Οι «ΑΓΟΡΕΣ» και οι ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Δυο τρία χρόνια τώρα έχει κάνει την εμφάνισή της η λέξη «αγορές» που ακούγεται πλέον καθημερινά δεκάδες φορές. Κυβερνήτες, συγκυβερνήτες, αντικυβερνήτες και δημοσιολογούντες γενικώς χρησιμοποιούν τον όρο σαν να πρόκειται για κάτι το απολύτως δεδομένο, το γενικώς γνωστό.

Ο μέσος άνθρωπος, επειδή βεβαίως καταλαβαίνει ότι στην περίπτωση αυτή κάτι άλλο εννοείται και όχι βέβαια οι αγορές που εκείνος έχει υπόψη του, εισπράττει ίσως κάτι το μεταφυσικό, τρομερό, μεγαλειώδες, μακρινό ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Φαίνεται πως τείνει να επικρατήσει σαν γενική (μέση) αντίληψη ότι αυτές οι «αγορές» είναι που, κατά έναν ακατανόητο τρόπο, ρυθμίζουν την τύχη του πλανήτη ολόκληρου, της Ευρώπης, της Ελλάδας, της δουλειάς και του σπιτιού μας. Και πράγματι αυτή η αίσθηση είναι σωστή.

Τι είναι λοιπόν αυτές οι αγορές;

Σε απλά ελληνικά πρόκειται για τους εμπόρους χρήματος. Πρόκειται για εκείνους που συνήθως οργανωμένοι σε «επενδυτικούς οίκους» πουλάνε χρήμα, μέσω τραπεζών συνήθως. Το πώς βρέθηκε (για την ακρίβεια συσσωρεύτηκε) στην κατοχή τους το χρήμα είναι ένα ξεχωριστό θέμα. Η πράξη πώλησης του χρήματος λέγεται κατά κανόνα «δάνειο» και καμιά φορά επί το ηπιότερον «επένδυση». Αυτό σημαίνει πως οι χρηματέμποροι έχουν αποκλειστικό εμπορικό αντικείμενο τον δανεισμό και αν αυτός (θεωρητικά) εκλείψει τότε θα κλείσουν τα μαγαζιά τους.

Συνωστισμός Σωτήρων

Γέμισε ο τόπος επίδοξους σωτήρες της Ελλάδας. Βρέχει ο ουρανός σωτήρες και καπεταναίους. Τι θέλουν όλοι τούτοι να σώσουν; Ποιον θέλουν να σώσουν και από ποιους; Και ξωπίσω τους οι προστάτες (κοινώς νταβατζήδες). Οι εγγυητές δηλαδή της σωτηρίας, κάτι Γάλλοι, Γερμανοί και άλλων εθνικοτήτων μεγαλόσχημοι. Τα ονόματα καμιά δεκαπενταριά ευρωνταβατζήδων τα ακούμε εκατό φορές τη μέρα. Τα ΄χουμε μάθει καλύτερα κι απ’ τα δικά μας. Γίναμε επιτέλους Ευρωπαίοι!

Κάθε μέρα εκτοξεύουν κομμάτια από τα σχέδια σωτηρίας. Βαριά κομμάτια που χτυπάνε κατακέφαλα τον πολύ κόσμο και τον αφήνουνε ξερό.

Βγαίνει ο ένας καπετάνιος (όχι, δεν φοράει στολή) και με ύφος 10 καρδιναλίων αμολάει την τρανταχτή κοτσάνα πως η Ελλάδα είναι Τιτανικός ! (δηλαδή πάει για τον πάτο) και περίπου δηλώνει ότι έχει τη συνταγή για να αλλάξει ρότα ο Τιτανικός (η Ελλάδα δηλαδή) και να σωθεί. Τέτοια μαεστρία! Μιλάμε για μεγάλο τιμονιέρη! Βέβαια όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση έχει και ο Τιτανικός με την Ελλάδα. Γιατί για βάρκα με πανί μιλάμε και ο περί ου λόγος καπετάνιος (εκλεγμένος, δε λέω) δεν είναι παρά προσωρινός βοηθός προσωρινού βαρκάρη.

