Πέρσι τέτοια μέρα έγραφα «Η φετινή συγκομιδή ελιάς τέλειωσε και μαζί της “τελειώνουν” κάμποσοι ακόμα ελαιοπαραγωγοί , αφού η τιμή (παραγωγού) του λαδιού είναι χαμηλότερη από τη περσινή (2,15 € για την πρώτη ποιότητα με τάση μείωσης) και η ζήτηση πεσμένη». Φέτος ξαναγράφω ακριβώς την ίδια φράση διορθώνοντας το 2,15 σε 1,95 ! Ναι, η τιμή παραγωγού έπεσε πάνω από 10%. Όμως η τιμή καταναλωτή ανέβηκε και η εγχώρια ζήτηση είναι μειωμένη κοντά στο 15%. Το εθνικό αγροτικό προϊόν ακολουθεί την καθοδική πορεία όλων των «εθνικών» προϊόντων, θεμάτων και συμφερόντων. Η φετινή σοδειά λαδιού μένει στα αζήτητα, απούλητη. Οι τροϊκάνοι και οι ντόπιοι υπηρέτες τους πιθανώς θα επιδοτήσουν τα ζωικά λίπη που παράγουν τα ζώα της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, ώστε να μας αναγκάσουν να τα φάμε και να τους πούμε κι ευχαριστώ. Μπορεί να μας τα στείλουν και τζάμπα σαν «βοήθεια» που την έχουμε ήδη πληρώσει και μάλιστα με τόκο.Εν πάση περιπτώσει ο καθένας κάνει τη δουλειά του και από αυτήν την άποψη πράγματι είναι νομίζω ζήτημα το αν εμείς (εν προκειμένω οι ελαιοπαραγωγοί) κάνουμε τη δική μας δουλειά σωστά. Δεν εννοώ μόνο το αν καλλιεργούμε και το αν παράγουμε σωστά, αλλά και το πώς διαχειριζόμαστε το προϊόν της δουλειάς μας. Αφιέρωσα λοιπόν κάποιες ώρες προσπαθώντας να περιγράψω με απλό και συνοπτικό τρόπο τα συμβαίνοντα στον τομέα της ελαιοπαραγωγής καθώς και να μεταφέρω τη δική μου εμπειρία, με σκοπό την υποβοήθηση κάποιου προβληματισμού, μπας και σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμη να σωθεί.