Φόρος πολυτελείας στη φασολάδα; (τα φασόλια είναι εισαγόμενο προϊόν)

Όταν πριν κάτι μέρες σημείωνα ότι «αδυνατώ να φανταστώ τις συνέπειες της επιλογής που δείχνει τις τελευταίες μέρες όλο και πιο κοντινή, δηλαδή η πολιτική ηγεσία της χώρας να προχωρήσει σε επαχθή τοκογλυφικό δανεισμό και να πάρει ακόμα πιο σκληρά μέτρα κατά των Ελλήνων πολιτών, κρατώντας τη χώρα δέσμια του ευρώ, των αδίστακτων αγορών και των ιμπεριαλΗστών ευρωεταίρων» δεν ήταν η φαντασία που μου έλειπε. Ήταν η αποστροφή σε συλλογισμούς που είχαν να κάνουν με πρωτόγνωρη ανθρώπινη δυστυχία. Γιατί δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η δυστυχία για τους πολλούς είναι επί θύραις. Όπως δεν έχω επίσης την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτό το ενδεχόμενο είναι σε απόλυτη γνώση των κυβερνώντων, συγκυβερνώντων και των εντολέων τους (και φυσικά δεν εννοώ το λεγόμενο εκλογικό σώμα). Γι’ αυτό και έδινα κάποιες σοβαρές πιθανότητες ότι στην παρούσα φάση, αν όχι από λόγους πατριωτισμού, τουλάχιστον από λόγους έσχατης αντικειμενικής ανάγκης, θα προκρινόταν η έξοδος από την ευρωζώνη, ώστε να πάρει κατά κάποιον τρόπο μπροστά η μηχανή, δηλαδή να αρχίσει σταδιακά η ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και να δημιουργηθεί ανάσχεση στην ανεργία και στην εξ αυτής ανέχεια. Αντί γι’ αυτό έπαιξε ο μύθος της μεγάλης δήθεν ελληνικής επιτυχίας, αφού, μετά την πρόσφατη περιοδεία του πρωθυπουργού της χώρας, οι ευρωεταίροι μας οδηγήθηκαν σε δηλώσεις αφορισμού της κερδοσκοπίας των αγορών και στήριξης του προγράμματος …σταθερότητας(!) της ελληνικής κυβέρνησης• ενός αφορισμού όχι απλώς ανέξοδου αλλά κερδώου. Κάποιοι από δαύτους (τους εγχώριους εννοώ) πανηγύριζαν μάλιστα κυνικά και με θράσος αυτή την «επιτυχία», βέβαιοι προφανώς ότι θα καταφέρουν να παραπλανήσουν και πάλι τον πολύ κόσμο. Βέβαιοι ότι θα καταφέρουν να τα αρπάξουν.

Επειδή δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, για να καταλάβει τι σημαίνει πρόγραμμα σταθερότητας, όταν αυτό εξαντλείται σε φόρους και μειώσεις αποδοχών, επειδή κοντά στο νου κι η γνώση και επειδή ο φόβος φυλάει τα έρημα, κάποιοι μεγαλόσχημοι πολιτικοί με ξινισμένες φάτσες άρχισαν να προφέρουν τη λέξη «ανάπτυξη». Όχι δεν είπε κανένας τους για φασόλια, λάδι και στάρι. Για ΕΣΠΑ είπανε όλοι. Για κοινοτικά δηλαδή λεφτά που θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη γενικώς και αορίστως. Μια από τα ίδια δηλαδή. Τζάμπα χρήμα σε λίγους και ημέτερους για κοπανιστό αέρα, γι’ αυτό και την ίδια στιγμή κάνουν λόγο για ανεργία μεγαλύτερη του 20% στο τέλος του χρόνου. Λες και η ανεργία είναι ένα ξερό ποσοστό, που μετράνε κάποιοι γραφειοκράτες και το πλασάρουν στα τηλεοπτικά παράθυρα για κοκορομαχίες.

Ανάπτυξη με ΦΠΑ 21% γίνεται; Ή μήπως γίνεται με απροσδιόριστο φορολογικό σύστημα; Ή με ολιγοπώλια, καρτέλ, συμφωνίες κυρίων και με μηχανισμούς παρασίτων σε όλο το κύκλωμα παραγωγής και εμπορίας; Εμ, δεν γίνεται έτσι ανάπτυξη. Καθίζηση γίνεται.

Δεν ξέρω αν η «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ προβλέπει επιβολή φόρου πολυτελείας στη φασολάδα, αλλά ξέρω ότι έτσι κι αλλιώς η φασολάδα θα γίνεται για όλο και περισσότερους Κυριακάτικο όνειρο. Και το όνειρο αυτό θα ικανοποιείται, γιατί υποθέτω πως ήδη είναι διαθέσιμα τα κονδύλια για το επίδομα «κοινωνικής αλληλεγγύης» των τετρακοσίων ευρώ. Ίσα για μια φασολάδα και μια φρατζόλα ψωμί δηλαδή. Υποθέτω επίσης ότι οσονούπω θα καταργηθεί η εισφορά υπέρ της ΕΡΤ, ώστε ο άρτος (και η φασολάδα) να συνοδεύονται από τζάμπα θέαμα. Δεν τα βλέπω μαύρα τα πράγματα. Απλώς είναι κατάμαυρα και μου μοιάζει κομμάτι δύσκολο να ξεμαυρίσουν με τόσους πολλούς σε διατεταγμένη υπηρεσία συντήρησης του τρέχοντος ανθρωποφάγου κοινωνικού συστήματος (της κατά τα άλλα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας) και τόσους πολλούς με τον εγκέφαλο ήδη ξεπλυμένο. Εξυπνάδες ε; Αμ δε... Επιμένω ότι η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ φαίνεται πως αποτελεί τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ επιλογή ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται.

Βλέπω πολλούς που ελπίζουν, αλλά δεν ξέρουν σε τι. Που περιμένουν «κάτι» να γίνει σαν εξ ουρανού. Πολλούς που φέρονται σαν να μην έχει αλλάξει κάτι, επιμένοντας σε κεκτημένα που ήδη πήγαν περίπατο. Πολλούς που αγανακτισμένοι προσφάτως είναι έτοιμοι αύριο το πρωί να ψηφίσουν το κυβερνητικό κόμμα που απήλθε βουτηγμένο στα σκάνδαλα, αφού το τρέχον κυβερνητικό που ψήφισαν τους δούλεψε κανονικότατα. Αλλά βλέπω και πολλή «κατανόηση». Πάρα πολλή κατανόηση του τύπου δανειστήκαμε, τα φάγαμε, καλά να πάθουμε, να ζοριστούμε, να ζήσουμε με λιγότερα, να κάνουμε θυσίες, να πάρουμε μικρότερο μισθό (αλλά κι ο γείτονας να πάρει ακόμα λιγότερο), να καταθέσουμε τον οβολό μας στον τραπεζικό λογαριασμό για τη σωτηρία της πατρίδας. Βλέπω χιλιάδες να έχουν πέσει στη λούμπα των αποδείξεων και του κυνηγητού των «φοροφυγάδων» μανάβηδων, εστιατόρων, βενζινοπωλών, και ψιλικατζήδων. Δηλαδή βλέπω πολλά έτοιμα θύματα. Γιατί με ευρώ, φόρους ανυπόφορους, κλίμα για προσέλκυση επενδυτών, πρωτογενή παραγωγή σε εγκατάλειψη, «βαριά βιομηχανία» σε κώμα, εργασία υπό διωγμό και κατανάλωση που βασίζεται σε εισαγωγές δύσκολα θα βγει(;) το φετινό καλοκαίρι.