Τα …τελευταία μέτρα και τα επόμενα

Εξαθλίωση και αφελληνισμός με κοινοβουλευτική έγκριση

Από όσα είδα πριν κάτι μέρες κανένας εθνοπατέρας δεν είχε αγωνία για το αν θα περάσουν τα τελευταία μέτρα από το κοινοβούλιο. Τα χαρτιά ήταν σημαδεμένα έτσι κι αλλιώς και οι εναλλακτικές λύσεις διαθέσιμες. Είχαν βέβαια κάποια αγωνία οι μαγαζάτορες για τα μαγαζιά τους, καθόσον μερικοί εθνοπατέρες (και εθνομητέρες) έχουν αρχίσει να νιώθουν κάπως άβολα και ψάχνουν πιο βολικό στασίδι σε γειτονικό μαγαζί (όπως λέμε Ανδρουλάκης).

Είναι αλήθεια ότι οι τρεις μαγαζάτορες του γκουβέρνου  (συνήθως λέγονται πολιτικοί αρχηγοί) χρειάστηκαν κάμποσες μέρες για να καταπιούν αμάσητη τη σαλάτα των κόκκινων γραμμών, των 18 σημείων και των 6 προϋποθέσεων, αλλά στο τέλος τα κατάφεραν, αφού προφανώς κάποιος τους ειδοποίησε ότι «η διαπραγμάτευση τελείωσε».

Έτσι, το τρίτο κατά σειρά «μνημόνιο» και ο προϋπολογισμός του 2013,  αφού εγκρίθηκαν από την πλειοψηφία του κοινοβουλίου (να μην ξεχνιόμαστε: έχουμε  κοινοβουλευτική δημοκρατία), ορίζουν πλέον την τύχη του λαού μας και της χώρας. Και την ορίζουν με ένα οδυνηρό τρόπο για το 80% περίπου των υπηκόων της, αφού το οδηγούν σε ακραία  φτωχοποίηση και ζοφερό μέλλον. Αυτό το ενδεχόμενο όχι μόνο δεν το αποκλείουν οι κυβερνητικοί συνεταίροι που υπερψήφισαν μνημόνιο και προϋπολογισμό, αλλά έριξαν πολλές δραματικές κορώνες κατά τις ομιλίες τους,  διαβεβαιώνοντας ότι καταλαβαίνουν τον πόνο του κόσμου, ότι συμπάσχουν, ότι δεν γίνεται αλλιώς και ότι ελπίζουν πως στο τέλος θα υπάρξει  …ανάπτυξη. Το πόσο συμπάσχουν ήταν απολύτως φανερό στο τέλος και των δύο ψηφοφοριών, όταν στριμώχνονταν για να κάνουν συγχαρητήριες χαιρετούρες και υποκλίσεις στους μαγαζάτορες με διάπλατα χαμόγελα επιτυχίας! Το γιατί αντάλλασσαν συγχαρητήρια χασκογελώντας, σε μένα τουλάχιστον, δεν κάνει εντύπωση.

E-bloko στη διαπλοκή

Μεγάλες κουβέντες;

Δεν τρέφω καμιά αυταπάτη ως προς το ευάλωτο της διαπλοκής. Άλλωστε αυτό το δημόσιο σημειωματάριό μου προέκυψε ως ανοιχτή παραδοχή της προσωπικής πολιτικής  ήττας από αυτήν. Ήττα που καθόλου προσωπική δεν είναι στο βαθμό που αντιλαμβάνομαι πως αφορά το σύνολο του λαού μας και συνολικά τη χώρα μας. Ωστόσο δεν αθροίζομαι με τους ηττημένους, για να έχω παρέα στο θρήνο. Αθροίζομαι εξ αντικειμένου  και σε ό,τι με αφορά παραδέχομαι ξεκάθαρα ότι είμαι νικημένος αλλά αρνούμαι να προσκυνήσω τους νικητές. Ηττοπάθεια; Τι είναι αυτό;

Αλλά αυτές οι παραδοχές και οι δηλώσεις θα ήταν εκτεθειμένες σε ερμηνεία άσφαιρου βερμπαλισμού, και δη εκ του ασφαλούς, αφού απογράφομαι με την ιδιότητα του επιχειρηματία (λέμε τώρα),  αν δεν τεκμηριώνονται από στάση ζωής. Γι’ αυτό, όσο αντέχουν τα ποδάρια μου κι όσο το μυαλό μου δεν έχει νερουλιάσει, το παλεύω όπως μπορώ, έργω και λόγω. Ήγουν με πολλή  δουλειά και λίγες κουβέντες. Που σημαίνει δουλειά στο χωράφι, στο ebloko.gr και στην ταχυμεταφορά. Σε κάνα διάλειμμα σκαρώνω και λίγες αράδες  στο παρόν σημειωματάριο. Για εφτά μέρες τη βδομάδα, αφού οχτώ δεν υπάρχουν.

