φύλλο υποτίθεται)  σε σχετικό της θέμα ανέφερε ότι διεκδικητές των ΕΛΤΑ είναι ο όμιλος Φέσσα, ο όμιλος Φουρλή και η οικογένεια Τ. Βαρζακάκου.  Μάλιστα. Η οικογένειά μου!  Το ποιος και για ποιους λόγους διοχετεύει τέτοιες βρομιές δεν θέλει δα και πολλή φαντασία. Οι βρομιάρηδες της πιάτσας έχουν όνομα, επώνυμο και γνωστό βίο. Είναι τα γνωστά «Φ» (...φρούτα της μεγάλης κομπίνας του Χ.Α.Α. και όχι μόνο).

Το Νοέμβρη του 2000 η ΕΕΤΤ διοργάνωσε την πρώτη, αν θυμάμαι καλά, ανοιχτή «ημερίδα» για τις ταχυδρομικές υπηρεσίες στο αμφιθέατρο του ΥΜΕΤ. Ο τότε αντιπρόεδρός της (διαπρεπής λεχρίτης) αρμόδιος για τον Ταχυδρομικό τομέα με συμπεριέλαβε μεν (γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς) στο πάνελ και στους βασικούς ομιλητές, αλλά αξίωσε να ...συμφωνήσουμε το περιεχόμενο της ομιλίας μου, επειδή ήξερε ασφαλώς πως δεν πρόκειται από μένα να ακουστούν λιβανωτοί για την «ανεξάρτητη αρχή» και για τους πολιτικούς προϊσταμένους του ΥΜΕΤ, αλλά είχε μπει στην πρίζα μήπως και ακουστούν πράγματα που χαλάσουν τη φιέστα. Παρέμεινε κάμποσο στην πρίζα, και στη συνέχεια  άκουσε (και όλοι οι παριστάμενοι άκουσαν) τον εκπρόσωπο της μεγαλύτερης ιδιωτικής επιχείρησης (τουτέστιν την αφεντιά μου) να λέει μεταξύ άλλων  «… είναι μύθος ότι τα courier πάνε γρήγορα και με ασφάλεια σε σχέση με το κλασικό ταχυδρομείο», «…είναι μύθος το ηλεκτρονικό εμπόριο δίχως γρήγορο internet»,  «...όταν ο ανταγωνισμός οδηγεί στο να αγοράζει κανείς κάτι κάτω από το κόστος του, τότε εννιά φορές στις δέκα το κορόιδο δεν είναι αυτός που πουλάει…», «...ο ανταγωνισμός αυτού του τύπου δεν συνεισφέρει στην ανάπτυξη, γιατί εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι την ανάπτυξη όχι σαν αριθμητική αλλά σαν μέγεθος ευθέως ανάλογο προς την ευημερία των ανθρώπων και κυρίως εκείνων που παράγουν…», «...οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις ταχυδρομικών υπηρεσιών συγκαταλέγονται στους χαμηλότερα αμειβόμενους, ενώ και οι αμοιβές των εργαζομένων στα ΕΛΤΑ είναι πολύ χαμηλότερες αυτών που σήμερα έπρεπε να έχουν…» «...το ζήτημα της υπερπροστασίας των ΕΛΤΑ πρέπει να επανεξεταστεί... η προστασία αυτή, στο βαθμό που τα ΕΛΤΑ ωθούνται να αναπτύσσουν εργασίες σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, τους προσφέρει πολύ κακές υπηρεσίες...», «...δεν μπορεί τα ΕΛΤΑ να ωθούνται σε λειτουργία με σκοπό το κέρδος και το θεσμικό πλαίσιο να τα αντιμετωπίζει περίπου σαν κοινωφελές ίδρυμα…», «...η συζήτηση που έχει ανοίξει για την Νέα Οικονομία ... διαβλέπω ότι θα καταλήξει σε συζήτηση για Νέα Φάρσα…». 

Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγα το 2000. Τα ίδια επαναλαμβάνω χρόνια τώρα με κάθε ευκαιρία και πάντως ουδέποτε προσχώρησα στην άποψη περί ιδιωτικοποίησης των ΕΛΤΑ, ακόμα και όταν το θέμα απλώς αποτελούσε μια θεωρητική μελλοντική εκδοχή.

