Μετά από 43 χρόνια

Μετά από 43 ο ελληνικός λαός οδηγείται πάλι στο γύψο. Σε άλλου τύπου γύψο. Αυτή τη φορά δεν ακούμε το φασιστικό παραλήρημα του Παπαδόπουλου «ο μεγάλος ασθενής ετέθη επί της κλίνης …» που ακούστηκε στις 21 Απριλίου του 1967. Στις 21 Απριλίου του 2010 ακούμε κάποιες ακατάληπτες ασυναρτησίες του τύπου «δίχτυ ασφαλείας», «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», «το πιστόλι είναι γεμάτο πάνω στο τραπέζι», «η κερδοσκοπία των αγορών», «μέτρα σταθεροποίησης», «ΔΝΤ», «σπρεντς» και κάτι υπαινιγμούς περί απώλειας μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ας μη θεωρηθεί ο παραλληλισμός αυτός ανιστόρητη αναφορά που προσβάλει κάποιους λίγους που φαίνεται να εξαργύρωσαν την αντιδικτατορική τους δράση με κρατικές, κομματικές, βουλευτικές ή κυβερνητικές θέσεις. Γιατί δεν προκύπτει προσβολή εφόσον οι ίδιοι συνέπραξαν ή συμπράττουν έστω και σιωπηρά στο σενάριο του νέου γύψου δίχως να νοιώθουν την ανάγκη λογοδοσίας για τις επιλογές και τα πεπραγμένα τους. Σε τελευταία ανάλυση δεν προέχει αυτό στον παραλληλισμό που η ίδια η μέρα υποβάλλει.

Στις 21 Απριλίου του 1967 μπήκαν στο γύψο τα δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού για 7 χρόνια. Οι δημοκρατικοί σύμμαχοι της Ελλάδας, Ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί, έκαναν δημόσιες σχέσεις με το καθεστώς και μπίζνες. Ο γύψος έσπασε με νεκρούς και τραυματίες φανερούς ή στην αφάνεια. Έκλεισε με πολλές παράπλευρες απώλειες. Έκλεισε με την τραγωδία της Κύπρου που ακόμα είναι ανοιχτή…

Ένα λουκέτο στη γειτονιά μου

Πριν από κάποιες μέρες ανακοινώθηκε «η αναστολή εργασιών» της εταιρείας ταχυμεταφορών Interattica Α.Ε. Έτσι απλά το μαγαζί έκλεισε και βρέθηκαν στο δρόμο καμιά 250αριά άνθρωποι, ενώ έμμεσα θίχτηκε το εισόδημα άλλων τόσων τουλάχιστον που αποτελούσαν τους συνεργάτες και προμηθευτές του. Αυτό το τόσο «απλό» κάποιοι το ήξεραν και το προετοίμασαν, γιατί βέβαια δεν έγινε με ένα τηλεγράφημα από το Παρίσι. Το ήξεραν, συνέργησαν, αλλά έκαναν την πάπια. Είναι εκείνοι που χρειάζονται πάντα, για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά… Ως αντάλλαγμα ίσως βολευτούν στο άλλο μαγαζί που βρέθηκε στην «ευχάριστη θέση» να εξυπηρετήσει τους ξεκρέμαστους πελάτες!

Από μόνο του το γεγονός θα μπορούσε να περάσει στα ψιλά (όπως και πέρασε δηλαδή) ως μια ακόμα επιχείρηση που οδηγήθηκε σε κλείσιμο μέσα στην τρέχουσα, εξαιρετικά αρνητική, οικονομική συγκυρία, όπου τα λουκέτα είναι καθημερινό φαινόμενο, παρά το γεγονός ότι ακόμα δεν υπάρχουν πολλά λουκέτα που να αφορούν τόσους πολλούς εργαζόμενους σε ένα μαγαζί.

Φόρος πολυτελείας στη φασολάδα; (τα φασόλια είναι εισαγόμενο προϊόν)

Όταν πριν κάτι μέρες σημείωνα ότι «αδυνατώ να φανταστώ τις συνέπειες της επιλογής που δείχνει τις τελευταίες μέρες όλο και πιο κοντινή, δηλαδή η πολιτική ηγεσία της χώρας να προχωρήσει σε επαχθή τοκογλυφικό δανεισμό και να πάρει ακόμα πιο σκληρά μέτρα κατά των Ελλήνων πολιτών, κρατώντας τη χώρα δέσμια του ευρώ, των αδίστακτων αγορών και των ιμπεριαλΗστών ευρωεταίρων» δεν ήταν η φαντασία που μου έλειπε. Ήταν η αποστροφή σε συλλογισμούς που είχαν να κάνουν με πρωτόγνωρη ανθρώπινη δυστυχία. Γιατί δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η δυστυχία για τους πολλούς είναι επί θύραις. Όπως δεν έχω επίσης την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτό το ενδεχόμενο είναι σε απόλυτη γνώση των κυβερνώντων, συγκυβερνώντων και των εντολέων τους (και φυσικά δεν εννοώ το λεγόμενο εκλογικό σώμα). Γι’ αυτό και έδινα κάποιες σοβαρές πιθανότητες ότι στην παρούσα φάση, αν όχι από λόγους πατριωτισμού, τουλάχιστον από λόγους έσχατης αντικειμενικής ανάγκης, θα προκρινόταν η έξοδος από την ευρωζώνη, ώστε να πάρει κατά κάποιον τρόπο μπροστά η μηχανή, δηλαδή να αρχίσει σταδιακά η ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και να δημιουργηθεί ανάσχεση στην ανεργία και στην εξ αυτής ανέχεια.