Ελιές Καλαμών – Το ελληνικό (παρ΄ ολίγον) μαύρο χαβιάρι

Πρόκειται για ποικιλία βρώσιμης ελιάς που παράγεται μόνο στη χώρα μας και είναι παραδοσιακά εξαγώγιμο προϊόν, ενώ βρίσκεται σταθερά στην πρώτη θέση ποιότητας της κατηγορίας «βρώσιμες ελιές» σε παγκόσμια κατάταξη. Παρά ταύτα και αυτό τα κορυφαίο ελληνικό αγροτικό προϊόν είναι αφημένο στην τύχη του, παραμελημένο όπως όλα τα αγροτικά προϊόντα, έρμαιο των αδηφάγων χειριστών των λεγόμενων νόμων της αγοράς που ρυθμίζουν, μεταξύ άλλων, την προσφορά και τη ζήτηση με σκοτεινούς διακόπτες, έτσι ώστε οι μεν παραγωγοί να εισπράττουν τιμές κάτω του πραγματικού κόστους οι δε καταναλωτές να αγοράζουν το προϊόν ως είδος πολυτελείας.

Η παραγωγή βαίνει μειούμενη, επειδή είναι ασύμφορη για τους παραγωγούς, ενώ η ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος είναι σημαντικά υποβαθμισμένη εξαιτίας της αδυναμίας των παραγωγών να καλλιεργήσουν συστηματικά και σωστά.

Η εμπορία του προϊόντος που συνυπάρχει (συνήθως) με την μεταποίησή του (δηλαδή την επεξεργασία και κονσερβοποίηση) βρίσκεται σε λίγα χέρια που δεν σέβονται το προϊόν και τους καταναλωτές, χέρια που επιχειρούν να βγάλουν από τη μύγα (ελιά) ξίγκι.

Επειδή τυχαίνει να ασχολούμαι πολλά χρόνια τόσο με την καλλιέργεια της ελιάς Καλαμών όσο και με την επεξεργασία του καρπού και την τυποποίησή του, ισχυρίζομαι ότι οι απόψεις που σημείωσα παραπάνω είναι απολύτως ακριβείς. Και εξηγούμαι:

25η Μαρτίου (2011)

Ουδέποτε συμμερίστηκα το αναγκαίο των αρχιερατικών δοξολογιών και των με στρατιωτικό βήμα πειθαρχημένων παρελάσεων κατά τις λεγόμενες εθνικές επετείους. Και δεν νομίζω ότι αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι βίωσα, ως με το ζόρι παρελαύνων έφηβος, τις επετείους της εθνοσωτηρίου των χουντοφασιστών συνταγματαρχών (21 Απριλίου). Είχα πάντα την υποψία ότι όλοι εκείνοι οι επίσημοι που στήνονται πάνω στις εξέδρες και καμαρώνουν σα γύφτικα σκεπάρνια όταν εισπράττουν τα βλέμματα της «κεφαλή δεξιά» θεωρούσαν εαυτούς ως μέλη της ανώτερης κοινωνικής ελίτ και κυρίως ως εξέχοντες πατριώτες. Από την άλλη πάλι πάντα είχα και μια δεύτερη υποψία, ότι δηλαδή αυτές οι επέτειοι παρέπεμπαν μεν σε υπαρκτά ιστορικά γεγονότα που είχαν φτάσει όμως σε μας τους νεώτερους ιστορημένα κατά πως βόλευε κάθε φορά την εγχώρια άρχουσα τάξη, δηλαδή την τάξη που διαχειρίστηκε τις νίκες και εν προκειμένω, σε ό,τι αφορά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, τη νίκη – σύσταση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους (ανεξάρτητου από την οθωμανική αυτοκρατορία και μόνο).