 

ΕΛΤΑ & ΕΕΤΤ

 Η ΕΕΤΤ -η ρυθμιστική / ανεξάρτητη/ διοικητική αρχή που εποπτεύει την λεγόμενη ταχυδρομική αγορά (και την αγορά Τηλεπικοινωνιών) - δεν φαίνεται κατά την άποψή μου να επηρέασε (ρύθμισε) διαχρονικά τη συγκεκριμένη αγορά τουλάχιστον σύμφωνα με τον τρόπο που εγώ θα περίμενα.  Έχοντας μια καλή γνώση των πραγμάτων  από την αρχή της σύστασής της αντιλαμβάνομαι ότι πέρασε δύο περιόδους λειτουργίας. Η πρώτη περίοδος ήταν εκείνη επί της αντιπροεδρίας του διαπρεπούς λεχρίτη, πρωτοκλασάτου κομματάρχη του αλήστου μνήμης αλητήριου υπουργού Μεταφορών Α. Μαν. (εκείνου που είπε ότι η Siemens του έκανε 200 χιλιάδες ευρώ δώρο…). Ο τύπος αυτός επειδή δεν είχε περιθώρια διαπλοκής με την μεγαλύτερη επιχείρηση του κλάδου  (τη μεγαλύτερη με διαφορά), δηλαδή την ACS που τότε έτρεχε κάτω από τις οδηγίες μου, διαπλεκόταν με τον ...εαυτό του, με κάποιους δευτεροτριτοκλασάτους και με τα ΕΛΤΑ, από τα οποία κιόλας προερχόταν (είχε διατελέσει γενικός διευθυντής ΕΛΤΑ για κάποια χρόνια νομίζω). Όταν μερικά χρόνια αργότερα αποχώρησα (...) από την ACS και συνέχισα τον βιοπορισμό μου στη Γενική Ταχυδρομική βρήκε την καλύτερή του ευκαιρία: Δεν ξέρω πόσα και αν τσέπωσε και πώς, ξέρω όμως με απόλυτη σιγουριά ότι ετσιθελικά επέβαλε κοντά στα 2 εκατομμύρια ευρώ πρόστιμα στη Γενική Ταχυδρομική και τους πράκτορές της. Να υποθέσω ότι δεν "τα πήρε" και πως ενήργησε έτσι από υπερβάλλοντα ζήλο για τη ...ρύθμιση της αγοράς; Δεν μου κάθεται. Να υποθέσω ότι έβγαζε το μένος του εναντίον μου για τη μη ...παραγωγική μου συμπεριφορά; Πιθανώς. Να υποθέσω ότι έκανε πλάτες στη νέα ιδιοκτησία της ACS; Πιο κοντινό μου μοιάζει στην αλήθεια, αλλά εντέλει δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αμέσως μετά την απομάκρυνσή του ο αντικαταστάτης του (ένας νέος επιστήμονας άγνωστος στην αγορά και τη δημόσια διοίκηση μέχρι τότε) ούτε κατά διάνοια δεν συνέχισε την ίδια φάμπρικα. Έχω κιόλας την ασφαλή εκτίμηση ότι αμέσως κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο και κράτησε μια στάση απόστασης και ουδετερότητας, ώστε να μην συνεχιστεί η εξόφθαλμη νόθευση  του «ανταγωνισμού»  σε βάρος της Γενικής Ταχυδρομικής.  Εκ των πραγμάτων και ο επόμενος αρμόδιος αντιπρόεδρος της ΕΕΤΤ κράτησε και κρατά την ίδια στάση κινούμενος και αυτός σε πλαίσια απολύτως θεσμικά. Πλαίσια  που πάντως, από όσο μπορώ να συμπεράνω, ουδέποτε ικανοποίησαν πλήρως τις αξιώσεις των ΥΜΕΤ, των λοιπών πολιτικών προϊσταμένων και των διορισμένων διοικήσεων των ΕΛΤΑ, ενώ ταυτόχρονα δεν ικανοποίησαν επαρκώς ούτε τους επιφανείς επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα (η Γενική Ταχυδρομική έτσι κι αλλιώς ούτε είχε ούτε έχει κάποια αξίωση σχετικής ικανοποίησης).

