Πραγματική έξοδος ή Ευρωπείνα;

Πριν από τις ελληνικές κοινοβουλευτικές εκλογές του Οκτώβρη εξέφρασα την εκτίμηση για τις σοβαρές πιθανότητες εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα υποτιμημένο έναντι του ευρώ κατά 50% ως την πιθανώς μοναδική διέξοδο για οικονομική ανάκαμψη σε βάθος χρόνου, ενώ για το ίδιο θέμα διατύπωσα τον Γενάρη σαφείς υπαινιγμούς σε άρθρο με τίτλο «η δεύτερη δεκαετία του ευρώ εν Ελλάδι». Τότε ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλούσε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το αντίθετο. Δόθηκαν επίσημες διαβεβαιώσεις (προεκλογικές και μετεκλογικές) πως «υπάρχουν λεφτά», «δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ και η φορολογία, για να τονωθεί η κατανάλωση», «θα ενισχυθεί το εισόδημα των Ελλήνων, για να τονωθεί η κατανάλωση και μέσω αυτής τα δημόσια οικονομικά και η ανάπτυξη». Όλα έγιναν ακριβώς ανάποδα.

Τη διαπίστωση πως το, έτσι κι αλλιώς, περιορισμένο «ακροατήριό» μου δεν πήρε καθόλου στα σοβαρά αυτές τις εκτιμήσεις δεν τη διατυπώνω σαν παράπονο, αλλά σαν απόδειξη του γεγονότος ότι οι (εκλεγμένοι ή μη) διαχειριστές του παρόντος και του μέλλοντος αυτού του τόπου αφενός μεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν σύνδρομα φόβου και ενοχής στην κοινή γνώμη, αφετέρου δε μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, αφού στις συνθήκες αυτές αποτελεί πραγματικότητα πως σε ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι συρρέουν (πληρώνοντας μάλιστα) εκατό χιλιάδες κόσμου έτοιμοι να ξιφομαχήσουν για τη νίκη της ομάδας τους (δηλαδή της τάδε ΠΑΕ, δηλαδή του δείνα επιχειρηματία), ενώ κανείς σχεδόν δεν είναι διαθέσιμος να ξιφομαχήσει στα σοβαρά με εκείνους που απειλούν το μέλλον της δουλειάς του και το μέλλον του τόπου.

Η βίζα της αξιοπιστίας

«Σε τρία χρόνια η Ελλάδα θα είναι μια χώρα αξιόπιστη» !!!

Η πατρότητα αυτής της δήλωσης ανήκει στον πρωθυπουργό της χώρας που δήλωσε επακριβώς: «Σε τρία χρόνια, ίσως και νωρίτερα, η Ελλάδα θα είναι μια χώρα αξιόπιστη, με κύρος (…), θα είναι μια άλλη χώρα».

Ο πρωθυπουργός της χώρας δηλαδή παραδέχτηκε χωρίς περιστροφές ότι η Ελλάδα είναι αναξιόπιστη χώρα και προέβλεψε ότι σε τρία το πολύ χρόνια θα έχει γίνει αξιόπιστη.

«Χώρα» και «Ελλάδα» δεν είναι έννοιες αφηρημένες αλλά έννοιες απόλυτα συγκεκριμένες. Ως χώρα Ελλάδα προσδιορίζεται μια εντελώς συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή του χάρτη στον νότο της βαλκανικής χερσονήσου με συγκεκριμένα μορφολογικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά, στην οποία κατοικούν συγκεκριμένοι ονοματεπώνυμοι άνθρωποι με συγκεκριμένο βίο, πολιτεία, πολιτισμό και ιστορία. Ο πρωθυπουργός αυτών των ανθρώπων απερίφραστα τους αποδίδει συλλήβδην μομφή αναξιοπιστίας, γιατί βεβαίως ο χαρακτηρισμός δεν μπορεί να αφορά βουνά ή λαγκάδια παρά ανθρώπους μόνο. Προσδιορίζει επίσης ότι αυτή η αναξιοπιστία αναφέρεται στις σχέσεις με τους κοινοτικούς εταίρους και τις αγορές.

