«Επιμήκυνση αποπληρωμής δανείου» – Τι ακριβώς επιμηκύνεται;

Μέχρι χτες άκουγα τον κυβερνητικό επικεφαλής φοροεισπράκτορα και άλλους της ίδιας συνομοταξίας όχι απλώς να απεύχονται αλλά να αρνούνται πεισματικά το ενδεχόμενο «επιμήκυνσης» της αποπληρωμής του εκ της τρόικας δανείου. Είχαν κιόλας «επιχειρήματα» για να αποδείξουν και πως η επιμήκυνση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας, αλλά κυρίως να αποδείξουν ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να «επιστρέψει στις αγορές» αφού θα σημειώσει οικονομική ανάκαμψη επομένως το «κακό» ενδεχόμενο της επιμήκυνσης θα έπρεπε να αποκλείεται. Ξωπίσω, όπως πάντα, οι τηλεαστέρες - εργολάβοι της οικονομικής ενημέρωσης ανέλυαν και υποστήριζαν ακριβώς αυτήν την άποψη, περιγράφοντας το ενδεχόμενο επιμήκυνσης ως σημάδι χρεοκοπίας.

Χτες όλως ξαφνικά (!) το κακό (επιμήκυνση) βαφτίστηκε σωτήριο καλό. Δεν άκουσα ακόμα το θεομπαίχτη φοροεισπράκτορα - ΥΠΟΚ να εκφράζεται σχετικά, αλλά έτυχε να ακούσω έναν ξεφωνημένο τελάλη του καθεστώτος, έναν τηλεαστέρα της πλάκας, που κάθε βράδυ αναλύει από καθέδρας τα τεκταινόμενα, εκείνο τον ιπποκόμο του φυσιολάτρη εφοπλιστή, που πανηγύριζε για το καλό που μας βρήκε, καλώντας μάλιστα τους τηλεθεατές να σημειώσουν τη σωτήρια ημερομηνία της 28/11 κατά την οποία οι τροϊκάνοι αποφάσισαν την επιμήκυνση αποπληρωμής του τελευταίου δανείου, χωρίς μάλιστα να τους το ζητήσει η Ελλάδα (!) αλλά, επειδή προφανώς οι άνθρωποι είναι ακριβοδίκαιοι, το έκαναν από μόνοι τους, για να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα όπως ακριβώς αντιμετώπισαν την Ιρλανδία. Βέβαια, ούτε που σκέφτηκε να κάνει έστω έναν υπαινιγμό για το ότι αυτή η επιμήκυνση θα περάσει μέσα από μια νέα συμφωνία (μνημόνιο όπως μάθαμε πια να το λέμε), γιατί προφανώς η επόμενη κουβέντα θα πήγαινε στους όρους αυτής της νέας συμφωνίας…

Ομολογώ πως έχω μια κάποια περιέργεια (απλώς περιέργεια και τίποτα περισσότερο) να δω πώς θα τοποθετηθούν επ’ αυτού οι πολιτικοί του κυβερνητικού καθεστώτος και όλες οι συνιστώσες του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, αν και οι κωλοτούμπες τους δεν νομίζω πλέον ότι εντυπωσιάζουν κανένα. Με ενδιαφέρον όμως περιμένω να δω τις σκέψεις των οικονομικών αναλυτών που έχουν πάρει σαφή θέση κατά των επιλογών του καθεστώτος, γιατί με ερεθίζει κατά κάποιο τρόπο η έξη τους να επιχειρούν μακροοικονομικές αναλύσεις για ζητήματα που δεν μου φαίνονται καθόλου οικονομικά πρωτογενώς.

Γιατί, εγώ σαν ολιγογράμματος άνθρωπος, ένας αγρότης δηλαδή που κάνει και τον επιχειρηματία 30 τόσα χρόνια για τον επιούσιο, βλέπω πως το ζήτημα αυτό είναι ζήτημα πολιτικό και όχι οικονομικό. Όλο δηλαδή το ζήτημα του δανεισμού και της χρεοκοπίας της Ελλάδας μου φαίνεται καθαρώς πολιτικό και τεταρτευόντως οικονομικό.