Αγροτικά μπλόκα. Τι μπλοκάρουν οι μπλοκαρισμένοι;

Ξαναλέω, ότι έτσι κι αλλιώς με τους αγρότες είμαι (ως και αγρότης), είτε με μπλόκα είτε χωρίς. Ωστόσο σε προηγούμενο άρθρο, κατά τη διάρκεια των μπλόκων – κλειστών δρόμων, αναρωτήθηκα «με ποιον είναι οι αγρότες», όχι βέβαια για να πουλήσω εξυπνάδα ή να αφήσω κάποιο μαύρο υπονοούμενο. Γι’ αυτό και διατύπωσα ευθέως την άποψη πως από ό,τι κατάλαβα φορούσαν γαλαζοπρασινοκόκκινα καπέλα.

Έλεγα ότι, Τα τρακτέρ θα φύγουν από τα μπλόκα, οι αγρότες θα συνεχίσουν να πεινάνε και η ΚΑΠ θα μείνει στις Βρυξέλλες. Με εκμεταλλεύσεις 20 και 30 στρεμμάτων, με αγρότες αφημένους στην αμάθεια και στην επιδεξιότητα των πολιτευτών, δίχως προγράμματα εκπαίδευσης και δημιουργίας υποδομών και με συνεταιρισμούς διαχειριστές επιδοτήσεων αντί επιχειρηματίες, δίχως εθνική στρατηγική για τα προϊόντα του αγροτικού τομέα, είναι σίγουρο ότι όσα αναθέματα και να γίνουν στους μεσάζοντες η κατάσταση δεν αλλάζει στο καλύτερο ούτε για τους παραγωγούς ούτε για τους καταναλωτές. Σήμερα η Ελλάδα εισάγει τα διπλάσια αγροτικά προϊόντα από όσα εξάγει και, κατά πως φαίνεται, σε μερικά χρόνια θα τα εισάγει σχεδόν όλα, αλλά δεν θα μπορούν να τα αγοράσουν όλοι.

Τριανταφυλλίδης ή Πατάκης

Μπαίνω σε ένα από τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία των νοτίων, λεγόμενων,προαστίων που μάλιστα επικεντρώνεται σε τίτλους σχολικών βιβλίων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η ερώτηση απλή, φυσιολογική, εντελώς πηγαία για έναν άνθρωπο στα 50:

-«Θα ήθελα, αν έχετε, τη Γραμματική της Δημοτικής του Μανώλη Τριανταφυλλίδη»

Η απάντηση επίσης απλή, πηγαία, αλλά και σίγουρα εμπορική, οπωσδήποτε αναπάντεχη και εντελώς αφοπλιστική…

-«όχι δεν την έχουμε αυτή, δεν την ξέρω, έχουμε όμως του Πατάκη ...είναι η καλύτερη ...όλοι αυτή παίρνουν».

Λέω ξερά «ευχαριστώ», βγάζω το σκασμό και φεύγω. Δηλαδή, ήττα κατά κράτος.

Μεμονωμένο περιστατικό αγραμματοσύνης; Μπα, για κανόνας μου μοιάζει.

Η πραγματικότητα λέει ότι τα παιδιά μας έχουν σε χρήση ένα πάμφτωχο λεξιλόγιο που δεν ξέρω αν ξεπερνάει τις 500 λέξεις. Ένα λεξιλόγιο που συντάσσεται ελλειμματικά, που έχει ενσωματώσει απίθανης (βλακώδους)σύλληψης νεολογισμούς (λ.χ. «την είδα» ) και που έχει εθιστεί στη χρήση ξενόγλωσσων όρων με απροσδιόριστη προφορά (λ.χ. «ντηλ»,«φασιον», προτζεκτ, κονσεπτ).

Περί ληστείας

Όλα τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας στο λήμμα «ληστεία» συγκλίνουν στην εξής περιγραφή: Η αφαίρεση / απόσπαση/αρπαγή/βίαιη ιδιοποίηση ξένων περιουσιακών στοιχείων (χρημάτων ή αντικειμένων).

Ομοίως, τα ίδια λεξικά στο λήμμα «φορολογία» χρησιμοποιούν το ουσιαστικό «επιβολή» και το επίθετο «υποχρεωτική» για να χαρακτηρίσουν την απόδοση μέρους του εισοδήματος των φυσικών ή νομικών προσώπων για την κάλυψη των δημοσίων δαπανών.

Το ταμείο της δημόσιας διοίκησης εισπράττει τους φόρους που εκείνη έχει (μέσω της πολιτικής διακυβέρνησης) αποφασίσει, για να καλύψει τις δημόσιες δαπάνες, και μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα, δοθέντος μάλιστα και του ότι τα πιο βαρβάτα οικονομικά επιτελεία έχουν καταρτίσει μακροχρόνιους προϋπολογισμούς (στην Ελλάδα συνηθίζονται οι τετραετείς προβλέψεις) δημοσίων εσόδων και δημοσίων δαπανών. Αυτή άλλωστε είναι και η δουλειά τους.

