Μετά από 43 χρόνια

Μετά από 43 ο ελληνικός λαός οδηγείται πάλι στο γύψο. Σε άλλου τύπου γύψο. Αυτή τη φορά δεν ακούμε το φασιστικό παραλήρημα του Παπαδόπουλου «ο μεγάλος ασθενής ετέθη επί της κλίνης …» που ακούστηκε στις 21 Απριλίου του 1967. Στις 21 Απριλίου του 2010 ακούμε κάποιες ακατάληπτες ασυναρτησίες του τύπου «δίχτυ ασφαλείας», «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», «το πιστόλι είναι γεμάτο πάνω στο τραπέζι», «η κερδοσκοπία των αγορών», «μέτρα σταθεροποίησης», «ΔΝΤ», «σπρεντς» και κάτι υπαινιγμούς περί απώλειας μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ας μη θεωρηθεί ο παραλληλισμός αυτός ανιστόρητη αναφορά που προσβάλει κάποιους λίγους που φαίνεται να εξαργύρωσαν την αντιδικτατορική τους δράση με κρατικές, κομματικές, βουλευτικές ή κυβερνητικές θέσεις. Γιατί δεν προκύπτει προσβολή εφόσον οι ίδιοι συνέπραξαν ή συμπράττουν έστω και σιωπηρά στο σενάριο του νέου γύψου δίχως να νοιώθουν την ανάγκη λογοδοσίας για τις επιλογές και τα πεπραγμένα τους. Σε τελευταία ανάλυση δεν προέχει αυτό στον παραλληλισμό που η ίδια η μέρα υποβάλλει.

Στις 21 Απριλίου του 1967 μπήκαν στο γύψο τα δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού για 7 χρόνια. Οι δημοκρατικοί σύμμαχοι της Ελλάδας, Ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί, έκαναν δημόσιες σχέσεις με το καθεστώς και μπίζνες. Ο γύψος έσπασε με νεκρούς και τραυματίες φανερούς ή στην αφάνεια. Έκλεισε με πολλές παράπλευρες απώλειες. Έκλεισε με την τραγωδία της Κύπρου που ακόμα είναι ανοιχτή…

Στις 21 Απριλίου του 2010 διεξάγεται η τελική συζήτηση για την παράδοση της τύχης του ελληνικού λαού στο ΔΝΤ. Η συζήτηση αφορά το ποια κεκτημένα αυτού του λαού θα ανατραπούν. Ποια θα μπουν στο γύψο και για πόσο και ποια σε βαθειά κατάψυξη. Πόσο θα κρατήσει αυτό; Κανείς δεν λέει, κανείς δεν φαίνεται να ξέρει.

Ο γύψος του 1967 στήθηκε πάνω στην επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου» και της «πολιτικής φαυλότητας». Ο γύψος του 2010 στήνεται πάνω στην επίκληση «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» με την επεξήγηση ότι «δανειστήκαμε» υπέρογκα, τα «φάγαμε» αντί να επενδύσουμε, είμαστε διεφθαρμένο κράτος, έχουμε πολλά golden boys, το δημόσιο είναι πολυέξοδο και αντιπαραγωγικό και άλλα τέτοια.

43 χρόνια μετά η χώρα μπαίνει πάλι στο γύψο και την κατάψυξη. Αυτή τη φορά με τη Δημοκρατία να περισσεύει αλλά να μην μπορεί να γεμίσει ούτε τα κρατικά ταμεία αλλά ούτε και τα στομάχια. Αυτή τη φορά με κίνδυνο πείνας για μεγάλο μέρος των υπηκόων της χώρας.

43 χρόνια πριν, στις 21 Απριλίου στις 9.30 το πρωί –παιδί τότε- είδα μια ομάδα χωροφυλάκων να συλλαμβάνουν τον πατέρα μου στο χωράφι, να τον προπηλακίζουν σε μια χωμάτινη κατηφοριά και κάτι μέρες αργότερα να οδηγείται στο σύγχρονο Μακρονήσι τη Γυάρο. 43 χρόνια μετά στις 21 Απριλίου και πάλι στις 9.30 το πρωί είμαι προσκεκλημένος –επιχειρηματίας γαρ- σε ημερίδα εργασίας της Ανεξάρτητης Αρχής που ακούει στο όνομα ΕΕΤΤ. Ο θρίαμβος της Δημοκρατίας!! Αυτό ακριβώς είμαι σίγουρος ότι θα πει ο υφυπουργός που είναι κεντρικός ομιλητής. Την ίδια έκφραση θα χρησιμοποιήσουν και όλοι οι άλλοι πολιτικοί, αν κάτι έχουν να πουν τη συγκεκριμένη ημέρα.

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να συμμετάσχω. Όχι γιατί ο μήνας έχει 21 και είναι Απρίλης, αλλά γιατί αυτή η ημερομηνία του 2010 μου φαίνεται πως θα αποδειχθεί σημαδιακή για τα νέα δεινά που έρχονται γι’ αυτό τον τόπο. Μου μοιάζει κωμικοτραγικό να συμμετάσχω σε μια ημερίδα που έχει θέμα την «ανάπτυξη» των ταχυδρομικών υπηρεσιών, όταν ξέρω ότι αυτή η ανάπτυξη είναι χειραγωγημένη, υποταγμένη δηλαδή σε συμφέροντα συγκεκριμένα και συντεχνιακές αντιλήψεις. Τόσο χειραγωγημένη που ακόμα και οι, κατά την άποψή μου, καλές προθέσεις και προσπάθειες των ανθρώπων της ΕΕΤΤ μένουν σταθερά στο επίπεδο των προθέσεων. Όταν αυτή η «ανάπτυξη» μόλις προχτές έστειλε στην ανεργία και την απόγνωση πάνω από 300 ανθρώπους. Έχω άλλωστε σταθερή αποστροφή στο να μεταβληθώ σε ακούσιο χειροκροτητή του δεκάρικου του σημερινού υπουργού, όπως και του προηγούμενου και του προ προηγούμενου.

43 χρόνια μετά και δίχως να υποδύομαι τον ιστορικό μπορώ να πω ότι ο κόσμος που αγωνίστηκε επί εφτά χρόνια για να σπάσει ο γύψος του Παπαδόπουλου και που για πολλά χρόνια μετά αγωνίστηκε για την εδραίωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, για να καλυτερέψει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του δεν πρόκειται να νομιμοποιήσει τα τερτίπια της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ. Εδώ είναι Βαλκάνια !

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτός ο γύψος. Μπορεί 7 χρόνια πάλι μπορεί και παραπάνω. Ξέρω όμως ότι οι πρωταίτιοι του γύψου του 1967 δικάστηκαν για εσχάτη προδοσία και καταδικάστηκαν, έστω κι αν το αδίκημα χαρακτηρίστηκε «στιγμιαίο» (!).