Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

Ένα δίμηνο και πάνω, ολημερίς κι ολονυχτίς δεχόμαστε το ανελέητο σφυροκόπημα της «είδησης» ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από τη ζώνη του Ευρώ. Με δηλώσεις των αρμόδιων κυβερνητικών παραγόντων, δηλώσεις κοινοτικών αξιωματούχων, σχόλια και αναλύσεις ειδικών. Εντάξει, το εμπεδώσαμε, αλλά, εμένα αυτή η ενορχήστρωση με παραπέμπει, κατά κάποιον τρόπο, στις δηλώσεις και τα σχόλια των αρμόδιων κυβερνητικών, κοινοτικών και ειδικών πριν από δέκα περίπου χρόνια, όταν όλοι διαβεβαίωναν όλους για τις άριστες προοπτικές των χρηματιστηρίων και κατάφεραν έτσι να πείσουν μέχρι και τις γιαγιάδες να βγάλουν το κομπόδεμα απ’ το μαξιλάρι και να το «επενδύσουν» σε χαρτιά. Μετά βέβαια έγινε, κατά τα γνωστά, η ληστεία του αιώνα μέσω χρηματιστηρίων (συμπεριλαμβανομένου του ΧΑΑ σε θέση περίοπτη). Ως μη ειδικός δεν μπορώ βεβαίως να τεκμηριώσω ούτε σενάριο εξόδου ούτε σενάριο παραμονής στη ζώνη του ευρώ, αλλά επειδή με τις «διαβεβαιώσεις» έχω ένα θέμα, μερικές απλές σκέψεις μπορώ να τις κάνω.

Δοθέντος ότι «δεν υπάρχει σάλιο» (επίσημη θέση), ότι ο διεθνής δανεισμός γίνεται σχεδόν με όρους τοκογλυφίας (επίσημη θέση), ότι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν καταρρεύσει (επίσημη θέση), ότι το κόστος του δημόσιου τομέα δεν μπορεί να συμμαζευτεί, ότι η αγροτική οικονομία κατέρρευσε, ότι η «βαριά βιομηχανία» (..τουρισμός) πάει κατά διαόλου, ότι η ανεργία χτύπησε 20%+, ότι, εν τέλει, «ζούμε» με δανεικά και επιδοτήσεις, η ελληνική κοινή γνώμη κοντεύει να πειστεί με το στανιό ότι «επειδή όλοι φταίμε, πρέπει όλοι για κάποιο χρονικό διάστημα να σφίξουμε ακόμα περισσότερο το ζωνάρι». Το «κάποιο χρονικό διάστημα» δεν προσδιορίζεται , αλλά το κλίμα φτιάχνεται από αναλύσεις του τύπου «το μέγεθος της κρίσης δεν έχει γίνει ακόμα ορατό στην Ελλάδα» (και πού να γίνει δηλαδή !...).

Επειδή πλούτος δεν παράγεται με δανεικά, επειδή δεν έχει μείνει σχεδόν κανένα χρυσαφικό ή ασημικό για πούλημα, επειδή δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα για πλιάτσικο, αλλά και επειδή η μείωση της αμοιβής εργασίας που θεωρείται από όλους τους τρανούς αναλυτές ως ο παράγοντας καταλύτης για «δημοσιονομική εξυγίανση» και ανάπτυξη (για να μην ξεχνιόμαστε: για όλα φταίνε οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι!), μου φαίνεται ότι μια «οικειοθελής» αποχώρηση από την Ευρωζώνη όχι μόνο δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά ίσως είναι προδιαγεγραμμένη. Τι θα μπορούσε δηλαδή να συμβεί;

Έξοδος και «νέα δραχμή» με ισοτιμία 1 € προς 1 Δραχμή και άμεση υποτίμηση της νέας δραχμής κατά 50%. Για να κάνουμε τώρα έναν απλό λογαριασμό:

- τα 1000 € που έχω στην τσέπη μου γίνονται 1000 δραχμές ισότιμες όμως με 500 €

- τα 1000 € που χρωστάω γίνονται 1000 δραχμές και συνεχίζω να χρωστάω 1000 δραχμές (εκτός κι αν υπάρχουν τίποτα ψιλά γράμματα στη σύμβαση δανείου), όμως με επιτόκιο πολύ μεγαλύτερο

- όλα τα εισαγόμενα είδη ακριβαίνουν αυτόματα κατά 50 % (σε δραχμές)

- ο κρατικός δανεισμός αυξάνεται κατά 50% (σε δραχμές), αλλά οι καλοί δανειστές επιδεικνύουν μεγαλοθυμία και διαγράφουν κάποιους τόκους και χρέη για να «βοηθήσουν» την κατάσταση βάζοντας βέβαια και κάποιους όρους…

- οι αμοιβές μειώνονται (αγοραστική αξία) κατά 50%, αλλά δίνονται 10-15% αυξήσεις και ηρεμούν τα πράγματα.

- η ανεργία πάει στο βαθύ κόκκινο, αφού πολλές επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο.

Αλλά η αγορά αρχίζει να τροφοδοτείται από εσωτερική παραγωγή (τα εισαγόμενα είναι πλέον ασύμφορα), άρα η παραγωγή μεγαλώνει, ενώ γίνονται και εξαγωγές, αφού ήδη τα ελληνικά προϊόντα γίνονται φτηνά για την Ευρωζώνη και όχι μόνο. Η «βαριά βιομηχανία» αρχίζει να παίρνει τα πάνω της αφού ξαφνικά η Ελλάδα γίνεται φτηνός προορισμός. Η ανεργία πάει σε μονοψήφιο ποσοστό και σιγά - σιγά παράγεται πλούτος. Μετά γίνονται επενδύσεις και ο πλούτος συσσωρεύεται. Σε πέντε – δέκα χρόνια η Ελλάδα θα είναι πάλι «με το σπαθί της στην ΟΝΕ». Και, άντε πάλι απ’ την αρχή…

Λες να πάει κάπως έτσι; Γιατί με δεύτερη συνεχόμενη δεκαετία € εν Ελλάδι μοιάζει κομμάτι δύσκολο να μπουν ενέχυρο τα βουνά, τα ποτάμια και το Αιγαίο για νέα δάνεια, άσε που η συνταγή για μείωση της αμοιβής εργασίας «κατά το Ιρλανδικό μοντέλο» δεν δείχνει να πετυχαίνει στο νότιο άκρο των Βαλκανίων και με τέτοιες συνθήκες πλούτος δεν μπορεί να παραχθεί (ώστε μετά να συγκεντρωθεί και να ανακατευθυνθεί μέσω «επενδύσεων» στους, Ευρωπαίους και μη, ολιγάρχες).

Εντάξει, το ακούσαμε πολλές φορές και το εμπεδώσαμε, ότι «δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να βγούμε από το €», αλλά, καλού κακού, ας κάνουμε κάνα λογαριασμό μη μας πιάσουνε στον ύπνο και μας τη φέρουνε ξαφνικά οι «κουτόφραγκοι» και οι συνεταίροι τους.