Τα μισά Οικονομικά είναι Ψυχολογία !!!

Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε αυτή η εντελώς πρόσφατη, βαρυσήμαντη και στομφώδης ρήση ενός μεγίστου πολιτικού ανδρός, που πιθανώς θα καθίσει κάποια στιγμή στον ελληνικό πρωθυπουργικό θώκο (ως επιθυμία, τουλάχιστον, το δηλώνει).

Να εικάσω ότι πρόκειται για απόφθεγμα βαθυστόχαστων και υψηλών αναλύσεων των ινστρουχτόρων του Χάρβαρντ, που δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε εμείς οι ολιγογράμματοι; Πιθανό μου μοιάζει, αφού αυτοί και με τα μισά τη βγάζουν μπέικα.

Να εικάσω ότι τύπος δεν χτύπησε ποτέ πόρτα, για να βρει δουλειά, ούτε ποτέ ζορίστηκε να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, αλλά έζησε σαν πλουσιόπαιδο, κολεγιόπαιδο και μετέπειτα ζει ως bon viveur ; Πιθανό μου φαίνεται επίσης.

Η ενοχοποίηση της εργασίας

Με την κοινή λογική φαίνεται απόλυτα θεμιτό και φυσιολογικό κάθε άνθρωπος να επιδιώκει να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του. Η σταδιακή κατάρρευση της αγροτικής οικονομίας, η δραματική μείωση των μικρών ατομικών ή οικογενειακών επιχειρήσεων, η συγκέντρωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε μεγάλες μονάδες και η εξωφρενική διόγκωση του δημόσιου τομέα που εξέθρεψε το ακραία πελατειακό, ελληνικό πολιτικό σύστημα, οδήγησαν αναπόφευκτα στον μαρασμό της περιφέρειας και στη δημιουργία του μεγάλου οικιστικού τέρατος (από κάθε άποψη), της Αθήνας, και του μικρότερου της Θεσσαλονίκης. Από άποψη απασχόλησης έδωσαν ένα αποτέλεσμα που δύσκολα θα φανταζόταν κάποιος στη δεκαετία του 70, δηλαδή εκατομμύρια μισθωτούς του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα. Κοντά στα 3/5 του ενεργού πληθυσμού φαίνεται να είναι μισθωτοί.

Επειδή δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα κάποια «κυβέρνηση» που να καταφέρει να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους (!), δηλαδή τους υπαλλήλους στους οποίους (υποτίθεται ότι) προΐσταται, διάφοροι υπολογισμοί συγκλίνουν ως προς τον αριθμό τους υπολογίζοντάς τον σε ένα εκατομμύριο περίπου. Σημειώνουν επίσης ότι από αυτούς οι 400 χιλιάδες, περίπου, έχουν σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, ενώ οι υπόλοιποι 600 χιλιάδες είναι «συμβασιούχοι».

Άλλος … (δανείζεται) και άλλος πληρώνει

Η παροιμία είναι παλιά, γιατί παλιά είναι αυτή η φάμπρικα που κάθε τόσο φτιασιδώνεται και εκσυγχρονίζεται.

ΔανειζόΜΑΣΤΕ με υψηλά επιτόκια γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ αναξιόπιστοι,

ΔανειζόΜΑΣΤΕ για να πληρώσουΜΕ τους τόκους των δανείων που πήραΜΕ,

ΜΑΣ βλέπουν σαν το μαύρο πρόβατο της ευρωζώνης,

Κάθε παιδί που γεννιέται ΧΡΩΣΤΑΕΙ 25.000 ευρώ !

Τα «Greek Statistics» είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ετούτα και άλλα σαν ετούτα βομβαρδίζουν ασταμάτητα τα αυτιά όλων εμάς των ονοματεπώνυμων (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…). Ξωπίσω, διεθνείς και εγχώριοι κοπρίτες (κοπρίτης = τρώει από ξένο ιδρώτα, αποπατεί και ...μιλάει), φαύλοι κάθε λογής (λαμόγια) και πατριδοκάπηλοι Ελληνάρες της συμφοράς επαναλαμβάνουν με μικρές παραλλαγές (τουλάχιστον τα τελευταία 35 χρόνια που θυμάμαι καλά) το ίδιο ποίημα με τίτλο «για το καλό της πατρίδας σφίξτε λίγο ακόμα το ζωνάρι».