Η διαπλοκή αποθρασύνθηκε τελείως

 

Ό,τι  ευρώ υπάρχει δεσμεύεται υπέρ του «δημοσίου» (δηλαδή των τραπεζών)

Άρχισε προ ημερών και εξελίσσεται πάση δυνάμει ένα πογκρόμ κατασχέσεων αμοιβών,  τραπεζικών λογαριασμών και δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων φυσικών προσώπων, επαγγελματιών και επιχειρήσεων ακόμα και για οφειλές 300 ευρώ στο «δημόσιο».  Υπό τις παρούσες συνθήκες, που το ευρώ έχει γίνει ακριβοθώρητο, ένα τέτοιο πογκρόμ  μοιάζει  περίπου παρανοϊκό. Ωστόσο οι εμπνευστές και οι εκτελεστές του δεν είναι παρανοϊκοί. Εκπόνησαν και εκτελούν συγκεκριμένο σχέδιο που ασφαλώς γίνεται κατανοητό μόνο αν το δει κανείς συνολικά. Αν το κοιτάξει δηλαδή τοποθετημένο μέσα σε μια εντελώς συγκεκριμένη συγκυρία, όπου εκτός από αυτό το πογκρόμ εξελίσσονται μια σειρά ακόμα από λυσσασμένες επιθέσεις κατά του εισοδήματος των ονοματεπώνυμων (καθημερινών ανθρώπων) είτε ως  φυσικών προσώπων είτε ως επαγγελματιών, επίθεση που έχει αιχμές τη μείωση μισθών και συντάξεων και την υπερφορολόγηση των πάντων. Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν;

Καταρχήν θεωρώ βέβαιο ότι αυτή η συντονισμένη επίθεση δεν στοχεύει στην είσπραξη χρεών προς το δημόσιο, γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι οφειλέτες δεν έχουν να πληρώσουν. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τα μέτρα εφαρμόζονται κατά τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να αποκλείουν την είσπραξη!  Δηλαδή ακόμα και αυτός που έχει να πληρώσει να μην μπορεί εκ των πραγμάτων να το κάνει. Περίεργο ε;

Επειδή με τα δελτία των 8.00 δεν γεμίζει το στομάχι…

Ακούω πολλούς να καταριούνται την τηλεόραση και τα δελτία των 8.00, επειδή  καθημερινά κομίζουν οικονομικο –τρομο- ειδήσεις. Ακούω κάμποσους να δηλώνουν  ότι δεν βλέπουν πλέον καθόλου τηλεόραση (αν και κάποιους τους έχω τσεκάρει και τους βρήκα μια χαρά ενημερωμένους και για τις τουρκοσειρές και για τα  τροϊκανομέτρα).  Έτσι κι αλλιώς η αλήθεια είναι πως  η τηλεόραση έχει αναδειχτεί σε ακατανίκητο παιδαγωγό εφ΄ όλης της ύλης.  Οι image makers και οι διαφημιστές αποφασίζουν πριν από μας για μας.

Αποφασίζουν ποιους εκπροσώπους θα στείλουμε στη Βουλή (όχι εγώ πάντως), ποιο  γάλα θα αγοράσουμε, ποιο τυρί, ποιο λάδι, ποιο σαμπουάν, ποιο πακέτο τηλεφωνίας, ποιο τηλέφωνο θα καλέσουμε για να κλείσουμε ραντεβού με το γιατρό, ακόμα και ποια  όνειρα θα δούμε με τα μάτια μισόκλειστα. Αποφασίζουν ποιος είναι ένοχος ή αθώος. Αποφασίζουν ποια μουσική θα ακούσουμε και ποια ταινία θα δούμε.  Και πολλά άλλα αποφασίζουν. Όλα αποφασίζονται σύμφωνα με το budget. Σύμφωνα δηλαδή με το πόσα πληρώνει ο διαφημιζόμενος (που στη συνέχεια τα πληρώνουμε όλοι μαζί).

Η αποκρουστική φάτσα της σύγχρονης Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας

Άσχετο;

Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο ένας Νορβηγός «πολιτικός αρχηγός» (ηγέτης κοινοβουλευτικού κόμματος δηλαδή) που είχε το όνομα ΚΟΥΪΣΛΙΓΚ συνάντησε τον Χίτλερ για να του δηλώσει την πεποίθησή του ότι το Τρίτο Ράιχ (όπως λέμε ΔΝΤ, ΕΕ, ΚΤΕ) θα είχε μεγάλα οφέλη αν καταλάμβανε τη Νορβηγία. Υποστήριξε την εισβολή των ναζιστών Γερμανών στη Νορβηγία και αυτοί τον αντάμειψαν διορίζοντάς τον πρωθυπουργό από τον Φλεβάρη του 42 που μπήκαν στη Νορβηγία μέχρι το τέλος του πολέμου και την πτώση του Γ΄ Ράιχ.

Μια μικρή λεπτομέρεια: Με το τέλος του πολέμου ο Κουΐσλιγκ συνελήφθη για τα «καλά» που έκανε στη χώρα του και το λαό της,  δικάστηκε για εσχάτη προδοσία και στήθηκε στον τοίχο.

 

Ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε

Ο «κυρίαρχος ελληνικός λαός»  παραζαλισμένος από ιδεολογήματα και φοβίες που συστηματικά του φύτεψε στον εγκέφαλο η εγχώρια και διεθνής ολιγαρχία  με το ακαταμάχητο όπλο της τηλεόρασης αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Αποφάσισε μάλιστα να παρασύρει στην αυτοκτονία τα παιδιά και τα εγγόνια του. Αποφάσισε πως δεν του χρειάζεται ούτε καν να έχει μια πατρίδα έστω ως αναφορά για το από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Επέλεξε τους ίδιους του τους εχθρούς να τον «κυβερνήσουν». Τους εξουσιοδότησε να τον οδηγήσουν στον όλεθρο και τον αφανισμό. Κι αυτοί δεν έχασαν μέρα.