Τι καταλαβαίνω; Έγραφα χτες στο σημείωμά μου «λάδι ακατάλληλο για λάδωμα» πως μέχρι που τα πορτοκάλια ανταλλάσσονταν με τρακτέρ δεν υπήρχαν δάνεια. Από τότε που τα τρακτέρ «ανταλλάσσονται» με δάνεια, τα πορτοκάλια έμειναν απούλητα, τα χωράφια ρήμαξαν, τα παιδιά των αγροτών μαζεύτηκαν στις πόλεις αναζητώντας καλύτερη τύχη, τα δάνεια χρόνο με το χρόνο ανέβηκαν και μας πήρε ο διάολος όλους μαζί κανονικά. Ξεμείναμε δηλαδή κι από λεφτά και από τρακτέρ και, το χειρότερο, ξεμείναμε από προϊόντα. Μόνο τα δάνεια μείνανε σε αφθονία. Αφού μας πήρε ο διάολος, ήρθαν κάποιοι άλλοι δανειστές (τρόικα) και «αγόρασαν» αυτά τα δάνεια αναλαμβάνοντας το ρόλο του εισπράκτορα, δηλαδή να τα εισπράξουν αυτοί για λογαριασμό των αρχικών δανειστών. Ως επιτήδειοι και επαγγελματίες εισπράκτορες λοιπόν δίνουν αυτοί κάποια λίγα λεφτά προκειμένου να πληρώνονται οι «ληξιπρόθεσμες» δόσεις στους αρχικούς δανειστές με αντάλλαγμα την πλήρη υποταγή της χώρας μέχρι να ξεπληρώσει όλα της τα δάνεια, δηλαδή και τα αρχικά και το δικό τους, αυτό του «σχεδίου σωτηρίας». Οι βολικοί αυτοί άνθρωποι λοιπόν επειδή γνωρίζουν ασφαλώς πως ακόμα και με το κιλό για κρέας να πουλήσουν τους κατοίκους αυτής χώρας, πάλι το ποσόν που θα εισπράξουν δεν φτάνει για να «ξεχρεώσει» το μαγαζί (αφού οι ίδιοι ορίζουν το ύψος του χρέους με κόλπα επιτοκίων, ομολόγων, σπρέντς, cds και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα), κάνουν αυτό που ξέρει να κάνει ο τοκογλύφος, δηλαδή ο περί το χρήμα νταβατζής. Συμφωνούν με τους εκπροσώπους των υπηκόων της χώρας (εκλεγμένους δε λέω) ώστε οι υπήκοοι να δουλεύουν για κάποιες δεκαετίες μόνο (λένε) για ένα κομμάτι ψωμί και οι ίδιοι να παίρνουν ό,τι η δουλειά των σκλάβων παράγει. Οι (εκλεγμένοι) εκπρόσωποι ορίζονται ως σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες και εισπράκτορες συνάμα για λογαριασμό των νταβατζήδων.