Η ΕΕΤΤ σε χρονικά διαστήματα που δεν μπορώ να προσδιορίσω αυτή τη στιγμή (ετήσια νομίζω) εκδίδει φυλλάδια με τα  πεπραγμένα της και κάποιες φορές παραγγέλλει τη διενέργεια μελετών για την ταχυδρομική αγορά σε επιχειρήσεις «συμβούλων επιχειρήσεων». Σε μια τέτοια περίπτωση, νομίζω προ τριετίας, κάποια συνεργάτης επιχείρησης συμβούλων που είχε αναλάβει το σχετικό έργο ζήτησε και είχε μαζί μου  μια συνεργασία για το «παρόν και το μέλλον της ταχυδρομικής αγοράς και κυρίως για τις προοπτικές της καθολικής υπηρεσίας και του φορέα της – ΕΛΤΑ».  Μπήκα λοιπόν στον κόπο μιας διεξοδικής παράθεσης-ανάλυσης της άποψής μου, για το πώς δηλαδή αντιλαμβάνομαι τον ρόλο των ΕΛΤΑ, τη λειτουργικότητά τους και την κοινωνική τους προσφορά ως επιχείρησης Κοινής Ωφέλειας. Το ότι είδα λίγους μήνες μετά αυτή η τρίωρη αναλυτική παράθεση να δημοσιεύεται σε μιάμιση αράδα ενός 100σέλιδου συγγράμματος δεν με εξέπληξε μεν, αλλά ασφαλώς το βρήκα θλιβερό, απογοητευτικό. Αυτό που δημοσιεύτηκε λοιπόν έλεγε περίπου «κάποιος πάροχος διατύπωσε μια εντελώς διαφορετική άποψη ως προς  τον ρόλο του φορέα καθολικής υπηρεσίας» !!  Αυτό και μόνο...

 

ΕΛΤΑ - Η «διαφορετική» άποψη

Αυτή λοιπόν η διαφορετική άποψη εδράζεται πάνω σε μια εντελώς άλλη κατανόηση  για τον χαρακτήρα των ΕΛΤΑ ως επέκταση της άποψής μου για τον χαρακτήρα των λεγόμενων «επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας» και κινείται πάνω σε τρεις θεμελιώδεις παραδοχές:

α.  Η ύπαρξη ενός κοινωνικού τιμολογίου για τις παρεχόμενες υπηρεσίες θα πρέπει να είναι συνάρτηση της δυνατότητας του χρήστη να πληρώσει και πάντως να μη συναρτάται με την προσδοκία κέρδους για την επιχείρηση κοινής ωφέλειας. Υπό αυτήν την άποψη τα τιμολόγια για τα φυσικά πρόσωπα θα πρέπει να είναι πολύ χαμηλότερα από εκείνα για τις επιχειρήσεις. Για ειδικές κατηγορίες ανθρώπων και δραστηριοτήτων, που κατά τεκμήριο δεν έχουν εισόδημα, τα τιμολόγια πρέπει να είναι μηδενικά ή συμβολικά (ΑΜΕΑ, φοιτητές, μαθητές, σχολεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα, σύστημα δημόσιας υγείας κτλ).

β. Το παραδοσιακό κύριο αντικείμενο των ΕΛΤΑ -προσωπική και επαγγελματική αλληλογραφία- βαίνει μειούμενο από 20ετίας με τάση εξαφάνισης εξαιτίας των νέων τεχνολογιών, της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, της συρρίκνωσης εκδόσεων περιοδικών εντύπων, της ηλεκτρονικής εξόφλησης λογαριασμών, των διευρυνόμενων δυνατοτήτων ηλεκτρονικής επικοινωνίας του δημοσίου  με τους πολίτες και αντίστροφα  κτλ.  Τα ΕΛΤΑ έπρεπε και μπορούσαν -πρέπει και μπορούν- να προσαρμόσουν τη δραστηριότητά τους στις νέες συνθήκες (και τεχνολογίες) προσανατολισμένα, ως δημόσια επιχείρηση κοινής ωφέλειας, στην εξυπηρέτηση των αναγκών του δημοσίου και της επικοινωνίας των πολιτών με το δημόσιο.