Ο κατής που σαλτάρισε στο κάγκελο!

Κοίτα ρε πώς γυρνάνε τα πράματα κατωκέφαλα.  Η εξουσία απεργεί!  Η δικαστική εξουσία, το τελευταίο αποκούμπι, που λένε, της δημοκρατίας σαλτάρισε στο κάγκελο. Μπλέχτηκαν οι εργατικές φόρμες με τις τηβέννους και τα λευκά κολάρα,  τα κασκέτα με τα γουνάκια, οι ναοί της γκαβής Θέμιδας με τις φάμπρικες.  Ε, μη δουλευόμαστε  κιόλας.  Σιγά την απεργία. Μούφα του κερατά είναι και δε χωρατεύω. Ταρζανιά της πλακός  δηλαδή,  γιατί η πινακίδα στο κούτελο του μαγαζιού γράφει «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει», αφού μια δικαστική απόφαση μπορεί να τα κάνε όλα ίσιωμα.

Εννοείται ότι οι  κατήδες ως  καθωσπρέπει άνθρωποι δεν κάνουν απεργία. Απεργίες κάνουν οι παρακατιανοί, ο λαουτζίκος. Οι κατήδες κάνουν ..αποχή, καθότι ένας καθωσπρέπει άνθρωπος της εξουσίας …αερίζεται  βεβαίως, αλλά πάντως δεν κλάνει όπως ο λαουτζίκος.  Ε, δεν είναι και το ίδιο πράγμα (αν και διαφορά δεν υπάρχει ούτε στον ήχο ούτε στην μπόχα).

-Και τι πα να πει αποχή, κύριε πρόεδρε; Δουλεύετε δηλαδή ή δεν δουλεύετε ή μπας και μας δουλεύετε;

-Αγράμματε, το δικαστικό σώμα δεν ασκεί εργασία, ασκεί λειτούργημα! Διασφαλίζει την ισονομία, το βασικό θεμέλιο της δημοκρατίας μας. Αποδίδει δικαιοσύνη κρίνοντας τις πράξεις των πολιτών ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσεως και εισοδηματικής καταστάσεως.

-Έτσι, έ; Γιατί εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι δουλεύετε. Δηλαδή δεν δουλεύετε  μου λες. Λειτουργείτε. Κάτι σαν δεσποτάδες δηλαδή. Οπότε, τώρα που κάνετε αποχή, θα μείνουμε αλειτούργητοι, ε; Κι αυτή η ισονομία της δημοκρατίας τι θα απογίνει όσο κάνετε αποχή;  Ανισονομία; Κάτι δεν μου κάθεται καλά κύριε πρόεδρε. 

Κόκκινες γραμμές και τρικολόρε παραμύθια

Όχι άλλο …κάρβουνο! (κόκκινο)

Δεν ξέρω από πού στα κομμάτια και ποιος εμπνεύστηκε αυτήν την ηλίθια έκφραση «κόκκινη γραμμή», αλλά γεγονός είναι ότι ήδη αποτελεί μια, σχετικά καινούργια, τρανταχτή κορώνα, που ενσωματώθηκε στην ξύλινη πολιτική διάλεκτο και  αναπαράγεται με ύφος στομφώδες και ρυθμούς πολυβόλου από τους δημοσιολογούντες του τίποτα. Αντιλαμβάνομαι ασφαλώς ότι με αυτό το άθλιο κλισέ αποφεύγουν μια χαρά να χρησιμοποιήσουν θετικές και συγκεκριμένου περιεχομένου εκφράσεις, όπως  «απαραβίαστο όριο», «διαχωριστική γραμμή» ή κάτι τέτοιο.   Εφευρίσκουμε λοιπόν έναν όρο σούπα τον χρησιμοποιούμε επί παντός  και ό,τι καταλάβει κανείς κατάλαβε.  Κι αν απλώς  ενοχλεί  η αντιαισθητική και  βλακώδης αυτή έκφραση, μάλλον ενοχλεί περισσότερο το γεγονός  ότι έσπευσαν να την υιοθετήσεων αμέσως ΟΛΕΣ οι κομματικές και δημοσιογραφικές διάλεκτοι.

Εν πάση  περιπτώσει μπροστά στις τόσες άλλες  λεκτικές βαρβαρότητες δεν έγινε και τίποτα. Έτσι κι αλλιώς η τέχνη του εφικτού και η αγοραία (ηλεκτρονική κυρίως) δημοσιογραφία έχουν εργολαβικά αναλάβει  τον ανασκολοπισμό της ελληνικής γλώσσας.  Στην ουσία το πρόβλημα είναι  πως όλοι, όσοι χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση, εκ του αποτελέσματος εννοούν ότι δεν βάζουν σαφή όρια σε τίποτα και εν προκειμένω στη λεγόμενη επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές. Απλώς αναμασούν τις ίδιες βαρυσήμαντες και καλά εκφράσεις –κόκκινη γραμμή, κλείδωσαν τα μέτρα, ισοδύναμα μέτρα, κ.ά. –έχοντες βεβαίως πλήρη γνώση της αναντιστοιχίας τους με την πραγματικότητα.