Επάγγελμα, ποιο επάγγελμα; Μπάτσος

Με μνήμες παιδικές, και βάλε, από την εποχή του επαρχιώτη ενωματάρχη και της χιλιοδιπλωμένης «Αυγής», ομολογώ πως δεν μπόρεσα, αλλά ούτε και θέλησα να ξεπεράσω την απέχθεια για τους ανθρώπους με τις φαιοπράσινες στολές και τα πηλίκια με το «Βασίλειον της Ελλάδος» ή αργότερα με τον χουντικό θυρεό, έστω κι αν αυτά αντικαταστάθηκαν από το δημοκρατικό εθνόσημο. Ωστόσο καθόλου δεν νιώθω πως αυτή η απέχθεια είναι αυθαίρετη, γιατί ουδέποτε είδα να καταστέλλεται αυτή η χαρακτηριστικά βλακώδης, θρασύτατη και βάρβαρα αναιδής, εξουσιαστική συμπεριφορά των ένστολων ή μη οργάνων τάξης ως συνολική συμπεριφορά. Ο όποιος «εκδημοκρατισμός» επιχειρήθηκε μεταπολιτευτικά ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία εξαιτίας της υποταγής του στο πελατειακό πολιτικό σύστημα αλλά πρωτίστως καταδικασμένος, γιατί η όποια ποιοτική μεταβολή δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα διαταγών αλλά παιδείας. Για όσους δεν ξέρουν (ή δεν το ομολογούν) μια καθόλου ασυνήθιστη παιδευτική μέθοδος για τον νέο ένστολο αποτελεί ο …κερασμένος καφές στην πρώτη του περιπολία. Τράκα που λέμε.

Καθόλου δεν με καθησυχάζει το γεγονός πως άκουσα έναν ένστολο συνδικαλιστή να καταδικάζει τη νοοτροπία του «μπάτσου». Το αντίθετο, με ανησυχεί η κυνική παραδοχή της ύπαρξής της. Εξαιρέσεις υπάρχουν. Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά τι είναι κανόνας και τι εξαίρεση δεν παίρνω όρκο.

Κι αυτά τα μέτρα θα περάσουν και τα επόμενα

Για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο τα μέτρα λιτότητας, που ήδη έγιναν «νόμος του κράτους», ούτε σοκ προκάλεσαν ούτε καν έκπληξη. Ήταν αναμενόμενα και αναπόφευκτα. Είχαν προαναγγελθεί !

Εκτός και αν κάποιος δεν κατάλαβε τι σηματοδοτούσε η πανηγυρική και μοναδική, εξ όσων θυμάμαι, στα μεταπολιτευτικά χρονικά σύσκεψη όλων ανεξαιρέτως των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων με θέμα την (οικονομική) διαφθορά. Εκείνοι δηλαδή που ο ένας κατηγορεί τον σχηματισμό του άλλου για διαφθορά κουβέντιασαν για το πώς θα μας σώσουν από τη διαφθορά.

Εκτός και δεν κατάλαβε κάποιος τι εννοούσε ο (εκλεγμένος, δεν λέω) βαρκάρης, όταν έλεγε ότι η (οικονομική) διαφθορά είναι η αιτία της κρίσης. Όταν έλεγε πως ούτε λίγο ούτε πολύ οι γιατροί του Κολωνακίου και οι υδραυλικοί που δεν κόβουν αποδείξεις ευθύνονται για την οικονομική κρίση!

Εκτός κι αν δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο επίδοξος βαρκάρης όταν έλεγε πως «τα μισά οικονομικά είναι ψυχολογία».

Εκτός κι αν έπεσε στη λούμπα του κυνηγητού των αποδείξεων που δήθεν θα εξοστρακίσει τη φοροδιαφυγή, οπότε πάνω που άρχισε να καρφώνει (ή να ικανοποιείται με το κάρφωμα) τον μαγαζάτορα για τη λειψή απόδειξη, του ήρθε κατάστηθα το δικό του κάρφωμα με κάτι καρφιά (μέτρα λιτότητας) να …

Έχουμε πόλεμο!