γ. Η ανάπτυξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων ταχυμεταφορών έγινε και γίνεται  (τώρα αυτό είναι νομίζω απολύτως ορατό ακόμα και σε εκείνους που αμφισβητούσαν παλιότερα αυτήν την άποψη) όχι ως συμπληρωματικό αντικείμενο του κλασικού τομέα ταχυδρομικών υπηρεσιών αλλά ως ποιοτικό ανάπτυγμα του τομέα εμπορευματικών μεταφορών. Υπό αυτήν την έννοια  θεωρούσα πάντοτε τις λεγόμενες επιχειρήσεις courier (ταχυμεταφορών) ως επιχειρήσεις εμπορευματικής μεταφοράς ειδικών προδιαγραφών. Αυτός άλλωστε είναι  ο βασικός λόγος που, από επιχειρηματική άποψη, δεν θεώρησα ποτέ τα ΕΛΤΑ ως ανταγωνιστικό σχήμα  σε πείσμα όλων όσων (μέσα, πάνω και γύρω από τα ΕΛΤΑ) έβλεπαν ή καλλιεργούσαν  ανταγωνισμό.

Δεν είναι φυσικά δουλειά δική μου η σύνθεση των δραστηριοτήτων των ΕΛΤΑ με βάση  ένα τέτοιο προσανατολισμό, δηλαδή με προσανατολισμό στην κοινή ωφέλεια και όχι στο κέρδος. Ωστόσο είναι φανερό πως κάτω από τον προσανατολισμό ανάπτυξης με άξονα κοινής ωφέλειας προκύπτουν ως αυτονόητες κάποιες τουλάχιστον δραστηριότητες. Για παράδειγμα:

Μερικές  χιλιάδες «ένστολων» υπαλλήλων του Υ. Δημόσιας Τάξης (ή όπως κάθε φορά βαφτίζεται) απασχολούνται με καθήκοντα επίδοσης ειδοποιήσεων δημόσιων υπηρεσιών, δικαστικών εγγράφων κτλ., την ίδια στιγμή που οι πάντες διαμαρτύρονται για την έλλειψη επαρκούς αστυνόμευσης. Δουλειά για τα ΕΛΤΑ είναι αυτή.

Μερικές εκατοντάδες δικαστικοί επιμελητές έχουν μιαν αντίστοιχη με την παραπάνω δραστηριότητα (για το δημόσιο), για την οποία ξοδεύονται μάλιστα και σεβαστά ποσά, αφού η ταρίφα ανά επίδοση ξεπερνάει τα 60 ευρώ. Δουλειά για τα ΕΛΤΑ είναι αυτή.

Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι (σε αστυνομικά τμήματα, ΚΕΠ κτλ.) απασχολούνται για να βεβαιώσουν καθημερινά δεκάδες χιλιάδες ταυτοπροσωπίες («γνήσιο υπογραφής»). Δουλειά για τα ΕΛΤΑ είναι αυτή.

Χιλιάδες κόσμου στήνουν καθημερινά ατέλειωτες ουρές σε κάθε λογής δημόσιες υπηρεσίες, ταμεία κτλ. προκειμένου να πάρουν μια βεβαίωση, μια θεώρηση, μια σφραγίδα κτλ. Δουλειά για τα ΕΛΤΑ είναι αυτή.

Η έκδοση ταυτοτήτων κάθε λογής, διαβατηρίων  κτλ. απασχολεί εκατοντάδες ανθρώπους - προσωπικό δημοσίων υπηρεσιών  και καταβροχθίζει  χιλιάδες ώρες και τόνους υπομονής των πολιτών. Δουλειά για τα ΕΛΤΑ είναι αυτή, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της.