Πολιτικά ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ

Ήταν καλοκαίρι του ‘90 όταν ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή πολιτικούς τυχοδιώκτες, ο Κ. Μητσοτάκης, φορώντας εκείνο το γνωστό σαρδόνιο χαμόγελο του ολετήρα είπε απευθυνόμενος στους αστυνομικούς:  «Εμπιστεύομαι την Ελληνική Αστυνομία. ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ». Εντάξει, όταν ακούγεται από τον Μητσοτάκη μια τέτοια βαρύγδουπη δήλωση, ασφαλώς και αναμενόμενη είναι και νόημα συγκεκριμένο έχει. 

 Όσοι δεν κατάλαβαν αμέσως αυτό το νόημα, ίσως το κατάλαβαν λίγους μήνες αργότερα, όταν αυτό το κράτος συνεπικουρούμενο από το παρακράτος των «αγανακτισμένων πολιτών» ανέλαβε να «επιβάλει  την τάξη» στα υπό κατάληψη σχολεία. Σε μια τέτοια ενέργεια «επιβολής της τάξης» ένα επιφανές ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟ στέλεχος της παράταξης του Μητσοτάκη (ΝΔ-Καλαμπόκας), επικεφαλής ομάδας ροπαλοφόρων τραμπούκων, δολοφόνησε σε σχολείο της Πάτρας τον μαθηματικό Νίκο Τεμπονέρα (08/01/91). Η αστυνομία δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα. Αργότερα …έμαθε τι έγινε και (φυσικά) δεν κατάφερε να συλλάβει τον δολοφόνο, που εμφανίστηκε όταν το αποφάσισε ο ίδιος  …αυτοβούλως.

Βρε καλώς τους…

Ήρθε το πράμα από κει ήρθε από δώ,  ήρθε λοιπόν η ώρα να πέσει ξεβαφτικό  και στη «κόκκινη γραμμή» των ειδικών μισθολογίων.   Ανάμεσα στους άλλους «ειδικά» αμειβόμενους πήρανε ξαφνικά πρέφα και οι ένστολοι (όρος και ετούτος, πανηγυριώτικος)  ότι το πέφτει μηνιάτικο,   μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, μπήκε ξαφνικά   κάτω από τη σπάθα του Προκρούστη (που τώρα τονε λένε  Στουρνάρα). Σε αυτούς τους «ένστολους» που μισθοδοτούνται με «ειδικά» μισθολόγια περιλαμβάνονται και οι κάθε λογής αστυνομικοί που μπορεί να πήραν πρέφα ότι το μηνιάτικο κουτσουρεύεται αλλά την ίδια στιγμή έκαναν πως μήτε είδαν μήτε άκουσαν ότι κάτι κουραδόμαγκες του Μπακιρένιου Σούρουπου τραμπούκιζαν τους λαϊκατζήδες αλλοδαπούς στη Ραφήνα και στο Μεσσσολόγγι, εμφανιζόμενοι κιόλας ως «όργανα τάξης».

Νάσου λοιπόν  οι φίλοι μου οι μπάτσοι! Βγήκαν στο κάγκελο! Αγωνιστικές κινητοποιήσεις !  Ρε καλώς τα τά παιδιά.
-Τι έγινε λεβέντες;  Κωλοσφιξίματα ε;  Μπήκε και το μπατσομισθολόγιο στη πρέσα. Εμ νομίζατε ότι θα μείνετε στην απέξω ως επιμελείς ραβδούχοι…
- Εργαζόμενοι είμαστε και εμείς.  Ποτίζουμε με αίμα το δέντρο της δημοκρατίας ! 
-  Οριστέεεεε !!!!!!!!!  Δεν άκουσα .. Ποιό  δέντρο ποτίζετε είπες;
-Της Δημοκρατίας είπα.
-Ποιάς δημοκρατίας ρε στόκε, ρε τυμβωρύχε. Τα αφεντικά σας σάς στέλνουνε ξεβράκωτους στα αγγούρια. Σας βρίσκουνε μπόσικους στον εγκέφαλο,  σας τονε  φουσκώνουνε με νταηλίκι  της κουμπούρας γι αυτό και έχουνε πάει κάμποσοι νταήδες άκλαυτοι να κοιτάνε να ραδίκια ανάποδα.

40 μέρες μετά τις πρώτες 40

Κόβουν από δω, κόβουν από κει, θα κόβουν μέχρι να τους πιάσει κόψιμο

Τρεχάτοι πήγανε πριν από 80 μέρες οι «συνεπείς και υπεύθυνοι  πολίτες»  να ψηφίσουν την προαναγγελθείσα γαλαζοπρασινορόζ τρόικα για να κάνει  κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», πεισμένοι όντες (δηλαδή για μια ακόμα φορά ξεγελασμένοι) ότι  το «κόψιμο» αφορά άλλους και πάντως όχι τα «ειδικά μισθολόγια» και τους μεσο-υψηλούς γραφειοκράτες. Τους συνεπήρε ίσως και η δραχμοφοβία μη και χάσουν το ευρωκομπόδεμα.

Ξωπίσω έτρεξαν οι νοικοκυραίοι που έχαψαν τις εξαγγελίες του μεγάλου ηγέτη (αυτού του Καλαματιανού  ομορφάντρα που διακήρυξε πως «τα μισά Οικονομικά είναι Ψυχολογία»), που τους είπε (επακριβώς) στις 26/5, προεκλογικά δηλαδή:

«Όχι άλλες μειώσεις μισθών»  (εννοούσε μειώσεις πάνω από 20%).

«Όχι άλλες μειώσεις συντάξεων» (εννοούσε μειώσεις πάνω από 30%).

«Όχι άλλοι φόροι» (εννοούσε φόρους πάνω στους φόρους).