Η συμμορία των Προθύμων

Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο έφτιαξα μια πλούσια συλλογή πρόσφατων φωτογραφιών με δυο επώνυμες φάτσες η καθεμιά. Η πρώτη φάτσα ανήκει σταθερά στον Καντάφι, ενώ στη δεύτερη εναλλάσσονται όλοι οι διεθνείς πολιτικοί αστέρες, από τον Ομπάμα και τον Σαρκοζί μέχρι τον βαρκάρη (του «Τιτανικού»). Ο Καντάφι σταθερά βλοσυρός πλην ενδεδυμένος τουλάχιστον περίεργα και εκκεντρικά, ενώ οι παρακείμενοί του αστέρες συναγωνίζονται για το ποιος θα φωτογραφηθεί με το πλέον εγκάρδιο χαμόγελο. Όλα αυτά μέχρι προχτές, γιατί χτες όλοι τούτοι οι διεθνείς πολιτικοί αστέρες ομολόγησαν ομαδικώς και ντε φάκτο πολιτική ηλιθιότητα, αφού εν χορώ δήλωσαν ότι είχαν κάνει τεραστίου μεγέθους λάθος εκτίμηση. Ξαφνικά δηλαδή διαπίστωσαν ότι ο μέχρι χτες φίλτατος Καντάφι …καταπιέζει το λαό ΤΟΥ, σκοτώνει το λαό ΤΟΥ και είναι επικίνδυνος για την ασφάλεια της περιοχής. Έτσι, σκυλεύοντας κατά κάποιον τρόπο τον παππού τον Όμηρο, έφτιαξαν το υπό εξέλιξη σενάριο «η αυγή της Οδύσσειας», χαρακτηρίζοντάς το ως ανθρωπιστική παρέμβαση υπέρ του λιβυκού λαού. Το σενάριο είναι λίγο πολύ γνωστό, αφού δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από εφαρμογή της πολιτικής των κανονιοφόρων, που εν προκειμένω στοχεύει στην μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών ισοπέδωση κάθε ίχνους υποδομής, ώστε να προκύπτει ένα νέο τοπίο ερημίας, εναρμονισμένο προς την εκτεταμένη λιβυκή έρημο. Καλλιτέχνες κανονικοί δηλαδή.

Κουμπούρια και Κουμπούρες

Αν και δεν έχω μουσικό αυτί, το σούρουπο της προπερασμένης Τρίτης δεν είχα δυσκολία να διακρίνω από τετρακόσια περίπου μέτρα απόσταση δυο απανωτές ριπές με τον ξερό ήχο του Καλάσνικοφ (κάπου 20 σφαίρες) και στη συνέχεια 5- 6 γεμάτους ήχους μάλλον από 9άρι πιστόλι. Δευτερόλεπτα μετά, από το παράθυρο διπλανού γραφείου, είδα στο μισοσκόταδο καμιά δεκαπενταριά άσπρα κράνη σε περίπου τοξοειδή σχηματισμό στραμμένα προς μια πάροδο της Κηφισού. «Αν οι ριπές ήταν προς τα εκεί, φοβάμαι πως θα έχουν ξαπλωθεί πολλοί, γιατί τα κράνη και τα γιλέκα τους είναι μόνο για σφεντόνες», είπα στους δυο παρευρισκόμενους και γύρισα πάλι στη δουλειά μου. Συγκράτησα αυτήν την εικόνα. Καμιά δεκαπενταριά ένστολοι μηχανόβιοι, ήδη πεζοί, σε σχηματισμό τόξου να κινούνται ελάχιστα και μόνο προς δεξιά ή αριστερά χωρίς κανένας να κινείται προς τα εμπρός. Ήταν φανερό ότι το έργο παιζόταν λίγο μπροστά τους και κρατούσαν απόσταση ασφαλείας. Περίπου 50 μέτρα πιο πίσω γύριζαν τα φωτεινά καρούμπαλα δυο περιπολικών και τσίριζε μια σειρήνα.

Μισή ώρα αργότερα κάνοντας μια διαδρομή 10 περίπου χιλιομέτρων μέτρησα πέντε παρέες ένστολων μηχανόβιων σε διαφορετικά σημεία. Δεν μου φάνηκε ότι βρισκόντουσαν σε κάποια ετοιμότητα. Όρθιοι ή ακουμπισμένοι στις μηχανές κουβέντιαζαν μεταξύ τους. Τα μαντάτα είχαν ήδη κυκλοφορήσει. Δυο νέοι ένστολοι σκοτωμένοι και δύο άσχημα χτυπημένοι.