Οι φορολογικές δηλώσεις γίνονται πλέον υποχρεωτικά μέσω internet, αλλά πάνω από το 50% των υπόχρεων δεν έχουν άμεση πρόσβαση. Δουλειά  για τα ΕΛΤΑ είναι αυτή.

Οι περιφερειακές εφορίες (και άλλες δημόσιες υπηρεσίες) καταργούνται και χιλιάδες  πολίτες αναγκάζονται να διανύουν χιλιόμετρα για διεκπεραιώσουν μια απλή γραφειοκρατική υπόθεση. Δουλειά για τα  ΕΛΤΑ είναι αυτή.

Η διανομή των σχολικών βιβλίων με τον τρόπο που γίνεται έχει καταντήσει τραγέλαφος και ταλαιπωρία που παράγει πολλαπλό κόστος. Δουλειά για τα ΕΛΤΑ είναι κι αυτή.

κτλ., κτλ., κτλ., κτλ

Όταν μιλάω για τα ΕΛΤΑ έχω υπόψη μου ένα πολύ μεγάλο δημόσιο δίκτυο υπηρεσιών (το μεγαλύτερο μάλλον) άρρηκτα συνδεδεμένο με κάθε τοπική κοινωνία. Ένα δίκτυο σημείων και ανθρώπων που έχει τεράστιες δυνατότητες, εάν και εφόσον υπάρξει η πολιτική βούληση να τις αναπτύξει. Κι αν χρειάζεται να προστεθούν μερικοί ακόμα άνθρωποι με ειδικές γνώσεις, υπάρχουν χιλιάδες διαθέσιμοι. Κι αν απαιτείται μια κάποια «επιμόρφωση» μέχρι και ειδικό κέντρο εκπαίδευσης διαθέτουν τα ΕΛΤΑ...  Σίγουρα πάντως κάτω από αυτές τις προοπτικές όχι μόνο δεν περισσεύουν εργαζόμενοι, αλλά χρειάζονται κι άλλοι. 

Αλλά αυτή είναι μόνο  δική μου κατανόηση, άντε και κάποιων ακόμα. Γιατί το εγχώριο γκουβέρνο έβλεπε και βλέπει τα ΕΛΤΑ με άλλο μάτι. Με το ίδιο μάτι που τα βλέπουν ήδη από χρόνια και οι σημερινοί εταίροι (κατακτητές) - δανειστές (τοκογλύφοι) και οι ντόπιοι ολιγάρχες.  Με το μάτι του κέρδους και της ευκαιρίας.  Και επειδή έτσι τα βλέπουν, να τι κάνουν...

 

ΕΛΤΑ - Κατά πού (τα) πάνε;

Ατυχώς τα πάνε κατά κει που πάνε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και όλη τη δημόσια περιουσία.  Απαξίωση και πούλημα κοψοχρονιά με τρόπο που και οι εγχώριοι ολιγάρχες να πάρουν το κατιτίς τους και οι διεθνείς τοκογλύφοι να βάλουν στα χαρτοφυλάκιά τους σημαντικά περιουσιακά στοιχεία που δημιουργήθηκαν από τη δουλειά  και τους φόρους του λαού αυτής της χώρας.  

Το «αμάρτημα» ΕΛΤΑ - ταχυμεταφορές (συν μέρος των λογαριασμών των ΕΛΤΑ) ξεπλένεται με ένα πολύ «πειστικό» τρόπο. Με την εφαρμογή των νόμων της ανταγωνιστικής αγοράς, νόμων που λειτουργούν κατά κανόνα με αδιαφάνεια και με συναλλαγές περίεργες. Διενέργεια λοιπόν «διαγωνισμών» για τις δουλειές που μέχρι σήμερα διαχειρίζονταν με σχεδόν προνομιακό τρόπο τα ΕΛΤΑ, λόγω εκείνης της προστασίας που πριν από 13 περίπου χρόνια σημείωνα πως «...στο βαθμό που τα ΕΛΤΑ ωθούνται σε ανταγωνιστική δραστηριότητα, η προστασία αυτή τους προσφέρει κακές υπηρεσίες».  Το πώς γίνονται αυτοί οι διαγωνισμοί και πού καταλήγουν είναι άλλης κατηγορίας θέμα (...).