«Πρόκειται να επαναδιαπραγματευθούμε την αποκατάσταση των αδικιών» (εννοούσε αυτό που διευκρίνισε μετεκλογικά  ο επί των Οικονομικών υπουργός του, κάποιος  ονόματι Στουρνάρας: «για να γίνει  διαπραγμάτευση χρειάζεται να θέλουν και οι δύο πλευρές. Εμείς θέλουμε, αλλά οι εταίροι μας δεν θέλουν»).

«Την επιστροφή των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα του 2009» (εννοούσε μετά το αγελαδοκούρεμα).

«Την αποκατάσταση των πολυτεκνικών επιδομάτων» (μάλλον, εννοούσε να πουλήσετε τα παιδιά σας, για να μην είστε πολύτεκνοι γιατί το πολυτεκνικό επίδομα πέθανε).

«Την αποκατάσταση των περικοπών στα ειδικά μισθολόγια» (εννοούσε ως αποκατάσταση την αναλογική μείωση, όπως δηλαδή και των άλλων δημοσίων υπαλλήλων).
«Κοντά στο μισό εκατομμύριο συμπολιτών μας θα δουν άμεση ανακούφιση» (εννοούσε ότι υπολογίζει πως θα πεθάνουν καμιά 500αριά χιλιάδες, οπότε  θα ανακουφιστούν άμεσα και οριστικά).

40 μέρες αργότερα…

Ο σοφός λαός
Εκλογές έγιναν, κυβέρνηση (λέμε τώρα) σχηματίστηκε, η απέξω τρόικα ξανάρχεται και η ζωή τραβάει την ανηφόρα δίχως σημαίες και ταμπούρλα. Ο σοφός λαός «διόρθωσε την ψήφο του» (…) και απεφάνθη (όσοι απεφάνθησαν τέλος πάντων) ότι δεν του φτάνει μια τρόικα εισαγόμενη αλλά χρειάζεται και μια εγχώρια, για να σιγουρέψει πιθανώς ότι η χώρα θα μείνει στο ευρώ παρότι αυτό αποδήμησε οριστικά τόσο από τα ταμεία της όσο και από την τσέπη του. Τα 18 μπλε προεκλογικά σημεία όπως και τα 6 πράσινα προεκλογικά σημεία σκόρπισαν στα 4 σημεία του ορίζοντα ενώ ο Φανούρης της απαγκίστρωσης μεταλλάχτηκε σε αγγελιοφόρο παραπάνω δόσεων αποπληρωμής χαρατσιών ώστε «να διευκολυνθούν τα χαμηλά εισοδήματα» (sic). Οι άλλοι, οι απέναντι δήθεν, υπόσχονται στην εγχώρια τρόικα ότι «θα την ταράξουν στη νομιμότητα» (αφόρητη δόση κοινοβουλευτισμού).

Πριν 40 μέρες σημείωνα ότι «δεν περιμένω καμιά σημαντική μεταβολή προς όφελος του λαού και της χώρας από τις μεθαυριανές εκλογές. Κυβέρνηση θα σχηματιστεί βεβαίως αλλά είτε είναι με άξονα τη ΝΔ είτε με άξονα το ΣΥΡΙΖΑ (χλωμό το βλέπω) είτε με ετερόκλητες συμμαχίες η επόμενη μέρα δεν θα είναι καλύτερη για τη χώρα και το λαό. Οι όρκοι πίστης στην Ευρωπαϊκή ιδέα, την ΕΕ και το ευρώ δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας.»

Και ξανά προς την κάλπη τραβά (μέρος 1ο)

Πριν από τις επόμενες γίνανε οι προηγούμενες (και έπεται συνέχεια)

Επειδή ένα πρόβλημα με τους μετά Χριστό προφήτες συνεχίζω να το έχω, υπενθυμίζω πως "δεν είμαι με κανένα (http://ebloko.gr/_justbeforethelections) και ούτε καν πιθανολογώ ότι μέσα από κοινοβουλευτικές - εκλογικές διαδικασίες τέτοιου τύπου υπάρχει περίπτωση πολιτικής λύσης που να εξυπηρετεί τον λαό και όχι την άρχουσα τάξη", τουτέστιν δεν είμαι με κανένα από όλους εκείνους που βγήκαν την επομένη των εκλογών διαβεβαιώνοντας ότι "έλαβαν το μήνυμα" των εκλογών της 6ης Μάη, αλλά ούτε και με εκείνους που στριμώχτηκαν στην εκλογική κλοτσοπατινάδα με το άλλοθι της δήθεν προώθησης των ταξικών λαϊκών αγώνων. Δημοσιοποιώ αυτές τις σημειώσεις ακριβώς στο παρά πέντε των εκλογών, γιατί ούτε να επηρεάσω κανένα επιδιώκω ούτε να εμπλακώ σε σενάρια και διαλόγους προεκλογικούς. Τίποτα από αυτά δε με αφορά.