Οι συνθήκες δουλειάς για τους υπηκόους γίνονται πλέον βάρβαρες, γίνονται μεσαιωνικές. Τώρα σταματάνε να δίνουνε δάνεια για τρακτέρ. Τώρα μας λένε να γυρίσουμε πάλι στην αξίνα, το τσεκούρι και το δρεπάνι. Να σκάβουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί και μάλιστα όσοι έχουμε το προνόμιο να σκάβουμε (δηλαδή να δουλεύουμε) πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι (όχι απλώς ευχαριστημένοι αλλά ευτυχισμένοι από την πολλή χαρά). Αυτή ακριβώς τη λέξη χρησιμοποίησε ο εκλεγμένος εκπρόσωπος, ο πληθωρικός πίθηκος όρκα (ζητώ την κατανόησή σας πίθηκε και φάλαινα). Το κακό είναι πως τώρα το μαγαζί δεν παράγει ούτε αξίνες. Ναι, δεν υπάρχει ελληνική τσάπα ούτε τσεκούρι. Γίνανε κι οι τσάπες φίρμες. Bellota, σου λέει, ιταλική (κάτι σαν να λέμε Fiat) μέτριας ποιότητας, αλλά υπάρχει και πολύ καλύτερη, λέει, η crocodile εγγλέζικη (κάτι σα να λέμε Rover) κι αν θες κορυφαία ποιότητα τότε πας σε εκείνες του γαλλογερμανικού άξονα, κάτι Stanley, Solingen κτλ. (σαν να λέμε αξίνα Mercedes). Παίζουν βεβαίως και κινέζικες για τους μη προνομιούχους σκαφτιάδες αλλά πάντως ελληνική δεν υπάρχει. Εσχάτως έσκασαν μύτη και κάτι αλβανικές (χειροποίητες) που μου φαίνεται πως μπορούμε να τις αντιγράψουμε εύκολα, γιατί σκέφτομαι πως θα χρειαστούμε πολλές αξίνες. Δεκάδες χιλιάδες αξίνες όχι μόνο για να σκάψουμε τα χωράφια, αλλά και για να τσακίσουμε τα ποδάρια της διεθνούς των ληστών. Δυστυχώς θα πρέπει να φτιάξουμε και στειλιάρια, γιατί κι αυτά εισαγόμενα είναι. Αλλά έχουμε πολλά πουρνάρια, θα τα καταφέρουμε και θα είναι, όπως κάποτε, γερά. Γιατί τόσο τα χωράφια όσο κι οι ληστές δεν παλεύονται με αγιαστούρες. Με στειλιάρια γερά παλεύονται μόνο.

Ασφαλώς και υπάρχει κρίση. Υπάρχει κρίση πολιτική, γιατί ο πλούτος μαζεύτηκε σε 10 χέρια. Γιατί αυτοί οι εγχώριοι και οι διεθνείς ληστές δημιούργησαν συστηματικά ένα πολιτικό σύστημα που δουλεύει για αυτούς και για πάρτη του, ένα σύστημα που εξαπάτησε τους κατοίκους της χώρας πετώντας τους ξεροκόμματα, θαμπώνοντάς τους με μπιχλιμπίδια, κουδουνίστρες και θεάματα. Στο μεταξύ άρπαξε τα πάντα, κράτησε το μερτικό του και το υπόλοιπο το απέδωσε στη διεθνή των ληστών και μάλιστα με απόδειξη (Μνημόνιο).

Έτσι ενώ δεν υπάρχουν χρήματα για τρακτέρ, δεν υπάρχουν ούτε καν για τσάπες και στειλιάρια, μια είδηση που πέρασε στα ψιλά πριν από μερικές μέρες ανήγγειλε πως στην Ελλάδα δημιουργείται έκθεση - αντιπροσωπεία αυτοκινήτων Astοn Martin. Οι ολιγάρχες δεν βολεύονται πλέον με Καγιέν και Τζάγκουαρ!

Γι’ αυτό λέω πως το ζήτημα είναι πολιτικό. Γι’ αυτό όπου βρεθώ κι όπου σταθώ λέω πως είναι ζήτημα μιας απλής κίνησης από τους πολλούς το να ξαποστείλουν αυτούς τους ληστές από κει που ήρθαν και να τους δώσουν για συνοδεία καμιά τρακοσαριά τουλάχιστον εγχώριους λεχρίτες με τις κουστωδίες τους αντάμα. Γι’ αυτό λέω ότι σαν λαός δεν χρωστάμε σε κανένα τίποτα, αφού οι λεγόμενοι δανειστές έχουν πάρει μέχρι τώρα τα δανεικά τους 2,5 φορές, δηλαδή για κάθε ευρώ που δάνεισαν έχουν ήδη πάρει δυόμισι, ενώ ταυτόχρονα έχουν ξεφορτώσει στην Ελλάδα όλη τη σαβούρα των εργοστασίων τους και του «πολιτισμού» τους. Αν θέλουν παραπάνω μπορούν να πάρουν και το μερίδιο των εγχώριων συνεργατών τους, να τους πάρουν κι αυτούς μαζί τους και να πάνε όλοι μαζί στον αγύριστο. Σκέφτομαι πάντως πως επειδή από μόνοι τους δεν το έχουν σκοπό, πρέπει μάλλον να τους βάλουμε τα ναύλα… Θα το καταφέρουμε;