Κατά τη δική μου λοιπόν ανάγνωση αυτό που επιδιώκεται μεσοπρόθεσμα είναι να αποσπαστεί από τα ΕΛΤΑ το πιο κερδοφόρο κομμάτι εργασιών, ως προίκα σε ένα (δύο το πολύ) εγχώριους  επιχειρηματίες. Η εξέλιξη αυτή θα ρίξει στα τάρταρα τη λεγόμενη «αποτίμηση» των ΕΛΤΑ, οπότε ένα επιχειρηματικό σχήμα (και μάλιστα διεθνούς εμβέλειας) θα εμφανιστεί ως ο μοναδικός «σωτήρας» που, έναντι πινακίου φακής και με σκληρούς για τους εργαζόμενους των ΕΛΤΑ όρους, θα τα εξαγοράσει για να τα «εξυγιάνει» κτλ. κτλ.  Εννοείται ότι το κόστος αυτής της εξυγίανσης έχει ήδη προβλεφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό και κάτι κοινοτικά κονδύλια και θα καταβληθεί ατόφιο και με το παραπάνω. Τουτέστιν ο «επενδυτής» θα πάρει και ρέστα (ίσως περισσότερα από αυτά που θα πληρώσει).

Ατυχώς δεν βλέπω κάποια υπολογίσιμη και συντονισμένη αντίδραση, που να φαίνεται ικανή να ανατρέψει αυτήν την προοπτική. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, η μόνη σαφής αντίδραση είναι αυτή της Γενικής Ταχυδρομικής, αφού δέχεται εισέτι να πορεύεται σύμφωνα με κάποιες δικές μου υποδείξεις. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που δέχεται απανωτά και βάρβαρα πυρά από όλους όσους έχουν κάθε λόγο να θέλουν αυτές τις εξελίξεις για τα ΕΛΤΑ και που (ορθώς) βλέπουν τη Γενική Ταχυδρομική σαν ένα ισχυρό εμπόδιο. Μάλιστα έχασαν τόσο πολύ την υπομονή τους βλέποντας ότι το ...κάστρο δεν πέφτει με τόσα χτυπήματα και έφτασαν μέχρι του σημείου να βάλουν φαρδιά πλατιά τις υπογραφές τους ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ (ε, τρεις είναι δεν είναι πολλοί) κάτω από το ίδιο κατά της Γενικής Ταχυδρομικής «καταγγελτικό» κείμενο, με το οποίο ζητούσαν (σχεδόν απαιτούσαν) το κλείσιμό της. Μιλάμε δηλαδή για σφραγίδες και υπογραφές που ακόμα κι αν μπουν  μαζί σε ευχετήρια κάρτα, πάλι θέμα (διαπλοκής) θα επιβεβαίωναν. Για τον ίδιο λόγο έχουν επιστρατεύσει λιτούς και δεμένους προκειμένου να συντηρούν συστηματικά μια κακόβουλη κατά της Γενικής Ταχυδρομικής  φημολογία, τη μία πως κλείνει, την άλλη πως την κλείνουν, την άλλη πως συνέλαβαν τους εκπροσώπους της και πάει λέγοντας. Κοινές αλητείες από επίλεκτα μέλη  της υψηλής κοινωνίας των λευκών κολάρων  και καλαμαράδες του «με ένα τάλιρο τα κάνω όλα». Σαν εκείνο τον καραγκιόζη που έβγαλε την «είδηση» πως «για τα ΕΛΤΑ ενδιαφέρεται η οικογένεια Τ. Βαρζακάκου».

 [ Ρε, άι  στο διάολο κοπρόσκυλα! (αυτό λέει η ...οικογένεια Τ. Βαρζακάκου)]

 

ΕΛΤΑ - Μια εικόνα από το μέλλον

Την έχω στο μυαλό μου ακριβώς και έγχρωμη μάλιστα, μα δεν τολμώ να την περιγράψω σήμερα. Πάντως μήτε Ελληνικά μοιάζουν σ΄αυτήν τη φωτογραφία μήτε καν Ταχυδρομεία...