Δεν είπα ποτέ ότι έχω υιοθετήσει την ιδανική πολιτική συμπεριφορά στα πλαίσια της αστικής μας δημοκρατίας (ο θεός να την κάνει) κι ούτε κάλεσα ποτέ κανένα να την συμμεριστεί. Είπα όμως και συνεχίζω να εξηγώ το γιατί έχω κάνει αυτήν την επιλογή. Άλλωστε καθώς μου είπε προχτές ένας παλιός συνοδοιπόρος "εσύ ακόμα και αρχηγός κόμματος να ήσουνα, πάλι αποχή θα έκανες... εσύ αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό". Μπορεί και να είχε δίκιο. Ωστόσο και εκείνοι που "έλαβαν το μήνυμα" και όλοι οι άλλοι, καμώθηκαν πως δεν πρόσεξαν ότι ένας στους τρεις "εγγεγραμμένους ψηφοφόρους" γύρισαν τις πλάτες τους στην κάλπη, παρά τη λυσσώδη προεκλογική προπαγάνδα πως στις εκλογές ετούτες διακυβεύεται τάχα το μέλλον της χώρας.

Και ξανά προς την κάλπη τραβά (μέρος 2ο)

• Ανεργία

Συμπαθητικά ακούγεται η εξαγγελία για επαναφορά του επιδόματος ανεργίας στα 470 ευρώ και η επέκτασή του στα δύο χρόνια χωρίς προϋποθέσεις. Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη του ότι αφορά περίπου ενάμισι εκατομμύριο κόσμο, τότε καταλαβαίνει ότι η εξαγγελία κομίζει και ψήφους. Κατά τη δική μου κρίση πάντως πρόκειται όχι απλώς για μη αριστερή προσέγγιση του ζητήματος της ανεργίας αλλά για πραγματικά σχιζοφρενική θέση, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ μια αριστερά που ετοιμάζεται να κυβερνήσει αποδέχεται κραυγαλέα ότι θα υπάρχουν άνεργοι για πάνω από δυο χρόνια. Και ρωτάω, γιατί δύο χρόνια και όχι πέντε; Κι αν ο άλλος εξακολουθεί να είναι άνεργος μετά τα δύο χρόνια επιδόματος τι θα κάνει, θα βγει στα φανάρια ζητιάνος; Παράνοια!
Ακούτε φίλοι μου! Αν η Αριστερά δεν εγγυάται την καθολική διασφάλιση του δικαιώματος εργασίας, τότε κάτι άλλο μπορεί να είναι αλλά αριστερά πάντως όχι. Γιατί δίχως εργασία για όλους και δίχως δωρεάν πρόσβαση όλων σε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες παιδείας και υγείας, δεν οικοδομείται κοινωνία αλληλεγγύης αλλά ζούγκλα. Κι αν μου πει κανείς αριστερόστροφος, ναι , μα ότι ο καπιταλισμός είναι ζούγκλα, απλώς θα του απαντήσω ότι η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για τον καλλωπισμό ή την ευημερία του καπιταλισμού, ενδιαφέρεται για την ευημερία των ανθρώπων σε συνθήκες κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ας προσαρμοστεί ο καπιταλισμός (αν μπορεί) στα αριστερά προτάγματα και όχι η αριστερά στα προτάγματα του καπιταλισμού. Ο νοών νοείτω.

Στο παρά πέντε της κάλπης

Είπα να βγάλω το σκασμό πριν από τις μεθαυριανές εκλογές, αλλά μερικοί διαδικτυακοί φίλοι / συνομιλητές κατάφεραν να με βάλουν για τα καλά στη πρίζα οπότε … ξείπα. Έχουμε λοιπόν και λέμε.

Λίγο μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1985 κατέληξα στην απόφαση να μη συμμετέχω εφεξής σε κανενός είδους εκλογική διαδικασία. Έκτοτε συνεχίζω να τηρώ αυτή τη στάση της πλήρους (πλην ενεργητικής) ΑΠΟΧΗΣ, καθόσον δεν βρήκα έστω και ένα ελάχιστα επαρκή λόγο που θα με οδηγούσε σε αναθεώρησή της. Βεβαίως η προσωπική αυτή στάση ουδέποτε σήμαινε παραίτηση συμμετοχής στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Το αντίθετο. Άλλωστε είναι σαφές ότι και το ebloko.gr συνιστά απόπειρα βαθύτατα πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης, μακριά από πολιτικούς φορείς και ΜΜΕ.

Γιατί το 1985 αποφάσισα να ΑΠΕΧΩ εφεξής από τις εκλογικές διαδικασίες της αστικής μας δημοκρατίας; Γιατί στερέωσα την άποψή μου ως προς τις καταστροφικές συνέπειες που μεσο - μακροπρόθεσμα θα προέκυπταν για τον ελληνικό λαό και την χώρα από την ένταξη στην ΕΟΚ (νυν ΕΕ) και κυρίως γιατί δεν μου έμεινε καμία αμφιβολία πως ΟΛΟΚΛΗΡΟ το πολιτικό σύστημα είχε μονοσήμαντο προσανατολισμό αυτήν την ένταξη ακόμα και στις περιπτώσεις πολιτικών φορέων που μιλούσαν για "απόκρουση" των συνεπειών της ένταξης. Για όσους θυμούνται, είχε προηγηθεί η περίοδος του "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" που μάλλον έκλεισε οριστικά το 1985 με τη δήλωση του τότε πρωθυπουργού Α.Π. "η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ για να μείνει". Επιπρόσθετα δεν μου έμεινε καμιά αμφιβολία ότι ΟΛΟΚΛΗΡΟ το πολιτικό σύστημα (εδώ αναφέρομαι περιοριστικά στα πολιτικά κόμματα που είχαν κοινοβουλευτική ή ευρωκοινοβουλευτική εκπροσώπηση) άμεσα ή έμμεσα συμμετείχε (ή διεκδικούσε [!] συμμετοχή) στη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων, δηλαδή του τζάμπα χρήματος που τα λεγόμενα "διαρθρωτικά" ταμεία της ΕΟΚ προόριζαν για την "ανάπτυξη" της Ελλάδας. Τζάμπα και πολύ χρήμα.