Βγήκε ο βαρκάρης (ή καπετάνιος του Τιτανικού, κατά τον προσωρινό βοηθό του προσωρινού βαρκάρη) και δήλωσε με στόμφο « ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ !».

Αλλά δεν μπήκε στον κόπο να πει τουλάχιστον τα δύο απαραίτητα, δηλαδή το πρώτο ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ και το δεύτερο ποιοι περιλαμβάνονται στο ΕΧΟΥΜΕ. Μαϊμού πόλεμος είναι, αν δεν οριστούν οι στρατοί και τα μέτωπα, κατά συνέπεια μάλλον κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Βγαίνουν ξωπίσω κάποιοι άλλοι προσωρινοί βοηθοί του βαρκάρη (όλοι εκλεγμένοι, δεν λέω) και το χαλαρώνουν λίγο το πράγμα, δηλώνοντας ότι «βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», αλλά λίγο μετά το ξανασφίγγουν, αφού δηλώνουν ότι αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα κρατήσει πολλά χρόνια, άγνωστο πόσα. Οπότε πάλι μαϊμού κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι.

Σαν μέσος άνθρωπος και πολίτης ενεργός, που επί περίπου 35 χρόνια εισπράττω συνέπειες πολιτικών – κυβερνητικών συμπεριφορών, αν μη τι άλλο καταλαβαίνω ότι το αιρετό πολιτικό προσωπικό στο ανώτερο επίπεδό του δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Καταλαβαίνω επίσης (το σχεδόν ομολογούμενο άλλωστε) πως αυτό το πολιτικό προσωπικό δεν ενεργεί με πολιτική πρωτοβουλία αλλά με πολιτική ντιρεκτίβας, που λαμβάνει από ευρωπαϊκά (ή άλλα) κέντρα πολιτικά ή οικονομικά. Οπότε, λογικά σκεφτόμενος, σχηματίζω αμέσως την απόλυτη πεποίθηση ότι ο στόχος «σωτηρία της πατρίδας» είναι χοντρή απάτη. Δηλαδή τόσο φιλέλληνες είναι αυτοί οι Ευρωπαίοι αφέντες (αφού αυτοί ορίζουν τις πολιτικές γραμμές και οικονομικά μέτρα), που θέλουν τη σωτηρία της Ελλάδας;

Εδώ είμαι, δεν χάθηκα

Μερικοί φίλοι, που δεν έχουν βέβαια αντίληψη της δικής μου καθημερινότητας, έδειξαν να ανησυχούν, γιατί δεν είδαν για περίπου 15 μέρες κάποια ανάρτηση, κάποιο άρθρο μου. Οπότε ξαναλέω ότι δεν αποφάσισα στα πενήντα τόσα μου να κάνω ούτε τον διαφημιστή ούτε τον επί παντός θέματος αρθρογράφο. Απλώς αναρτώ, πού και πού, μερικές σημειώσεις που δεν είναι παρά σκέψεις ενός καθημερινού ανθρώπου για ό,τι σημαντικό καταλαβαίνει πως συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί γύρω του. Σκέψεις και μερικές υποκειμενικές διαπιστώσεις που, ενδεχομένως, παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον για όσους έχουν έναν παρόμοιο προβληματισμό και συγγενείς ανησυχίες.

Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες ασχολήθηκα κάπως εντατικά με την υποστήριξη της δουλειάς του ebloko σε επίπεδο επικοινωνίας με παραγωγούς, γιατί δουλειά του ebloko είναι η σωστή –λειτουργική ανάρτηση παραγωγών και όχι η ανάρτηση άρθρων… Επεδίωξα να δω από κοντά τη δουλειά κάποιων παραγωγών μας σε Μακεδονία και Πελοπόννησο. Να δω πώς διαχειρίζονται πρακτικά τον τομέα «παραγωγή» και τον τομέα «τυποποίηση».