Άντε και του χρόνου! (όσοι απομείναμε) – 2

Πέρσι τέτοια μέρα έγραφα «Η φετινή συγκομιδή ελιάς τέλειωσε και μαζί της “τελειώνουν” κάμποσοι ακόμα ελαιοπαραγωγοί , αφού η τιμή (παραγωγού) του λαδιού είναι χαμηλότερη από τη περσινή (2,15 € για την πρώτη ποιότητα με τάση μείωσης) και η ζήτηση πεσμένη». Φέτος ξαναγράφω ακριβώς την ίδια φράση διορθώνοντας το 2,15 σε 1,95 ! Ναι, η τιμή παραγωγού έπεσε πάνω από 10%. Όμως η τιμή καταναλωτή ανέβηκε και η εγχώρια ζήτηση είναι μειωμένη κοντά στο 15%. Το εθνικό αγροτικό προϊόν ακολουθεί την καθοδική πορεία όλων των «εθνικών» προϊόντων, θεμάτων και συμφερόντων. Η φετινή σοδειά λαδιού μένει στα αζήτητα, απούλητη. Οι τροϊκάνοι και οι ντόπιοι υπηρέτες τους πιθανώς θα επιδοτήσουν τα ζωικά λίπη που παράγουν τα ζώα της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, ώστε να μας αναγκάσουν να τα φάμε και να τους πούμε κι ευχαριστώ. Μπορεί να μας τα στείλουν και τζάμπα σαν «βοήθεια» που την έχουμε ήδη πληρώσει και μάλιστα με τόκο.

Εν πάση περιπτώσει ο καθένας κάνει τη δουλειά του και από αυτήν την άποψη πράγματι είναι νομίζω ζήτημα το αν εμείς (εν προκειμένω οι ελαιοπαραγωγοί) κάνουμε τη δική μας δουλειά σωστά. Δεν εννοώ μόνο το αν καλλιεργούμε και το αν παράγουμε σωστά, αλλά και το πώς διαχειριζόμαστε το προϊόν της δουλειάς μας. Αφιέρωσα λοιπόν κάποιες ώρες προσπαθώντας να περιγράψω με απλό και συνοπτικό τρόπο τα συμβαίνοντα στον τομέα της ελαιοπαραγωγής καθώς και να μεταφέρω τη δική μου εμπειρία, με σκοπό την υποβοήθηση κάποιου προβληματισμού, μπας και σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμη να σωθεί.

Με το χατζάρι ανά χείρας

Ότι κάνω δυο δουλειές το φανέρωσα από την πρώτη μέρα, το δήλωσα στην πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλοκ, «για το ζην ασκώ επαγγελματική δραστηριότητα μεταφορέα και για το ευ ζην αγροτική» (μάλλον γι’ αυτό δεν έχω ακόμα πεινάσει). Σήμερα λοιπόν ασκώντας την βιοποριστική μου ιδιότητα όφειλα να κάνω μια περίπου δεσμευτική εισήγηση ως προς την «λήψη μέτρων» (sic) με σκοπό την διατήρηση εν ζωή του επιχειρηματικού σχήματος από το οποίο εξαρτάται το μεροκάματο περίπου 1500 ανθρώπων. Με απλές κουβέντες, όφειλα να πάρω τη χατζάρα και να ορμήξω κατά μισθών και επιχειρηματικών δαπανών γενικώς, προκειμένου να μη πάει αύτανδρα άπατο το μαγαζί. Η εισήγηση έγινε σε ένα τραπέζι με περίπου 30 συνομιλητές. Είχε και τίτλο μάλιστα! «Κανόνες επιβίωσης στις συνθήκες της νέας Κατοχής».

Έτσι, ως καπιταλιστής, πλουτοκράτης ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, έκανα τη σκατοδουλειά μέσα σε δυόμισι ώρες. Η εισήγησή μου –γραπτή όπως πάντα – είχε δυο μέρη, δηλαδή το γενικό - «περιβάλλον» - και το ειδικό - «διά ταύτα»-. Το γενικό λοιπόν μέρος το αναρτώ εδώ για την ελάχιστη περίπτωση να ενδιαφέρει και κάποιον που δεν υφίσταται τις συνέπειες του ειδικού (της λυπητερής δηλαδή). Έπεται αυτολεξεί.

Η λέξη ΕΛΛΑΔΑ «πουλάει». Γιούρια λοιπόν κοπρόσκυλα, πλιάτσικο !

Ο παντελονάτος πατριωτισμός είναι παλιά εκδοχή «πατριωτισμού» που συνήθως πάει χέρι χέρι με την εθνικιστική του εκδοχή. Απαντάται συνήθως με ένα κράμα ηλίθιας ρητορικής, που δεν καταφέρνει ωστόσο ούτε τη βλακεία των φορέων της να κρύψει ούτε και την ιδιοτέλεια των προσώπων ή θεσμών που την πατρονάρουν, ενώ στις μέρες μας, πλην των άλλων, διέπει ατομικές ή συλλογικές ενέργειες περίπου ακτιβιστικές, που κινούνται (αν δεν υπερβαίνουν κιόλας σε κάποιες περιπτώσεις) στα όρια του φασισμού και του εθνικισμού.

«Η Ελλάδα της ευημερίας και της προόδου αντικατοπτρίζεται στο δυναμικό Ελληνικό Χρηματιστήριο». Έτσι έλεγαν οι παντελονάτοι πατριώτες πριν από 10 χρόνια και κατάφεραν να ληστέψουν μέχρι και τις οικονομίες της γιαγιάς, που τις βάσταγε ως τότε κρυμμένες στο μαξιλάρι.

«Η Ελλάδα διοργανώνει τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες! Η Ελλάδα είναι υπερήφανη που οι Ολυμπιακοί αγώνες επιστρέφουν στον τόπο που γεννήθηκαν». Σημαίες, χαρές, πανηγύρια, σημαιάκια, καπελάκια, εθελοντές μωρόχαυλοι, ντόπες, και στο παρασκήνιο μίζες, εργολάβοι, c4i, ζέπελιν, ρουφιανιά επίσημη, καλατράβες, ολυμπιακά έργα, χοντρές κονόμες από όλες μπάντες, και μετά ο λογαριασμός στους «πατριώτες» και τα ακίνητα στους καλογέρους ή στα αζήτητα.

Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας

12-2-12 Μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ναι, 199. Όχι, μισοναί, μισοόχι, παρών και κοπάνες, 101. Σε τι ακριβώς; Κι από αύριο αλλάζει κάτι; Μα το αύριο είναι σήμερα κι όλα ίδια με χτες είναι.

Σάββατο μεσημέρι 11 Φλεβάρη, 300 χιλιόμετρα νοτιότερα από την έδρα του ναού της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, που εκπροσωπείται από 300 εκλεγμένους «αντιπροσώπους του λαού». Βρέχει του σκοτωμού, οπότε αναβάλλεται το κλάδεμα του αμπελιού και τα συμμαζέματα των κλαδιών. Ίσα που πρόλαβα να τελειώσω το μοίρασμα της κοτσιλιάς (κοπριάς δηλαδή από ορνιθοτροφείο) στις νιόφυτες ελιές πριν αρχίσουν τα καρεκλοπόδαρα του ουρανού να πέφτουν. Οπότε, καλή ευκαιρία για παρακαλλιεργητική δραστηριότητα.

Ένα πέρασμα, πέντε χιλιόμετρα παρακάτω, από τον Σταύρο το μηχανουργό που τα χέρια του φτιάχνουν αγγέλους. – «Ζείτε ακόμα σαπάνου στην Αθήνα ή σας έχει λιγώσει η πείνα; Τι θα γίνει, ρε, γαμώ το ξεσταύρι τους, έπεσε πείνα της αλεπούς κι αυτοί μ…… όλοι μαζί». – «Αυτή είναι η δουλειά τους, ρε Σταύρο, αυτοί τις έχουνε μαζέψει τις ελιές τους μια και καλή, εμείς τι θα κάνουμε, θα το τελειώσουμε το μαραφέτι καμιά φορά;» Κάτω από την αυτοσχέδια τέντα της αυλής (δηλαδή ένα τρύπιο μουσαμά από φορτηγό, που μπάζει νερά) κεντάει με το αργκόν την «επαναστατική» ελαιοσυλλεκτική μηχανή που σχεδιάσαμε (μεγαλεία ε;) τρεις τέσσερις παραγωγοί, μπας και μικρύνουμε τον μπελά της συγκομιδής.

Η βίαιη κατάρρευση του μικροαστικού ονείρου

Εδώ ο πάτος, εκεί ο πάτος, πού είναι ο πάτος;

Κοντά δυο χρόνια τώρα αναπτύσσονται μακροσκελείς και βαθύτατα στοχαστικές αναλύσεις μιας νέας θεωρίας, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η θεωρία του πάτου, αφού ως πάτος υπονοείται το βαθύτερο σημείο της λεγόμενης οικονομικής κρίσης. Μου φαίνεται κάπως παπατζίδικη αυτή η θεωρία, γιατί κατά την αντίληψή μου τα πράγματα, ως προς τον προσδιορισμό του βαθύτερου σημείου της κρίσης, φαίνονται να είναι εξαιρετικά απλά, γι’ αυτό και έτσι απλά περιέγραψα προ έτους την κατάσταση πάτου (υπενθυμίζω, http://ebloko.gr/_Greeks : …η πραγματική ανεργία θα έχει σκαρφαλώσει πάνω από 25% (ένας στους τέσσερις δηλαδή), το μεροκάματο (αν βρίσκεται) θα είναι 25 ευρώ και ο μισθός (αν βρίσκεται) γύρω στα 600 ευρώ. Στην περίπτωση μάλιστα δραχμής το μεροκάματο των 25 δραχμών (υποθέτω την μετάβαση στη δραχμή ως 1 προς 1 με το ευρώ και αυτόματη υποτίμηση κατά 50%), το μεροκάματο που θα πληρώνει ο «επενδυτής» που μόλις χτες μέσω του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων αγόρασε κάποια ελληνική επιχείρηση, θα είναι το ισοδύναμο των 12,5 ευρώ. Σε τέτοιες συνθήκες είναι φανερό ότι η μηχανή της οικονομίας θα πάρει μπροστά, θα παράγει «ανταγωνιστικά», θα τρέφει τους εργάτες της ίσα για να δουλεύουν και άντε φτου κι απ’ την αρχή).